شعر اشعار فاضل نظری

[Aster]

ان دو برادر

تو که در فکر منی مرگ مرا سر برسان
انتظار همه را نیز به آخر برسان
همه پرورده ی مهرند و من آزرده ی قهر
خیر در کار جهان نیست تو هم شر برسان
لاله در باغ تو رویید و شقایق پژمرد
به جگر سوختگان داغ برابر برسان
مردم از ماتم من شاد و من از غم خشنود
شادمانم کن و اندوه مکرر برسان
مرگ یا خواب؟ چقدر این دو برادر دورند
مژده ی وصل برادر به برادر برسان​

 

[Aster]

سر بسته

ماه خندید به کوتاهی شعر و شعفم
دست بردم به تمنا و نیامد به کفم
کشش ساحل اگر هست چرا کوشش موج
جذبه ی دیدن تو میکشد از هر طرفم
راه تردید مسیر گذر عاشق نیست
چه کنم با چه کنم های دل بی هدفم؟
پدرانم همه سرگشته ی حیرت بودند
من اگه راه به جایی ببرم نا خلفم
زخم بیهوده مزن سـ*ـینه ام از قلب تهی است
بهتر آن است که سربسته بماند صدفم​

 

[Aster]

چهار اینه

اما کم و بسیار چه یک بار چه صد بار
تسبیح تو ای شیخ رسیده است به تکرار
سنگی سر خود را به سر سنگ دگر زد
صد مرتبه بردار سر از سجده و بگذار
از فلسفه تا سفسطه یک عمر دویدم
آخر نه به اقرار رسیدم نه به انکار
در وقت قنوتم به کف آیینه گرفتم
جز رنگ ریا هیچ نمانده است به رخسار
تنهایی خود را به چهار آینه دیدم
بیزارم، بیزارم، بیزارم، بیزار
ای عشق مگر پاسخ این فال تو باشی
مشت همه را باز کن ای کاشف اسرار​

 

[Aster]

تهمت ابرو

گفته بودی درد دل کن گاه با هم صحبتی
کو رفیق راز داری؟ کو دل پر طاقتی؟
شمع وقتی داستانم را شنید آتش گرفت
شرح حالم را اگر نشنیده باشی راحتی
تا نسیم از شرح عشقم با خبر شد مـسـ*ـت شد
غنچه ای در باد مـسـ*ـت پر پر شد ولی کو غیرت
گریه میکردم که زاهد در قنوتم خیره مان
دور باد از خرمن ایمان عاشق آفت
روز هایم را یکایک دیدم و دیدن نداش
کاش بر آیینه بنشیند غبار حسرتی
بس که دامان بهاران گل به گل پژمرده شد
باغبان دیگر به فروردین ندارد رغبتی
من کجا و جرات بوسیدن لب های تو
آبرویم را خریدی عاقبت با تهمتی​

 

[Aster]

سرزنش

تا از تو هم آزرده شوم سرزنشم کن
آه این منم ای آینه، کم سرزنشم کم
آن روز که من دل به سر زلف تو بستم
دل سرزنشم کرد تو هم سرزنشم کن
ای حسرت عمری که به حال هدر شد
در بیش و کم شادی و غم سرزنشم کن
یک عمر نفس پشت نفس با تو دویدم
این بار قدم روی قدم سرزنشم کن
من سایه ی پنهان شده در پشت غبارم
آه این منم ای آینه کم سرزنشم کن​

 

[Aster]

رازدان

ما را برای رونق بازار میخواهی
ای باغبان تا چند گل را خوار می خواهی
اسفند و فرورئین ما فرقی نخواهد داشت
تقویم را بیهوده در تکرار می خواهی
پاداش حرف حق زدن جز سر بلندی نیست
تا کی مرا از زندگی بیزار میخواهی
ای عشق، ای سنگ صبور روز های من
امشب خودت هم محرم اسرار می خواهی​

 

[Aster]

از تماشای تو

دلم دریا به دریا
از تماشای تو میگیرد
دلم دریاست اما از تماشای تو میگیرد
جهان زیباست اما مثل مردابی که با مهتاب
جهان رنگ تماشا از تماشای تو میگیرد
نسیم از گیسوانت رد شد و باران تو را بوسید
طبیعت سهم خود را از تماشای تو میگیرد
مگو سیاره ها بی هوده بر گرد تو میگردند
که این تکرار معنا از تماشای تو میگیرد
تو تنها با تماشای خود از آیینه خوشنودی
دل آیینه تنها از تماشای تو میگیرد

مهتاب

 

[Aster]

حباب

هر چه در تصویر خود بهتر نگاه انداختم
بیشتر آیینه را در اشتباه انداختم
زندگی تصویر بود ای عمر برگردان به من
سنگ هایی را که در مرداب و ماه انداختم
عشق با من نا برادر بود چون عاقل شدم
یوسف خود را به دست خود به چاه انداختم
تا دل پرهیزکارم را ببینم توبه کار
با شعف خود را در آغـ*ـوش گـ ـناه انداختم
سر برون آوردم از مرداب رو بر آفتاب
پون حباب از شوق آزادی کلاه انداختم​

مهتاب

 

[Aster]

اقلیت

بی لشکریم حوصله شرح قصه نیست
فرمانبریم حوصله ی شرح قصه نیست
با پرچم سفید به پیکار میرویم
ما کمتریم حوصله ی شرح قصه نیست
فریاد میزنند ببینید و بشنوید
کور و کریم حوصله ی شرح قصه نیست
تکرار نقش کهنه ی خود در لباس نو
بازیگریم حوصله ی شرح قصه نیست
آیینه ها به دیدن هم خو گرفته اند
یکدیگریم حوصله ی شرح قصه نیست
همچون انار خون از دل خویش میخوریم
غم پروریم حوصله ی شرح قصه نیست
آیا به راز گوشه ی چشم دوست
پی میبریم؟ حوصله ی شرح قصه نیست​

مهتاب

 

[Aster]

ان دیگر مغرور

سر سبز دل از شاخه بریدم تو چه کردی؟
افتادم و بر خاک رسیدم تو چه کردی؟
من شور و شر موج و تو سر سختی ساحل
روزی که به سوی تو دویدم تو چه کردی؟
هر کس به تو از شوق فرستاد پیامی
من قاصد خود بودم و دیدم تو چه کردی
مغرور ولی دست به دامان رقیبان
رسوا شدم و طعنه شنیدم تو چه کردی؟
تنهایی و رسوایی بی مهری و آزار
ای عشق ببین من چه کشیدم تو چه کردی​

مهتاب