رمان تخدیرهای ثانیه‌ای | ماه دلم کاربر انجمن نگاه دانلود

[همـــرآز]

نام رمان : تخدیرهای ثانیه‌ای
نام نویسنده : ماه دلم کاربر انجمن نگاه دانلود
ژانر:پلیسی-جنایی
ناظر رمان: @*سیما*
خلاصه:جور دیگر باید به پرونده ی "تخدیرهای ثانیه‌ای" نگاه کرد. واقعیت‌هایی که در کوچه پس کوچه‌های شهر پنهان شده‌اند.«مهرداد جلیلی» یکی از افرادی است که به دنبال یافتن شاه کلید حل این معما و پرونده‌ی نامعلوم است. برای یافتن این کلید در این راه آدم‌های زیادی را درگیر می‌کند. ولی پشت هیچ در بسته‌ای معمایی نیست.
پی نوشت 1: با سلام خدمت خواننده های عزیز..اول اینکه "تخدیر" مترادف "مواد مخـ ـدر" هستش و دلیل انتخاب این اسم خیلی منظور داره
پی نوشت2: از اولین پست رمان رو قضاوت نکنید..بعد از خواندن 20پست می‌تونید به عمق داستان پی ببرید.

​

 

[*SiMa]

به نام خدا

نویسنده‌ی گرامی! ضمن خوشامدگویی به شما، سپاس از اعتماد و انتشار اثر خود در انجمن وزین نگاه دانلود.
خواهشمند است قبل از آغاز به کار نگارش، قوانین زیر را بادقت مطالعه نمایید:

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

دقت به این نکات و رعایت تمامی این موارد الزامی است؛ چراکه علاوه بر حفظ نظم و انسجام انجمن، تمامی ابهامات شما از قبیل:
چگونگی داشتن جلد؛
به نقد گذاشتن رمان؛
تگ گرفتن؛
ویرایش؛
پایان کار و سایر مسائل مربوط به رمان رفع خواهد شد. بااین‌حال می‌توانید پرسش‌ها، درخواست‌ها و مشکلات خود را در

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

عنوان نمایید.

پیروز و برقرار باشید.
«گروه کتاب نگاه دانلود»​

 

[همـــرآز]

مقدمه:تیک تاک ساعت...یک گلوله..و یک جسم بی جان..نه! سخت در اشتباهید.به این سادگی ها کسی نمیمیرد. در این موقعیت خبری از هیچ قهرمانی نیست که مسیر گلوله ها را منحرف کند. گلوله های سمی! ثانیه ای در وجود نفوذ می کنند. جای خطا نیست. حتی نمیتوانی تکان بخوری. فقط باید تماشا کنی. تو تماشاچی هستی. یک بازنده. کسی که گول می‌خورد یا نه! می‌توانی برنده باشی، یک قهرمان یا اینکه نه! می‌توانی آدم باشی بدون هیچ روان‌گردان!

دستش را از شیشه‌ی ماشین بیرون آورده بود و با کف دستش روی بدنه‌ی در ماشینش پشت‌سر هم، ریتمیک مانند ضربه می‌زد. با سوءظن به خیابان یک طرفه و خلوتی که ماشینش حدود نیم ساعتی پارک شده بود،گذرا، اما با دقت نگاه می‌کرد. به آیینه بغـ*ـل ماشین سمندش دست کشید تا کمی از گرد و غبار روی آن کاسته شود. صدای زنجیر دوچرخه‌ای او را به خودش آورد و باعث شد دوباره به آیینه خیره شود. پسر بچه‌ای لاغر اندام پشت تَرک دوچرخه‌ای باریک و دودی‌رنگ نشسته بود. هنگامی که به ماشین او نزدیک شد، ترمز کرد. با دو ضربه به شیشه باعث شد که از فکر بیرون بیاید. شیشه‌ی ماشین را پایین کشید و به نوای پسرک گوش فرا داد:
- مهرداد جلیلی؟
پسرک حین حرف زدن، مدام به چپ و راستش با دقت و بدگمانی نگاه می‌کرد. مهرداد در تعجب و شوک مانده بود. خودش را از تک‌وتا نینداخت. تک سرفه‌ای کرد و دستش را سمت بخاری ماشین برد. روشنش کرد و به پسرک با لحنی دوستانه گفت:
- من با پدرت کار داشتم، تو چرا به جاش اومدی؟
پسرک سبزه‌رو، با چشمان روشن و سبزش به مهرداد خیره شد. مهرداد چه می‌دانست که چرا این پسر به جای پدرش آمده است؟
- شما کاریت نباشه، جنس می‌خوای من بهت میدم، من و پدرم نداریم که.
مهرداد پوزخندی زد. این بچه با اینکه بچه بود؛ ولی بسیار گستاخ و بدزبان بود. مهرداد دید که نمی‌تواند از این راه او را خام کند، شانه‌ای بالا انداخت و پرسید:
- خب‌خب ، تو و پدرت ندارین درست؛ ولی من حتی اسمت رو نمی‌دونم.
- مسلم.
مسلم با صلابتی که در کلامش بود، نامش را بیان کرد. مهرداد خندید. پسرک در دل خود گفت«پولدارها چه صدای دلنشینی دارند.» با حسرت به صدای مرد جوان گوش داد. در دل خویش آرزو می‌کرد که ای کاش در جوانی صدایش به زیبایی نوای این مرد باشد. مسلم سر به زیر انداخت و از آستین بلوز گشاد و کهنه‌اش ، بسته‌ای بنفش‌رنگ که به کبودی می‌زد را بیرون آورد.
نگاه مهرداد منتظر و کنجکاو بود. پسرک بعد از بیرون آوردن آن بسته به چپ و راست کوچه خیره شد. دلش مانند سیر و سرکه درحال جوشیدن بود. خیابان خلوت‌خلوت بود. تنها پیرمردی که با عصای سفیدش و آن عینک به ظاهر زیبا و شیکش درحال قدم زدن و گذر کردن از خیابان بود، به چشم می‌خورد. خیال مسلم راحت شد. بسته را به سرعت به دستان روی هوا مانده‌ی مهرداد گذاشت و با لحنی طلبکارانه گفت:
- پول بسته رو آوردی؟
مهرداد زیرکانه لبخند زد و کمی خودش را روی صندلی مشکی‌رنگ ماشین بالا کشید. دستش را در جیب راست شلوارش فرو برد، دسته‌ای پول از جیبش بیرون آورد که از نگاه مشتاق و برق زده‌ی مسلم دور نمی‌ماند. بسته‌ی کوچک در دست مهرداد در نظرمسلم مانند صندوقچه‌ی گنج بود. بسته‌هایی که منبع درآمد خانواده‌اش بودند. مهرداد به چشمان مشتاق او خیره شد و دسته‌ی پول را در دستش گذاشت. مسلم به‌سرعت مانند ماشین مسابقه‌ای پول‌ها را از دستان پهن مهرداد قاپید. با آنکه سواد آنچنانی نداشت؛ ولی شمارش پول برایش از آب خوردن راحتتر بود. انگشتان سبزه و استخوانی‌اش را خیس می‌کرد و پول‌ها را یکی‌یکی می‌شمرد. شمارش که به اتمام رسید، با شعف لبخندی زد و گفت:
- یک میلیون، درسته.
هر دو تبسمی گوشه‌ی لبشان لانه کرد. مهرداد منتظر بود تا مسلم برود؛ اما او همچنان با دوچرخه‌ی قدیمی‌اش ایستاده بود به مرد خوش سیما خیره شده بود.
- نمیری خونتون؟
سؤال مهرداد لبخند مسخره‌ای را روی لب مسلم آورد.
- بزرگترا مقدم‌ترن، شما بفرمایید.
مرد جوان خنده‌اش گرفته بود. زبر و زرنگ بود؛ ولی نه به اندازه‌ی او. ماشین خاموشش را دوباره روشن کرد و شیشه‌ی ماشینش را بالا داد. مسلم نیز با دوچرخه از ماشین دور شد و به او و ماشین او خیره شد. پول‌ها در دستش مانند الماس سیاه باارزش و حیاتی بودند. مهرداد آرام و محتاطانه ماشین را به حرکت درآورد و چند متری از پسرک جدا افتاد. زیرلب مدام تکرار می‌کرد:
- ابله... ابله... ابله.
موبایلش را با بلوتوث به اسپیکر ماشین متصل کرد و به شماره‌ای با عنوان «فریدون» تماس گرفت. با نوک انگشت سبابه‌اش روی فرمان ماشین ضربه می‌زد و پس از چند بوق صدای پر تحکم و خش‌دار فریدون فضای ماشین را پر کرد:
- بله قربان؟
مهرداد نفسی به داخل ریه‌هایش کشید و به بسته‌ی کنار صندلی‌اش گذرا خیره شد.
- حواست بهش هست؟
- قربان، با دوچرخه به‌سمت یه کوچه‌ی تنگ و بن‌بست میره. دنبالش برم؟
با سؤال بی‌موقع فریدون، خشم تمام وجودش را گرفت و با صدای بلند که به عربده شباهت داشت، گفت:
- پس می‌خوای چی‌کار کنی؟هان؟
فریدون پشت خط سکوت اختیار کرده بود و سخنی نمی‌گفت تا هیزم آتش خشم او را بیشتر نکند. زیر لب «بله قربانی»بیان کرد. مهرداد به‌سرعت تماس را پایان داد. نفس‌های پی‌درپی‌اش نشان از اعصاب متشنج شده‌ی او می‌داد. خیابان اصلی را دور زد و به کوچه‌ی عاری از هرگونه آدمی رسید. ماشین را از حرکت بازداشت. دو دکمه‌ی پیراهن مشکی‌رنگش را باز کرد و کمی پشتی صندلی را عقب‌تر کشید. عصبی بود، در مغزش اِکوی صداهای ناهنجار هزارن آدم بود. دستی در موهای قهوه‌ای و آشقته‌اش کشید. استرس و خشم مانند ماری وجودش را به دندان کشیده بود. پلک‌های بسته شده‌اش را باز کرد. کوچه خلوت و بی‌صدا بود و تنها صدای باد پاییزی می‌آمد. موقعیت را شکار کرد و از ماشین سمند نوک‌مدادی‌اش پیاده شد. موبایلش را در جیب کت مشکی‌اش گذاشت. در با صدای محکمی بسته شد. باد با صدای ترسناکی می‌وزید، گویا دلش پر بود. باد در موهای بلندش می‌رقصید. شاید تنها یک روز در سال مانند امروز و این ساعت می‌توانست نفس بکشد. جانی در بطنش تازه شد و او را به وجد آورد. ناگهان صدای ویبره‌ی موبایلش او را خلسه‌‌ی شیرینش بیرون کشید. ناچار و ناگزیر موبایلش را برداشت و دکمه‌ی اتصال را لمس کرد:
- بله فریدون؟
فریدون که نفس‌نفس می زد؛ گویا از چیزی شاد بود. مهرداد گوشش را تیز کرد که صدای او باعث شد دوباره نفس عمیقی بکشید، اینبار عمیق‌تر از نفس قبلی.
-قربان دستگیرشون کردیم

 

[همـــرآز]

مهرداد بدون اتلاف وقت سوار ماشین شد و حرکت کرد. آنقدر عجله و استرس داشت که در راه نزدیک به دوبار مرز تصادف کردن را طی کرده بود. درحین رانندگی کمی دست راستش را به صندلی شاگرد دراز کرد و بسته‌ی کبودرنگ و نفرت‌انگیز را داخل داشبورد شلوغ و پر از وسیله‌ی ماشینش رها کرد و درش را محکم بست. خیابان نازی‌آباد نسبت به چند ساعت قبل پرهیاهوتر به نظر می رسید.از چند طرف ماشین‌هایی خودروی او را احاطه کرده بودند. نازی‌آباد چنین محله‌ای بود، شلوغ و پر تردد. نفس پرصدایی از اعماق ریه‌هایش بیرون آمد. عرق سرد، دانه‌دانه از پیشانی صاف و بلندش پایین می‌ریختند. در این اقلیم سوزناک و آلوده، گرمش شده بود. نمی‌توانست بیش ازاین وضعیت را تحمل کند. پایش یا روی پدال ترمز بود یا پدال گاز. با هر ترمز «ای بابایی» می‌گفت و خودش و راننده‌ها را به رگبار فحش می‌بست. صدای بوق گوش‌خراش اتومبیل‌ها روی سلول‌به‌سلول اعصابش راه می‌رفت. دستش را به انبوه ته‌ریش های قهوه‌ای‌اش کشید، آرنجش را روی لبه ی پنجره ماشین گذاشت، شیشه ی دودی را پایین کشید. طاقتش طاق شده بود. زیر لب به راننده‌ی ماشین، پراید سفید رو به رویش غرید:
- زود باش دیگه گاریچی.
بالاخره راهی که توسط دو ماشین بسته شده بود، باز شد. گویا جان دوباره‌ای به مهرداد بخشیده بودند، نه گذاشت و نه برداشت، پایش را روی گاز فشرد و ماشین مانند جگوار تند و با سرعت به پرواز درآمد. با پشت دست، پیشانی‌اش را که عرق‌های سرد مانند پرده آن را پوشانده بودند تمیز کرد. پس از ده دقیقه‌ی طاقت‌فرسا و جنون‌آور به اداره‌ی پلیس رسید. اتومبیلش را روبه‌روی درب پارکینگ بزرگ و سبز لجنی‌رنگ متوقف کرد. سرباز بلند قامت و لاغری که دست به کمر و سر به زیر کنار درب ورودی قدم می‌زد را با صدای بلند مخاطب خود قرار داد:
- علیاری، ماشینم رو ببر داخل پارکینگ خودم عجله دارم، قربون دستت.
سربازجوان که نمی‌توانست به بالا دست خود نه بگوید، به او احترام نظامی گذاشته و به‌سمت خودروی مهرداد راه افتاد.
مهرداد تند و فرز با کفش‌های نسبتاً رسمی و براقش به داخل ساختمان دوید. سالن مخوف و بی‌روح اداره را جلوب روی خود دید. صدای داد و بیداد مراجعین، گریه و یا خشم آن‌ها در راهرو بازتاب می‌شد. دست از دویدن کشید و تک سرفه‌ای کرد و صورتش را جدی و خشک نشان داد. چشمانش در جای‌جای سالن می‌چرخیدند. گوشه‌ی سمت چپ سالن، کنار اتاق یکی از سرگردین، دختری با چهره‌ی پر از رنگ و لعاب با موهایی بیرون ریخته، با وسواس و حالتی نامتعارف چادر خاکستری و رنگ و رو رفته را روی گیسوان زردرنگش انداخته بود. تندتند دهانش چندش‌وار می‌جنبید؛ گویا آدامسی در دهان داشت. یکی ازسرجوخه های زن اداره‌ با چهره‌ای که نمی‌شد تشخیص داد به چه چیزی می‌اندیشد، دستبند فلزی را با کلیدی کوچک باز کرد و یکی از حلقه‌هایش را به دست دختر و دیگری را به دسته‌ی صندلی‌ای که روی آن نشسته بود بست.
دختر خصمانه و با حرص به مأمور زن نگریست. دستش را با زور می‌کشید و با فکی منقبض غرید:
-هی!
با صدای جیغ دختر، نگاه های افراد حاضر در سالن به سمت او چرخید و سالن اندکی در سکوت فرو رفت سبب شد بعضی افراد که در سالن مشغول تکاپو بودند اندکی ایستادند و با تعجب به او خیره شدند.
مهرداد نفسش را با تاسف بیرون فرستاد. چشم از آن دونفر گرفت و مستقیم به سمت پله های خاکستری راه افتاد. دیوار های بدرنگ وطوسی سالن گویا به او دهن کجی می کردند. چند سالی در این اداره مشغول کار بود ولی تاکنون نتوانسته بود با محیط او خو بگیرد.
از پله های کم ارتفاع و مرمرین بالا رفت. نفس هایش به شماره افتاد. دست ملتهبش روی میله ی سفید و سرد سُر می خورد. به طبقه ی دوم که رسید ، فریدون را با لباس شخصی کنار اتاق بازجویی دید. مانند بادیگارد ها دست به سـ*ـینه و با جدیت خاص خودش ایستاده بود. طبقه ای که در آن اتاق های بازپرسی و بازجویی بود کوچکتر از سالن اصلی بود .

 

[همـــرآز]

برای آنکه صدای ازدحام مزاحمتی در بازجویی های آنها ایجاد نکند، اتاق ها را پس از سالها به این طبقه منتقل کرده بودند.
فریدون با پیراهنی مشکی و شلوار کتان وطوسی رنگ که او را کمی قد بلند تر جلوه می داد، به چشم در اطرافش چرخاند.
چشمان ریزش چرخید و به مهردادی که در تازه به آنجا رسیده ونفس می کشید،رسید. با دیدن او به نشانه ی احترام دست هایش را کنار پهلوهایش رها کرد و پاهایش را به یکدیگر کوبید.
مهرداد با تحسین به او خیره شد. نگاهش به عمیق زخم کنار چشم چپش کشیده شد. زخمی که بخاطر درگیری با یکی از این مجرم ها مهری بر چشمش شد. زخم عمیقی که دیر بهبود یافت ولی ماندگاری اش دائمی بود.
چشم های نسبتا ریز فریدون و آن زخم کنار چشم و صورتی پر از ریش و موهایی پرپشت از او یَلی ساخته بود که بیرون از اداره هر کس که او را نمی شناخت فککر می کرد یکی از لات های جوادیه است.
به سمت او قدم برداشت و با دستش به سرشانه ی پهن و نیرومندش ضربه زد. صدای مهتابی چشمک زن، نمیگذاشت اتاق در سکوت همیشگی اش باشد.مهرداد چشمانش را با درد باز و بسته کرد و سعی داشت به آن اهمیت ندهد.پرسید:
- تو اتاقه؟
فریدون پلک هایش را باز و بسته کرد. خنده ی پیروزمندانه ای روی لبان مهرداد نشست، در کارش بیشتر از هرچیزی این لحظه را دوست داشت.
از کنار همکارش کنار رفت و دستش را روی دستگیره ی نقره ای گذاشت. در سفید رنگ را با یک فشار باز کرد.
زیر لب نام "خدا" را زمزمه کرد. چشمش دورتا دور اتاق چرخید. اتاقی شصت متری با پنجره های باریکی که میله هایی آن را پوشانده بودند.
این اتاق هیچ وجه شباهتی با اتاق بازجویی فیلم های جنایی نداشت.اتاق تماما خاکستری رنگ بود.
گوشه های دیوارها تارهای عنکبوت به چشم می خورد. وسط اتاق میزی بزرگ و فلزی قرار داشت. نگاهش به مرد روبه رویش رسید. مردی میانسال با دستهای بسته. با خونسردی به چشمان حریص و دریده ی مرد خیره شد سرجایش مدام تکان می‌خورد و بینی‌اش را بالا می‌کشید. مهرداد به حرکات او پوزخند معنا داری زد. به سوی صندلی آهنی گام برداشت، قدم‌های بلند و محکم. با یک حرکت صندلی را عقب کشید و نشست. صدای خس‌خس سـ*ـینه‌ی مرد روبه‌روی مهرداد گوش فلک را کر می‌کرد. عیان بود که او یک معتاد است و اکنون تمنای یک مثقال مـ*ـواد را دارد. صورت سبزه و پر از لک و پیس، دندان‌ها روی هم رفته و کج و کوله، موهای بهم ریخته و صورتی که ته ریش کمی داشت. مهرداد دستانش را به یکدیگر قلاب کرد، سرش را به جلو برد و با لحن آهسته و مرموزی پرسید:
- پس افتخار پنجه طلا تویی؟
نفس در سـ*ـینه‌ی افتخار حبس شد. دهان باز کرد تا بگوید«آره منم که چی؟» که با فریاد نسبتاً بلند مهرداد در نطفه خفه شد:
- خاوری!
دکمه‌ی اول پیراهنش را باز کرد. بعد از گذشت چند ثانیه، در اتاق باز شد و فریدون طبق هر سری پایش را به یکدیگر کوبید و احترام نظامی گذاشت، رو به‌روی مافوقش ایستاد. مهرداد به طرف او چرخید و نگاه عاری از هر گونه احساسش را به او دوخت.
- برو پرونده‌های مربوطه رو برام بیار خاوری.
فریدون چشمی زیر لب ادا کرد و از اتاق خارج شد. مهرداد دست در جیبش بُرد و آن بسته‌ی پیچیده شده و نسبتاً سنگین را بیرون آورد. بسته به اندازه‌ی کف دستان او بود. آن را روبه‌روی افتخار گذاشت. منتظر عکس‌العمل او بود؛ اما افتخار مانند سنگ ثابت و صامت بود و هیچ حرکتی انجام نداد.
- که چی مثلا؟
ناگهان افتخار بلند خندید، خنده‌های پرصدا که بند نمی‌آمدند. سرش را روی میز گذاشت. صورتش گرم و سرخ شده بود. سرفه‌اش گرفت. سرش را بلند کرد، قیافه‌ی برزخی و گر گرفته‌ی مهرداد باعث شد کمی خنده‌اش را قورت دهد. به صندلی تکیه داد و دستان بسته شده‌اش را به‌سمت ته ریشش برد و آن‌ها را خاراند.
- مثلا اینکه دستم رو باز کن تا بگم که چی.
مهرداد چشمانش را ریز کرد و کمی به جلو مایل شد و با صدای آرام پرسید:
- که چی؟ که بهت میگن افتخار پنجه طلا؟
- مگه باید دلیل داشته باشه، دوست دارن بهم بگن افتخار پنجه طلا. شما دوست ندارید؟ باشه، بهشون میگم نیان بهم بگن پنجه طلا میگم بگن انگشت طلا. حالا با اجازتون ما رفع زحمت کنیم.
افتخار با کمال پررویی و گستاخی از جایش بلند شد که با داد مهرداد خشکش زد:
- بشین سرجات. برای من بلبل زبونی نکن که از در این اتاق بری بیرون دیگه نمی‌تونی اسمت رو به زبون بیاری.
با تهدید مهرداد، کمی به فکر فرو رفت. با نفرت به او نگریست. کمی ترسیده بود، نمی‌توانست انکار کند. مدام با خودش فکر می‌کرد چه کسی می‌تواند او را لو دهد؟ او که همیشه کارش را بی‌عیب و نقص انجام می‌داد. مهرداد که او را غرق در افکارش دید گفت:
- می‌دونم داری به چی فکر می‌کنی‌. جواب همه‌ی سوالاتت رو خودم به تنهایی میدم؛ فقط...

 

[همـــرآز]

- افتخار قلی پور، ملقب به افتخار پنجه طلا. دوران کودکیش رو در پس کوچه‌های خلیل آباد گذرونده، پدرش معتاد بود، معتاد که میگم از اون درجه یکا. هم مصرف می‌کرد هم می‌فروخت. مادرشم بعد از به دنیا آوردن آخرین خواهرش، سر زا از دنیا میره. توی هیجده سالگیش پدرش به خاطر مصرف بیش از حد شیشه می‌میره. هنوز موندم با اون وضع مالی چجوری شیشه می‌خریده؛ چون بچه‌ی بزرگ خانوادشون بود موظف بود که سرپرستی خواهرها و برادرش رو به عهده بگیره که نمی‌گیره.
مهرداد متاسف سری تکان داد و چشم از پرونده برداشت، به چشم‌های قرمز و گشاد شده‌ی افتخار خیره شد. انتظار بیش از این را داشت. خندید.
- تعجب کردی؟ بگذریم که خواهرها و برادرت چی شدن. تو ادامه بده، می‌خوام بدونم چجوری شدی پنجه طلا.
دستان افتخار مشت شده بود، به طوری که بندبند انگشتانش از فرط خشم سفید شده بودند. هنگام عصبانیت مدام سرش را تکان می‌داد. سوز سرد اتاق نیز نمی‌توانست آتش خشم او را خاکستر کند. مهرداد هیچ توجهی به حالات او نداشت.
لبخند مرموزی کنج لبانش نشست و چشمکی زد.
- نمی‌خوای بگی؟ باشه خودم میگم. بعد از این خودت باید سیر تا پیازش رو برام تعریف کنی. افتخار از یه کسانی که نمی‌دونیم کی، کوکـ*ـائین و کـ*ـراک و شیشه می‌گیره، به ازاش، کوکـ*ـائین‌ها رو با بنزوکـ*ـائین ترکیب می‌کنه، بعدم به قشر مرفع و سایر می‌فروشه. درست میگم دیگه؟افتخار تمام بدنش یخ کرد؛ حتی نمی‌توانست یک جمله به زبان بیاورد. آخر خطش همین است؟کجا هستند کسانی که همیشه به او می‌گفتند تا پای جان، همراه و پشتیبانش می مانند!
دستانش می‌لرزیدند و تنش همچون برف سرد شده بود بودند.تا چند دقیقه ی پیش زبانش مثل فرفره می چرخید ولی الان گویا بی حس و سست شده است. قبل از اینکه اعتراف کند، با لحنی غمزده و سرد، با چشمانی بی‌روح پرسید:
- بعد از اینکه اعتراف کردم تکلیفم چیه؟
مهرداد فهمید که او کم آورده است. صورتش جمع شد. هیچگاه دوست نداشت انسانی را سرخورده ببیند؛ حتی اگر گناهکار یا قاتل باشد. اخم هایش در هم گره خورد، به طوری که میان ابروانش خطی عمیق شکل گرفت .با لحنی جدی گفت:
- بستگی به حکمی که می‌خوان برات ببرن داره؛ شاید حبس ابد؛ ولی...
نمی‌توانست بگوید بخاطر جرم‌های سنگینی که انجام دادی، حُکمت بی‌برو برگرد اعدام است. هیچ حرفی از اعدام نگفت و افتخار نیز نپرسید. راهش از اینجا به بعد به زندان ختم می‌شد. افتخار شنیده بود که در زندان آب خنک می‌دهند. چرا هرموقع اسم زندان می‌آمد مردم به یاد آب خنک می افتند می‌افتادند و به زبان می آورند .
یک زندانی پشت میله‌های سرد و زمخت، آب خنک به چه دردش می آید کدام دردش را دوا می‌کند؟ مگر با آب می‌توان زندانی را آزاد کرد. چشم‌هایش می‌سوخت. دلش هوای یک گریه‌ی جانانه می‌خواست داشت. اصلا مرد و گریه کردنش درست بود؟ نمی‌خواست دیگر مَرد باشد. همین مرد بودنش کارش را به اینجا کشانده بود.
مهرداد یک لنگه پا منتظر افتخار بود. مرد بی‌چاره! او بدبخت نبود بلکه چاره نداشت؛ مثل آدمی شده بود که در برزخ دو عالم اسیر است، نمی‌داند بگوید یا نه.
- وقتی از خلیلی‌آباد به تهران اومدم، هیچ‌کار و باری نداشتم. کی به یه پسر هیجده ساله شغل معرفی می‌کنه، اونم پسری که از شهرستان اومده. توی تهران پرسه می‌زدم . از شانس افتضاحم یه آشنام نداشتم. پرسون‌پرسون از اهالی چارصددستگاه نشونی اسی‌تخته‌گاز رو گرفتم. اسی‌تخته‌گاز رفیق گرمابه گلستون بابام بود. یه چند باری خلیل‌آباد اومده بود. آدرسش رو آخرین بار از خودش گرفتم اما من که تهران رو مثل کف دستم نمی شناختم. اسی وقتی من رو دید مثل علامت سوال شده بود. منم سیر اندر پیاز زندگیم رو براش ریختم بیرون.بهش گفتم هیچ کار و جای خوابی ندارم،کمکم می کنی؟ گفتش کارش درست کردن و فروختن تریاکِ. منم دیدم وضعش خوبه، گفتم به منم یاد بده بشم دست راستش. چند سالی گذشت و منم شدم لنگه ی خودش. ولی من کجا اون کجا؟ هر کی اونو می دید خوف می کرد، چون اسی تمام صورتش جای چاقو بود، بخاطر اینکه آدم درستی نبود. هر روز یه علمشنگه‌ای به پا می‌کرد؛ اما یه روز اسی بهم گفت که می‌خواد بزنه تو کارای بزرگ، گفت یه پشتیبان پیدا کرده، مثل غول. اونموقع ده‌سال از اومدنم به تهران می‌گذشت. باهم شدیم یه تیم توی گروه اون غول به قول اسی. ولی بدها نفهمیدم چی شد اسی ناپدید شد و من موندم و همون آدم ها.

 

[همـــرآز]

برای نمایش محتوا باید وارد شوید ویا عضو سایت شوید.

برای نمایش محتوا باید وارد شوید ویا عضو سایت شوید.

 

[همـــرآز]

- ای بابا، سوئچم دست علیاری.
فریدون کوتاه خندید که خطوط ریزی گوشه‌ی چشمانش پدید آمدند. با دست به پشت مهرداد زد و گفت:
- بیا با ماشین من بریم. مهرداد تو چرا امروز انقدر استرس داری؟
مهرداد دو دستش را روی صورتش کشید و با صدایی آرام گفت:
- تو از این ماموریت نمی‌ترسی؟
فریدون برگشت و به صورت او خیره شد، پرسید:
- چرا باید بترسم؟ مگه ترس داره؟
مهرداد پوزخندی به حرف او زد. او می‌دانست این ماموریت چقدر حیاتی است و انقدر خونسرد است؟
- نمی ترسی تو ماموریت گاف بدی و هشتاد میلیون جمعیت یا بیشتر رو بدبخت کنی؟
نفهمیدند چه زمانی به ماشین پرشیای سفید فریدون رسیدند. دقایقی بین آن دو نفر سکوت برقرار بود. درون فریدون چیزی تکان خورد. اگر این ماموریت به خوبی سر می‌رسید، مقام بالاتری می‌گرفت و اگر نه... سرش را به دو طرف تکان داد. دستان یخ زده‌اش روی ماشین نشست. سرش را روبه آسمان گرفت. هوا گرفته بود و مانند یک زندان مانع رسیدن نور خورشید به زمین می‌شد. سوز عجیبی در هوا بود؛ گویا با هر وزش باد سیلی محکمی به گونه‌ی هر دو نفر آن‌ها می‌زد.
فریدون پوفی کشید و با لحنی دلگرم‌کننده گفت:
- مهرداد، شد شد، نشد هم بازم میشه.
مهرداد با چشمان قهوه‌ای‌رنگش به فریدون، خیره شد. حرف او نتوانست آتش استرس و اضطراب مهرداد را ذره‌ای کم کند. فریدون در ماشین را باز کرد و پشت فرمان نشست. مهرداد پشت بند او بر صندلی شاگرد نشست. ماشین را گذرا نگاه کرد. آشغال تخمه، بطری آب زیر پایش بود. نفس عمیقی کشید و چیزی نگفت. استارت ماشین که خورد، با سوالش گوش‌هایش تیز شد:
- خونش کدوم طرفِ؟
مهرداد پایش را دراز کرد و سرش را به پشتی صندلی تکیه داد. سرش کمی درد می‌کرد؛ ولی نه قدری که نتواند تمرکز کند.با انگشتانش ، دایره وار شقیقه هایش را ماساژ می داد.
- برو سمت اتوبان همت...

***

چشم‌های کشیده ی مهرداد بسته بود. فریدون خیره به چهره‌ی نیمه خواب و بیدار او شد. دستش را به طرف او دراز کرد و آرام بازوی راستش را تکان داد. یکی از پلک‌هایش را به آرامی باز کرد که فریدون به سرعت گفت:
- رسیدیم، پیاده شو مهرداد.
دستش را در موهای بلند و نسبتاً بلندش فرو برد و چشم‌هایش را کامل باز کرد.جو داخل ماشین دَم داشت. کمی از سردردش کاسته شده بود. با همین خواب توانست کمی آرام بگیرد. در ماشین را که باز کرد، چشمش از ساختمان هفت‌طبقه آجری بالا رفت. فریدون از ماشین پیاده شد و رو به مهرداد با دودلی پرسید:
- بد نباشه سر زده اومدیم؟
مهرداد به‌سمت آیفون خانه رفت و شانه‌اش را بالا داد و با لحنی بی‌خیال گفت:
- برای کار اومدیم بد نمیشه.
درهای ماشین را قفل کرد و کنار او ایستاد. دکمه‌ی طبقه‌ی چهارده که آخرین دکمه بود را فشرد. خوبی آیفون، تصویری بودنش بود. پس از چند ثانیه صدای ظریف؛ اما جدی دختری به گوششان رسید:
- بله؟
مهرداد پوزخند صدا داری زد و گفت:
- آیرال کار داریم در رو باز کن سریع.
صدای «ای بابا» گفتن آیرال از پشت آیفون به وضوح شنیده می‌شد. با نوای باز شدن در، آن دو به سرعت از سالن تاریک و مسکوت عبور کردند. از طبقات اول یا دوم صدای واق واق سگی به گوش می‌رسید. مهرداد با قدم‌های تند به‌سمت آسانسور کنار راه‌پله‌ی عریض رفت. فریدون برعکس او به کندی قدم برمی‌داشت و آرام‌آرام به دنبالش می‌رفت.

 

[همـــرآز]

مهرداد سرش را چرخاند و چشم در چشم همکارش شد. فریدون به دکمه ی قرمز آسانسور خیره بود و نفس های عمیق می کشید.
- مهرداد؟
- بله؟!
کمی این پا و آن پا کرد و با بدگمانی ، در آسانسور را باز کرد و هر دو داخل شدند. اتاقک بسیار کوچکی که آن دونفر به سختی واردش شدند.
- به نظرت اینجا،آیرال قابل اطمینان هست؟
فریدون به او مطمئن بود و می دانست مهرداد آدمی است که به سختی اعتماد می کند. با لحن مطمئن حرفش را به فریدون گفت و خاطرش را جمع کرد:
-فریدون من به هر کسی اعتماد نمی کنم ولی آیرال متفاوته!
سخنی بینشان رد و بدل نشد . اتاقک آسانسور گوشه به گوشه نورپردازی شده بود و انعکاس نور در آینه به چشم می آمد. موزیک ملایمی نواخته می شد، خلسه آور و وهم آلود.

مهرداد نفس عمیقی کشید. ناگهان آسانسور ایستاد و صدای خانمی در آن اتاقک جای موزیک را گرفت:«طبقه ی هفتم»
راهروی طویل و تاریکی را پس از باز کردن در دیدند. مهرداد بلافاصله بیرون امد و مستقیم جلو رفت. محکم و استوار قدم بر می داشت ، طوری که با هر گام صدای کفشش در راهرو منعکس می شد.
فریدون ، یار و یاور همیشگی اش پشت سر او قدم بر می داشت. از پشت سر او قامت رشید او را رصد کرد. الحق که برازنده ی استواری بود. همیشه با استوار و جدیت قدم بر می داشت.
ناگهان مهرداد بر سر در سفیدی ایستاد و زنگ کوچک سفید رنگ کنارش را فشرد.

*******

روی صندلی چرخشی و چرمی اش،چهار زانو نشسته بود و به صفحه ی آبی رنگ کامپیوترش نگاه می کرد. صورت خسته اش را با کف دست راستش گرفته و خمیازه های کوتاهی می کشید. دست چپش را از روی کیبورد برداشت و با هر دو دستانش صورتش را قاب کرد.
چشمانش گویی پرده از اشک پوشانده بود . مانیتور را تار می دید ؛ با انگشت سبابه ، چشمانش را آهسته آهسته ماساژ داد. پلک زد . اتاقش در تاریکی فرو رفته بود، علاقه ی بیش از اندازه اش به کامپیوتر او را از اتفاقات اطرافش بی خبر میگذاشت.
پاهایش خواب رفته بود، انگار رگ هایش را در مشت گرفته باشند و مدام بکشند. لبان باریک و گوشتی اش را زیر لب گرفت و سرش را محکم اما ارام به میز تحریر قهوه ای رنگش کوبید. درد تا بیخ و بن استخوانش فرو رفته بود و زیر لب مدام تکرار میکرد«مُردم خدا...مُردم».ناگهان صدای آیفون خانه اش به گوشش رسید. هوفی کشید و حالت زاری به خود گرفت:
-الان چه وقت زنگ زدنه آخه مرد مسلمون!
با پای لنگان از اتاق تاریک ،کورمال کورمال بیرون رفت .از اتاقش که خارج شد ، کمی دردش کمتر شد که به طرف آیفون خیز برداشت و با صدای زیبایش با تحکم جواب داد.چشم که به صفحه ی آیفون خورد، دهانش باز ماند اما زیر لب ای بابایی گفت و دکمه را فشرد.به خودش نگاه کرد، یک تاپ شیری با بند های نازک بر تن داشت، با شلوار پاچه گشاد راه راه مشکی سفید.
به سرعت به اتاقش قدم برداشت. خدا را زیر لب شکر کرد که دردش کاسته شده بود. کمدش را زیر و رو کرد. مانتوی بلند مشکی بر تن کرد به همراه شال سفید قواره بلند.
نفس عمیقی کشید و به طرف در ورودی خانه اش قدم برداشت.خودش را در آینه قدی جاکفش اش نگاه کرد. زیر چشمانش بخاطر چندین ساعت پشت سیستم بودن سیاه و گود رفته بود. لب های خشک و سفیدش به او دهن کجی می کرد.معده اش می سوخت و اسید معده اش گلویش را چنگ می زد.

 

[همـــرآز]

برای نمایش محتوا باید وارد شوید ویا عضو سایت شوید.

برای نمایش محتوا باید وارد شوید ویا عضو سایت شوید.