شعر اشعار قاسم حسن نژاد

[*parisa*]

سلامتی

با لیوان آبی لطیف پنجره –
شیر تازه ی صبح را در عصاره ی شهود نوشیدم
دو کبوتر وحشی در لبخند پرواز جهان بودند
خزان تنها با روح شکفته تقویم معرفی می شد
تپه ی بی قرارمشرف به خزان حضور داشت
کمی هم آواز آ ینه آسمان ابری با آفتاب ملایم تنها می رقصید
کسی کنار سکوت دلم به سمت قرمزی عشق می رفت
و شیشه تنهایی میز را عارفانه می شکست
روی موسیقی صندلی چشمانم –
مناجات روزطلوع کرد
دلم از چشم انداز هر نوع حصاری غمگین عبور می کرد
دعای سبز صبح دلگشا دو سه ساعتی با ما گفتگو نمود
نا گهان لیوان پنجره به شفافیت روان چشمانم پی برد
و خود را برای همیشه در آهنگ قلب چشمانم جای داد
با انگشتا ن مومن نگاهم لیوان انتظار را به صدا در آوردم
مو سیقی خا رهای روی تپه را می خواند
خارهایی که همواره صدای آن پیر وارسته را در گوشم زمزمه می کردند
" سلامتی نعمت بزرگی است "
​

"سلامتی نعمت بزرگی است​

 

[*parisa*]

سنگ عرفانی جان پاییز

تصویر سنگ پاییزی قبل از ظهر خود را
در پنجره آفتاب و خاک قاب می گیرم
کارگری با چشمان صدیق
حصار می بافد
حصار غربی کوشش آبی جهان را
آجرهای دلگیر تازه- آواز آفرینش حصاری نو
تصویر دریای بکرروز را در آوازی شادمانه قاب می گیرم
آسمان بیکران با ابرهای تنک جان تشنه – نجوا می کند
روز روزگار وانفسا – به سادگی – بر سـ*ـینه ی شن زار آواز می خواند
خیابان تبسم کوتاه آرام آرام با سکوت عجین شده- رفت و آمد می نماید
دلم مورچه ی کوچک قلب توست
و باد کنجکاو زرد را با خود به دیدار آشنائی می آورد
روح عمیق تلویزیون – هجوم تیره سکوت درون اتاق را یکسره در هم می شکند
اما- آگهی های نا متعارف تبلیغاتی گاه و بی گاه
------
از پنجره ی تکرار شن و خاک و آسمان
خسته شده ام
دلم را با گلهای آپارتمانی عرفان مانوس می کنم
با کارگر حصار ساز آجر بیدلی می آغازم
با بچه هائی که روز را به بازی گرفته اند
با درختچه های بی خیال کنار جدول خیابان
با کوه های صبر و استقامت جان
با مرد حراج فروش میوه که می گوید :
خانه دار – بچه دار
زنبیل تو ور دار بیار
-
با باد آفتابی
رویای ممتد سبز درخت
رویای جاده وسیع سر سبز جنگلی
در تو به امید رهائی در نقب جستجو می نشینم
در تو ........
همه در تو.......​

 

[*parisa*]

سنگفرش

از دنیا ی یکرنگی سنگفرش پشت ساختمان خیال بالا می رفتم
آسمان آبی درخت تپه می درخشید
خورشید لبخند زنان ترانه ی نورش را در فضا ی بی ریا می پاشید
نگهبان غرور پوچ جلو مرا گرفت:
عبور عشق از این مسیر ممنوع است
باز ترنم گیرای همان ضرالمثل معروف بیادم افتاد :
آفتابه و لگن صد دست شام و نهار هیچی
اینجا همه پله ها و میزها و صندلی ها رئیس بازی در می آورند
اما ازستاره رفاه تولید خبری نیست
آفتاب دلارام همچنان زیبا می تابید
بادی نمی وزید
هوا در آرامش ملکوتی زندگی می بخشید
سنگفرش خلوت آزادی زیر پای ایمان انسان آوای آرامش می خواند
ولی من دیگر از آن مسیر دانش مسدود نخواهم رفت
و سختی آفتابی را بر راحتی بارانی ترجیح خواهم داد
حتی اگر همه ی سنگها طلا باشند.​

 

[*parisa*]

سهل انگاری

اشک سکوت گوشی خراب بی تفاوت تلفن
در فضای لاشه ی مرده موجودی از جنس سهل انگاری
آقای معظم – به باغچه لفظ خشک و زرد اجباری ریا – بفرمایید
بفرمایید و از باران سیاه تشکیلات تلفنی رایگان استفاده کنید
تنها فضای مسرف دلگیر میز ها و صندلی ها جواب گو نیستند
اینجا بعد از دو هفته درد جانفرسای علافی هنوز در مسیر سبز زندگی نمی تپد
خزان با تمسخر سیاه قاه قاه می خندد
برمسیر بلااستفاده روییده
بر حیرانی بیمارگونه
و بر توجیه پر طمطراق توخالی
در این آشوب منجمد ناچاری
راهی به جز خار زار افسوس می تپد ؟
میشود زودتر از شکوفایی پیری انتظاری آفرید ؟
در این همه درد _
من اما باز بر تلاطم بکر جهان جاری می شوم
خالق در پی آفرینش بی وقفه ی سترگی شکوفاست
جان جهان بیکرانه در آهنگ جاودانه می تپد
باید مسیری برای رویش شکفت
در رمز جهان همیشه زنده زیست
و در قلوب ایزدی اعتراض نور پا شید
مدیر اگر تقصیر نمی بافد
پس کدام علف هرز؟​

 

[*parisa*]

سیاست

روی تمرکزقالی ماشینی شبی زمستانی
بر پشتی عاطفه ی ماه
رویش سبز فیلم سینمائی جمعه شب
در نور آوازخیابان شبکه ی اول تلویزیون
مرا به مهمانی ارغوانی سپید کشاند
تمرکز شیری رنگ حواس
عبور بی وقفه ی نگاه
پیوند مورچه ی صحنه های بکر
انتظار رنگین فام دو ساعته
وسرگذشت سیاست
سیاست سیبی است که
در بارگاه عرفان به ثمر می نشیند
جهان عارفانه می درخشد
​

و همه ی زوایای حیات را خلق می کند​

 

[*parisa*]

شب مهتاب

در اطاق شب باز می شود
پله های نیمه تاریک
پله های نیمه روشن
در آپارتمان شب باز می شود
بیرون شبی کامل می درخشد
جعبه ی توری زباله در آن طرف خیابان
در انتظارپلا ستیک های پرزباله
سگ های جیرجیرک بی وفقه آواز می خوانند
چشم انداز روشنی در آن طرف شن زار
در عمق نگاهم می نشیند
آسمان چشم می گشاید
ابرهای تیره ماه را می بلعند
پشت درپروانه ای در خواب رویای ماه و ستاره است
پله های نیمه روشن
پله های نیمه تاریک
ونگاه ساعت بیست چهارسالن
مرا آواز خدا همواره به تلا لو می کشاند
و درک تاریکی را آسان می سازد
کمی هم در عمق روشن آسمان بنشینیم
شب باز در میان سالی خویش سخنرانی می کند
من آ ن را به خوبی آب و نان می شناسم
به خوبی آب و نان !​

 

[*parisa*]

عشق دریا

روی امواج خاطرات ماسه های نرم ساحل
اندیشه ی افتادگی می آموزم
موج های کبود تا ساحل دلبر پاییزپیش می روند و بر می گردند
روی ترنم کبود موج های کوتاه زندگی
قایق های کوچک دل بالا و پایین می روند
کنار گستره خاکستری ساحل
در برابر نیزارسکوت
اسبی سیاه به دریای احساس گل های نگاه می ریزد
دریای بیقرار تا چشم کار می کند
ادامه عارفانه ی آبی عشق است
گوئی به بی نهایت آن سوی خورشید نگاه می ریزد
ما سه نفریم
سه داستان آوازآبی خاک سخی
از ماسه های پاک آزادی عبور می کنیم
به خیابان آفتاب آن سوی آرامش می رسیم
و در خانه ی مهربان مهمانی جاری می گردیم
دریا خاطرات تاریخی خود را در چشمان ذهن سبز ما بر جای می گذارد
ما تا خانه ی گرم دلگشا ی آفتاب با دریا زندگی می کنیم
قلب تپنده عاشق را کنار افتادگی سال می گشاییم
و امیدوار ریزش آبی وصل دریا به خانه بر می گردیم​

 

[*parisa*]

قالی پهناور طبیعت

کارگر قالیباف هنرمندی بی ریا ست
که با تارو پود امواج رنگارنگ پشم
نقش های اعجازمی آفریند
شاعر نیزبا کلما ت رنگارنگ حقیقت بی ریای ناب
شعرخلق می کند
با کلمات سنگ و خاک – آسمان و ابر
انسان و آفتاب و ماه – رودخانه و دریا و .......
آیا تو آنرا درک می کنی ؟
بدان ایمان می آوری ؟
از ستاره تا سنگ همواره راه خداست
از انسان تا ویروس
او هنرمندی به غایت بی همتا ست
به درون کودک چشمانش جاری شو
رود های عشق و رنج در تپشی جاودانه اند
آری – اتم به اتم رفتارها به گوش می رسد
و آغاز و انجام راه مملو از عشقی جاودانه ست
بیا در قالی پهناورطبیعت
به تماشای چشمان عاشق خدا پرواز کنیم
و موج در موج بروییم
پس درک زیبایی و عدالت همه جا می درخشد
کمی به حقیقت آب و آفتاب بیندیش
در خاک و هوا
ما را در طراوت کلمات و پشم و رنگ آفریده اند​

 

[*parisa*]

لبخند جهان

همه ی لامپ های بهاری آشنائی روشن اند
چشم دل به شمیم روشنائی می بندم
به آموزش روح بخش خلوت تاریکی
-
روز روشن و تاریکی تیره
همه از همت زمین و خورشید است
دوستی دیرینه
باستانی و قدیم
-
اگر نور نبود
این همه جلوه های الوان در جهان نمی رویید
تاریکی نیز بی گمان نعمتی است در جهان
باید همواره از جهان آموخت
در اشک لحظه ها عشق موج می زند
-
روی میز آهنگین روشن سکوت دل را گسترده ام
روشنائی گل بزرگ شکفته در قلب ها ست
زیبا و دل انگیز
-
با تار و پود کلمات نور نقش قالی شعر خلق می شود
قلب ها محبت بی دریق خورشید را می فهمند
-
اما در این ساختار هزار توی آینه ی روز و شب
روشنائی خورشید تا ظهور مقدس کلمات شب سخن می گوید
-
قدر ایثار بیکران خورشید را بدانید
همین گونه زمین را
در لبخند همواره شکوفای جهان بیکران
تا مرگ مجالی می تاباند​

 

[*parisa*]

مرا بپذیر

ترا کلمه به کلمه
جمله به جمله
سطر به سطر
شعر به شعر
چون رایحه ی روح بخش سحر
برف انبوه بر تپه های کوهستان
چونان دریاچه ی عارف عاشق
قلبی که بر گستره گندمزارمی روید
راهی جنگلی و با شکوه
درختانی که عاشقانه سرود پرندگان را می خوانند
صخره های بشاش سپیده دم
و آفتاب سوزان خلوت دل کویر
تو شعری هستی که زندگی را باران دلنشین بهاران می سازی
مرا با نگاه های پر عطوفت شبنم به قلب پاک سحر پیوند می زنی
زنده ای و جستجوگر
خیابانی
که هیچگاه بدون ماشین و عابر با در ختان چنار سخن نمی گوید
تو بادی
با لبخندی آبی برلب
که سحر را با خود در تمام دشت شکوفا می سازد
جمله ی نی زاری
که برنگ زرد در آسمان چشمانم نطفه می بندی
و همه ی شهر را بارور می سازی
ترا کلمه به کلمه
جمله به جمله
سطر به سطر
شعر به شعر
به قد قامت بلند آسمان سبز
فروتنانه و خاکسارزندگی کرده ام
مرا بپذیر
زیرا همواره انسانم آرزوست​