شعر اشعار خیام

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۰۱

افلاک که جز غم نفزایند دگر
ننهند بجا تا نربایند دگر

ناآمدگان اگر بدانند که ما
از دهر چه میکشیم نایند دگر​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۰۲

ای دل غم این جهان فرسوده مخور
بیهوده نئی غمان بیهوده مخور

چون بوده گذشت و نیست نابوده پدید
خوش باش غم بوده و نابوده مخور​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۰۳

ایدل همه اسباب جهان خواسته گیر
باغ طربت به سبزه آراسته گیر

و آنگاه بر آن سبزه شبی چون شبنم
بنشسته و بامداد برخاسته گیر​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۰۴

این اهل قبور خاک گشتند و غبار
هر ذره ز هر ذره گرفتند کنار

آه این چه نوشید*نی است که تا روز شمار
بیخود شده و بی‌خبرند از همه کار​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۰۵

خشت سر خم ز ملکت جم خوشتر
بوی قدح از غذای مریم خوشتر

آه سحری ز سـ*ـینه خماری
از ناله بوسعید و ادهم خوشتر​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۰۶

در دایره سپهر ناپیدا غور
جامی‌ست که جمله را چشانند بدور

نوبت چو به دور تو رسد آه مکن
می نوش به خوشدلی که دور است نه جور​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۰۷

دی کوزه‌گری بدیدم اندر بازار
بر پاره گلی لگد همی زد بسیار

و آن گل بزبان حال با او می‌گفت
من همچو تو بوده‌ام مرا نیکودار​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۰۸

ز آن می که حیات جاودانیست بخور
سرمایه لـ*ـذت جوانی است بخور

سوزنده چو آتش است لیکن غم را
سازنده چو آب زندگانی است بخور
​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۰۹

گر باده خوری تو با خردمندان خور
یا با صنمی لاله رخی خندان خور

بسیار مخور و رد مکن فاش مساز
اندک خور و گـه گاه خور و پنهان خور​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۱۰

وقت سحر است خیز ای طرفه پسر
پر باده لعل کن بلورین ساغر

کاین یکدم عاریت در این گنج فنا
بسیار بجوئی و نیابی دیگر​