شعر اشعار پژمان بختياري

[Diba]

بگریزم


بر آن سرم که زیزدان و اهرمن بگریزم‏
ز پرده سازی مشتی دروغ زن بگریزم‏

بر این تمدن وحشی وش آستین بفشانم‏
ز شیخ و شاه و بدونیک مرد و زن بگریزم‏

چو ذره در شکن کوه و قطره در دل دریا
ز علم ذره شکن در دو صد شکن بگریزم‏

چو نارواست سراپای کائنات همان به‏
چو ناروا سخنی جسته از دهن بگریزم‏

سیه درون چون نیم با سیه درون ننشینم‏
دروغتن چو نیم از دروغتن بگریزم‏

بسم شکایت دنیی بسم شکایت عقبی‏
بهل بهل که ازین هر دو بی‏سخن بگریزم‏

عریو کبر و منی خاست زین چکامه خدا را
هدایتی و طریقی که من ز من بگریزم‏

ز این و آن چه گریزم چو اصل فتنه منم من‏
ز خویشتن بگریزم ز خویشتن بگریزم‏

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

بهبودی پس از بیماری


تو ای آخرین نقش رؤیای من‏
بهشت‏ آفرین یار زیبای من‏
بدنیا دگر باره دل بسته‏ام‏
که عشق تو پر کرده دنیای من‏
همه شب از آن گلبن خرّمی‏
پر از گل بود باغ رؤیای من‏
بنازم بدان پیکرآرا که ساخت‏
ترا قالب آرزوهای من‏
نشسته است گوئی ز روز نخست‏
سراپایت اندر سراپای من‏
بچشم من آکنده از دلبریست‏
جهان با تو ای عالم آرای من‏
ز امروز و فردای خود فارغم‏
که با تست امروز و فردای من

​

​

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

پیامی به حبیب*
.........

گرامی حبیبا سخن پرورا
سر افسر از مردا بلند اخترا
خرد راست قدر از گران قدر تو
جهان ادب روشن از بدر تو
حبیبی و محبوب صاحبدلان‏
قبول تو سرمایهء مقبلان‏
هنرسنج را پایمردی به تست‏
که بادت روان خرّم تن درست‏
ز دانش بهر جا گشاده دریست‏
تواضع کنانت بر آن در سریست‏
گهرها بدست آوری شایگان‏
فشانی به همسایگان رایگان

***

ز چشم و ز جسم و ز جان کاستی‏
یکی نامور نامه آراستی‏
پژوهندهء شیوهء باستان‏
گزارشگر مکتب راستان‏
«سخن را نگه داشتی سال بیست»1
بکامت بماناد سالی دویست‏
ادبرا زدی حلقه بر هر دری‏
پژوهنده گشتی بهر دفتری‏
یکی دانه را خوار نشناختی
زهر دانه‏ ای خرمنی ساختی‏
نه آنگونه خرمن که بر هم نهی‏
که بر هم نهی تا به«یغما»دهی‏
خرد را ز«یغما»ست سرمایه‏ ها
بسایه‏ ش گزاران گران سایه‏ ها

***

مکن از ادب ناشناسان گله‏
که گسترده باید ترا حوصله‏
ملغزاد در نیمه ره پای تو
مبادا گسترده دگرگون شود رای تو
متاع تو کالای بازار نیست‏
مخور غم گر آن را خریدار نیست


(*)از مطالعهء مثنوی کم‏نظیر حبیب عزیز در نخستین شمارهء بیستمین سال مجلهء گران ارج‏ یغما تأثیری یافته،تر و خشکی بهم بافتم که آنست.(پژمان)
(1)-با تغییر ضمیر از فردوسی گرفته شد

-------------​

​

 

[Diba]

دختر زشت گدا


آیینه را زدست بیفکند و خشمناک‏
گفت:ای خدای قاهر عدل آشنا چرا
من دختری ضعیفم،با دختری ضعیف‏
یارب بریده باد زبانم جفا چرا
زشتی بلاست بهر زن آنهم زنی فقیر
آوخ نصیب جان من است این بلا چرا
من نیز بندهء توام ای دادگر خدای‏
چون زشتم آفریدی دیگر گدا چرا
با این دل بهشتی و این روی دوزخی‏
دادی مرا تو اینهمه حجب و حیا چرا
رونق‏ فزای حسن بود روی زشت لیک‏
ما را درین معامله کردی فدا چرا
با روی پر زآبله و چشم کج‏نگر
شد سـ*ـینه‏ ام سراچهء عشق و صفا چرا
زیباپرست روحی و نفرت ‏فزا رخی‏
دادی و چاره نیست ولی ای خدا چرا
افتند در قفای پری پیکران بشوق‏
مردان شهر و نیست کسم در قفا چرا
آمادهء نوازش و تسلیمم ای عجب‏
آغـ*ـوش گرم کس نپذیرد مرا چرا
جز یک اشاره نیست بهای وصال من‏
بی‏ مشتریست این گهر کم‏ بها چرا
آواز خوب و چهرهء زیبا و مال و علم‏
دادی بسی بخلق و ندادی به ما چرا
زشت‏ آفرین تویی و جمال‏ آفرین تویی‏
زشت‏ آفریده‏ یی تو مرا از چه؟ها چرا
چون و چرا بکار تو کفرست و بی‏ ثمر
اما دلم پر است خدایا چرا چرا

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

تهی ‏پای رفتن به از کفش تنگ



یکی گفت سقراط را کای حکیم‏
نه‏ چون تست در نرم‏ خویی نسیم‏
شنیدم که از طبع سازشگرت‏
ندارد نصیبی نوازشگرت‏
زنی رامش ‏افزای شوی و سرا
تو قدرش ندانی ندانم چرا؟
بدو گفت آن حکمت اندوخته‏
چگونه‏ ست این کفش نو دوخته‏
بحیرت فرو رفت اندرزگو
ز گفتار سقراط و گفتا:نکو.
بخندید دانای صاحب تمیز
که چشم تو بر ظاهرست ای عزیز
بلی کفش من از برون‏ سو نکوست‏
ولی رنج من از درون‏ سوی اوست‏
ندانی که در کفش زیبای من‏
ز دستش چها میکشد پای من

----------​

​

 

[Diba]

زن!


بلاست زن که خدا در بلا بگیردشان‏
بلا بجان فریب آشنا بگیردشان!
ازین جماعت ناحق‏شناس دیوسرشت‏
خدایرا چه بگویم؟خدا بگیردشان!
چو دیر گیر شود خشم حق؛از آن ترسم‏
که جان خلق بگیرند تا بگیردشان!
بهشت را چه تمتّع بود چو زن با ماست‏
مگر که مالک دوزخ ز ما بگیردشان!

***

نشاط جان و دلند این فرشتگان عذاب‏
مباد آنکه خدا زین دعا بگیردشان!

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
​

​

 

[Diba]

مهر علی


مشو سیل وحشی چو شبنم توان شد
مزن زخم کاری چو مرهم توان شد
چرا جفت چنگیز خون خواره گردی‏
چو همتای عیسی بن مریم توان شد
مشو تیره ایدل که چون صبح صادق‏
صفا بخش عالم به یک دم توان شد
بروشن روانی و شیرین زبانی‏
دوای دل و داروی غم توان شد
ز شمع محبت بر افروز جان را
کزان شعله نوری مجسم توان شد
تو صافی درون شو که با جسم خاکی‏
درخشان چو روحی مکرم توان شد
مؤخر توان ایستادن ز مردم‏
ولی مردمی را مقدم توان شد
اگر آدمی کم توان شد به معنی‏
ولی جزئی آخر از آن کم؛توان شد
بگلزار مهر علی شو که آنجا
چو گل پاک و چون سبزه خرم توان شد
بصدق ار شوی بندهء شاه مردان‏
در آن بندگی شاه عالم توان شد
به یک حرف کاموزی از مکتب او
گرانمایه چون اسم اعظم توان شد
نگویم خدا شو و لیکن بطاعت‏
اگر پاک باشی خدا هم توان شد

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​