شعر اشعار پژمان بختياري

[Diba]

حسين پژمان بختياري
شب بر سر من جز غم ايام كسي نيست
ميسوزم و ميميرم و فريادرسي نيست
فريادرسِ همچو مني كيست در اين شهر؟
فريادرسي نيست كسي را كه كسي نيست
بيمارم و تبدارم و در سينة مجروح
چندان كه فغان ميكشم از دل نفسي نيست
آن ميوة جانبخش كه دل در طلب اوست
زينتگرِ شاخيست كه در دسترسي نيست
بيش است ز ما طالع آن مرغ گرفتار
كو را قفسي باشد و ما را قفسي نيست

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

در کنج دلم عشق کسي خانه ندارد...... کس جاي در اين خانه ويرانه ندارد
دل را به کف هر که دهم باز پس آرد....... کس تاب نگهداري ديوانه ندارد
در بزم جهان جز دل حسرت کش مانيست ........آن شمع که ميسوزد و پروانه ندارد
دل خانه عشقست خدا را به که گويم....... کارايشي از عشق کس اين خانه ندارد
در انجمن عقل فروشان ننهم پاي ........ديوانه سر صحبت فرزانه ندارد
تا چند کني قصه اسکندر و دارا ......ده روزه عمر اين همه افسانه ندارد

----​

​

 

[Diba]

دیـــــوانـــه محبت جـــانـــانه ام هنـــوز
دست از دلم بـــدار کــه دیوانه ام هنوز
عمـــری بگرد شمع جمال تــو گشته ام
و آتش نخورده بــر پر پـروانه ام هنوز
در خانه ای کـــه دولت وصل تو یافتـــم
چون حلقه بسته بر در خانه ام هنـــوز
زین خــانه رم مکن ز آهو شان شهــر
کز جـــز تو ره نجسته بکاشانه ام هنوز
ای دوست قصه ای ز محبت بگو که من
طفلم بطبع و طالب افسانـــــه ام هنـــوز

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

عاشقم من


عاشقم من عاشقی بی قرارم
کس ندارد خبر از دل زارم
آرزویی جز تو در دل ندارم
من به لبخندی از تو خرسندم
مهر تو ای مه آرزومندم
بر تو پابندم
از تو وفا خواهم
من ز خدا خواهم
تا به رهت بازم جان
تا به تو پیوستم
از هم بگسستم
بر تو فدا سازم جان
خیزو با من در افقها سفر کن
دل نوازی چون نسیم سحرگاه
ساز دل را نغمه گر کن
همچو بلبل نغمه سر کن
نغمه گر کن
همچو بلبل نغمه سر کن

 

[Diba]

ایام می گذرد
ابر سنگین می شود
شب خسته می آید
ماه پنهان می شود
آن بی ستاره گریه می کند

از اینجا تا به بیرجند سه گُداره
گدار اولی نقش، نقش و نگاره
گدار دومی مخمل بپوشُم
گدار سومی دی, دیدار یاره
گل زردُم
همه دردُم
ز جفایت شکوه نکردُم
تو بیا تا دورت بگردُم
آآآآآآآآآآآه
ای یار جون
ای یار جونی
دوباره برنمی گردد دیگر جوونی

تِ غم آمد به راهم هر سه یک بار
غریبی یا اسیری
یا جانا غم یار
غریبی یا اسیری چاره داره
غم یار و غم یار
یار, جان و غم یار
گل زردُم
همه دردُم
ز جفایت شکوه نکردُم
تو بیا تا دورت بگردُم
آآآآآآآآآآآه
ای یار جون
ای یار جونی
دوباره برنمی گردد دیگر جوونی

نسیمی کز بن آن کاکل آیو
مرا خوشتر ز بوی
اِ آن سنبل آیو
چو شو گیرُم خیالت را در آغـ*ـوش
سحر از بسترم بوی
اِبوی گل آیو
گل زردُم
همه دردُم
ز جفایت شکوه نکردُم
تو بیا تا دورت بگردُم
آآآآآآآآآآآه
ای یار جون
ای یار جونی
دوباره برنمی گردد دیگر جوونی

 

[Diba]

سیب سرخ


ه هر شب فزايد تاب و تب من
واي از شب من واي از شب من
يا من رسانم لب بر لب او
يا او رساند جان بر لب من
استاد عشقم بنشين و برخوان
درس و نگاه محبت در مکتب من
رسم دورنگي آيين ما نيست
يکرنگ باشد روز و شب من
گفتم دل را کامشب چه خواهي ؟
گفت آنچه خواهد نوشين لب من

 

[Diba]

خزان عشق

رفتنت رو یادم هست
اومدنت رو عشق به یادم میاره
رفتی و هر چی که بود تموم شد
وقت نبود چشمات ستاره بی فروغ شد

شد خزان گلشن آشنائی
باز هم آتش به جان زد جدائی
عمر من این گل طی شد بهر تو
وز تو ندیدم جز بد عهدی و بی وفایی
با تو وفا كردم تا به تنم جان بود
عشق و وفاداری با تو چه دارد سود
آفت خرمن مهر ووفایی
نوگل گلشن جورو جفائی
از دل سنگت...آه
دلم از غم خونین است
روش بختم این است
از جام غم مستم
دشمن می پرستم
تا هستم

تو و مـسـ*ـت ازمی به چمن
چون گل خندان از مـسـ*ـتی بر گریه من
با دگران در گلشن نوشی می
من ز فراقت ناله كنم تا كی؟

تو و این چون ناله كشیدن ها
من و گل چون جامه دریدنها
ز رقیبان خواری دیدنها
دلم از غم خون كردی
جه بگویم چون كردی
دردم افزون كردی

برو ای از مهر و وفا عاری
برو ای عاری ز وفاداری
كه شكستی چون زلفت عهد مرا
دریغ و درد از عمرم
كه در وفایت شد طی
ستم به یاران تا چند
جفا به عاشق تا كی؟

نمی كنی ای گل یكدم یادم
كه همچو اشك از چشمت افتادم
تا ها ها کِِِِ هِ هِِ ی بی هی هی تو و من
اَ هَ هَ ز غَ هَ هََ م خو هو هون دل من
گرچه ز محنت خوارم كردی
با غم و حسرت یارم كردی
مهر تو دارم باز
بكن ای گل با من
هرچه توانی ناز
كز عشقت میسوزم باز

 

[Diba]

خدا را حاصل من چيست زين بيهوده بودنها
بجز حسرت كشيدنها و غم بر غم فزودنها

بسم از چشم گريان اشك ناكامي ستردنها
بسم در سوگ ياران نغمه ماتم سرودنها

هزاران رنگ و نيرنگ از فلك ديدم وحيرانم
كه مقصد چيست گردونرا ازين بازي نمودنها

از آن خاك مذلت بر سر مسكين فشاندنها
ازين تاج سعادت از سر خاقان ربودنها​

​

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

سى طي شد و چل رفت و به پنجاه رسيديم
در يك مژه برهم زدن اين راه بريديم

اين مانده به يادم كه در اين عمر سبك سير
چيزي كه از آن ياد توان كرد نديديم

چون مردمك ديده در اين خانه دلتنگ
يك عمر دويديم و به جايي نرسيديم

افسوس كه نه ميوه به دست آمد و نه گل
چندان كه از اين شاخه بدان شاخه پريديم

گفتيم سخن ها و شنيديم سخن ها
افسوس چه گفتيم دريغا چه شنيديم

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
​

​

 

[Diba]

تا جوان بودم ز هستي غير ناكامي نديدم
روز پيري اي عجب جز بي سر انجامي نديدم

پختگي ار پيشه كردم سوختم از پختگيها
ور پي خامان گرفتم خيري از خامي نديدم

آبرو گر خواستم شد حاصلم بي آبروئي
نام نيك ار خواستم جز ننگ و بدنامي نديدم

در كتاب عمر و در آئينه هستي دريغا
غير نوميدي نخواندم غير ناكامي نديدم

ادعاي فضل و نقس خودستائي ديدم اما
در بسي دانشوران جز مردم عادي نديدم

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​