شعر اشعار عرفان نظرآهاری

[Diba]

ليلي رفتن است

خدا گفت : ليلي يك ماجراست ، ماجرايي آكنده از من .

ماجرايي كه بايد بسازيش .

شيطان گفت : تنها يك اتفاق است . بنشين تا بيفتد .

آنان كه حرف شيطان را باور كردند ، نشستندو ليلي هيچ گاه اتفاق نيفتاد.

مجنون اما بلند شد ، رفت تا ليلي را بسازد .

خدا گفت : ليلي درد است . درد زادني تو . تولدي به دست خويشتن.

شيطان گفت : آسودگي ست . خيالي ست خوش .

خدا گفت : ليلي ، رفتن است . عبور است و رد شدن .

شيطان گفت : ماندن است . فرو رفتن در خود .

خدا گفت : ليلي جستجوست . ليلي نرسيدن است و بخشيدن

شيطان گفت :خواستن است . گرفتن و تملك .

خدا گفت : ليلي سخت است . دير است و دور از دست .

شيطان گفت : ساده است . همين جايي و دم دست .

دنيا پر شد از ليلي هاي زود . ليلي هاي ساده اينجايي.

ليلي هاي نزديك لحظه اي .

خدا گفت : ليلي زندگي ست . زيستني از نوعي ديگر .

ليلي جاودانگي شد و شيطان ديگر نبود .

مجنون ، زيستني از نوعي ديگر را برگزيد و مي دانست كه ليلي تا ابد طول ميكشد.

 

[Diba]

کتاب "بال هایت را کجا جا گذاشتی"
سیاه کوچکم بخوان!








کلاغ لکه ای بود بر دامن آسمان
و وصله ی ناجور بر لباس هستی .
صدای ناهموار و ناموزونش خراشی بود بر صورت احساس .
با صدایش نه گلی می شکفت
و نه لبخندی بر لبی می نشست .
صدایش اعتراضی بود که در گوش زمین می پیچید .
کلاغ خودش را دوست نداشت ،
بودنش را هم . کلاغ از کائنات گله داشت .
کلاغ فکر می کرد در دایره ی
قسمت نازیبایی تنها سهم او ست .
کلاغ غمگین بود و با خودش گفت :
- کاش خداوند این لکه ی زشت را از هستی می زدود .
پس بال هایش را بست و دیگر آواز نخواند .
خدا گفت :
- عزیز من ! صدایت ترنمی است که هر گوشی
شنوای آن نیست اما فرشته ها
با صدای تو به وجد می آیند .
سیاه کوچکم ! بخوان فرشته ها منتظرند .
ولی کلاغ هیچ نگفت .
خدا گفت :
- تو سیاهی . سیاه چونان مرکب که زیبایی
را از آن می نویسند و زیبایی ات را بنویس .
اگر تو نباشی ، آبی من چیزی کم خواهد داشت .
خودت را از آسمانم دریغ نکن .
و کلاغ باز خاموش بود .
خدا گفت :
- بخوان ، برای من بخوان . این منم که دوستت دارم ،
سیاهی ات را و خواندنت را .
و کلاغ خواند ، این بار عاشقانه ترین آوازش را .
خدا گوش داد و لـ*ـذت برد و جهان زیبا شد .

 

[Diba]

نام شعر: هر بار که می روی رسیده ای

از دفتر: بال هایت را کجا جا گذاشتی؟

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

پشتش سنگین بود و جاده های دنیا طولانی .


می دانست که همیشه جز اندکی از بسیار را نخواهد رفت .


آهسته آهسته می خزید ،


دشوار و کند و دورها همیشه دور بود .


سنگ پشت تقدیرش را دوست نمی داشت


و آن را چون اجباری بر دوش می کشید .


پرنده ای در آسمان پر زد ،


سبک و سنگ پشت رو به خدا کرد و گفت :


- این عدل نیست . این عدل نیست .


کاش پشتم را این همه سنگین نمی کردی .


من هیچ گاه نمی رسم ، هیچ گاه .


و در لاک سنگی خود خزید به نیت ناامیدی .


خدا سنگ پشت را از روی زمین بلند کرد .


زمین را نشانش داد . کره ای کوچک بود .


و گفت :


- نگاه کن ! ابتدا و انتها ندارد .


هیچ کس نمی رسد چون رسیدنی در کار نیست .


فقط رفتن است حتی اگر اندکی و هر بار که می روی ،


رسیده ای و باور کن آن چه بر دوش


تو ست تنها لاکی سنگی نیست ،


تو پاره ای از هستی را بر دوش می کشی ؛


پاره ای از مرا .


خدا سنگ پشت را بر زمین گذاشت .


دیگر نه بارش چندان سنگین بود و نه راه ها چندان دور .


سنگ پشت به راه افتاد و گفت :


- رفتن ، حتی اگر اندکی .


و پاره ای از " او " را با عشق بر دوش کشید .

​

​

 

[Diba]

خداوند گفت :

- سوگند به اسبان دونده ای که نفس نفس می زنند .

سوگند به اسبانی که به سم از سنگ آتش می جهانند .

اسبان شنیدند و چنین شد که بی تاب شدند

و چنین شد که دویدند ، چنان که از سنگ آتش جهید .

اسبان تا همیشه خواهند دوید از اشتیاق

آن که خدا نام شان را بـرده است .

خداوند گفت :

- سوگند به انجیر و سوگند به زیتون .

و زیتون و انجیر شنیدند و چنین شد

که رسم روییدن پا گرفت و سبزی آغاز شد

و چنین شد که دانه شکفتن آموخت و خاک رویاندن .

و چنین شد که انجیر جوانه زد و زیتون میوه داد .

خداوند گفت :

- سوگند به آفتاب و روشنی اش .

سوگند به ماه چون از پی آن برآید .

سوگند به روز چون گیتی را روشن کند

و سوگند به شب چون فرو پوشد و

سوگند به آسمان و سوگند به زمین .

آن ها شنیدند و چنین شد که آفتاب

بالا آمد و ماه از پی اش . و چنین شد که

روز روشن شد و شب فروپوشید .

و چنین شد که آسمان بالا بلند شد و زمین فروتن .

و انسان بود و می دید که خداوند به اسب

و به انجیر قسم می خورد ، به ماه و به خورشید

و به هر چیز بزرگ و هر چیز کوچک .

و آن گاه دانست که جهان معبدی مقدس است

و هر چه در آن است متبرک و مبارک .

پس انسان مومنانه رو به خدا ایستاد و تقدس

کرد اسب و زیتون و ماه را ، آفتاب و انجیر و آسمان را ..​

 

[Diba]

" دانـه ای کـه سـپـیـدار بـود "

دفـتـر : هـر قـاصـدکـی یـک پـیـامـبـر اسـت 2

دانه کوچک بود و کسی او را نمی دید .

سال های سال گذشته بود و او

هنوز همان دانه ی کوچک بود .

دانه دلش می خواست به چشم

بیاید اما نمی دانست چگونه .

گاهی سوار باد می شد و از جلوی چشم ها می گذشت .

گاهی خودش را روی زمینه ی روشن برگ ها

می انداخت و گاهی فریاد می زد و می گفت :

- من هستم ، من این جا هستم ، تماشایم کنید .

اما هیچ کس جز پرنده هایی که قصد خوردنش

را داشتند یا حشره هایی که به چشم

آذوغه ی زمستان به او نگاه می کردند ،

کسی به او توجه نمی کرد .

دانه خسته بود از این زندگی ، از این همه گم بودن

و کوچکی خسته بود .

یک روز رو به خدا کرد و گفت :

- نه ، این رسمش نیست .

من به چشم هیچ کس نمی آیم . کاشکی کمی بزرگ تر ،

کمی بزرگ تر مرا می آفریدی .

خدا گفت :

- اما عزیز کوچکم ! تو بزرگی ،

بزرگ تر از آن چه فکر می کنی .

حیف که هیچ وقت به خودت فرصت بزرگ شدن ندادی .

رشد ماجرایی است که تو از خودت دریغ کرده ای .

راستی یادت باشد تا وقتی که می خواهی به

چشم بیایی ، دیده نمی شوی .

خودت را از چشم ها پنهان کن تا دیده شوی .

دانه ی کوچک معنی حرف های خدا را خوب

نفهمید اما رفت زیر خاک و خودش را پنهان کرد .

رفت تا به حرف های خدا بیشتر فکر کند .

سال ها بعد دانه ی کوچک ، سپیداری بلند

و باشکوه بود که هیچ کس نمی توانست

ندیده اش بگیرد ؛ سپیداری که به چشم همه می آمد .

 

[Diba]

" قــصــه ای بــه زیــبــایــی نــان "

دفــتـــر : هــر قــاصــدکــی یــک پــیــامــبــر اســت 2

یک مشت دانه ی گندم توی پارچه ای نمناک

خیس خوردند ، جوانه زدند و سبز شدند .

کمی که بالا آمدند ، دورشان را روبانی قرمز گرفت

و همسایه ی سکه و سیب شدند .

بشقاب سبزه آبروی سفره ی هفت سین بود .

دانه های گندم خوشحال بودند و خیال شان

پر بود از رقـ*ـص گندم زار های طلایی .

آن ها به پایان قصه فکر می کردند ،

به قرص نانی در سفره و اشتیاق

دستی که آن را می چیند .

نان شدن بزرگ ترین آرزوی هر دانه ی گندم است .

اما برگ های تقویم تند و تند ورق خورد

و سیزدهمین برگ ، پایان دانه های گندم بود .

روبان قرمز پاره شد و دستی دانه های گندم

را از مزرعه ی کوچک شان جدا کرد .

رویای نان و گندم تکه تکه شد و این آخر قصه بود .

دانه ها دلخور بودند ، از قصه ای که خدا برای شان نوشته بود .

پس به خدا گفتند :

- این قصه ای نبود که دوستش داشتیم .

این قصه ناتمام است و نان ندارد .

خدا گفت :

- قصه ی شما کوتاه بود اما ناتمام نبود .

قصه ی شما ، قصه ی جوانه زدن بود و روییدن .

قصه ی سبزی ، قصه ای که برای

فهمیدنش عمری باید زیست . قصه ی شما ،

قصه ی زندگی بود و کوتاهی اش . رسالت تان

گفتن همین بود .

خدا گفت :

- قصه ی شما اگرچه نان نداشت اما زیبا بود ، به زیبایی نان .

 

[Diba]

" درخــت اســم خــدا را زمــزمـــه مــی کــرد "


دفــتــر : هــر قــاصــدکــی یــک پــیــامــبــر اســت 2






سال های سال درخت سیب اسم خدا


را زمزمه کرد و با هر زمزمه ای سیبی سرخ به دنیا آمد .


سیب ها هر کدام یک کلمه بود ، کلمه های خدا .


مردم کلمه های خدا را می گرفتند


و نمی دانستند که درخت اسم خدا را منتشر می کند ،


درخت اما می دانست ، خدا هم .


درخت اسم خدا را به هر کس


که می رسید ، می بخشید .


آدم ها همه اسم خدا را دوست داشتند ،


بچه ها اما بیشتر و وقتی که سیب می خوردند ،


خدا را مزه مزه می کردند و دهان شان بوی خدا می گرفت .


درخت سیب زیادی پیر شده بود ، خسته بود ،


می خواست بمیرد اما اجازه ی خدا لازم بود .


درخت رو به خدا کرد و گفت :


- همه ی عمر ، اسم شیرینت را بخشیدم ،


اسمی که طعم زندگی را یاد آدم ها می داد .


حس می کنم ماموریتم دیگر تمام شده ،


بگذار زودتر به تو برسم .


خدا گفت :


- عزیز سبزم ! تنها به قدر یک سیب دیگر صبر کن .


آخرین سیب ات سهم کودکی ست


که دندان هایش هنوز جوانه نزده ،


این آخرین هدیه را هم ببخش .


صبر کن تا لبخندش را ببینی .


و درخت سیب یک سال دیگر هم زنده ماند .


برای دیدن آخرین لبخند ، و وقتی


که کودک آخرین سیب را از شاخه چید ،


خدا لبخند زد و درخت ، آرام در آغـ*ـوش خدا جان داد .

 

[Diba]

" عــکــس خــدا در اشــک عــاشــق اســت "

دفــتــر : هـر قـاصـدکـی یـک پـیـامـبـر اسـت 2

قطره ، دلش دریا می خواست .

خیلی وقت بود که به خدا گفته بود .

هر بار خدا می گفت :

- از قطره تا دریا راهی ست طولانی .

راهی از رنج و عشق و صبوری .

هر قطره را لیاقت دریا نیست .

قطره عبور کرد و گذشت . قطره پشت سر گذاشت .

قطره ایستاد و منجمد شد ، قطره روان شد و راه افتاد .

قطره از دست داد و به آسمان رفت

و هر بار چیزی از رنج و عشق و صبوری آموخت .

تا روزی که خدا گفت :

- امروز روز تو ست . روز دریا شدن .

خدا قطره را به دریا رساند . قطره طعم دریا را چشید ،

طعم دریا شدن را . اما ...

روزی قطره به خدا گفت :

- از دریا بزرگتر ، آری از دریا بزرگتر هم هست ؟

خدا گفت :

- هست

قطره گفت :

- پس من آن را می خواهم . بزرگترین را ، بی نهایت را .

خدا قطره را برداشت و در قلب آدم گذاشت و گفت :

- این جا بی نهایت است .

آدم عاشق بود . دنبال کلمه می گشت

تا عشق را توی آن بریزد . اما هیچ کلمه ای

توان سنگینی عشق را نداشت .

آدم همه ی عشقش را توی یک قطره ریخت .

قطره از قلب عاشق عبور کرد و وقتی

که از چشم عاشق چکید ، خدا گفت :

- حالا تو بی نهایتی زیرا عکس من در اشک عاشق است .

 

[Diba]

" یـلـدا ، نـام یـک فـرشـتـه اسـت "

دفـتـر : هـر قـاصـدکـی یـک پـیـامـبـر اسـت 2

یلدا نام فرشته ای است ، بالا بلند ،

با تن پوشی از شب و دامنی از ستاره .

یلدا نرم نرمک با مهر آمده بود ، با اولین شب پاییز

و هر شب ردای سیاهش را قدری بیشتر

بر سر آسمان می کشید تا آدم ها زیر گنبد

کبود آرام تر بخوابند .

یلدا هر شب بر بام آسمان و در حیاط خلوت خدا

راه می رفت و لا به لای خواب های

زمین لالایی اش را زمزمه می کرد .

گیسوانش در باد می وزید و شب به بوی او آغشته می شد .

یلدا شبی از خدا پاره ای آتش قرض گرفت .

آتش که می دانی ، همان عشق است .

یلدا آتش را در دلش پنهان کرد تا شیطان آن را ندزدد .

آتش در یلدا بارور شد .

فرشته ها به هم می گفتند ک

- یلدا آبستن است ، آبستن خورشید .

و هر شب قطره قطره خونش را به

خورشید می بخشد و شبی که آخرین قطره را ببخشد ،

دیگر زنده نخواهد ماند .

فرشته ها گفتند :

- فردا که خورشید به دنیا بیاید ، یلدا خواهد مرد .

یلدا همیشه همین کار را می کند ؛

می میرد و به دنیا می آورد . یلدا آفرینش را تکرار می کند .

راستی ، فردا که خورشید را دیدی ،

به یاد بیاور که او دختر یلدا ست و یلدا نام همان

فرشته ای است که روزی از خدا پاره ای آتش قرض گرفت .
​

-----------------------------------------------------------------------------------------------------​

​

 

[Diba]

" مـا هـمـه آفـتـاب گـردانـیـم "

دفـتـر : هـر قـاصـدکـی یـک پـیـامـبـر اسـت 2

گل آفتابگردان رو به نور می چرخد و آدمی رو به خدا .

ما همه آفتابگردانیم .

اگر آفتابگردان به خاک خیره شود و به تیرگی ،

دیگر آفتابگردان نیست .

آفتابگردان کاشف معدن صبح است

و با سیاهی نسبت ندارد .

این ها را گل آفتابگردان به من گفت

و من تماشایش می کردم که خورشید کوچکی بود

در زمین و هر گلبرگش شعله ای بود

و دایره ای داغ در دلش می سوخت .

آفتابگردان به من گفت :

- وقتی دهقان بذر آفتابگردان را می کارد ،

مطمئن است که او خورشید را پیدا خواهد کرد .

آفتابگردان هیچ وقت چیزی را با خورشید

اشتباه نمی گیرد اما انسان همه چیز

را با خدا اشتباه می گیرد .

آفتابگردان راهش را بلد است و کارش را می داند .

او جز دوست داشتن آفتاب و فهمیدن خورشید کاری ندارد .

او همه ی زندگی اش را وقف نور می کند ،

در نور به دنیا می آید و در نور می میرد

، نور می خورد و نور می زاید .

دلخوشی آفتابگردان تنها آفتاب است .

آفتابگردان با آفتاب آمیخته است و انسان با خدا .

بدون آفتاب ، آفتابگردان می میرد ، بدون خدا ، انسان .

آفتابگردان گفت :

- روزی که آفتابگردان به آفتاب بپیوندد ،

دیگر آفتابگردانی نخواهد ماند و روزی که تو به

خدا برسی ، دیگر " تویی " نمی ماند .

و گفت :

- من فاصله هایم را با نور پر می کنم ،

تو فاصله ها را چگونه پر می کنی ؟

آفتابگردان این را گفت و خاموش شد .

گفت و گوی من و آفتابگردان ناتمام ماند

زیرا که او در آفتاب غرق شده بود .

جلو رفتم ، بوییدمش ، بوی خورشید می داد .

تب داشت و عاشق بود . خداحافظی کردم .

داشتم می رفتم که نسیمی رد شد و گفت :

- نام آفتابگردان همه را به یاد آفتاب می اندازد ،

نام انسان آیا کسی را به یاد خدا خواهد انداخت ؟

آن وقت بود که شرمنده از خدا رو به آفتاب گریستم ...
​

​

------------------------------------------------------------------------------------------------​

​