شعر اشعار قاسم حسن نژاد

[*parisa*]

گل کار

آجرصبر بر آجررنج می نهد
تا سرو دیواری صدیق بیافریند
گوئی قلب زرد پاییز بر خا ک سبز می شود
دیوار امنیت زرد جهان
روز ها گل کاربر پنجه های روزش می شکفد
تا هاله ی نجیب خورشید به غروبی خاکستری فرو شود
آنها سه نفرند
سه دوست
سه عصاره زحمت
در خلق حجم سبز لطیف صمیمیت
در خلوت بی ادعای زمین عشق هزاران تو
تا لقمه ای برگ سبز نان و رود خانه ای شرف هر شب به خانه برند
مسیر آشنائی آبی استاد در قلبم موج بر می دارد
درحصار درد مستاجری پرسه می زند
یک بچه دارد
همسرش خانه دار است
با اینهمه عاشق کار و آب وآفتاب
زنده ی تلاطم بی فریب جوانی
امیدوار پرده های روز
مانند همه ی انسان های مومن شب را عاشقانه در صبح جریان می یابد
واز همه ی دنیا چیزی بیشتر از قیمت واقعی گل کار نمی خواهد
نانی و سرپناهی
این همه ی محتوای درنگش را در دنیا آبیاری می کند
به آنا نی که در مرداب های نیرنگ مغرورند بگو
خدا در متن آواز هر کاری است
خواه نیک
خواه بد ​

 

[*parisa*]

افسردگی

ما را دست و پا بسته اند
در فضای تنفس آزاد و در بند
در خورشید آسان صبح و غروب
در باد و باران بی مدعا
هر کسی می داند
که این راه ما نیست
راهی که خود برنگزیده ایم
گوئی بر چمن برفی مختنق می شویم
و هیچ بر قرار میلمان نیست
اتقا قی است که به زور می افتد
بدون اینکه اشکی از چشمی فرو ریزد
آ یا تنها افسردگی است که بر سر راه نشسته
تا ما را با خود به درون زندان تک سلولی ببرد
خدایا این یکی را دیگر مپذیر​

 

[*parisa*]

لحظه

مانندسنگ شفا ف نشسته ام
آرام و رام و با وقا ر
بر دل سرخ صندلی آفتا ب تشنه
او نیز همچنین
سنگی که در سکوت سخن می گوید
سکوت روشن بالکن تابستان
سکوت آبی شعر زمان
سکوت سبز درختان هجرت
ودر سکوت سرشار کلمات سنگ و خاک و علف
تپه ی باران
شعر در علف ها دنبا ل کسی می گردد
در سنگ و در خاک
وهمه مرا در یک لحظه می زایند​

 

[*parisa*]

مرثیه

با یورش وحشیانه و دیوانه وار آمد
همه چیز را بهم ریخت
انسان ها را از ریشه کند و پایما ل کرد و با خود برد
درختها را خانه ها را
مزارع و باغستانها را
همه جا را عزا دار کرد
همه ی روستاها را در ماتم و عزا ی عمیق فرو برد
خاک مرگ بر همه جا پا شید
دل انسان ها و پرندگان را خاکستر کرد
اشک آ فتاب را بر همه جا جاری نمود
دل باران را کشت
این چه بلائی بود که خانما ن سوز و ویرانگر بر همه جا سایه افکند ؟
از چه کسی باید شکایت کرد ؟
این درد جانکاه خانمان بر انداز را به چه کسی باید گفت ؟
از چه کسی باید کمک خواست ؟
حیرانی و پریشانی همه جا را در خود می سوزد
دشمن دردی که بچه و بزرگ نمی شناسد
جنگل و مرتع نمی داند
شهر و روستا برایش یکسان است
همه چیز و همه جا را در هم کوبید
تنها یک چیز برای او معنی دارد:
مرگ ؛ تخریب ؛ ویرانی
نام این هیولا ی ترسناک سیل است
سیل است سیل
او را با نعمت بزرگ باران نباید یکسان شمرد
این نعمت نیست
عذاب است عذاب
عذابی الهی ـ بدون ذره ای سنگ تردید​

 

[*parisa*]

ابر

ای آواز پر نور جنگل های آسمانی شادی
گذری بر این پریشان عاشق جهان عرضه دار
شاید بهتر از تو –
لبخند تابستان را می شناسد
و گلیم باد قناعت را در فرا راه آسمان می گشاید
من چشمانم با درخت تنوع بکر شعر پیوند خورده اند
و آنگاه که می گویم
مروارید جان ترا ندیده ام- ترا بخوبی می شنا سم
که لبخند ترا در جنگلی انبوه دیده ام
و در کرانه ها ی آسمان
بدنبال ابری برای چشمان تو بوده ام​

 

[*parisa*]

انتظار

مرا در خیابان لبخند سبز صبح کاشتند
در صف لطیف تابستانی طویل منتظران
قلبهایی طلائی که بی وقفه می تپیدند
و آرزوی دل انگیز رهایی داشتند
اندک اندک از نیش تند گذرگاه گذشتند
و همه حجم قصه روز را بی اختیار خویش سپری کردند
و کسی نگفت: از کجا آفتاب آمده ایید؟
تنها هویتمان صف کسالت انتظار بود
که همه امید را به هم پیوند می داد​

 

[*parisa*]

اندوه

بردرخت چنار فنجان صبح- چای آفتاب ریختند
و آنرا بر ساقه ی بلند و وسیع خو شبوی قلبی کا شتند
روز آفتابی تمام توانش را گوارا کرد
گلدان بی توقع باد از این دیارگذری نداشت
شاخه ی جنگل انبوه مهربانی- چشمانش را برچای گوارای فنجان ریخت
عقیده ی مسـ*ـتانه باران در سالهای خشکسا لی- اندوه پرواز را بیاموخت
ما همه از دیوار ها ی کدورت کنده شدیم
وبر بلور اب به استغاثه نشستیم
همه چیز ازاین مسیر غمگین گذرکرد
وتنها آ فتاب شادمان را در مسیرهای خویش جستجو نمود
اندوه بزرگ بود-بزرگتراز که دماوند
اندوه ستاره ای دور بود- بزرگتراز گل زرد زیبای خورشید
و ما همچنان ایمان مقدس ایستاده بودیم
در انتظاربزرگ شکفتن خندان یک خورشید بی رقیب.​

 

[*parisa*]

صلح

پشت پنجره حواس خزان - شب لحظه های آسمانی می خندد
در این سوی سکوت سبز بالنده
سیطره یکسره از آن باغ های رنگارنگ تلویزیون می درخشد
آینه ی ساکت کنار در- آسمان چشمانم را بی مهابا می تا باند
از طراوت نگاه باد زندگی خبری نیست
پنجره دل شکفته امیدوار را می گشایم
شب لبخند خاک را چو شیر تازه می نو شم
همه ی این وسعت آسایش-ناشی از عبور لذیذ و درخشان صلح است
از تابش آهنگ مهربان صلح است که کوچه و خیابان-
شب و روز همواره دلپذیرند
از روشنائی گستره وسیع سبز صلح است که همه جا می درخشد
وآسمان وزمین در مسیررهائی وآرامشند
اندیشه ی تابناک شب در پشت پنجره ی قلب ها عا شقانه می خندد
سخاوت بی دریغ اتمهای صلح در همه جا شب را در رقصند
و قله های آرا مش روز ها در همه سوی عارفانه پر می کشد
به آب های روینده صلح در نگاه یک نیاز حیاتی ایمان بیاوریم​

 

[*parisa*]

ماهی

مدتها بودکه رود آسمانی شعر خشک شده بود
نه پرنده را می دیدم نه دریا را
دلم هوای باران را داشت
و خشکسا لی مصیبت لاعلا جی بود
امروزقطره ای دریا از ابر فرو ریخت
نا گهان ماهی ای در آن دیدم
کا ملا به شکل شعر بود
پس آب عرفان داشت​

 

[*parisa*]

همه شب

در اداره ناگزیر آبان پشت میز تنفس آبی بعد از ظهر
روبروی صداقت گل های قرمز و زرد
ترانه ی مهربان جوان درخت توت دلگشا را می سرایم
آسمان چشمان دلارام سبز؛ یکپارچه در بغض خاکستری ابر فرو رفته
مرا نگاه دلگشای شعر جان به آرامی جذب می کند
پشت پنجره سبز دلم‏‏، موزاییک های خیس خنده باران
در عمق سکوت آبی آرام نشسته اند
صدای عـریـ*ـان و نا موزون جابجایی تیرهای آهنی روزگار
آرامش معطر گوش ها را درهم می شکند
من به خوبی می فهمم قادر نخواهم بود همه درد دلم را با کلمات معصوم بیان کنم
زمان به سرعت می گذرد و همه چیز رنگ عوض می کند
جنگل آبی آسمان رنگ بغضش را تغییر می دهد
همچنان که رنگ پشت پنجره قلبم را​