شعر اشعار احمد پروین

[PARISA_R]

وحی مستند

​

دلم هوای خرابات می کند گاهی
خدا کند که تو باشی و بشکند گاهی
از انعکاس غرور تو این چنین شده ام
که لاف عرش خدایی دلم زند گاهی
میان باغ تو پروانه ی تمنایم
حریر خاطره در خواب می تند گاهی
در اعتکاف نگاهت شنیده ام امشب
میان خلوت دل ، وحی مستند گاهی​

 

[PARISA_R]

زبان زخمی خودکار

اطاق شیشه ای جوهر ست خودکارم
خدا نیاورد او را ز دست بگذارم
زبان زخمی خودکار ، دامن کاغذ
همیشه تا به هم آید نوشته اشعارم
ز ناز کاری تن هر چه هست غیر از او
به جان دفتر اشعار خویش بیزارم
به یاد خون تن او که می چکد امشب
به روی دفتر بیچاره گریه می بارم
من عاشق تن خودکار می شوم شاید
به نقل قول پزشکان دوباره بیمارم​

 

[PARISA_R]

عزای شقایق

غزل های وحشی به یادت سرودم
غم واژه دارد مداد کبودم
به وزن شقایق عزایی گرفتم
و با بغض وحشی به باغ وجودم
من از چاه طاقت و غار شکیبا
تحمل ندارم ولی می ربودم
به خاک قدومت تیمم بگیرم
به محراب یادت برقصد سجودم
صدایم شنیدی و گفتی جوابم
من بی تحمل ولیکن نبودم​

[ پنجشنبه ۱۳۹۰/۰۵/۲۷ ] [ 15:41 ] [ محمد مرفه ]
آرشيو نظرات

 

[PARISA_R]

قلب عتیقه

یک عشق کهنه دارم قلبی عتیقه آری
سرمایه ای که هرگز ارزش نمی گذاری
سمسار کوچه ها را پیشم چه می فرستی
قیمت نهد بر این دل در منتهای خواری
حتی اگر بمیرم دل را نمی گذارم
در کوچه ها بگردد با التماس گاری
شاید کسی بیاید از شهر لاله رویان
گنجم دهم بگیرم یک بـ..وسـ..ـه یادگاری
دلگیرم از نگاهت من می روم از اینجا
یک شاعر پریشان یک عاشق فراری​

 

[PARISA_R]

تمدن کور

باد گلهای پونه ، توی دهات
بازی دختران و آب قنات
چای دم کرده با سماور مـسـ*ـت
مزۀ زعفران و شهد نبات
جوی باریک آبشان انگار
جوشش نیل دارد آب فرات
یاد پیوند سیب با آلو
یاد باران از ابرهای نجات
همه را برد این تمدن کور
دود و آهن شد این چنین هیهات​

[ پنجشنبه ۱۳۹۰/۰۵/۲۷ ] [ 15:41 ] [ محمد مرفه ]
آرشيو نظرات

 

[PARISA_R]

عصارۀ قرآن

بیا نوشید*نی بنوشیم و اشتباه کنیم
و روی مدعیان خدا سیاه کنیم
اگر که سجده به خوبان گـ ـناه می باشد
بیا فقط و فقط این چنین گـ ـناه کنیم
بیا شبیه اوستا میانۀ فانوس
به رقـ*ـص پر طرب شعله ها نگاه کنیم
اگر تنور تمنا پر از گدازش نیست
به نذر سفره مستان دو کاسه آه کنیم
ز شوره زار خرافات کوچ می باید کرد
بیا عصاره قرآن خوراک راه کنیم​

 

[PARISA_R]

نیستان

او به مهمانی مهتابم برد
به سر آغاز می نابم برد
او مرا نغمه ی سرودن آموخت
گرم لالایی خود خوابم برد
او نیستان مرا آتش زد
کوک دود از تن مضرابم برد
ماورای همه آن سوی سراب
به تماشای گل آبم برد​

 

[PARISA_R]

حسرت قنوت

امشب دلم برای خدا تنگ می شود
من شیشه می شوم و دعا سنگ می شود
پای گریز از هـ*ـوس آلودگی کجاست ؟
دارم ولی میانۀ ره لنگ می شود
بین خدا و من قدمی بیشتر نبود
افسوس حجم فاصله فرسنگ می شود
تصویر روی دوست کجا می توان کشید
حتی قلم ز کفر تو بی رنگ می شود
دستی که باز کرده ام از حسرت قنوت
امشب به روی صورت من چنگ می شود
امشب شمار رکعتم از خاطرم گریخت
آدم عجب وقیح به نیرنگ می شود​

 

[PARISA_R]

گذار

از خود بدر آمدم نگارم
شاید به شما رسد گذارم
گنجینۀ بی زوال مـسـ*ـتی
زیر سر دل نهفته دارم
مدیون عصا نمی شوم من
از معجزه هم گذشته کارم
دریای دلم و قرص ماهت
در جزر و مدم برد قرارم
هر چند تو مهربان و خوبی
کج خلق و بدم و ناقوارم
آخر به چه آرزو بمانم ؟
وقتی نه به دار و نه به بارم​

 

[PARISA_R]

کوله بار دعا

جاده بی انتهاست خواهم رفت
مقصدم نا کجاست خواهم رفت
مثل فرهاد در بیابانها
قصه ها مال ماست خواهم رفت
کوره راهی به سوی نابودی
کوله بارم دعاست خواهم رفت
طعنۀ خار و ریشخند سوار
می شناسم رواست خواهم رفت​