رمان دزمار | Hanie.sun کاربر انجمن نگاه دانلود

[Hanie.sun]

نام رمان : دزمـار

نام نویسنده : Hanie.sun کاربر انجمن ناه دانلود
ژانر : عاشقانه ، پلیسی-جنایی ، تراژدی
نام ناظر : @مهدیه سجده
خلاصه : سالهاست که کسی او را ندیده . ماهاست که دنیایش در اتاقی چند متری خلاصه شده و نفس مفهوم این جبر را چشیده ولی دلیل آن را نمیداند . او با نام " نفس " اسیر و از اصل خود دور میماند تا زمانی که کم کم پرده کنار میرود و اشخاصی نمایان میشوند که به اسارت او ربط پیدا میکنند . او به دنبال حقیقت میرود و زمانی که به سرچشمه حقیقت میرسد ؛ نقاب ها کنار رفته و گردبادی بزرگ را تشکیل میدهند ، آن زمان گویی آخرت فرا رسیده ...

***

​

 

[الهه.م]

مشاهده پیوست 186605

نویسنده‌ی گرامی! ضمن خوشامدگویی به شما، سپاس از اعتماد و انتشار اثر خود در انجمن وزین نگاه دانلود.

خواهشمند است قبل از آغاز به کار نگارش، قوانین زیر را بادقت مطالعه نمایید:

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

دقت به این نکات و رعایت تمامی این موارد الزامی است؛ چراکه علاوه بر حفظ نظم و انسجام انجمن، تمامی ابهامات شما از قبیل:
چگونگی داشتن جلد؛
به نقد گذاشتن

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

؛
تگ گرفتن؛
ویرایش؛
پایان کار و سایر مسائل مربوط به

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

رفع خواهد شد. بااین‌حال می‌توانید پرسش‌ها، درخواست‌ها و مشکلات خود را در

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

عنوان نمایید.

پیروز و برقرار باشید.
«گروه کتاب نگاه دانلود»​

 

[Hanie.sun]

مقدمه : ساعت زندگی من روی دور کند و زندگی ام روی دور کندتر میگذرد . من سالها درد کشیدم ، سالها زخم خوردم بدون فهمیدن دلیل این همه مصیبت . تنهایی و بی کس بودنم در عین فهمیدن همه کس داشتنم ، ظالمانه تر از کشیدن دردهایم در این سالها بود . من نجـ*ـس خوانده شدم و لمسم گـ ـناه کبیره ای بود به حکم پیرمردی که هم زخم میزد و هم درد را مجاز میدید . نجــس بودنم را انتخاب نکرده ام ، گناهم تنها گل عشق ممنوعه ای بود که روزی با به اوج رسیدنش ؛ آغاز درد ها و تبعید شدنم ، شد .​

سکوت ؛​

گاها سکوت ، مضمون برد های پوچ میشه ؛​

گاهی سکوت ؛​

درنده میشه و زخم میزنه ؛​

گاها سکوت ، عامل نشدن هاست ؛​

گاهی هم ، پوشیدن پوشالیه دروغهاست ؛​

گاها ، سکوت رو عید جدیدی میبینی ؛​

اما در اصل ؛ زوال قلبهاست !​

***​

صدای بستن در اتاق رو که شنیدم ، نفس حبس شده ام رو رها کرده و به تن درد کشیده ام اجازه سقوط دادم . بدنم از شدت ضربات متعدد بی حس شده بود و پشت سرم گز گز میکرد . لعنتی ضرب دست قدرتمندی داشت . هنوز با این سن ، مثل مرد های جوان قدرت داشت . نفس که میکشیدم سـ*ـینه ام درد میگیرفت و من حتی توان حرکت را هم نداشتم ؛ حداقل الان نداشتم . از داخل آینه قدی ساده ای که روبه رویم بود ، با دختر ضعیف و شکسته ای که روی زمین و به پهلوی چپ افتاده بود ؛ چشم تو چشم شدم . از داخل آینه هم وضعیت دردناک و چشمان همیشه ترم مشخص است . آهی از سـ*ـینه ام خارج میکنم و به دختر داخل آینه دقیق تر نگاه میکنم .​

موهایش پریشان دورش ریخته و توده ای که روی گردنش است ، خیس به نظر میرسد . من هم در همین ناحیه احساس سوزش میکنم ...​

چشمانش تند تند پر و خالی میشوند ، گویی اشک هایش از سد بی پایانی سرچشمه میگیرد . من هم از غلطیدن اشک هایم روی بینی و گونه ضرب دیده ام ، گاهی احساس سوزش و گاهی احساس قلقلک میکنم ؛ اما خب دستانم آنقدر بی جان کنارم افتاده اند که حتی توان از بین بردن اشک های مزاحم را هم ندارم .​

چشم روی این هم ضعف و درد میبندم ، بالاخره دختر درون آینه هم ناپدید میشود . باید خودم را جمع کنم . نمی توانم بعد از این همه سال درد کشیدن هنوز به این لحظات عادت کنم . به سختی سعی میکنم بالا تنه ام را تکان داده و به دیوار پشت سرم تکیه بدهم . بعد از تحمل کردن درد پهلو و کمرم ، بالاخره موفق میشوم بشینم و به دیوار سرد اتاقم تکیه دهم . همیشه اینطور نبود ، هیچ وقت ناگهانی و تا این حد پیش نمی رفت . با درد زیادی سرم را به دیوار تکیه میدهم . چشمانم همچنان بسته اند و من از این " همچنان " راضی ام ؛ اینطوری از حال دختر درون آینه بی خبر می مانم . اما بسته نگه داشتن چشمانم موجب بسته شدن راه اشکهایم نمیشوند .​

هنوز ریه هایم با درد پر و خالی میشوند . این چند روز از چیزی خبردار نشده ام ، حداقل چیزی که این وضعیتم را توجیه کند . به لحظاتی پیش که فکر میکنم ، تنم میلرزد و اشک هایم که رو به زوال بودن ، دوباره سرعت پیدا میکنند . اما ذهن ظالمم دوباره شروع به یاد آوری میکند . پیرمرد با ضرب در را گشود و هنوز کامل به سمتش برنگشته بودم که شلاق بـرده داری اش روی شانه و کمرم را سوزاند . بدون اینکه آخ بگویم برگشتم و به چشمان پر اخم و تاریکش زل زدم . هیچ گاه دلیل این کار هایش را نفهمیدم ؛ امروز هم همینطور . به محض اینکه نگاهم را در نگاهش حس کرد ، دوباره شلاق را در فضای بزرگ اتاق رقصاند و شدت قدرتش را با تن من گرفت . آنقدر زد و آنقدر آن شلاق سه تکه چرم برنده بود که خیس شدن تنم را حس میکردم . به حدی شکه شده بودم که نمی توانستم از جایم تکان خورده یا حداقل زبان به التماس بگشایم . هرچند انجام این کار ها هم بی فایده بود . پیرمرد زمانی که شلاق به دست میشد ، احدی جرئت رو به رو شدن با او را نداشت . نمیدانم چند ضربه زد اما آنقدر دردناک بود و بدن ضعیفم را له کرد که از ترس زیاد نتوانستم خودم را نگه دارم و گرمای نجسی از پاهایم سرازیر شد . پیرمرد که متوجه شد ، پوزخندی زد و زیر لب کلمه " نجـ*ـس " را خواند . کلمه ای که این سالها بیشتر از این شلاق باعث دردم شده بود . بالاخره خسته شد و دستش را با نفس نفس پایین آورد . نفهمید اما من فرصت کردم هوا را کامل به ریه هایم بکشم !​

 

[Hanie.sun]

دستانم که کنار بدنم رها بودند . تنم بی حس بود و سرم درد میکرد . هنوز هم با نگاهم جایی درون چشمان مرد رو به رویم دنبال ذره ای دلسوزی و یا دلیل میگشتم ؛ اما امان از این چشمان دود گرفته ، امان . با انزجار نگاهم کرد و اخم های در همش را جمع تر کرد . با بی رحمی شلاق را بالا برد و این بار روی صورتم را نوازش کرد . شلاق چرم تا پشت سرم پیچ خورد و پلکهایم از این همه بی رحمی و دل تاریکش ، با عجز روی هم افتاد . صدای خشن و گرفته اش را شنیدم که گفت :​

- دختره ی نجـ*ـس ... هیچ وقت اجازه نداری چشم تو چشم یکی از ماها بندازی ... حد خودتو بفهم .​

دوباره قلبم را سوزاند . نه ، بیشتر از این ، قلب بی جانم ذوب شد !​

قبل از رفتن ، با خشم به حالت دستوری گفت :​

- اینجا رو تمیز کن ... اینجا هم از سرت زیاده ، نمیخوام بیشتر از این بوی نجاستت رو بشنوم .​

نا مروت ضربات کاری اش همیشه دردناکترین بودند . از هفت سالگی همینطور بود !​

در اتاق که باز شد ، ذهن ستمکارم منحرف از اتفاقات دردناک چند لحظه پیش شد و به زرگل که در استانه در ایستاده بود ، توجه کرد . چشمانم بسته بودند ، ترجیحا . صدایش را که شنیدم ، همان اندک نفس درون سـ*ـینه ام هم گم شد . هیچ دل خونم راضی نبود که در این شرایط با این زن که کم از برادرش نیست ، رو به رو بشوم . اما خب در این دنیا چیزی باب میل دلم نبود . پوزخندی زدم و حواسم را جمع حرف هایش کردم .​

- خوب گوش کن دختره ی بی همه چیز ... اسفدیار چند روز آینده مهمان داره ... عزیزش میاد ، مبادا که جلوش آفتابی بشی ... صدایی در بیاری ...​

چشم باز کردم . هنوز دلیل این کار پیر مرد را نمیدانستم . نگاهم را که دید ، خنده ی پر تمسخر و مشمئز کننده ای کرد و قدم داخل اتاق گذاشت . زیاد جلو نیامد و به عادت همیشگی اش زمانی که میخواست نطق کند ، دستی به موهایش کشید و گفت :​

- دلیل این کار اسفندیار رو نمیدونم اما از یه چیز اطمینان دارم ...​

کمی مکث کرد و جانم را به لبم رساند .​

- اگر تا زمانی که مهمانش در این خانه است ... جرئت کنی خودی نشون بدی ...​

نزدیک آمد و از بالا نگاهم کرد و پر غرور گفت :​

- تضمین نمیکنم اون روز خاکت نکند .​

همه از مردن میترسند ، همه از نیست شدن میترسند ، من هم با این همه درد مستثنی نیستم .​

چشمان گردم را که دید پوزخند عصبی زد و در حالی که برگشته و به سمت در میرفت ، زیر لب گفت :​

- هنوزم نمیدونم چرا اسفندیار تو رو تا الان نگه داشته .​

به درگاه در که رسید ، با صدای بلند و رسایی خدمتکار را صدا زد . خدمتکار ها در این خانه احترام بیشتری نسبت به من داشتند ، سِمتم در این خانه هنوز بعد از گذشت دوازده سال مشخص نیست . خدمتکار با لباس فرم سفید و سرمه ای مقابلش ایستاد . زرگل با لحن آزار دهنده ای دستور داد که کمکم کند خودم را جمع کنم . با درد چشمانم را بستم و نفس عمیقی کشیدم . نبود این زدن و برادرش ، راه نفسم را باز میکرد .​

 

[Hanie.sun]

***​

با کمک تنها خدمتکاری که در این بخش از عمارت اجازه جولان داشت به حمام رفته و داخل وان سبز رنگ و کهنه ام نشستم . با تمام درد هایم حواسم بود سمتی که وان یک شکاف بزرگ داشت تکیه ندهم . این هم یکی از یادگاری های عمارت بود . ترس از فرو ریختن یا شکستن داشتم و دلیلی بود تا از اسفندیار بیش از پیش بدم بیاید . با سوزش شدیدی که روی کمرم حس کردم ، حواسم جمع شد و با درد به خدمتکار توپیدم :​

- حواستو جمع کن ... گوشت قربونی که تیکه نمیکنی ...​

اخم هایش در هم شد و فشار پنبه آغشته به الـ*کـل را روی زخم هایم کم کرد . اما این باعث نشد که حرفی در جواب لحن تلخم بدهد . در این عمارت کسی اجازه ندارد حتی در خفا با من صحبت کند . نمیدانم چه به همه گفته اند که هیچ کس حتی جواب سلام من را هم نمیدهد . سالهاست این قانون نا نوشته به صورت ظالمانه ای اجرا میشود و من هنوز عادت به این همه سکوت نکرده ام . من حتی اسم خدمتکار این بخش از عمارت را هم نمیدانم ، چه رسد به باقی حرف ها . سکوت این قسمت عمارت گاهی با تلوزیون قدیمی کنج اتاقم و گاهی آواز خواندن هایم در نیمه شب ، میشکند . روز ها و سال هاست اوضاع زندگی من همین است . البته خدا رو شکر آنقدر لطف داشتند که معلم های خصوصی و غیر حضوری تحصیل کردنم را جایز دانستند و اجازه دادند دبیرستانم را به پایان برسانم . بعضی اوقات آن روز ها را روزهای طلایی ام در عمارت میدانم ؛ چرا که کتک نبود ، اگر هم بود کم ؛ فهش نبود ، اگر بود باز هم کم بود .​

خدمتکار که زنی میانسال بود ، کار ضد عفونی کردن زخم هایم را تمام کرد و بلند شد . بی هیچ حرفی جعبه کمک های اولیه را سرجایش برگرداند و با اخم نگاهم کرد . حرف چشم هایش را خواندم و در مقابل لبخند بی جانی زدم ، میدانم در این شرایط نباید دوش بگیرم . اما من کثیف بودم ! نگاه از نگاهم گرفت و سمت در حمام رفت . در را پشت سرش آنچنان محکم به هم کوبید که انگار میگفت : " هر غلطی میخوای بکنی ، بکن "​

به سختی بلند شدم و دستم را به دیوار کنار وان گرفتم تا بتوانم شیر آب را باز کرده و بدون افتادن و نهایتا مردن ، دوباره بشینم . به خاطر ضعف و هزار درد دیگر سرگیجه داشتم و فشار لعنتی ام باز پایین رفته بود . این حمام نشان میداد که قبل از ورود من وان نداشته ، دوشی معمولی دارد که شیرهایش مانند علمک گاز آن بالا و روی دیوار کهنه ی حمام کار شده اند . آب را تنظیم میکنم و با سر سختی و حماقت مخصوص به خودم تک شامپویی که داشتم را در آب وان که هر لحظه پر تر میشد ، ریختم . آب که اندازه شد ، شیر ها را بستم و با ضرب درون وان نشستم . اما سریع نرون های عصبی مغز ظالمم ، درد و سوزش را مخابره کرد . چشمانم از شدت درد بسته و نفس در سـ*ـینه ام گیر کرده بود . زیر کف های دور شانه ام قرمزی خون حالم را بد میکرد . اتاقک جا دار و بزرگ حمام انگار تبدیل به قوطی کبیریتی شده بود که باعث میشد بوی فلزگونه و حال به هم زن خون ، دماغم را اذیت کند . اما از آنجایی که من اسطوره ی تحمل کردن بودم ، فکرم را مشغول کرده و دستانم را مجبور به شستن تن آش و لاشم کردم .​

 

[Hanie.sun]

دلم برای روز های کودکی ام تنگ شده . هرچند اخلاق خانم زینتی با من تند و تلخ بود اما یاد ندارم حتی یکبار مرا زده باشد . خانم زینتی مسئول بخش من و دوست های هفت ساله ام بود . آن سال من به کلاس اول میرفتم و این را برای خودم موفقیتی بزرگ قلمداد میکردم . یاد آن روز ها لبخند تلخی را روی لب هایم مینشاند . پرورشگاه شهید امینی ، اولین جایی بود که من راه رفتن را آمورختم ، حرف زدن را هم . آن روز ها با تمام بی مزه بودن غذاهایش ، با تمام حس زندان بودن هایش ، با تمام سختگیری ها و بی محبتی هایش ؛ برایم بهشتی دوستداشنتی بود . خانم زینتی معلم و خاله خوبم در آن روز ها را هیچ وقت فراموش نمیکنم . با آموزش های او بود که من عاشق ادبیات و شعر شدم . او همیشه کلاس را با غزلی از سعدی شروع میکرد . من با همان ها عاشقانه هایم با خدا و ادبیات را در وجودم رج زدم . چشمانم را میبندم و به یاد آن روز های دور زمزمه میکنم :​

« اول دفتر به نام ايزد دانا​

صانع پروردگار حي توانا​

اکبر و اعظم خداي عالم و آدم​

صورت خوب آفريد و سيرت زيبا​

از در بخشندگي و بنده نوازي​

مرغ هوا را نصيب و ماهي دريا​

قسمت خود مي خورند منعم و درويش​

روزي خود مي برند پشه و عنقا​

حاجت موري به علم غيب بداند​

در بن چاهي به زير صخره صما​

جانور از نطفه مي کند شکر از ني​

برگ تر از چوب خشک و چشمه ز خارا​

شربت نوش آفريد از مگس نحل​

نخل تناور کند ز دانه خرما​

از همگان بي نياز و بر همه مشفق​

از همه عالم نهان و بر همه پيدا​

پرتو نور سرادقات جلالش​

از عظمت ماوراي فکرت دانا​

خود نه زبان در دهان عارف مدهوش​

حمد و ثنا مي کند که موي بر اعضا​

هر که نداند سپاس نعمت امروز​

حيف خورد بر نصيب رحمت فردا​

بارخدايا مهيمني و مدبر​

وز همه عيبي مقدسي و مبرا​

ما نتوانيم حق حمد تو گفتن​

با همه کروبيان عالم بالا​

سعدي از آن جا که فهم اوست سخن گفت​

ور نه کمال تو وهم کي رسد آن جا »​

هنوز هم مثل همان روز ها در خاطرم مانده ، شیرین است . در این تلخی های بی امان ، شیرین است .​

کارم را هر طور هست پایان میدهم و به رخت کن میروم . از شدت درد و سوزش زخم هایم ، حتی نمی توانم درست راه بروم . حوله ام را میپوشم و به سمت در میروم . اصلا عادت به لباس پوشیدن در این همه رطوبت را ندارم . کلا من عادت به هیچ چیز ندارم . بیرون از حمام لرزم میگیرد و کمی سوزش زخم هایم را کم میکند . حمام در راه رویی است که سه اتاق دارد . یکی بیست و پنج متری که اتاق من است ، یکی انباری بزرگ که فکر میکنم سه برابر اتاق من باشد و در دیگری که تا آنجا که من یاد میدهم ، همیشه قفل است . حمام و سرویس هم دو در کنار هم و در آخر راهرو قرار دارند . برای خروج از راهرو باید انتهای راه به سمت چپ رفته و دقیقا پنج قدم بعد به در خروجی میرسی . یکسوی دیگر راهرو به تابلو فرش بزرگی که نقش چهار سفیر آخر زمان را دارد ، ختم میشود . این راه رو تقریبا پنجاه متر طول و دو متر عرض دارد . گاهی نیمه شب صدای پا میشنوم و کنجکوم میکند ، اما باز احتمال میدهم توهم باشد . در اتاق من و اتاق دیگری که همیشه قفل بوده ، با فاصله ی یک متر کنار هم کار شده اند و تقریبا آخر راه رو هستند . ولی درِ انباری همان اول و سر پیچی که به خروجی میرسد قرار دارد . راه رو با تک چراغ زرد رنگی که روی دیوار آویزان است ، روشن میماند تا نیمه شب ؛ از نیمه شب به بعد همه جا را تاریکی محض میپوشاند .​

 

[Hanie.sun]

با تکان خوردن در اصلی راه رو و ورود همان خدمتکار ، به خودم می آیم و به سمت اتاق میروم . کار همیشگیش است . سینی داخل دستش مهر تایید روی افکارم میزند . او سر ساعت هشت شب شامم را می آورد و روی تک میز کوچک و پایه بلند زیر چراغ و داخل راه رو میگذارد و میرود . اتاقم شامل یک تخت دو نفره قدیمی ساده ، یک کمد ضرب دیده و بدون قفل برای لباس هایم ، یک آینه قدی بزرگ ، یک تلوزیون کوچک با فرش دوازده متری قدیمی که بُر هایش همه از بین رفته اند و مثل موکت صاف شده ، میشود . البته خوش بختانه یک بخاری کوچک هم کنار آینه قدی است و در فواصل سرد ، عجیب دلچسب میشود . روی دیوار و بالای تخت یک ساعت گرد چوبی وصل است تا زمان را فرموش نکنم . قسمت زیبای اتاقم پنجره ی بزرگ حفاظ دارم است که رو به روی در و سمت چپ تخت کار شده . این پنجره قشنگ طاقچه پهنی دارد که شب ها روی آن مینشینم و به ماه خیره میشوم .
سرما انگار کار خودش را کرده و درد هایم را خاموش و بیصدا نموده . سمت کمد میروم و تاپ و شلوار آبی رنگی برای خودم انتخاب کرده و به سختی میپوشم . حوله را به طنابی که خودشان برایم کشیده اند و از کنار کمد تا قسمتی از پنجره امتداد دارد ، می اندازم . موهایم که تا زیر باسنم میرسند را با اوقات تلخی و درد ناشی از زخم هایم کنار میزنم و به سمت تخت میروم . بدنم کوفته و درد کشیده است ، این خواب را میطلبد . تشک تخت از پر تشکیل شده ، نرم و خوب است . در این مورد شانس آورده ام . اینطوری کمتر به زخم هایم فشار وارد میشود . با گاز گرفتن لب پایینم ، سوزش وزخم های کمرم را تاب می آورم و کامل روی تخت دراز میکشم . چشمان خسته ام میرود تا بسته شود که یاد سینی و شام لعنتی ام می افتم . با حرص نفسم را فوت کرده و دوباره و با عجز روی تخت مینشینم و سعی میکنم آرام خودم را از تخت بکنم . به سمت راه رو رفته و سینی را که شامل کباب شامی و یک کاسه ماست به همراه دو عدد نان فانتزی است ، برمیدارم و دوباره به اتاق برمیگردم . روی زمین و وسط فرش مینشینم که یاد کثیف کاری ام ، نگاهم را روی سرامیک ها میکشاند . همه جا تمیز است و اثری از آن نجاسات نیست . خدمتکار این بار در حقم لطف کرده !
***
دو روز از آن روز درد آور گذشته و خوشبختانه من کسی را به جز خدمتکار همیشه اخمویم ، ندیده ام . باید ممنون دلیل این اتفاق باشم . قبلا تقریبا هفته ای سه بار مرا در هم میشکستند . نفسم را بیرون میدهم و از پنجره به آسمان تاریک شب و خالی از ماه ، نگاه میکنم . خودم را از تخت بیرون میکشم و بُرسم را از کنار آینه و روی زمین بر میدارم تا به سمت پنجره و طاقچه عزیزم بروم . همیشه از این که موهای سیاه و بلندم را کنار پنجره و روی طاقچه شانه بزنم ، خوشم می آمد . پنجره کشویی را باز میکنم و روی طاقچه مینشینم . موهایم را به سمت چپم می آورم و شروع به شانه زدن میکنم . نسیم کم جان و خنکی میوزد و حال خوبم را بهتر میکند . منظره این پنجره زیبا رو به درختان بزرگ و انبوهی است که گاهی در مه فرو میروند . این اتاق و راهرو در بالا ترین و ممنوعه ترین قسمت عمارت کار شده . میله ها اجازه بیشتر نگاه کردن به کنار و پایین پنجره را نمیدهند . گرچه من هم نیازی ندارم که بخواهم بدانم . گاهی در میان درختان قاب شده در پنجره ، صدای ملموسی به گوش میرسد ، گاهی صدای سگ و گاهی هم صدای حیوانات . دقیق نمی دانم کجای ایران هستم ، اما از سرما و آب و هوایش حدس میزنم نیمه غربی کشور باشم . البته زبان اهالی عمارت هم گاهی ترکی و گاهی کردی میشود و البته در مواجهه با من ، فارسی .​

 

[Hanie.sun]

من فکر میکنم نزدیک به سیزده سال از عمرم را در این اتاق گذرانده ام . دنیایم در همین حد است . اگر تلوزیون هم نداشتم مسلما با احد قجر فرقی نمیکردم . حوصله ام دیگر سر نمیرود . نه اینکه عادت کرده باشم ، نه ؛ من فقط کلا حوصله ای در خود نمیبینم که سر برود . تمام مکالمه ام با دختر درون آینه است . تمام اطلاعاتم از کتاب های مدرسه و تل تکست این تلوزیون کوچک و اخبار های متعدد است . سال های نو را در این اتاق و با مقداری آجیل و شیرینی درون سینی روی میز پایه بلند ، روی طاقچه و کنار پنجره ام ؛ با ماه جشن میگیرم . کسی نیست که تبریک بگوید و تبریک بگویم . کسی نیست که گونه ام را ببوسد و عیدی بدهد . از همان هفت سالگی که کلاس اول را خواندم و تابستان شیرینش را میگذراندم و هنوز خوشی هایم تمام نشده ، آواره شدم ؛ کسی نبود . مواردی که باید میدانستم را زرگل برایم میگفت ؛ از بلوغ گرفته تا ضوابطش ، از اصول گرفته تا قوانین این راه رو و اتاقهایش ، از نجـ*ـس بودنم تا هیچ کس نبودنم . اما یک چیز را هنوز کسی نگفته : " چراهای این اجبار سخت ! "​

چشمانم دوباره نم گرفت و گلویم کیپ شده ، سـ*ـینه ام سنگین شد . من هنوز نمی دانم چرا کاری از دستم بر نمی آید . من هنوز اطلاعاتم کافی نیست . هنوز قیمت غذا ها و دیگر امکانتی که برایم ساخته اند را نمی دانم . به کجا میرود . به کجا میروم ؟!​

با پوزخندی از درد و صورتی خیس از اشک های سیل گونه ام ، زیر لب میگویم : می خواهند به کجا برسند ؟!​

موهایم که کاملا شانه شده اند را پشتم می اندازم و از طاقچه پایین میپرم . ساعت هشت و بیست دقیقه است . پس چرا غذایم را نمی آورد زندادنبان اخمویم ؟ وارد راهرو میشوم و میز پایه بلند خالی را نظاره میکنم . معده ام به ساعت هشت عادت کرده است . دوباره به اتاق برمیگردم و بی اعتنا به در باز ، سمت تخت میروم و دراز میکشم . گاهی از شدت خواب ، باز هم خوابم میگیرد . فکر کنم از علائم دیوانگیست .​

ساعت ها پشت سر هم میروند و من هنوز گرسنه و بیدار به سقف خیره شده ام . برخلاف انتظارم ، با شکم گرسنه خوابم نبرد و تا الان که ساعت یازده و نیم است ، بیدار و گرسنه مانده ام . در دل آرزو میکنم که پیرمرد نخواهد با گشنگی دادن ، کارم را بسازد . صدای در را میشنوم و از روی تخت نیم خیز میشوم . به سمت راهرو میگردم و به هوای اینکه شامم را آروده است ، لبخندی میزنم . با سرعت به سمت در می دوم و سعی میکنم جلوی موهایم را که موازی با موهای عقبم هستند ، کنار زده تا دیدم باز بشود . همین که موهایم کنار رفته و من از درگاه رد شدم ، محکم به جسم سختی برخورد کردم . آنقدر ناگهانی بود و ترسناک که شکه شدم ولی حتی جیغ هم نکشیدم ... فکر میکنم صدایم را فراموش کرده ام !​

 

[Hanie.sun]

هرچه من و بدنم گیج باشیم ، مغزم هشیار است و دستور به عقب کشیدن سریع را داد . همین که یک قدم عقب رفتم ، بدون اینکه نگاهم را بالا ببرم ، به دست هایش نگاه کردم ؛ من شدیدا گرسنه بودم ! چون دستانش را خالی و مشت شده ، آویزان کنار پهلوهایش دیدم ؛ اخم هایم جمع شد و به پشت سرش نگاهی انداختم . اما اثری از غذا نبود . مغموم و گرفته ، شانه هایم شل و قدم دیگری عقب رفتم تا کامل وارد اتاق شوم . دستم را روی دلم گذاشتم و لب پایینم را گزیدم . دوبار اشک هایم راه خودشان را پیدا کرده و شروع به باریدن کردند .​

صدای خش دار و سنگینی به گوشم خورد :​

- چته ؟​

با صدا یادم افتاد که او هم هست و جالب تر اینکه با من حرف میزند . اشک هایم که هیچ ، گرسنگی هم با این معجزه یادم رفت ! سرم را با شوق و لبخند بالا گرفته و مستقیم به چشمانش نگاه کردم . چشمان سیاه و ریز شده اش را در تیررس نگاهم قرار دادم و با صدا خندیدم . چشمانش گرد شد و قدمی عقب رفت . رو به رویم با تقریبا دو متر فاصله ایستاده بود و با بهت و خیره گی نگاهم میکرد . خنده ام که تمام شد ، نور امیدی در قلبم تابیده و روحم را جلا داد . این بار دقیق سر تا پایش را نگاه کردم ، بوت های چرم مشکی که پاچه های شلوارش را کمی جمع کرده بود ، شلوار کتان مشکی ، کمربند چرم مشکی ، تیشرت یقه هفتی خاکستری تیره . فک زاویه دار و لب های گوشتی ، ته ریش مرتب ، دماغ استخوانی مردانه و چشم و ابروی مشکی . تماما سیاه بود ، با پوستی گندمی روشن .​

دوباره و با ذوق نگاه در نگاهش انداختم که چشمانش ریز شده بود و براندازم میکرد . به ناگهان متوجه خودم شدم ، من چیزی جز تاپ بندی سفید و شلوار کلوش بنفش نپوشیده بودم . احساس گرما کردم و سرم را پایین گرفتم و تند وارد اتاق شدم ، محکم در را پشت سرم به هم کوبیدم . مشتی به سرم زدم و بلوز نازک و بلندم را از روی تخت چنگ زده و با غر غر تن کردم . او یک خواب شیرین بود و من احمق خرابش کرده بودم . بعد از گذشت دقایقی کشمکش از اینکه به سمت در بروم یا نه ، دو تقه محکم به در خورد . از جا پریده و سریع موهایم را داخل یقه بلیز جا دادم . به سمت در رفتم و آرام بازش کردم . رو به روی در اتاق ، دست به سـ*ـینه و با اخم نگاهم میکرد . همین که سر تا پایم را نظاره کرد ، لبخند کجی زد و دستانش را باز کرده به درگاه در گرفت و گفت :​

- تو کی هستی ؟​

صدایش خش دار و محکم بود . انگار با این تن پایین هم دستوری و ضربتی به نظر میرسید . کمی ترسناک آمد به نظرم ، برای همین دستگیره در را گرفتم و خودم را تقریبا پشت در جا دادم . فقط شانه چپ و سر و گردنم را میدید . از این عکس العملم ابروهایش بالا پریده و لبخندش جان گرفت . اما برای من بیشتر ترسناک بود . دستگیره در را در مشت دست چپم فشردم و با خودم گفتم : " یعنی او خوب است یا بد ؟ "​

 

[Hanie.sun]

دوباره او سکوت راهرو را شکست و هم زمان چراغ راه رو خاموش شد و خبر از دوازده نیمه شب داد .​

- از من میترسی ؟​

ترس ؟ از او ؟ بله میترسیدم . آب دهانم را قورت دادم و آرام لب زدم :​

- بله​

چشمانش را دیدم ، زیر نوری که از لامپ داخل اتاق بود ، رنگ مهربانی گرفت و لبخندش زیباتر به نظرم رسید . اما به ناگهان با یاد آوری حرف ها و قوانین این راه رو ، که سکوت را گوشزد میکرد ، همچنین کتک ها و تنبیه هایش را ؛ با ترس به چشمان سیاه مهربانش خیره شدم .​

دستانش را از در جدا کرده و بالا برد . با فکری که به سرم زد ، کل بدنم به رعشه افتاد و چشمانم را بسته و لبم را گاز گرفتم . کمی که گذشت و ضربه ای به بدنم نخورد ، با احتیاط چشم باز کردم و به نگاه متعجب مرد و دستانی که موهای سرش را چنگ میزد ، نگاه کردم . انگار از نگاهم دردم را فهمید که با صدای آرامی گفت :​

- من قرار نیست آزارت بدم .​

خب این حرفش دو پهلو بود . آزار دادن انواع مختلفی داشت . پس باز با صدای ریز و آرامی پرسیدم :​

- یعنی منو نمیزنی ؟​

مشت دستانش در موهایش ، صفت شد و محکم گفت :​

- به هیچ وجه !​

آزار معنای بدتر و ممنوعه تری هم داشت . زبانم را روی لبم کشیدم و دستگیره در را بیشتر فشرده ، همزمان پرسیدم :​

- بهم دست هم نمیزنی ؟​

دستانش را از موهایش کند و بدون اینکه مشت هایش را باز کند ، سرش را زیر کشید و محکمتر از قبل گفت :​

- نه !​

این جواب های شیرین و مکالمه ی ممنوعه ی شیرین تر ، قلبم را به تپیدن وا داشت و از پشت در کنده شده و مقابلش با فاصله ایستادم . لبخندی زدم و کمی بلند تر از حد معمول گفتم :​

- پس سلام .​

مدت ها بود آرزوی ادای این کلمه را داشتم ! سرش را که پایین گرفته بود را بالا آورد و همین که لبخند و اطمینان درون چشمانم را دید ، متقابلا لبخندی پر اطمینان زد و گفت :​

- سلام ... خوبی ؟​

با تکه دوم حرفش دوباره یادم به شام نداشته ام افتاد و با ناراحتی گفتم :​

- نه​

اما بدن ناقصم فرصت حرفی به او نداد و با صدای روده ها و معد ی خالی ام ، پی به همه چیز برد .​

این بار با صدا خندید . یک قدم عقب رفت . صبر کردم خنده اش تمام شود . انتظارم زیاد طول نکشید که با تک سرفه ای صدای خش دارش را صاف کرد و گفت :​

- چرا نیومدی پایین شام بخوری ؟​

صدایش همچنان خش داشت . با تعجب نگاهش کردم ، پس او اینجا و در عمارت غریبه بود ! تا آمدم لب باز کنم ، همزمان صدای در ورودی آمد و برق راه رو روشن شد . اتفاقی نادر در این سالها ، اکنون رخ داده بود . با ترس و وحشت به چشمان مرد روبه رویم نگاه کردم و تند گفتم :​

- به کسی نگو منو دیدی و من حرف زدم​

همین که صدای عصای پیرمرد و قدم هایش را شنیدم با وحشت در را نیمه باز گذاشته و خودم را به انتهایی ترین بخش اتاق رسانده و نشستم . در دل خدا را صدا زده و آرزو کردم کاش پیرمرد سمت من نیاید . کاش آن مرد غیب بشود . جرئت نگاه کردن به در را نداشتم که سایه ای را که هراسان دور خودش میچرخید را دیدم . این سایه مسلما برای پیرمرد نیست . سرم را بالا گرفته و نگاهش کردم . انگار او هم قصد مخفی شدن داشت . چشمان فرسوده و ضعیف پیرمرد انگار موثر بود . قدم های پیرمرد نزدیک می شد و نگاه مرد غریبه با خواهش در نگاهم نشسته بود . دلم برایش سوخت ، ضرب شصت پیر مرد را چشیده بودم ؛ درد داشت . سریع به زیر تخت اشاره کردم . شانس آورد که تخت قدیمی بود و از زمین نیم متر فاصله داشت . سریع به سمتم آمد و خودش را زیر تخت جا داد . شانه های پهن و بازوهای قطورش را به سختی مخفی کرد اما قد بلند بود و مطمئنا پیرمرد از آن طرف متوجه او میشد . پتو را گرفته و کشیدم پایین ، همین که متوجهم شد ، سریع گفتم :​

- سعی میکنم نذارم بیاد اینطرف .​