شعر دفتر اشعار سعید مطوری!

[Diba]

من اندیشه میشوم

که نگاه مشتاقت

تولدی از دوست داشتن است؟!!!

ویا فریبی دیگر

باز تجربه خواهم کرد به مهر

شاید صداقتی دیگر

معجزه شود...

 

[Diba]

زکدام کوی بروم

تا به سحر راهی نیست

شب سیاه وشمع من

درگذرش نوری نیست

به دلم نیست نسیم سحری

و دگر راه نمایان نشود

در ره دوست...

 

[Diba]

در کویر نگاهت

سرابی است که مرا

تشنه ی امیدوار میکند

در بودن تصویری از تو

وآمدنم به سویت را

دردی از انتظار

در لحظه ها دارد

در کویر نگاهت

آتشی از فراق را

در لحظه های بیقراری

به خرمن عشق می کشد

وعاشقی سوخته

در مرگ اندیشه ی خویش

در کویر نگاهت

پرنده ی آرزو آشیان سوخته

وجوجه های امید را

بر زمین گرمت

تشنه از دست خواهد داد

پرنده تا نگاهی دیگر

چگونه آشیان بسازد؟!!!

در کویر نگاهت

لب های بیقرار خشکیده اند
ودره های زخم را

در سقوط یک عشق

وسرخی چشمان

در غروبی از رفتن

درد فراق را تصویری است

که همیشه همدم تنهایی است...

 

[Diba]

شعرهایم را نمیخوانی

من در ایست سخنانم

در سکوت مانده ام

وقلم اشکی برد فتر

با چشمانی مشتاق

نگاه بی تفاوت تو را

در بغض لحظه ها

به گریه نسشته است

شعر هایم را نمیخوانی

ببین عشقی از تو

فریادی از خواسته هاست

ونیلوفران

بر مرداب نگاهت

لبخندی از خاطره هاست

شعرهایم را نمیخوانی

ودل شکسته ی من

در اوج خواستن

به خار نشسته است

و تلخی لبخندت

که میبرد مرا

به غم وتنهایی

شعرهایم را نمیخوانی

شاید دیگر نباشم

وحسرت تو

در گفتن رازهایم

که در لحظه هایم

جاری بود...

 

[Diba]

همیشه در ورای تنهایی

میخواند مرا صدایی

که میگویدم

تنهایی معنا نیست

با وجود خدا

من اشک شوق می شوم

ودستان نیازم

نور دعا می شود

در قنوت خود

که همیشه نورش

جاری است در چشمانم

و در دل خدا را مهمانم

تنهایی!!!

نه دیگر نمیدانم چیست...

 

[Diba]

دلم جامانده

در زمان شبوها

و اینک شبها

بویی ندارند

من دل کوکیم را

در غنچه ای از لاله

جا گذاشته ام

تا کی شکوفا شود

بهاری از یک عشق...

من فریاد کودکیم

فریادی از پاکی

که در غرور بزرگی

زیر آواری خفه ام

وقانونهای فریب

در ظاهری خوب

کوکیم را

چه سخت به بند می کشند...

 

[Diba]

تپش ثانیه ها

قلم عشق را

به وصل دفتر می برد

ودستانم هم آغـ*ـوش قلم می شود

تا بنویسد ناگفته های دلم را...

در هوای بارانی چشمانم

شرجی ترین احساسم را

به تصویری از خاطره ها می برد

ومن خسته ام ومیدانی خسته ام

از طوفان زندگی

که بر صخره های تنم میخورد

و تکه های جوانیم را

با خود به مرگ لحظه ها می برد...

من واژه هایم را

سخت نمی گویم

تا راحت بدانی مرا

ودر آغـ*ـوش احساسم

آرام،آرام تو را

به خواب هوشیاری می برم

تا دفتری از اشعارم را

در رویای خود بخوانی

وبدانی لحظه های زندگیم را

که در احساس من ودیگران است...

 

[Diba]

شب ترانه ی سحری زیبا میخوانم

من نگاهم به افق

تا زمانی که آسمان خورشیدش را

و نور گرمش را

به حجله ام ببرد

در هنگامه ی غروب

چشمانم آسمانش را

در قرمزی داغ فراغ

آتش به غروب خواهد زد


وبا ماه در شب

تنهایی را

قسمت خواهد کرد...

 

[Diba]

تاریک احساسم

خاموش فریادم

در دهلیزهای واژه ها

بیگانه شعرهایم...

دست به دیوار

در کدامین مسیرم

تا انتهای من ؟!

تا آخرین شعرم؟!

میدانم نفسهایم

شب را در سیاهی خود

مدفون خواهد کرد...

آیا محکوم به آخرین شعرم؟!

با ستاره ها انتظار زیباست

در نفس هایم واژه ها، غوغاست

آهسته بیا کنارم

خلوتم تشنه ی یک نگاهست...

آخرین شعرم با نفسهای لنگان

عصا در زمان میزند

تا مرگ را برقصاند

با صدای شکستن استخوانهایم

فاصله ها کم می شوند

من دردی شیرین دارم

واژه ها حوریان من

میوه های احساسم

در خلوتم رسیده...

زود بیا، میوه هایم

انتظار تو را می کشند...

فاتحه، سلامی از تو

من چقدر بیدارم

آزادم در نور وهوشیاری

 

[Diba]

نبند در،که تنها نباشم... به شبها

ومابا گذرازشبی را... که من ها

گدای ، خوش پوشِ شهری شود ،تا -

به خنده و گریه بگوید بمیرید!!!

ندایی به من می گفت درسحرگاه

قاصد سفیدی که درقفس من ها -

نمانده و پرواز کند او به شادی

ورهایی خودش را بگوید

به چشمان مشتاق گفتن