شعر دفتر اشعار سعید مطوری!

[Diba]

نگاهم منتظرم

و امواج بیقرار دریا

و غروبی که خورشید را

کم کم در دریا فرو می برد

تا طلوع چند ساعت مانده؟

ساعتم را در غروب جا گذاشته ام

نگاهم به لاک پشتی که آرام آرام

به سمت دریا ثانیه ها را

زیر پاهایش له میکند

ناله های زمان

من و تنهایی

لاکپشت به دریا رسید

و من هنوز هم منتظر طلوعم...

 

[Diba]

شب /من/صدای فروغ

تب /من/افکاری شلوغ

من مسافر سرزمین فروغم

ونگاه مشتاقم را

به دو گیلاس گوشواره اش

در احساس نشسته ام

ولبخند تلخش میبرد مرا

به نوشتن شعری

از دفتر تنهایی...

من در امواج شعرش

قایقی میرانم

تا برسم به ساحل تنهایی اش

وبرگ/برگ احساسم را

به زردی بنشینم

ودر ظلم زن بودنش

مرد را محاکمه بکنم

به جفای هدیه ی خدا...

آه پری قصه اش

در روزگارش

چه تنهاست

و من میدانم

فروغ با پری غصه اش

شب میمیرد

در حسرت یک بـ..وسـ..ـه

وروز زنده می شود

به امید یک بـ..وسـ..ـه...

 

[Diba]

در زمانی مانده ام

تا به تقدیر تکیه بزنم

در قطره های اشکم

با نگاهی نفس بکشم

می شوم امواجی از خاطراتت

تا به صخره های احساس بزنم

من پراکنده خواهم شد

در قطره های متلاشی اشکم

من آغوشی را آرزو دارم که مرا

سخت فشرده سازد

تا به عشقی اولین باز گردم...

 

[Diba]

شب تاریک وغم انگیز....

تو برایم ا زتنهایی گفتی

از بی وفایی...

عشقی نا تمام

در غمت آمیختم

با تو نغمه ی درد را

ناله کردم....

با اشکت ،اشک ریختم

در تنهایت همسفرم

آری تو تنها نیستی....

طاقت اشکم را نداشتی

در درونت غمی بزرگ

و باز......

در درونت غرق شدم

از گذر ظاهرت گذشتم

تو نخواستی

غمم را

گفتی از شادی

هر دو خندیدیم...

اما...

هر دو در درون غمگینیم

چرا؟.....

این همه بی وفایی...

دستی بر گونه ی خیسم

دستان تو....

پاک کردی اشکهایم

نگاهت کردم

گونه ات دریای از اشک

آبشار اشک بر زمین....

آه...

چقدر تنهایی.....

گذشتم ز خود

با تنهایت یکی شدم

گفتمت: تنهانیستی

با تو از ساحلم گفتم

آن آرامش....

گفتی :من طوفانم

طوفانی از تنهایی

غم..

گریه..

باز گونه های خیس تو

و اشک من...

گفتی به خاطرت...

طوفانت نسیمی شد

بر ساحلم..

آرامش ساحلم

هدیه برای نسیمت..

تو خسته ،ولی شاد

به خوابی شیرین

فرو رفتی..........

 

[Diba]

جدای آغاز راه بود

راه خیلی سخت بود

شب وتنهایی در مسیر

آخ که اگر ماه نبود

ستاره ها مونس راهم

سکوت همدمم بود

سکوتی سرشار از او

هنگامی که،گریه جاری بود

راه پر از خار وسنگ

وای اگر درد تو نبود

سنگینی کوله بار عشقت با من

پشتم می شکست،اگر یادت نبود

از دور کلبه ای با چراغ زیبا

چه می شد،اگر کلبه ی تو بود

هرچه می رفتم دورتر می شد

قافل از اینکه بر چرخی سوار بود

چرخ سرنوشت دورش کرد زمن

چرا که همیشه جدای با من بود

آهسته، نفس زنان و خسته

در راهم و آواز جغدی در گوشم بود

شومی راه آغاز شد ومن

به خود گفتم، جدای از تو بود؟

این راه مرا به کجا خواهد برد

ای کاش در مسیر او بود

نه اگر بود این مسیر نبود

 

[Diba]

رفتن آغاز راه جدایی

اشک...گریه...تنهایی

حسرت تنها ماندگاری آن لحظه ها

برای گفتن نا گفته ها...

رفتن از بی وفایی بود؟...

بی وفایی واین همه عشق وحسرت!!!

نه نبود...

نبودنت سکوت لحظه هاست

فریاد نا گفته هاست

آه...

دیگر نمی بینمت

حتی برای گفتن... یک کلمه

که بگویمت:

دوستت دارم...

جدایی شاید از تو نبود...

 

[Diba]

در دورترین...نقطه ام

واندیشه ات مرا

به روزی خاکستری میبرد

من خاکسترم اما

ببین تو درونم را

من شعله ی فریادم

در پی داد در بیدادم

صدای زنجیر می آید

ومن نگاهم را

به پنجره ی بسته

سالهاست دوخته ام...

 

[Diba]

دربیکران چشمات

رفتم از این ولایت

ولایتی که با او

کردم من این حکایت

عاشق ترین تو بودی

اما کردی شکایت

من همدم تو بودم

به من نکردی عادت

ای آشنای امروز

نگذار برم به غربت

غربت برام کشنده

ندارم هیچ سلامت

بگذار به تو بگم من

کردم به تو عادت

عادت برام شیرین بود

با من نکن ملامت

شیرین من تو بودی

شیرین تر از لبانت

چشمان من به تو بود

دیدن تو سعادت

ردی زدی به قلبم

رفتم به بی نهایت

کاش می شد می موندم

نمی رفتم به سرعت

تا من به سر بلندی

می گفتم این حکایت

 

[Diba]

تنم می سوزد در خورشید انتظار

وبا حرکتش به سمت غروب

تمامی تنم می شود تبدار

پاشویه های امید در لحظه هایم

آرامم نمیکند و بی تاب است تنم...

در ایست عشق

به مرگ افکارم میرسم

وباتابوت بی وفایی

بر دوش لحظه ها سوارم

ودر بانگ ملامت های دیگران

چه سخت میرم

به گور تنهایی...

 

[Diba]

اشک ،غم میچینددر چشمانم

من در بیکران نگاهم

از درختان پاییزی

غمی در دل دارم

که زرد می شوند در آن

برگ برگ چهره ام

در کنار پایم اشک میچکد

ودستانمان خوشه ی پروین میچیند

از آسمان

که راه برد مرا به مشرقی

از تولد یک خورشید

تا با نورش گرما بدهم

تن سرمازده ام را...

شب در خود چه رازی دارد

که تا وقت سحر

خوشه ی اشک می فشارم

در بستر تنهایی

وساقی می شود تمامی اشک من

در میکده ی درد ها

تنم را نوشید*نی میخواهی

تا پیاله پر کنی ساعت تنهایت را

وبی وفایی بد مـسـ*ـتی توست

بگذار ترانه شوم برای تو

تا بدانی دوستت دارم…

"ای آشنای من بیا

عشق وصفای من بیا

گفتم به تو ای مهربان

با یک صدای من بیا

خسته از این روز وشبام

دلگیر از این سوز وتبام

از دوریت خسته دلم

بگو به من کجا بیام

در روز قراری بگذاریم

عشقی در دلها بیاریم

میان جمع عاشقان

شقایقها را بکاریم"

ونگاه من به رفتنت

تو در مغرب نقطه شده ای…