شعر اشعار فاضل نظری

[Aster]

گاهی فقط سکوت

چشمت به چشم ما و دلت پیش دیگری است
جای گلایه نیست این رسم دبری است
هر کس گذشت از نظرت در دلت نشست
تنها گـ ـناه آینه ها زود باوری است
مهرت به خلق بیشتر از جوربر من است
سهم برابر همگان نا برابری است
دشنام یا دعای تو در حق من یکی است
ای آفتاب هر چه کنی ذره پروری است
ساحل جواب سرزنش موج را نداد
گاهی فقط سکوت سزای سبکسری است​

 

[Aster]

ان روز ها

ما کشته ایم نیست تو هم جستوجو مکن
آن روزها گذشت دگر آرزو مکن
دیگر سراغ خاطره های مرا مگیر
خاگستر گداخته را زیر رو مکن
در چشم دیگران منشین در کنار من
ما را در این مقایسه بی آبرو مکن
راز من است غنچه ی لب های سرخ تو
راز مرا برای کسی بازگو مکن
دیدار ما تصر یک بی نهایت است
با یکدگر دو آینه را رو به رو مکن​

 

[Aster]

طفل زمین خورده

بغض فروخورده ام چگونه نگریم؟
غنچه‌ی پژمرده ام چگونه نگریم؟
رودم و با گریه دور میشوم از خویش
از همه آزرده ام چگونه نگریم؟
مرد مگر گریه میکند؟ چه بگویم
طفل زمین خورده ام چگونه نگریم؟
تنگ پر از اشک و چشم های تماشا
ماهی دل مرده ام چگونه نگریم؟
پرسشم از راز بی وفایی او بود
حال که پی بـرده ام چگونه نگریم؟

 

[Aster]

تقاطع

سفر بهانه ی دیدار و آشنایی ماست
از این به بعد سفر مقصد نهایی ماست
در ابروان من و گیسوان تو گرهی است
گمان مبر که زمان گره گشایی ماست
خراب تر از من و بهتر از تو بسیار است
همین بهانه ی آغاز بی وفایی ماست
زمانه غیر زبان قفس نمیداند
بمان که پر نزدن حیله ی رهایی ماست
به روز وصل چه دل بسته ای؟ که مثل دو خط
به هم رسیدن ما نقطه ی جدایی ماست​

 

[Aster]

سر به هوا

نفس کشیدم و گفتی زمانه جان کاه است
نفس نمیکشم این آه از پی آه است
در آسمان خبری از ستاره ی من نیست
که هر چه بخت بلند است عمر کوتاه است
به جای سرزنش من به او نگاه کنید
دلیل سر به هوا گشتن زمین ماه است
شب مشاهده ی چشم آن کمان ابروست
کمین کنید رقیبان سر بزنگاه است
اگر نبوسم حسرت اگر ببوسم شرم
شب خجالت من از لب تو در راه است​

 

[Aster]

میبینی که

بعد یک سال بهار آمده م بینی که
باز تکرار به بار آمده می بینی که
سبزی سجده ی ما را به لبی سرخ فروخت
عقل با عشق کناذ آمده می بینی که
آنکه عمر به کمین بود به دام افتاده
چشم آهو به شکار آمده می بینی که
حمد هم از لب سرخ تو شنیدن دارد
گل سرخی به مزار آمده می بینی که
غنچه ای مژده ی پژمردن خود را آورد
بعد یک سال بهار آمده می بینی که​

 

[Aster]

گرفتار رهایی

ناگریز از سفرم بی سر و سامان چون باد
به گرفتار رهایی نتوان گفت آزاد
کوچ تا چند؟ مگر میشود از خویش گریخت؟
بال تنها غم غربت به پرستو ها داد
اینکه مردم نشناند تو را غربت نیست
غربت آن است که اران ببرنت از یاد
عاشقی چیست؟ به جز شادی و مهر و غم قهر؟
ن من از قهر تو غمگین نه تو از مهرم شاد
چشم بیهوده به آیینه شدن دوخته ای
اشک آن روز ه آیینه شد از چشم افتاد​

 

[Aster]

ان جا و این جا

وضع ما در گردش دنیا چه فرقی میکند
زندگی یا مرگ بعد از ما چه فرقی میکند؟

ماهیان روی خاک و ماهیان روی آب
وقت مردن ساحل و دریا چه فرقی میکند؟

سهم ما از خاک وقتی مستطیلی بیش نیست
جای ما اینجاست یا آنجا چه فرقی میکند؟

یاد شیرین تو بر من زندگی را تلخ کرد
تلخ و شیرین جهان اما چه فرقی میکند؟

هیج کس هم صحبت تنهایی یک مرد نیست
خانه ی من با خیابان ها چه فرقی میکند؟

مثل سنگی زیر آب از خویش میپرسم مدام
ماه پایین است یا بالا چه فرقی میکند...؟

فرصت امروز هم با وعده ی فردا گذشت
بی وفا! امروز با فردا چه فرقی میکند؟

 

[ღ motahareh ღ]

از باغ می برند چراغانیت کنند
تا کاج جشن های زمستانیت کنند

پوشانده اند صبح تو را ابرهای تار
تنها به این بهانه که بارانی ات کنند

یوسف به این رها شدن ازچاه دل مبند
این بار می برند که زندانی ات کنند

ای گل گمان مبر به شب جشن می روی
شاید به خاک مرده‌ای ارزانیت کنند

یک نقطه بیش فرق رجیم و رحیم نیست
از نقطه‌ای بترس که شیطانی ات کنند

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست
گاهی بهانه‌ایست که قربانی‌ات کنند

"فاضل نظری"

 

[ღ motahareh ღ]

گر عقل پشت حرف دل اما نمی گذاشت
تردید پا به خلوت دنیا نمی گذاشت

از خیر هست و نیست دنیا به شوق دوست
می شد گذشت، وسوسه اما نمی گذاشت

اینقدر اگر معطل پرسش نمی شدم
شاید قطار عشق مرا جا نمی گذاشت

دنیا مرا فروخت، ولی کاش دست کم
چون بردگان مرا به تماشا نمی گذاشت

شاید اگر تو نیز به دریا نمی زدی
هرگز به این جزیره کسی پا نمی گذاشت

گر عقل در جدال جنون مرد جنگ بود
ما را در این مبارزه تنها نمی گذاشت

ای دل بگو به عقل که دشمن هم این چنین
در خون مرا به حال خودم وا نمی گذاشت

ما داغدار بـ..وسـ..ـه ی وصلیم چون دو شمع
ای کاش عشق سر به سر ما نمی گذاشت

"فاضل نظری"

دانلود رمان های عاشقانه