شعر اشعار خیام

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۲۰

​

پیش از من و تو لیل و نهاری بوده است
گردنده فلک نیز بکاری بوده است

​

هرجا که قدم نهی تو بر روی زمین
آن مردمک چشمنگاری بوده است
​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۲۱

تا چند زنم بروی دریاها خشت
بیزار شدم ز بت‌پرستان کنشت

خیام که گفت دوزخی خواهد بود
که رفت بدوزخ و که آمد ز بهشت​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۲۲

ترکیب پیاله‌ای که درهم پیوست
بشکستن آن روا نمیدارد مـسـ*ـت

چندین سر و پای نازنین از سر و دست
از مهر که پیوست و به کین که شکست​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۲۳

ترکیب طبایع چو به کام تو دمی است
رو شاد بزی اگرچه برتو ستمی است

با اهل خرد باش که اصل تن تو
گردی و نسیمی و غباری و دمی است​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۲۴

چون ابر به نوروز رخ لاله بشست
برخیز و بجام باده کن عزم درست

کاین سبزه که امروز تماشاگه توست
فردا همه از خاک تو برخواهد رست​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۲۵

چون بلبل مـسـ*ـت راه در بستان یافت
روی گل و جام باده را خندان یافت

آمد به زبان حال در گوشم گفت
دریاب که عمر رفته را نتوان یافت​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۲۶

چون چرخ بکام یک خردمند نگشت
خواهی تو فلک هفت شمر خواهی هشت

چون باید مرد و آرزوها همه هشت
چه مور خورد بگور و چه گرگ بدشت​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۲۷

چون لاله به نوروز قدح گیر بدست
با لاله‌رخی اگر تو را فرصت هست

می نوش به خرمی که این چرخ کهن
ناگاه تو را چو خاک گرداند پست​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۲۸

چون نیست حقیقت و یقین اندر دست
نتوان به امید شک همه عمر نشست

هان تا ننهیم جام می از کف دست
در بی خبری مرد چه هشیار و چه مـسـ*ـت​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۲۹

چون نیست ز هر چه هست جز باد بدست
چون هست بهرچه هست نقصان و شکست

انگار که هرچه هست در عالم نیست
پندار که هرچه نیست در عالم هست​