شعر اشعار سلمان ساوجی

[Diba]

گل افسری از لعل و گهر میسازد
زر دارد و این کار به زر میسازد
یک سفره بر آراست به صد برگ و نوا
دریاب که سفره سفر میسازد​

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

این عمر نگر چه محنت افزای آمد
وین درد نگر چه پای بر جای آمد
درد از دل و چشم من به تنگ آمده بود
کارش چو به جان رسید در پای آمد​

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

در وصف لبت نطق زبان بسته بود
پیش دهنت پسته زبان بسته بود
ابروی تو آن سیاه پیشانی دار
پیوسته به قصد سرمیان بسته بود​

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

این عمر نگر چه محنت افزای آمد
وین درد نگر چه پای بر جای آمد
درد از دل و چشم من به تنگ آمده بود
کارش چو به جان رسید در پای آمد​

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

آن را که می و مطرب دلکش باشد
در موسم گل چرا مشوش باشد
گل نیست دمی بی می و مطرب خالی
ز آنروی همیشه وقت گل خوش باشد​

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

گل زر به کف و نوشید*نی در سر دارد
در گوش ز بلبل غزلی تر دارد
خرم دل آنکسی که چون گل به صبوح
هم مطرب و هم نوشید*نی و هم زر دارد​

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

چون قسم تو آنچه عدل قسمت فرمود،
یک ذره نه کم شود نه خواهد افزود،
آسوده ز هر چه نیست میباید زیست
و آزاد ز هر چه هست میباید بود​

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

دی سرو به باغ سرفرازی میکرد
سوسن به چمن زبان درازی میکرد
در غنچه نسیم صبحدم میپیچید
با بید و چنار دست بازی میکرد​

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

زلف سیهت که بر مهت میپوید
در باغ رخت سنبل و گل میبوید
بر گوش تو سر نهاده و اندر گوشت
احوال پریشانی ما میگوید​

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

هر لحظه ز من ناله نو میخیزد
پیری ز تنم خرابهای انگیزد
پوسیده شدست خانه آب و گلم
هر جه که نهم دست فرو میریزد​

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​