شعر اشعار خیام

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۲۱

ای دوست بیا تا غم فردا نخوریم
وین یکدم عمر را غنیمت شمریم

فردا که ازین دیر فنا درگذریم
با هفت هزار سالگان سر بسریم​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۲۲

این چرخ فلک که ما در او حیرانیم
فانوس خیال از او مثالی دانیم

خورشید چراغ دان و عالم فانوس
ما چون صوریم کاندر او حیرانیم​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۲۳

برخیز ز خواب تا شرابی بخوریم
زان پیش که از زمانه تابی بخوریم

کاین چرخ ستیزه روی ناگه روزی
چندان ندهد زمان که آبی بخوریم​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۲۴

برخیزم و عزم باده ناب کنم
رنگ رخ خود به رنگ عناب کنم

این عقل فضول پیشه را مشتی می
بر روی زنم چنانکه در خواب کنم​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۲۵

بر مفرش خاک خفتگان می‌بینم
در زیرزمین نهفتگان می‌بینم

چندانکه به صحرای عدم مینگرم
ناآمدگان و رفتگان می‌بینم​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۲۶

تا چند اسیر عقل هر روزه شویم
در دهر چه صد ساله چه یکروزه شویم

در ده تو بکاسه می از آن پیش که ما
در کارگه کوزه‌گران کوزه شویم​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۲۷

چون نیست مقام ما در این دهر مقیم
پس بی می و معشوق خطائیست عظیم

تا کی ز قدیم و محدث امیدم و بیم
چون من رفتم جهان چه محدث چه قدیم​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۲۸

خورشید به گل نهفت می‌نتوانم
و اسراز زمانه گفت می‌نتوانم

از بحر تفکرم برآورد خرد دری
که ز بیم سفت می‌نتوانم​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۲۹

دشمن به غلط گفت که من فلسفیم
ایزد داند که آنچه او گفت نیم

لیکن چو در این غم آشیان آمده‌ام
آخر کم از آنکه من بدانم که کیم​

 

[PARISA_R]

رباعی شمارهٔ ۱۳۰

مائیم که اصل شادی و کان غمیم
سرمایهٔ دادیم و نهاد ستمیم

پستیم و بلندیم و کمالیم و کمیم
آئینهٔ زنگ خورده و جام جمیم​