شعر اشعار احمد حسینی

[nika_beramiriha]

پدرم نیمه شب احساسِ پشیمانی کرد

جای آن قوچ مرا بـرده وُ قربانی کرد



طرحِ این توطئه را هر دو کشیدند، خدا

سَرِ من با پدرم وعده ی پنهانی کرد



مادرم گریه نمی کرد ولی چشمانش

برکه ی ذهنِ مرا غرقِ پریشانی کرد



تیغ با حنجره ام فاصله ای اندک داشت

خونِ من فاجعه را این همه طولانی کرد



بر لباسِ پدرم لکه ی خون بود و خدا

آسمان را سَرِ این مسئله بارانی کرد



خونِ من شسته نمی شد، همه می دانستند

باد این شایعه را بُرد و خیابانی کرد



شب به هم دستیِ یعقوب، خدا یوسف را

از تَهِ چاه درآورده و زندانی کرد



و خدا نقشه کشید و پسرِ خود را نوح

غرقِ امواجِ هراس آورِ طوفانی کرد



مرگِ مغمومِ سیاووش به دستورِ پدر

اولین مرثیه را تعزیه گردانی کرد



آرزوی پدران کُشتنِ فرزندان است

رستم این فاجعه را کاملاً ایرانی کرد

 

[nika_beramiriha]

لطفا به من نشان بده راه علاج را
دنیا به هستی ام زده چوب حراج را

گاهی به نام دشمن و گاهی به نام دوست
از من ستانده اند به هر حیله باج را

عمری به این شکارچیان سمور و فیل
تاوان پوست داده ام و جرم عاج را

هرگز کسی شبیه تو پیدا نمی شود
نا گفته برطرف بکند احتیاج را

حتی تبر کنار تو تغییر می دهد
طرز نگاه خود به درختان کاج را

شعر من از فروغ و فریدونی شما
در سایه می برد غزل ابتهاج را

 

[Es_shima]

تو نیستی تهران غربیستان آدم هاست
تو نیستی... نه نیستی تهران مان تنهاست

تو نیستی من شک ندارم زود خواهم مرد
تو نیستی بی بی کنار حوض ماهی هاست

تو نیستی...
دارد خیابان های شهر از درد...
تو نیستی نام تو
بر این کوچه پابرجاست

تو نیستی تو رفته بودی زود برگردی
تو نیستی این روزهای تلخ بی معناست

تو نیستی
نام تو را تکرار خواهم کرد
تو نیستی
نام تمام دختران ساراست

تو نیستی من غرق خواهم شد درون تو
تو نیستی اما لباس آبی ات دریاست

تو نیستی من با خیالت هم قدم بودم
تو نیستی از دور جای خالی ات پیداست

 

[Es_shima]

گفتند بهار
پشت هم گریه کنیم
بگذار که با شروع غم گریه کنیم
تا باورشان شود که ما یک نفریم
بگذار که تا بجای هم گریه کنیم

 

[Es_shima]

سارا نبودی
چشم گریان را ببینی
آن قدر باریدم که
ب
ا
ر
ا
ن را ببینی

وَللَـه
که بی تو
شهر،
خود را
حبس می‌کرد
بهتر!
نبودی
بغضِ طهران را
ببینی

تهران مان،
طهران نشد
بهتر!
نبودی
این راهزن،
این راه بندان را
ببینی

بی‌بی
به چشمان تو دل خوش کرده
سارا !
کافی‌ست
عکس لای قرآن را ببینی

رفتی..
لَقد..
ماندم..
خَلَقنا..
فی کبد را
از بر شدم
تا رنج انسان را ببینی

بی‌بی
خودش می‌گفت:
سارا قسمت توست
بی‌بی
خودش می‌گفت:
فنجان را ببینی

از ترکه‌ها
بر پای سارا می‌نویسی
وقتی که
کابوسِ دبستان را ببینی

آن‌قدر
پشت پنجره ماندم که شاید
یک لحظه
این سوی خیابان را ببینی

راضی
به مرگت می‌شوی
مانند سارا
وقتی نخواهی
خانِ چوپان را ببینی

وقتی که دیدم
زود سرما می‌خوری، باز
تقویم را
بستم
زمستان را
نبینی

 

[Es_shima]

تو:

زخم‌های تنم
سیاه شدند
مثل طهران عهد قاجارت
له شدم
زیر پای عابرها
لای ته مانده‌های سیگارت
در سرم
رفتنت قدم می‌زد
خاطراتت مرا بهم می ریخت

طعم نفرت
گرفت لب هایت
پشت لبخند‌های بیزارت

در جهانی که عشق
ممنوع است
عاشقت می‌شوم...
خودآزاری ست

عشق
یک نامه‌ی سیاه شده‌ست
تا شده توی جیب شلوارت

من:

استکانم
که لب به لب باشد
کافه
باید سکندری بخورد
دست من
باز
توسری بخورد
پای انگشت‌های اقرارم

دست من نیست،
دست‌هایم را
دست‌هایی
فشار می‌دادند

خیس شد
روی برگه‌ها
اسمت
خشک شد
اشک‌های خودکارم...

او:

چاهک
بوگرفته‌ی نفتی!
شهرمن!
پایتخت بدبختی
چند
قرن سیاه بیداراست
پشت خمیازه‌های کشدارش

دخترانش
که دختری شان را
پشت مرز و خلیج گم کردند
پسرانش
که چند اسم شدند
بر سر درزهای دیوارش

چند قرن تمام...
یادش نیست
کفن میرزاده‌ها بوده‌ست

مجلس توپ خورده‌ی
روسی‌ست
توی مشروطه‌های خونبارش

شهر ما...
شهر گنگ خوابیده
گسل زخم‌های تکراری ست
خواب مرگی بزرگ را دیده ست
درته چشم‌های بیدارش

 

[Es_shima]

برای کبوترها دانه می پاشم
به گلدان های پشت پنجره آب می دهم
پنجره را باز می کنم
به خورشید می گویم: صبح به خیر
نگران نباش
همه چیز مثل گذشته است

 

[Es_shima]

کاش
خانه ی ما پنجره ای
برای دیدن تو داشت
پنجره ای که می شد از آن
رقـ*ـص درختان حیاط را
تماشا کرد

 

[Es_shima]

من هیچ وقت کاری نمی کنم
که مجبور باشم
از کسی عذرخواهی کنم
اما
همیشه به خودم می گویم
من را ببخش

 

[Es_shima]

مرا بردند دریا
پیش ماهی‌ها رها کردند
مرا از چشم‌های‌ی آبی‌ات
دریا جدا کردند

زمانی
ناخداشان بودم و
اما نفهمیدند
مرا بردند
در هفت آسمان
آن‌جا خدا کردند

برادرهای‌ی بی دینم
برادرهای‌ی دیندارم
مرا انداختند در چاه و با گریه
صدا کردند

همان‌هایی که
تا دیروز
با من زندگی کردند
نشستند و برای مردنم
هر شب دعا کردند

مرا که سال‌ها
از عشق می گفتم
چه پیشآمد
ببین!
با شوق بی حدّ غزل‌هایم چه‌ها کردند