شعر اشعار خیام

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۱۱

از جمله رفتگان این راه دراز باز
آمده کیست تا بما گوید باز

پس بر سر این دو راههٔ آز و نیاز
تا هیچ نمانی که نمی‌آیی باز​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۱۲

ای پیر خردمند پگه‌تر برخیز
و آن کودک خاکبیز را بنگر تیز

پندش ده گو که نرم نرمک می‌بیز
مغز سر کیقباد و چشم پرویز​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۱۳

وقت سحر است خیز ای مایه ناز
نرمک نرمک باده خور و چنگ نواز

کانها که بجایند نپایند بسی
و آنها که شدند کس نمیاید باز​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۱۴

مرغی دیدم نشسته بر باره طوس
در پیش نهاده کله کیکاووس

با کله همی گفت که افسوس افسوس
کو بانگ جرسها و کجا ناله کوس​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۱۵

جامی است که عقل آفرین میزندش
صد بـ..وسـ..ـه ز مهر بر جبین میزندش

این کوزه‌گر دهر چنین جام لطیف
می‌سازد و باز بر زمین میزندش​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۱۶

خیام اگر ز باده مـسـ*ـتی خوش باش
با ماهرخی اگر نشستی خوش باش

چون عاقبت کار جهان نیستی است
انگار که نیستی چو هستی خوش باش​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۱۷

در کارگه کوزه‌گری رفتم دوش
دیدم دو هزار کوزه گویا و خموش

ناگاه یکی کوزه برآورد خروش
کو کوزه‌گر و کوزه‌خر و کوزه فروش​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۱۸

ایام زمانه از کسی دارد ننگ
کو در غم ایام نشیند دلتنگ

می خور تو در آبگینه با ناله چنگ
زان پیش که آبگینه آید بر سنگ​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۱۹

از جرم گل سیاه تا اوج زحل
کردم همه مشکلات کلی را حل

بگشادم بندهای مشکل به حیل
هر بند گشاده شد بجز بند اجل​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۲۰

با سرو قدی تازه‌تر از خرمن گل
از دست منه جام می و دامن گل

زان پیش که ناگه شود از باد اجل
پیراهن عمر ما چو پیراهن گل​