شعر اشعار خسرو گلسرخی

[nika_beramiriha]

آمد .
دستش به دستبند بود
از پشت میله ها ،
عریانی دستان من ندید
امّا
یک لحظه در تلاطم چشمان من نگریست
چیزی نگفت
رفت .
اکنون اشباح از میانه ی هر راه می خزند
خورشید
در پشت پلک های من اعدام می شود ...

 

[nika_beramiriha]

• در بقعه های ساکتِ بودن ،
  همراه خوب من
  آن شال ِ سبز کِبر را
  به دور بیفکن
  و با تمامی وسعت انسانیت بگو
  که ما باغی ایم
  باغی چنان بزرگ و سبز
  که دنیا
  در زیر سایه اش -
  خواب هزار ساله ی خود را
  خمیازه می کشد .
  در بقعه های خامُش ِ بودن
  از جوار ضریح
  چندی است
  طنین ضربه ی برخاستن بزرگ تو را نمی شنوم
  همراه خوب من
  از پله های بلند غرورت
  بگیر دست مرا
  تا قلب شب بشکافیم
  و با ردای ِ سپیده
  به رقـ*ـص برخیزیم ...
  *
  همراه خوب من
  با این غرور بلندت
  در سرزمین یائسه ها
  تو تمامی خود نرفته ای بر باد ...
  اینک
  به ریزش رگبار سرخگونه ی خنجر ،
  دست مرا بگیر
  تا از پل نگاه صادقانه ی مردم
  به آفتاب
  سفر کنیم ...

 

[nika_beramiriha]

تن تو کوه دماوند است
با غرورش تا عرش
دشنه ی دژخیمان نتواند هرگز
کاری افتد از پشت ،
تن تو دنیایی از چشم است ...
تن تو جنگل بیداری هاست
هم چنان پابرجا
که قیامت
ندارد قدرت
خواب را خاک کند در چشمت
تن تو آن حرف نایاب است
کز زبان یعقوب ،
پسر ِ جنگل عیّاری ها
در مصافِ نان و تیغه ی شمشیر
- میان سبز -
خیمه می بست برای شفق ِ فرداها ...
تن تو یک شهر شمع آجین
که گل زخمش
نه که شادی بخش دستِ آن همسایه است
که برای پسرش جشنی برپا دارد .
گل ِ زخم تو
ویران گر این شادی هاست ...
تن تو سلسله ی البرز است .
اولین برفِ سال
بر دو کوه پلکَت
خواب یک رود ِ ویران گر را می بیند
در بهار ِ هر سال .
دشنه ی دژخیمان نتواند هرگز
کاری افتد از پشت
تن تو
دنیایی از چشم است ...