شعر اشعار باقر رمزی

[Diba]

شبي در كلبه ما نور افتاد
صداي رامش تنبور افتاد

شبي در برزخ ما لاله گون شد
دو چشمم در فراقش پر زخون شد

بيا تا در شب سينا بخوابيم
به گردنهاي گاوان غم بتابيم

بيا تا گرد موسي مل بباريم
سبد داران او را گل بكاريم

به فرمانش سر تعظيم آريم
به جان دشمنانش بيم آريم

خدايا گرد ما را غم گرفته ست
به چشم كودكان شبنم گرفته ست

خدايا كودك ما نامداراست
ندارد نام و نامش نام دار است

صبا دارد جواز سر بلندي
كه دارد در نفسها دردمندي

صبا هم در صبا تعبير گردد
همه غمها ز غفلت سير گردد

به زير چكمه موران سليمان
بجاي پاي ايمان پاي شيطان

بريزد گر زموجش آب يزدان
شبيخون ميزند گودال موران

الهي ما كنار مي فروشيم
نيستانزاده و در ني خروشيم

الهي بر شب آدينه سوگند
به شمع و لاله و آئينه سوگند

الهي تاولستان رنگ خون است
تكهاي تهي دستان زبون است

الهي در دل خود نور داريم
سري بشكسته پر شور داريم

تو خود آئينه داري بر دل ما
صفاي بت پرستي محفل ما

الهي ساربانان خسته گشتند
به آب اشتران دلبسته گشتند

دل هر نوجوان آبستن غم
به شبهاي غريبان اشك نم نم

الهي در بغـ*ـل ما خار داريم
سري بشكسته بر ديوار داريم

الهي سينه ما فصل درد است
بهاران در مصاف آه سرد است

ميان هر گره خاري نهادند
به دست پينه ها باري نهادند

الهي ناي بلبل ناي ما هم
به زبرستان عالم جاي ما هم

تو مرز خرمي با نور هستي
تو بر نيزار ما تنبور هستي

كمي دف ذره اي مي جرعه اي آب
بياور مي به بيداري نه در خواب

يقين دارم كه بر مي گردي ازطور
تو خواهي بشكني آئينه نور

تو لبريز از نوشید*نی و آب و نوري
تو تنگستان عزلت را ظهوري

الهي بركه مهتاب خالي ست
گلاب و آب و درياها خيالي ست

الهي شبنمي بر گل نداريم
به پيش لاله ها سنبل نداريم
الهي درد ما را نيست دارو
تو گفتي مي رسد پس كيست دارو ؟

خدا داني سماع و عشق و نور ست
خدا داني كه الفاظ زبور است

خدا گل را ميان خار روياند
به عشق گل لبي بسيار روياند

خدا خود را چنين در ياد آورد
به شيرين وارگان فرهاد آورد

همين حالا خدا در سينه ماست
خدا در هر نظر آئينه ماست

تو معناي زبور و دير مائي
سبب سازي كه در هر خير مائي

چرا هجرت به ويراني زياد است
چرا در گرده گل اعتياد است

من و آئينه امشب در نمازيم
چرا پس با رياكاران بسازيم

من و گل در سفر بوديم ديروز
كه ناگه اوفتاديم در تب و سوز

مگر ما با گل نرگس چه كرديم
مگر ما با گل نرگس چه كرديم
مبنديد از براي يار داري :

اگر فرهنگ ما آئينه دارد
چرا هر كاتبي صد كينه دارد

چرا آئينه مبناي سكوت است
هوسها هر دم هنگام ثبوت است

ميان ديده ها كمبود آب است
چمن در حسرت يك قطره خواب است

درخت قامت انباندان تيغ است
لب گلواژه دردا و دريغ است

كتاب آيه وآئينه كمرنك
بجاي سادگي ها رنگ در رنگ

تو گفتي كاشف آب آسمان است
تو گفتي گرده گل بي زيان است

نه آب از كاشف خود بي زيان ست
نه گل از گرده گل درامان ست

در اينجا بين خارو گل تباني ست
مرام نرگس شب بي زباني ست

در اينجا سفره با نان جنگ دارد
به دست شاطرانش بنگ دارد

به نقش و هاله پيمانه سوگند
به ماناي درون خانه سوگند

كه در دشت زوال آغشته گشتيم
به سرداب عبث سر گشته گشتيم

به صدر مجلس بزم رفيقان
قسم بر سوزن تيز طبيبان

مداوا گشته افيون پرستيم
ز قال وقيل اين ويرانه رستيم

همانجا از چه دق الباب كرديم ؟
به دوشا دوش خود اسباب كرديم ؟

همانجا تا سحر افسانه خوانديم
به گوش ساقي خمخانه خوانديم

كه ما از كوثرستان مـسـ*ـت مستيم
ز بوي كوكبستان مـسـ*ـت مستيم

تو رو پيران خود را مـسـ*ـت گردان
مرا با عندليب همدست گردان

مرا در لا به لاي خم رها كن
به خمرستان عاصي آشنا كن
ببينم تا در اين دير مجازي
چه داري جز سر گردن فرازي
بيا در آفتاب ژاله باشيم
مثال سركه ده ساله باشيم

مبادا سركه اي مسـ*ـتانه گرديم
مباد از بيخ و بن پيمانه گرديم

كه مـسـ*ـت خود شدن عين اليقين است
كه خود داري ، خود آگاهي همين است

چه سرها كز تن مستي جدا شد
چه پاها در مرام مي فدا شد

به كفرستان همين پيمانه مي بس
همانجايي كه مي كرده ست قي بس
به جرم عاشقي در بندم اي دوست
ز عشق بي نشان دلسردم اي دوست

مبنديد از براي يار داري
كه دار آخر برد ديدار ياري

ز هجران تو دل محزون محزون
خورد خون جگر ليلاي مجنون

چه كردي دل ز بيماران ربودي
ركوعي يا ثنائي يا سجودي
الهي در شب پيغمبرانت
به قدر جوهري از خيزرانت

بنوشان تا تكلم باز كردد
نواي سينه را دمساز گردد

كه قدر قطره را بي آب داند
نداي كعبه را سيراب داند​

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

ديده بگشا كه در ايوان چمن خار شكفت
خار بي واسطه بر دامن بسيار شكفت
باز آ تا نبي از گرد قمر باز آيد
چشم حسرت كش مريم پي نيزار شكفت
توسن از آب روان تشنه تر از دوش رسيد
در پي نيل چرا موسي دل آزار شكفت ؟
اي خوش آن دل كه تو را زاده دل مي داند
وي خوشآن ز روي تو پديدار شكفت
خاكروب تو شدم از قدم مشكينت
زان سبب گل به در و كوچه و ديوار شكفت
حاليا حاصل عمر من باران زده سيلاب بود
مژده وصل تو در عالم انكار شكفت
در كف هستي ز انوار تو چون خورشيد است
بهر ديدار دلارام تو انوار شكفت​

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

موعد وصل تو جانا دل بي تاب ربود
نور طغيان تو از دي شب مهتاب ربود

جان بيتاب من از عالم مهتاب رهيد
تا كز آن چرخش بيتا صفت خواب ربود

يارب اين رايحه از نور كدامين بصر است
كين چنين راحت جان از كف آداب ربود

چشمه قعر تو همبازي اشكان من است
كآتش قهر تو تاريكي سرداب ربود

در لواي تو مگر آتش هجران خاموش
ورنه ديدم كه چسان ميل تو از آب ربود

چه مسيحا نفسي كز نفس اينجا داري
چه حكيمانه بذهكاري ام از باب ربود

جرعه اي ده كه ز اعجاز تو هر نابينا
بنگرد طائي و داروغه و اربـاب ربود​

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

باده را در ساغرستان مسلمانان كنيد
مستي و ميخوارگي را در صف ايمان كنيد
يك نظر بر مذهب زرتشت و وهاب افكنيد
صد نظر بر جوهر و بر خويش وبر پيمان كنيد

اي حرا پويان صحرا گرد بي نام و نشان
بهر باريدن دعا از آيه و فرقان كنيد

چارق وهم دل پيران ميان سفره نيست
روزه را افطار با آلاله بي جان كنيد

خون عاشق را شقايق ديد و در انكار شد
داغ نرگس را ميان دشنه ها كتمان كنيد

كو سرابي را كه نوشم زآتش هجران دوست
دوستان را لا به لاي نام تنگستان كنيد

در مرامستان زاهد رونق تزوير هست
آذري بر منبرستان رياكاران كنيد​

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

به چاهي اوفتادم من كه پيراهن به تن نبود
اويس قرن آسيبم كه در بستر قرن نبود

به شوق روي مهتابش شقايق پيكري دارم
چه سود از جان رنجورم به بازو تهمتن نبود

از آن ابرو كمان از دي پر پروانه مي سوزد
به جز شمع دل افروزي به دين وجان من نبود

به دار دين ودنيا كي بياوزي تو تسبيحت
كه مردن هست اميدي كه بهر تن كفن نبود

به جرم خون چكاني كز سر موي تو ميديدم
دگر موجي زلالايي به گرداب چمن نبود

از آن سويي كه رهواران به ديدار سخن آيند
ز كوران حوادثها ردا بر جان وتن نبود

رجز خوان شمايلها شديم از بوي مشكينت
به تشبيهي نيالايم كه حتي در ختن نبود​

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

آ كه در دشت شقايق خار آسان مي رسد
ظلم بر هر شاهدي بسيار آسان مي رسد

بگذريد اي سوگواران از شبستان سكوت
در سكوت وهم خود ديدار آسان مي رسد

ما كران تا بيكران را با تكلم رفته ايم
ديده ايم بر روزه دار افطار آسان مي رسد

هر چه گفتيم از غزل از بيت از مصرع چه سود
اي تكلم زادگان انكار آسان مي رسد

سيم و زر كي مي كند درمان زخم كودكي
هر شب اينجا واژه بيمار آسان مي رسد

سالها در ديده ام خارست و دل هم در سكوت
در سكوت نيمه شب دادار آسان مي رسد

ما شكفتيم عاقبت اما ميان خار و خس
در غم ديوانگان هشيار آسان مي رسد​

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

من شبستاني ميان آخرستان ساختم
بهر چشمم توتيا از آذرستان ساختم

سالها در چشم و دل خاري ز اغياران شكفت
كز لواي خار چيدن مرمرستان ساختم
عشـ*ـوه گر كو تا كه بيند غمزه هرم دو چشم
گو بيا بهر دو چشمش ساغرستان ساختم

هر دم اي جان مي كشم دستار خضرا را به دوش
تا براي چشم ياران احمرستان ساختم

با دو چشمت در شبستان شمع را روشن مكن
در خيالم با نگاهت بربرستان ساختم

هر شقايق پيكري با ناز داغي ديگر است
سوخت اين جان تا كه دل را پرپرستان ساختم

پر كش اي مرغ همايوني ز بام كوخ و دشت
بهر كاخ آخر زماني عسكرستان ساختم​

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

سينه دل مردگان ياد آور خورشيد نيست
گرد ما هم گردش و طنازي ناهيد نيست
راه مي بر جام شاهان باز باز است اي رفيق
جان ما اقرار دارد كين چنين جاويد نيست
اين چه غوغاي بود كز داس دوران مي رسد
فتنه و تزوير عابد بيش از اين تاييد نيست
اي گدا با نان خود خو كن كه در بزم شهان
گر چه پنهان گشته سيري از خدا ناديد نيست
آرزومندي سرافراز عاقبت در باغ حسن
پاي خود را مي نهد جانا در اين ترديد نيست
روزگاري كوچه ها از آب وگل تقليد كرد
اين زمان اين ديده ديد آبادي اي در ديد نيست
شاهد دل مي شنيد از پير خويش از دوش گفت
او كه از خرمن در آورد دانه و پاشيد نيست
پادشاها ما نداريم ادعايي بر درت تعظيم باد
گوشه چشمي نما اميدي از خورشيد نيست​

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
​

​

 

[Diba]

من كه شيرينم بياور جان فرهاد مرا
بركت جان مرا ديدار امداد مرا

سايه ساري بر گرفتم من ز طوبي در شبي
اين شكنج از سايه ساران زيب صياد مرا

از كه پرسم من نشاني را كه گيرم راه او
وز كدامين راهداري راه بنياد مرا

رخنه كردي عاقبت رسواي رسوايم ز دي
كين چنين رسواي علم كردي اجداد مرا

زخم ابرويت ميان سينه من ماندني ست
بسته اي از پشت سر دستان جلاد مرا

اي شهابت مانده در دستان تاريكم هنوز
كي تو را گوش شنفتن گشته فرياد مرا

شد نسيم كبريائي بر مشامم بي بديل
در فغانم چاره كن افغان فرهاد مرا​

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

بر تن بيمار ما جانا دگر شلاق بس
مرمي و باروت و باتوم ضربه قنداق بس

آتشي بر جان ما افتاده كس آگاه نيست
كز براي مردن اينجا پاره اي چخماق بس

مثنوي را كاتب از دي ميكند هفتاد من
بهر اين دل باصر آيا واژه اوراق بس​

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
​

​