شعر اشعار نظامی گنجوی

[sa.Aghakeshizadeh🌙]

سخن را چاشنی داد از شکر خند
بگفتش خیر مقدم ای هنرمند
بگو تا چیست نامت وز کجایی
که گویا سال ها شد کاشنایی
جوابش داد کای ماه قصب پوش
مبادت از خشن پوشان فراموش
صدت مسکین چو من در جان گدازی
همیشه کار تو مسکین نوازی
یکی مسکینم از چین نام فرهاد
غلام تو ولیک از خویش آزاد
فکن یا حلقه‌ام در گوش امید
طریق بندگی بین تا به جاوید
بیا این بنده را در بیع خویش آر
پشیمان گر شوی آزادش انگار
به شیرین بذله شیرین شکر ریز
برون داد این فریب عشـ*ـوه آمیز
که مارا بنده‌ای باید وفادار
که نگریزد اگر بیند صد آواز
قبول خدمت ما صعب کاریست
در این خدمت دگرگونه شماریست
دلی باید ز آهن، جانی از سنگ
که بتواند زدن در کار ما چنگ
اگر این جان و دل داری بیا پیش
وگرنه باش بر آزادی خویش

 

[sa.Aghakeshizadeh🌙]

بگفتش کاین دل و جان جای عشق است
وجودم عرصه غوغای عشق است
همیشه کار جورت امتحان باد
دلم را تاب و جانم را توان باد
اگر بر سر زنی تیغ ستیزم
مبادا قوت پای گریزم
مرا آزار کن تا می‌توانی
وفاداری ببین و سخت جانی
دل و جان کردم از فولاد آن روز
که برق این امیدم شد درون سوز
به تابان کوره‌ای در امتحانم
که تا بینی چه فولادیست جانم
بگفتش ترسم این جان چو فولاد
که از سختیش با من می‌کنی یاد
چو خوی گرمم آتش برفروزد
اگر یاقوت باشد هم بسوزد
جوابی گرم گفتش آتش آلود
که اینک جان برآر از خرمنش دود
در آن وادی که میل دل زند گام
چه باشد جان که او را کس برد نام
من و میل تو با میل تو جان چیست
دگر جان را که خواهد دید جان کیست
شکر لب گفت کاین میل از کجا خاست
بگفت از یک دو حرف آشنا خاست

دانلود رمان های عاشقانه

 

[sa.Aghakeshizadeh🌙]

بگفتش کن چه حرف آشنا بود
بگفتا مژده‌ای چند از وفا بود
بگفت از گلرخان بیند وفا کس
بگفت این آرزو عشاق را بس
بگفت این عشقبازان خود کیانند
بگفتا سخت قومی مهربانند
بگفتش تاکی است این مهربانی
بگفتا هست تا گردند فانی
بگفتا چون فنا گردند عشاق
بگفتا همچنان باشند مشتاق
بگفتش نخل مشتاقی دهد بار
بگفت آری ولی حرمان بسیار
بگفتا درد حرمان را چه درمان
بگفتا وای وای از درد حرمان
بگفتش لاف عشق و ناله بی جاست
بگفتا درد حرمان ناله فرماست
بگفت از صبر باید چاره سازی
بگفتا صبر کو در عشقبازی
بگفت از عشقبازی چیست مقصود
بگفتا رستگی از بود و نابود
بگفتش می‌توان با دوست پیوست
بگفت آری اگر از خود توان رست
بگفتش وصل به یا هجر از دوست
بگفتا آنچه میل خاطر اوست

دانلود رمان های عاشقانه

 

[sa.Aghakeshizadeh🌙]

ز هر رشته که شیرین عقده بگشاد
یکی گوهر بر آن آویخت فرهاد
نشد خوبی عنان جنبان نازی
کزان کوته شود دست نیازی
چو حسن و عشق در جولانگه ناز
عنان دادند لخـ*ـتی در تک و تاز
نگهبانان ز هر سو در رسیدند
دو مرغ هم نوا دم در کشیدند
حکایت ماند بر لب نیم گفته
شکسته مثقب و در نیم سفته...
نوای عشقبازان خوش نواییست
که هر آهنگ او را ره به جاییست
اگر چه صد نوا خیزد از این چنگ
چو نیکو بنگری باشد یک آهنگ
حکایت ماند بر لب نیم گفته
شکسته مثقب و در نیم سفته
غرض عشق است اوصاف کمالش
اگر وحشی سراید یا وصالش

دانلود رمان های عاشقانه

 

[Es_shima]

بهاری داری از وی بر خور امروز
که هر فصلی نخواهد بود نوروز
گلی کو ، را نبوید ، آدمی زاد
چو هنگام خزان آید برد ، باد

دانلود رمان های عاشقانه

 

[Es_shima]

چون خم گردون به جهان در مپیچ

آنچه " نه آن تو " به آن در مپیچ


زور جهان بیش ز بازوی توست

سنگ وی افزون ز ترازوی توست



کوسه کم ریش دلی داشت تنگ

ریش کشان دید دو کس را به جنگ


به که تهی مغز و خراب ایستی

تا چو کدو بر سر آب ایستی


دایه ی دانای تو شد روزگار

نیک و بد خویش بدو واگذار


گر دهدت سرکه چو شیره مجوش

خیز تو خواهد تو چه دانی خموش

دانلود رمان های عاشقانه

 

[Es_shima]

همه روز را روزگارست نام
یکی روز دانه‌ست و یک‌روز دام
به مور آن دهد کو بود مورخوار

دهد پیل را طعمهٔ پیل‌وار

همه کار شاهان شوریده آب

از اندازه نشناختن شد خراب

بزرگ اندک و خرد بسیار برد

شکوه بزرگان ازین گشت خرد

سخائی که بی‌دانش آید به جوش

ز طبل دریده برآرد خروش

مراتب نگهدار تا وقت کار

شمردن توانی یکی از هزار

جهاندار چون ابر و چون آفتاب

به اندازه بخشد هم آتش هم آب

به دریا رسد دُر فشاند ز دست

کند گردهٔ کوه را لعل بست

به حمدالله این شاه بسیار هوش

که نازش خرست و نوازش فروش

به اندازهٔ هر که را مایه‌ای

دها و دهش را دهد پایه‌ای

از آن شد براو آفرین جای گیر

که در آفرینش ندارد نظیر

سری دیدم از مغز پرداخته

بسی سر به ناپاکی انداخته

دری پر ز دعوی و خوانی تهی

همه لاغریهای بی فربهی

همین رشته را دیدم از لعل پر

ضمیری چو دریا و لفظی چو در

خریداری الحق چنین ارجمند

سخنهای من چون نباشد بلند

دانلود رمان های عاشقانه

 

[Es_shima]

هر كودكي از اميد و از بيم
مشغول شده به درس و تعليم

با آن پسران خـرد پيـونـد
هم لوح نشسته دختري چنـد

هريك ز قبيـله اي و جائي
جمع آمـده در ادب سـرائي

آفت نرسيده دختر ي خوب چون عقل به نام نيك منسوب

آهـوچشمي كه هر زمـانـي كُشتي بـه كرشمه اي جـهاني

زلفش چوشبي رخش چراغي يـا مشعـله اي به چنگ زاغي

مـاه عربـي بـه رخ نمـودن تـرك عجمـي به دل ربودن

محبـوبـه بـيـت زنـدگانـي شـه بيـت قصـيده جـوانـي

در هر دلـي از هواش ميـلي گيسوش چو ليل و نام « ليـلي»

در بين پسران مكتب، نوجواني هم نشسته است:

نورستـه گلي چـونار خنـدان چه نار و چه گل هزار چنـدان

هر شير كه در دلش سـرشتند نـامي ز وفـا بـر او نـوشتـند

شـرط هـنـرش تـمام كردند « قيس» هنـريـش نـام كردند

هركس كه رُخش زدور ديدي بـادي ز دعـا بـر او دمـيـدي

از هـفت به ده رسيـد سالش افسـانـه خلـق شـد جـمالش

شد چشم پدر به روي او شاد از خـانـه بـه مـكتبش فرستاد

ليلي و قيس در عالم كودكي در مكتب سرا به يكديگر اُنس مي گيرند:

چون از گُلِ مـهر بو گرفـتند بـا خود همه روزه خو گرفـتند

اين جان به جمال آن سپرده دل بـرده وليـك جـان نـبرده

وآن بـر رخ اين نظر نـهاده دل داده ، كـام دل نـداده

يـاران به حساب علم خواني ايـشان بـه حساب مهـربـانـي

يـاران سخن از لغت سرشتند ايـشان لغـتي دگر نـوشـتـند

و سرانجام:

عشـق آمـد و جـام خام در داد جامي به دو «خوب نام» در داد

چون يك چندي بر اين بر آمد افـغـان زد و نـازنـين بر آمد

غـم داد ودل از كنارشـان برد وز دل شـدگي قـرارشـان برد

زان دل كـه به يكدگر نهـادند در مـعـرض گفـتـگو فتـادند

با آغاز گفتگو(پچ پچ) بين مردم، دو دلداده:

كردند بسـي بـه هم مـدارا تـا راز نـگردد آشــكارا

كردند شَكـيب تا بـكوشند وآن عشق بِرهنـه را بـپوشند

درعشق شكيـب كي كندسود خورشـيد به گِل نشايد اندود

اين پـرده، دريده شد زهرسوي وآن راز شنيده شد به هركوي

زان پس چو به عقل پيش ديدند دزديده به روي خويش ديدند

از قديم گفته اند: «پرهيز كردي ، مريض كردي! » عرف جامعه، ترس از زبان مردم ،

دزديده نگاه كردن ها ودوري هاي ناخواسته موجب تندي آتش تمايلات مي شود:

چون شيفته گشت قيس را كار در چنبر عشق شـد گرفـتار

از عشـق جـمـال آن دلارام نگرفت بـه هيچ مـنزل آرام

یکباره دلش ز پـا در افـتـاد هم خيك دريد وهم خر افـتاد

وآنـان كه نيوفتـاده بـودنـد «مجنون» لقبش نهاده بـودند

او نـيز بـه وجـه بـينـوائي مي داد بر اين سخن گـواهي

واين از تلخي هاي روزگار است كه سوار حال اوفتاده نداند، وآدم بي درد به ناله دردمند دل

ندهد. به هرتقدير ، قيس هم با رفتار وكردار خود، برحرف مردم صحّه می گذارد و می پذيرد

كه از عشق ليلي،"مجنون’’ شده است

در اين ميان،مردمان بالفضول هم،آتش بيارمعركه شده وآنقدر نام دخترك را برسر هر کوی و

برزن برزبان راندند كه خانواده، دخترک را از تحصيل باز داشتتند و شمع را از پروانه پنهان كردند:

از بس كه سخن به طعنه گفتند از ‘‘شيفته’’ ‘مـاه نـو’ نهفتند

از بسكه چو سگ زبان كشيدند زآهو بره سبـزه را بـريـدند

ليلي چو بريده شد ز مـجنون مي ريخت ز ديده در مـكنون

مجـنون چـو نديد روي ليلي از هـر مـژه اي گـشاد سـيلی

جدائي از ليلي كار مجنون را به آنجا كشاند كه:

مي گشت به گرد كوي و بازار در ديده سرشك و در دل آزار

مي گفـت سـرودهـاي كاري مي خواند چو عاشقان به زاري

او مي شد و مي زدند هر كس مجنون مجنون زپيش و از پس

او نيـز فسـار سست مي كرد ديـوانگي اي درسـت مي كرد

اندك اندك جنونش، از شهر به بيابان مي كشد:

هر صبحدمي شدي شتابـان سـرپـاي بـرهنه در بيابان

هرشب ز فراق، بيت خوانان پنهان بشدي به كوي جانان

در بـوسه زدي وبـازگشتي بـاز آمـدنـش دراز گشتي

دانلود رمان های عاشقانه

 

[Es_shima]

خوشا نزهت باغ در نوبهار

جوان گشته هم روز و هم روزگار

مغنی مدار از غنا دست باز

که این کار بی ساز ناید بساز

به رقـ*ـص آمده آهوان یکسره

ز دشت آمد آواز آهو بره

بساط گل افکنده برطرف جوی

به رامشگری بلبلان نغز گوی

نسیم گل و نالهٔ فاخته

چو یاران محرم بهم ساخته

چه خوشتر در این فصل آواز رود

وزآن آب گل کز گل آید فرود

سرآیندهٔ ترک با چشم تنگ

فروهشته گیسو به گیسوی چنگ

بسی ساز ابریشم از ناز او

دریده بر ابریشم ساز او

ازو بـ..وسـ..ـه وز تو غزلهای تر

یکی چون طبرزد یکی چون شکر

به بـ..وسـ..ـه غزلهای‌تر میدهی

طبرزد ستانی شکر میدهی

دلم باز طوطی نهاد آمدست

که هندوستانش به یاد آمدست

گل‌تر برون آمد از خار خشک

بنفشه برآمیخت عنبر به مشک

بهاری درو دید چون نوبهار

پرستش گهی نام او قندهار

عروسان بت روی در وی بسی

پرستندهٔ بت شده هر کسی

در آن خانه از زر بتی ساخته

بر او خانه گنج پرداخته

سرو تاج آن پیکر دلربای

برآورده تا طاق گنبد سرای

دو گوهر به چشم اندرون دوخته

چو روشن دو شمع برافروخته

سخنگو یکی لعبت از کنج کاخ

سوی شاه شد کرده ابرو فراخ

به گیسو غبار از ره شاه رفت

بسی آفرین کرد بر شاه و گفت

که شاه جهان داور دادگر

که از خاور اوراست تا باختر

به زر و به گوهر ندارد نیاز

که گیتی فروزست و گردن فراز

دگر کین بت از گفتهٔ راستان

فریبنده دارد یکی داستان

اگر شاه فرمان دهد در سخن

فرو گویم آن داستان کهن

جهاندار فرمود کان دل نواز

گشاید در درج یاقوت باز

دگر ره پری پیکر مشک خال

گشاد از لب چشمه آب زلال

دعا گفت و گفت این فروزنده کاخ

که زرین درختست و پیروزه شاخ

از آن پیش کایین بت‌خانه داشت

یکی گنبد نیم ویرانه داشت

دو مرغ آمدند از بیابان نخست

گرفته دو گوهر به منقار چست

نشستند بر گنبد این سرای

ز فیروزی و فرخی چون همای

همه شهر مانده در ایشان شگفت

که چون شاید آن مرغکان را گرفت

برین چون برآمد زمانی دراز

فکندند گوهر پریدند باز

بزرگان که این مملکت داشتند

بر آن گوهر اندیشه بگماشتند

طمع بردل هر کسی کرد راه

که بر گوهر او را بود دستگاه

پدید آمد اندر میان داوری

خرد کردشان عاقبت یاوری

بر آن رفت میثاق آن انجمن

که از بهر بت‌خانهٔ خویشتن

بتی ساختند آن همه زر در او

بجای دو چشم آن دو گوهر در او

دری کان ره آورد مرغ هواست

گرش آسمان برنگیرد رواست

ز خورشید گیرد همه دیده نور

ز ما کی کند دیده خورشید دور

چراغی که کوران بدان خرمند

در او روشنان باد کمتر دمند

مکن بیوه‌ای چند را گرم داغ

شب بیوگان را مکن بی چراغ

بت خوش زبان چون سخن یاد کرد

بت بی زبان را شه آزاد کرد

نبشت از بر پیکر آن نگار

که با داغ اسکندرست این شکار

چو دید آن پری رخ که دارای دهر

بر آن قهرمانان نیاورد قهر

یکی گنج پوشیده دادش نشان

کزو خیزه شد چشم گوهر کشان

شه آن گنج آکنده را برگشاد

نگه داشت برخی و برخی بدادد

دانلود رمان های عاشقانه

 

[Es_shima]

می و معشوق و گلزار و جوانی

ازین خوشتر نباشد زندگانی

تماشای گل و گلزار کردن

می لعل از کف دلدار خوردن

حمایل دستها در گردن یار

درخت نارون پیچیده بر نار

به دستی دامن جانان گرفتن

به دیگر دست نبض جان گرفتن

گـه آوردن بهار تر در آغـ*ـوش

گهی بستن بنفشه بر بناگوش

گهی در گوش دلبر راز گفتن

گهی غم‌های دل پرداز گفتن

جهان اینست و این خود در جهان نیست

و گر هست ای عجب جز یک زمان نیست

دانلود رمان های عاشقانه