کامل شده رمان شب مهمانی | soroosh-007کاربر انجمن نگاه دانلود

[mahyar.tofighi]

وقتی برگشتم نیشخندی به لب های خودم هم اومد . اون خواننده مورد علاقه اش بود . یه مرد تقریبا چهار شونه با موهای فرق وسط و صورت اصلاح شده . کت و شلوارش هم ، هم رنگ خودم بود . چند نفر دورش جمع شده بودند و مشغول صحبت با اون ها بود . آیدا دیگه من رو ندید و با سرعت به طرفش دوید . خب حق هم داشت ، من هم جای اون بودم خدا و پیغمبر رو فراموش می کردم . به هر حال گذاشتم بعد از این همه سختگیری کمی راحت باشه . با اینکه از همینجا مراقبش بودم .
دست هام رو در جیبم بردم و نگاهم رو به اطراف انداختم . دوباره چشمانم به مجسمه های وسط حوض افتاد . مجسمه یه زن که شبیه زنان یومی بود و یه کوزه روی شانه راستش ، و یکی دیگه در دست چپش بود و سرش به سمت پایین خم می شد . آب از کوزه ها سرازیر می شد و دور و برش می ریخت . از همه عجیب تر تراشیده شدن شکل چشم هاش بود که با نگاه عمیقی به چشم های آدم خیره می شد . انگار که واقعاً یه انسان واقعی رو گچ زده بودند و زنده زنده مسجمه اش کرده بودند . به هر حال مطمئن بودم فقط غرق وهم شده بودم . چون هیچ انسانی در جهان وجود نداره که بالای سه متر قد و وزنی به اندازه نیم تن داشته باشه .
***
وقتی برنامه های مهمانی رو می دیدم هیجان درونم بیشتر می شد . کنسرت های مختلف با خواننده های معروف داشتند ، تئأتر های زیبا بود . برنامه های شعبده بازی . پخش فیلم های معروف و تماشایی ، و خیلی چیز های دیگه که اگه بگم دلتون بیشتر از این آب می شه . من هم که دوست ندارم هیچکسی رو زجر بدم . اما بگذارید این رو هم بگم ، هر غذایی هم که در نظر داشته باشید وجود داشت ، هر چیزی که بخواید در منو نوشته شده بود .
بعد از اینکه آیدا با خواننده مورد علاقه اش حرف زد و ازش امضا و عکس یادگاری گرفت ، تصمیم گرفتیم به داخل ساختمان بریم .
از پنج پله کوتاه بالا رفتیم و نزدیک در شدیم . فقط یه در بزرگ وجود داشت و رو به روش دو نگهبان قوی هیکل و درشت اندام ، با قد بلند و عینک های دودی به چشم زده ایستاده بودند . برخلاف مهماندار ها کت و شلوار با پیرهن مشکی پوشیده بودند که اگه در دل تاریکی قرار می گرفتند بطور کامل استتار می کردند .
بدون هیچ عکس العملی از طرفشون ، وارد ساختمان شدیم . از در اول که رد شدیم به در اتوماتیک شیشه ای دوم رسیدیم که به سمت چپ و راست باز می شد . قبل از اینکه وارد بشیم سرم رو نزدیک گوش آیدا بردم و گفتم :
- فکر کن دوباره با چی رو به رو بشیم ... .
بدون هیچ حرفی به راهمون ادامه دادیم و وارد شدیم . اما وقتی وارد شدیم دوباره جلوی در ، پاهامون به زمین چسبید . خــــدای مــــن . این دیگه چیه ... . کلمه ی بی نظیر و شگفت انگیز در حد وصفش نیست ، چیزی فراتر از این رو باید براش گفت .
یه تالار خیره انگیز که زبونم رو بند آورده . رو به رومون یه بار به صورت نیمه دایره هست و رو به روش چند صندلی قرار داره . کنار دو طرف این بار ، دو در آسانسور هم هست . گوشه اتاق ها هم راه پله هایی که به طبقه بالا و پایین می خوره .
سمت راستمون یه چیزی شبیه به موزه تاریخ طبیعی هست ، جعبه های شیشه ای که درونشون موجودات زنده گذاشتند و مرد با لـ*ـذت تماشاشون می کنن . سمت چپمون هم کلکسیونی از هر چیزی که بگید هست . مجسمه ، وسایل زینتی ، عتیقه ، هر چیزی که در ذهنتون بگذره . لوستر های فوق العاده زیبا که تابش نورشون حتی بهتر از نور خورشید چشمان آدم رو باز می کنه .
چشمان بهت زده آیدا از مار ها و موجودات موضی درون جعبه های شیشه برداشته نمی شد . یک مرتبه پاهاش به راه افتاد و بدون اینکه نگاهی بهم بی اندازه گفت :
- من می رم اون سمت ... . می خوام ببینمشون .
با صدای مردی با یونیفورم خدمتکار ها از همون قسمت متوجه شدم سِمَتی مانند راهنما داشت و در مورد حیوانات صحبت می کرد . اما من ابتدا به طرف مجسمه ها رفتم که بدجور توجه ام رو بهشون جلب کرده بود . وسط های تالار چند تا مجسمه دقیقا شبیه آدم بود . هم قد و قواره و بسیار طبیعی ... . اول به اونی که چند قدم بیشتر باهام فاصله نداشت رفتم .
شکل یه پسر بچه ده ساله بود . موهای کوتاه داشت و دهانش باز بود . نگاه نگرانش بقدری طبیعی بود که انگار از وحشت کمک می خواست . عجیب تر از اون پایین تنه اش بود . کاسه زانو ای نداشت و از ران تا مچ بطور کامل صاف بود . مچ پاهاش هم یه چیزی شبیه به سم بود . دست راستش رو به جلو آورده بود و عجیب تر از اون انگشت هاش به وسیله پرده ای به هم چسبیده بودند .
دلم می خواست مجسمه ساز این کودک رو از نزدیک ببینم . چقدر خلاق بود و در کارش تبحر داشت .
این رو رها کردم و به طرف یکی دیگه رفتم . مجسمه بعدی یه زن جوان و خوش اندام بود . با کودکی آویزان در دست چپش بود که این بچه فقط دست راست و پای چپش رو داشت . این یکی مبهم تر بود . از تماشاش ابرو هام در هم می رفت . چون زن ، لبخند ملیحی از خوئشحالی داشت و نگاه تیزه و خیره انگیز به بچه دوخته شده بود . بدون اینکه متوجه بشم مدت زیادی بهش زل زده بودم و حس عجیبی ازش پیدا می کردم . با اینکه هیچ صدایی ازش بیرون نمی اومد ، ولی از ته دل این سنگ قهقهه های خوشحالی سنگ دلانه و خبیثانه ای به گوشم می رسید . چی در ذهن خالق برای ساختن این نماد دلهره آور می گذشت ؟

 

[mahyar.tofighi]

مجسمه بعدی چند بچه دور هم بودند . دست هاشون رو دور هم گرفته بودند و شکلی شبیه به بازی و شادی داشتند . خب ... ، این یکم لطیف تر بود ... . ولی وقتی بهش نزدیک تر شدم و نگاهم به وسط حلقه چهار پسربچه زیبا و دوست داشتی خورد ، برق از سرم پرید . وسط این دو مجسمه سر مرد مسنی با موهای پرپشت قرار داشت . بینی اش ناپدید شده بود و فقط دو حفره خالی بود . دورش رو هم رنگ سرخ آلبالویی به نشانه خون ریخته بودند .
لبخند لبانم چیزی نگذشت که با سرعت محو شد و دوباره دچار دگرگونی شدم .
نگاهم رو به اطراف انداختم . هر کسی که نگاهش به مجسمه ها می خورد حال و روز خودم رو داشت و چهره اش در هم می رفت ، ولی اندکی بعد غرق تماشا می شد و از دیدنش لـ*ـذت می برد . آب دهانم رو فرو دادم و سرم رو تکانی دادم . نفس عمیقی کشیدم و راستش رو بگم ، فکر کنم دیگه علاقه ای برای تماشای دیگه مجسمه ها نداشتم .
بازدمی بیرون دادم و سعی کردم بیخیال این توهمات بشم . به هر حال اینها فقط چند مجسمه بود که به نظر می اومد مخلوقش می خواست اثری متفاوت نشون بده . ولی ... ، واقعاً عجیب بود . با این حال دوست داشتم چند عکس هم ازشون بگیرم . همینکه دستم رو در جیب راستم فرو بردم دوباره یکی دیگه از این اعجوبه ها توجه ام رو جلب کرد . این یکی دیگه واقعاً ترس ، خودش رو نشون می داد ، چون دقیقا آناتومی بدن بود . ولی با این تفاوت که بسیار طبیعی خودش رو نشون می داد . همینطور که بهش خیره بودم قدم برداشتم و بطور کامل رو به روش ایستادم . از شکلش نشون می داد بدن یه مذکر بود و طولش کمی از من بلند تر بود . تمام اجزای بدنش ، به غیر از چشم هاش سر جا بودن . ولی من به همین حفره های سیاه خیره شده بودم . انگار که باهام حرف می زد . دندان های سفید و مرتبش ، استخوان تمیز و بدون ترک . این یکی بر خلاف بقیه حسابی در ذهنم نفوذ کرد و با دیدنش از خود بی خود شدم .
- جالبه ... ، نه ؟
با صدای لطیف و آروم مرد جوانی انگار که برق بهم متصل شده بود تیک عصبی ای خوردم . نگاهم رو به اطراف انداختم . سمت راستم ایستاده بود . متوجه حرفش نشده بودم . قلبم بی اختیار به تپش افتاد . ولی نگاهم که به این مرد با صورت گرد و موهای روی پیشانی ریخته شده و قدی به اندازه حدود ده تا پانزده سانتی متر از من بلند تر افتاد ، یقین پیدا کردم همچین ترسناک هم نبود . در این تالار و این وقت شب یه عینک دودی هم به چشم هاش بود که اولین فکری که از طرفش به ذهنم خطور کرد این بود که یه دیوانه بود . لب هام رو در هم کشیدم و گفتم :
- منظورتون رو متوجه نشدم .
عینک رو از چشم هاش برداشت و به مجسمه خیره شد . نفس آرومی بیرون داد و انگشت اشاره دست راستش رو به سمت مجسمه برد . سکوت عمیقش برام مثل لال شدن تمام افراد حاضر در تالار بود . با دقت بیشتر که بهش نگاهی انداختم دیدم یونیفرمی مثل مهماندار ها ، یا خدمتکار ها نداشت . با لحنی که در صداش آدم رو به خود جذب می کرد گفت :
- فکرش رو کنید ... ، این مجسمه ها ، واقعی باشن .
بی اختیار نگاهم به سمت انگشتش رفت . بدون هیچ حرفی با دهان باز بهش خیره شدم و فقط به حرف های عجیبش گوش دادم :
- انسانی با اسکلت بندی محکم و تنومند .
و دندان های ردیف و سفید رو نشون داد :
- دندان هایی بدون هیچگونه پوسیدگی و خراب شدگی و کرم خوردگی . ردیف و سفید . مثل دانه های مروارید . واقعاً حیرت آوره .
نگاهم به سمت چشمان قهوه ای سوخته اش خیره شد . با صدای کمی لرزون گفتم :
- شما خالق این مجسمه ها هستید ؟
به دندان هایی که انگار واقعاً طبیعی بودن خیره موند و سکوت کرد . آب دهانش رو فرو داد و با نگاه منظور داری به نقطه ای چشم دوخت . عینکش هنوز در دست راستش بود . با همون دستش کمی به زیر بینی اش کشید و گفت :
- نه ... ، دقیقاً .
بدون معطلی گفتم :
- آیا مجسمه ساز رو می شناسید ؟
لب هاش رو در هم کشید و لبخند ملیحی زد . با جذبه خاصی که انسان به چشم های تسخیر کننده اش خیره می شد بهم چشم دوخت و گفت :
- بله دوست عزیز ... ، ولی در مهمانی حضور ندارن .
از حیرت ابرو هام رو بالا انداختم و با هیجان گفتم :
- جداً ؟ می شه بگید چه کسی هست ؟ خیلی دلم می خواد ببینمشون .
لبخندش رو بیشتر کرد و دست هاش رو به هم گرفت . نفسش رو خیلی آروم بیرون داد و گفت :
- انگار محو کار های این مجسمه ساز شدید .
از جواب بی ربطش گیج شدم . سکوت کردم و ذهنم یاری نمی داد چی بگم . ولی خودش مشکلم رو حل کرد و ادامه داد :
- دیدم که چطور تک تک اون ها رو زیر نظر گرفته بودید . ولی ، متأسفم ... . نمی تونم راهی پیدا کنم تا باهاش رو به رو بشید .
با ناراحتی گفتم :
- آخه چرا ؟ این آدم واقعاً نابغه هست . دوست دارم از نزدیک ببینم چطور شخصیتی هست .

 

[mahyar.tofighi]

- همونطور که از آثارش می بینید ، خود مجسمه ساز هم آدم تو داری هست . زیاد اهل گفتمان با هرکسی نیست .
نگاهم رو با نا امیدی پایان انداختم . آب دهانم رو فرو دادم و سرم رو بالا گرفتم . گفتم :
- شما قبلاً هم در این مهمونی حضور داشتید ؟
- من یکی از مسئولان این مهمونی هستم .
دوباره چشمانم گرد شد . ولی چرا یه کت و شلوار مشکی براق به تن داشت ؟ انگار که سِمَتش بالا تر بود . همینطور هم بود و خودش ادامه داد :
- من و چند نفر دیگه به عنوان اینکه مهمان ها در رفاه کامل باشن در بین شما حضور داریم .
- می تونم ازتون چند سوال بپرسم ؟
- اگه بتونم جواب بدم ، چرا که نه .
- می خواستم بدونم چه کسی در رأس این مهمونی قرار داره و چنین جشن باشکوهی راه انداخته ؟
پورخندی زد و گفت :
- این واقعاً شما رو کنجکاو کرده ؟
- درسته ... . همینطور مطئنم خیلی ها رو .
سکوت سنگینی کرد و دست راستش رو به شانه چپم زد . دوباره به پشتش گرفت و گفت :
- خب ... ، بهتره که زیاد فکرتون رو مشغول نکنید . چون هیچوقت نخواهید فهمید .
با تعجب گفتم :
- آخه چرا ؟
- شما بزرگ تر از اونی هستید که بخواهم براتون توضیح بدم . لطفاً درک کنید . یه شخص محترمی این فرصت رو براتون فراهم کرده تا چند ساعتی خوش بگذرونید . هدف از این مهمانی همین هست .
لب هام رو به دهانم کشیدم و با مزاح گفتم :
- ولی من نمی تونم از فکرش بیرون بیام . شما خودتون رو جای من بذارید . یه روز یه نامه ناشناس براتون می آد و سر از این مهمانی در می آرید .
- خب ، این بده ؟
نگاهم به نقطه ای خیره شد . غرق فکر شدم . هیچوقت فکرش رو نمی کردم . هیچوقت فکرش رو نمی کردم رویایی هم به حقیقت بپیونده . بعد از چند لحظه که در خودم فرو رفته بودم نگاهم رو به مرد انداختم و گفتم :
- نه ... ، ولی عجیبه .
با همون لبخند ملیحش گفت :
- پس همونطور که گفتم ، بهتره از فکرش بیرون بیایید و ... .
دست راستش رو به طرفم آورد و من رو به عقب برگردوند . نگاهم رو به سمتی انداخت و ادامه داد :
- از برنامه های مهمانی لـ*ـذت ببر .
تمامی افراد در وسط تالار جمع شدند . رو به روی بار یه سکو بود که خواننده ای باظاهر به سبک هیپ هاپ و چند رقاص دور و برش ایستاده بودند . با شروع شدن موسیقی داد و فریاد خوشحالی مهمان ها به صدا در اومد . با اینکه نه خواننده رو می شناختم نه موسیقی رو ، ولی چشمانم از گروه برداشته نشد و از دیدنش لـ*ـذت می بردم . سرم رو به طرف مرد بردم تا سوالی ازش بپرسم ، اما هنوز اسمش رو نمی دونستم . برای همین گفتم :
- راستی ... . می شه خودتون رو معرفی کنید ؟
بدون اینکه به چشم هم خیره بشیم خیلی آروم گفت :
- اگه می خواهید صدام کنید ، بهم بگید خفاش شب .
چی ؟ خفاش ... ، شب ؟ نکنه دیوونه شده ؟ ابرو هام رو تا می تونستم از تعجب در هم می کردم . به قدری که تموم گونه و پیشونی ام چروکیده شد . نگاهم رو با حیرت بیشتر بهش انداختم و گفتم :
- این یه شوخی بود دیگه ؟

 

[mahyar.tofighi]

ولی کنارم نبود . یعنی ، غیبش زده بود . با دقت همه جا رو دید زدم . انگار آب شده بود رفته بود توی زمین . نفسم رو با سردرگمی بیرون دادم و تا می تونستم نگاهم رو به همه جای ساختمون می انداختم . خدای من ، یک مرتبه کجا غیبش زد ؟
بی اختیار نگاهم به آیدای شنگول افتاد که بالا و پایین می پرید و ترانه ی خواننده رو دنبال می کرد . سرم رو نزدیک گوش چپش بردم و گفتم :
- تو ... ، اون یارو رو ندیدی ؟
صدای گوش خراش آهنگ داشت دیوونه ام می کرد . می خواستم با فریاد جشن رو به هم بریزم ، ولی بلند تر گفتم :
- آیــــدا ... . می شنوی چی می گم ؟
خیره به خواننده و گروه موسیقی ابرو هاش رو در هم کرد و شکسته شکسته گفت:
- چی ؟؟؟ چی می گی ؟
- می گم اون مرد قد بلندی که پشت سرم ایستاده بود و داشتم باهاش حرف می زدم ... ، ندیدی کجا رفت؟
چانه اش رو درهم کشید و شانه هاش رو بالا انداخت . بعد از چند لحظه که به فکر فرو رفت گفت :
- نمی دونم از کی حرف می زنی ... . ولش کن ، موسیقی رو بچسب .
و به بالا و پایین پریدنش ادامه داد . بهتر بود چیزی رو که می گفت گوش می کردم . ولی ... ، واقعاً برام عجیب بود . بی اختیار برگشتم و به اسکلتی که در موردش حرف می زدیم چشم دوختم .
هنوز هم حس عجیبی ازش داشتم . به چشمان خالی و دو حفره سیاهش زل زدم . انگار که فریاد عمیق و گنگی در قفسه سـ*ـینه بدون قلب این چند تکه استخوان بیرون می زد .
***
بعد از پایان یافتن اجرای موسیقی ، نوبت برنامه بعدی شد . خدمتکار ها اعلام کردن که به سالن تئاتر برویم . زیاد اهل تماشای نمایش زنده نبودم ، ولی به خاطر خواهش و تمنای آیدا مجبور شدم این یک ساعت و نیم رو تحمل کنم . این طور که فکر می کنم این مهمونی سبب شده که آیدا رو بهتر بشناسم . چه چیز هایی از خودش بروز می داد و تا حالا نمی دونستم . به هر حال باید تشکر ویژه ای از مسئول برگزار کننده این جشن کنم . تا الان که خوب بوده و هردو مون لـ*ـذت بردیم .
نمایش هم بر خلاف تصورم جذابیت خاصی داشت . نگاهم از بازیگر های ناشناس ولی حرفه ای و هنرمند برداشته نمی شد . در دل داستان این نمایش همه چیز وجود داشت . موضوع کمدی ، جنایی ، ترسناک ، عاشقانه رو خوب در هم گنجونده بودند . اسمش هم آدم رو درگیر فکر می کرد . " نقاب سرخ ". داستان در مورد دختری اشراف زاده طلسم شده ای با چهره ی غیر قابل تحمل که گریم وحشتناکی هم داشت بود که باید در مدت سه روز ، دل یک پسر جوان رو به دست می آورد . اون هم به قدری که عشق عمیقی در دل پسر ریشه بزنه . وگرنه در غروب سومین روز به خواب عمیقی فرو می رفت و تا ابد جسمش بی حرکت می موند .
تقریبا یک ساعت از نمایش گذشت . داستان به جایی رسید که دختر طلسم شده به یکی از پسر های جوان و خوش رو و قیافه و جنگ جو ، اما با وضع مالی پایین دل بست . ولی پسر جوان معشـ*ـوقه دیگه ای داشت . طراحی صحنه مکانی شبیه به جنگل بود که با همدیگه در خلوت و تنهایی حرف هاشون رو می زدند . صدای دختر چنان سوزناک بود که دل تمامی تماشاچیان براش می سوخت .
بدجور غرق نقشش شده بود . کارشون رو خیلی خوب بلد بودند . دخترک به گریه افتاد . خواهش و التماس می کرد پسر دست رد به جواب ابراز عشقش نزنه . ولی آتش خشم پسر فوران کرد و اسلحه کمری اش رو بیرون کشید . لوله ی تفنگ رو به سمت دخترک گرفت و با لحنی غلیظ از عصبانیتش فریاد زد :
- ســـــــــاکت بـــــــاش .
و باومب . صدای شلیکی که گوش همه رو به درد می آورد تن همه رو لرزوند . حتی آیدا تیک عصبی ای خورد که با دیدنش تازه متوجه شدم اشکی از چشم راستش خارج شده بود . لب هاش می لرزید و انگار خودش رو جای دخترک گذاشته شده بود.
اما بعد از اینکه دختر روی صحنه به زمین افتاد چراغ ها خاموش شد و چشم ، چشم رو نمی دید . همه جا ظلمت گرفته بود و ذره ای روشنایی وجود نداشت . نفس در سـ*ـینه ام حبس شده بود و صدای هوم هوم و زمزمه زیر لب از سردرگمی تماشاچی ها بلند شد . داشتم کلافه می شدم . آب دهانم رو فرو دادم و قبل از اینکه چیزی بگم روشنایی نور پروژکتور ها چشم هام رو اذیت کرد . پلک هام رو بی اختیار به هم می فشردم ، اما چیزی نگذشت که عادت کردم . پسرک بالای سر جنازه دختر نشسته بود و هق هق می کرد . دستش رو به پیشانی خونینش می کشید و مرتب می گفت :
- معذرت می خوام ... . معذرت ... ، می خوام .
ناگهان صدای خنده های محکم و آروم مردی توجه ام رو جلب کرد . با ابرو های در هم سرم رو به سمت چپ چرخوندم . صداش خیلی آشنا بود . مطمئن بودم باید خودش باشه . با دیدنش سکوت کردم و بی اختیار بهش زل زدم .
خفاش شب ، "چه اسم مسخره ای" ، کنارم نشسته بود و با عینک آفتابی به چشماش مشغول تماشا بود . راستی چرا این عینک رو به چشمانش می زد ؟ این به کنار ، چه چیز این صحنه خنده دار بود ؟ و از همه عجیب تر ، چطور دوباره عین جن پیداش شد ؟
***
سلام . امیدوارم امروز حسابی بهتون خوش گذشته باشه . و فرا رسیدن روز های سخت و زجر آور رو تسلیت می گم . اما امیدوارم سال خوبی رو داشته باشید و این دو سه ماه هم خیلی زود تموم بشه ، دوباره تعطیلات تابستون شروع بشه .
در مورد ادامه رمان چیزی نمی گم ، اما حتما دنبال کنید .
شبتون خوش .

 

[mahyar.tofighi]

نمی دونم ، شاید هم بود و متوجه اش نشده بودم . به هر حال سرم رو نزدیکش بردم و با صدای آروم گفتم :
- کجاش خنده داره ؟ اصلاً شما ... .
خیره به نمایش آب دهانش رو قورت داد و سرفه کوتاهی کرد . خودش رو بهم نزدیک کرد و با لحنی مرموز گفت:
- فکر کن به خاطر احتیاج داشتن به پول ، جون خودت رو در یه صحنه زنده ، مقابل چند هزار نفر از دست بدی .
دهانم از حرف شوک آورش باز موند . متوجه نمی شدم . نگاهم رو به بازیگر ها انداختم . با دقت بیشتر که به دخترک خیره شدم فهمیدم همینطور از پیشانی اش خون بیرون می زد . ولی واقعاً ... ، نمی فهمم . دارم دیوونه می شم . این یه شوخی مسخره هست . برگشتم و خیره به خفاش شب شدم . لب هام رو به هم کشیدم و کمی در جام تکان خوردم . بی اختیار انگشت هام به لرزش افتاد . ترس برم داشته بود . نمی دونم چرا ، ولی این صحنه قتل واقعاً طبیعی جلوه می داد . با صدای محکم که نشون دادم هیچ شوخی ای نداشتم گفتم :
- نمی فهمم ... . اون ، اون واقعاً کشته شده ؟ شما دارید شوخی می کنید ؟
عینکش رو از چشم هاش بر نمی داشت . اما نگاهش از این دو شیشه مشکی روی بینی اش بهم دوخته شد . سکوت سنگینی کرد . نفسش رو بیرون داد و گفت:
- با رضایت خودش بود ... . هیچ اجباری در کار نبود ... . علاوه بر اون ، پول زیادی گیر دو تا بچه کوچیکش می آد .
خدای ، من ... . نمی فهمم ، نمی فهمم داره شوخی می کنه یا نه . نه ، اون لعنتی داره شوخی می کنه . ولی داره عذابم می ده . انگار که به شعورم توهین شده . دیگه حوصله ام سر رفته . به سمت راست برگشتم و به آیدا گفتم :
- بلند شو بریم .
ابرو هاش رو با تعجب در هم کرد و گفت :
- کجا ؟
- بهت می گم بلند شو . دیگه کافیه . مگه خودت مخالف این مهمونی نبودی ؟
نگاهش رو به طرفی انداخت و بعد از کمی مِن مِن گفت :
- خـــب چرا ... ، ولی حالا نظرم عوض شده ... .
- بهتره که نشه . بهت می گم بلند شو بریم .
- حداقل بگذار این نمایش رو تا آخر ببینیم .
خدای من این دیگه چش شده ؟ دیگه دارم عصبی می شم . تحمل هیچ چیزی رو ندارم . از جام بلند شدم و گفتم :
- باشه ... . وقتی تموم شد بیرون ساختمون منتظرتم .
و بدون هیچ اعتنایی از جلوی تماشا چی ها رد شدم و تئاتر رو ترک کردم .
از سالن بیرون اومدم و وارد آسانسور شدم . مسئول آسانسور دگمه همکف رو زد . به طبقه بالا رسیدم و از آسانسور خارج شدم . بعد از اون کمی در ساختمونی که واردش شدیم ایستادم و دور خودم چرخ زدم . خدایا ، هنوز هم باورم نمی شه . اون یارو ، خفاش شب ، بطور کاملاً جدی اون حرف رو می زد . یعنی الان یک دختر جلوی چشمان هزاران نفر کشته شده ؟ نه ، نه اینطور نیست . حتماً شوخی می کرد . آره ، آره یه شوخی بود ، یه جوک مسخره . بهتره خودم رو آروم کنم . نباید بیخود ذهنم رو در گیر یه جمله بچگانه کنم .
دست چپم رو بالا آوردم و نگاهم رو به ساعت مچی ام انداختم . بیست و پنج دقیقه دیگه مونده بود تا تئاتر تموم بشه . بهتره یه جوری خودم رو سرگرم کنم تا آیدا هم دست از اون نمایش مزخرف برداره .
افراد زیادی در ساختمون نمی گذشتند . اکثرشون در سالون تئاتر بودن . نگاهم به جعبه های شیشه ای که حیوانات در اون بودند افتاد . با تماشاشون می شد وقت رو گذروند . اما یک قدم بر نداشتم که صدای باز شدن در آسانسور پشت سرم توجه ام رو جلب کرد . دلم می خواست آیدا باشه ، ولی دوباره این مرد عجیب و مرموز رو دیدم .
دست هاش رو در جیب شلوارش کرده بود با یه لبخند ملیح به سمتم اومد . طوری قدم بر می داشت که با نگاه پشت عینکش من رو به زمین میخکوب می کرد . رو به روم ایستاد و دست هاش رو از جیبش در آورد . از هم بازشون کرد و با لحنی تمسخر آمیز گفت :
- از حرفم ناراحت شدی ؟
نگاهم رو به طرفی انداختم و چانه ام رو کمی خاروندم . با طرزی که برام اهمیتی نداشت گفتم :
- چطور ؟
قدم برداشت و دورم چرخید . در همین حین با صدای محکم و بدون هیچ لغزشی ادامه داد :
- واقعاً کشته شدن یک نفر ، اون هم به طور زنده برات اهمیت داره ؟ اهمیت داره که چرا به قتل رسیده و یه جنایت رخ داده ، یا ... ، از دیدنش شوکه شدی و برات حیرت آور بود ؟

 

[mahyar.tofighi]

رو به روم ایستاد و خیره به چشم هام ، با همون لبخند روی اعصابش ادامه داد :
- یا ... ، حتی چیز جالبی بود ؟
- گوش کن ... ، اینجا خیلی عجیبه ، هر چیزی ممکنه اتفاق بی افته ، ولی کشته شدن آدم ها خلاف قانون طبیعته .
- چرا ... ؟ می تونم بپرسم چرا ؟
- این دور از رفتار انسانیه ... . برای چی باید اون زن ، البته اگه حتی موضوع واقعی باشه ، جلوی چشم چند نفر به خاطر پول کشته بشه ؟
با اعتماد به نفس کامل گفت :
- برای اینکه بهش نیاز داشت . ما آدم ها به همه چیز نیاز داریم . برای به دست آوردنش هر کاری می کنیم .
- با تمام احترامی که براتون قائلم ، ولی شما فقط یه دیوانه اید
زبونش فلج شد و در مقابل حرفی که خودم هم می دونستم بی نهایت بی احترامانه بود لال شد . البته حقش بود . طوری رفتار می کرد که انگار فرمان روای دنیا هست . با دو انگشتش دور لبش رو پاک کرد و بعد از اون اشاره به اسکلت کرد . با جدیت بیشتر گفت :
- اون رو ببین ... . اون خالق خداست . من به خدا ایمان دارم و قبولش دارم . می دونی چرا ؟ فکر کردی به آفرینشش ؟ می بینی چقدر با نظم روزی چند هزار نفر در هر جای این کره ی زمین به دنیا می آن ؟ آدم ها همه با هم فرق دارن . هر کسی با چهره مختلف و افکار مختلف ، شاید هم مشابه به هم .
به سمت اسکلت قدم برداشت و کنارش ایستاد . دوباره بهش اشاره کرد و ادامه داد:
- دوست داشتم من هم خدا بودم . دوست داشتم همچین چیزی رو خلق کنم، ای کاش می تونستم روحی به این کالبد وارد کنم . ولی ... ،ولی باخودم فکر می کنم چرا ... .
به طرفم اومد و رو به روم ایستاد . عینکش رو از چشم هاش برداشت اما خیره به نقطه دیگه ای با لحن محکم ادامه داد :
- چرا آدم ها به دنیا می آن و دوباره می میرن ؟ چرا ما همدیگه رو می کشیم ؟ چرا برای زنده موندن هر کاری می کنیم ؟ پس ... ، پس من هم می تونم خدا باشم ... . اما جسمی رو خلق کنم که بدون حرکت باشه و تحت تسلط خودم بمونه ... . تا زمانی که شاید ... ، شاید بتونم روحی در اون بدمم و تحت فرمان من هر کاری رو انجام بده ... .
با پایان کلمه آخرش زبونم لال شد . حالا دیگه یقین دارم یه دیوونه کله خرابه . با دست راستم به شانه چپش زدم و گفتم :
- وقتی رفتم اون دنیا ، حتما ازش می خوام که کمکت کنه . خدا رو چه دیدی ، شاید برای دل خوشیت تو رو هم مخلوق کرد .
از کنارش رد شدم و بدون هیچ حرف اضافه ای به سمت جعبه های شیشه ای رفتم ... . با اینکه حرف های حیرت آورش ذهنم رو درگیر می کرد ، ولی سعی می کردم نسبت بهش بی تفاوت باشم ... . از پشت سرم دیگه هیچ صدایی نشنیدم . انگار که جواب دندون شکنم فکش رو بسته بود . به هر حال چه بهتر . بهتره بعد از این هم سعی کنم دیگه باهاش هم کلام نشم . احتمالاً دفعه بعد ازم درخواست می کنه یکی از اعضای بدنم رو به اون اسکلت مزخرفش بچسبونه .
رو به روی جعبه ها ایستادم . داخل هر کدوم از این ها حیوانات و خزندگان ، از هر دسته از جانداری بود . مار های با رنگ های مختلف و زیبا که چشم آدم رو بهشون می دوزه . مارهایی مثل بوش مستر ، مامبای سیاه و کلی دیگه . عنکبوت هایی که با دیدنش چندشم می شه ، ولی خیلی جذاب هستن . همینطور در یه طرف دیگه پرنده های مختلفی در قفسه ها وجود داشت . رو به روی یکی از طوطی ها ایستادم و با لـ*ـذت تماشاش می کردم . خیلی بامزه بود ... . بال هاش و پیشونی اش سبز پسته ای بود . دو طرف چشمش سفید بود و سـ*ـینه اش زرد و نارنجی مخلوط از هم بود . مرتب بالش رو باز می کرد و یه چیز عجیبی می گفت . چیزی شبیه به " پشت سرت ، پشت سرت "
بی اختیار خنده ام گرفته بود . ولی باز هم ادامه می داد . که با صدای یه زن فهمیدم همچین بی ربط هم نمی گفت . برگشتم و از حضور ناگهانی my friend صابر جا خوردم . دو تا گلاس دستش بود . یکی رو به سمتم گرفت و گفت :
- شما هم از پرنده ها خوشتون می آد ؟
نگاهی به آب پرتقال دستش انداختم . سرفه کوتاهی کردم و ازش گرفتم . گفتم :
- آره ... . بدم نمی آد .

 

[mahyar.tofighi]

الحق که به موقع آورده بود . بدجور تشنه ام شده بود . نگاهش رو به طوطی انداخت و گفت :
- من هم خیلی دوستشون دارم ... . یکی داشتم که عموم برام آورده بود . ولی دو ماه پیش مرد .
نمی دونستم باید چه جوابی بدم . بخندم یا ابراز تأسف کنم ، چون چهره اش در هم رفته بود . کمی از نوشیدنی خوردم و گفتم :
- خیلی متأسفم .
لبخندی زد و گفت :
- اشکالی نداره . نمی شه به حیوانات دل بست ... .
- می تونستید یکی دیگه بگیرید .
نگاهش رو بهم انداخت و گفت :
- چیزی نگذشت که با صابر آشنا شدم .
یک مرتبه به خنده افتادم و گفتم :
- آه ... ، جدی ؟
نگاهم به آسانسور و راه پله افتاد که مهمون ها از تئاتر بر می گشتند . انگار نمایش هم تموم شده بود و چیزی نمونده بود آیدا رو ببینم . ولی تا زمانی که پیداش کنم گفتم کمی با رزیتا حرف بزنم . گفتم :
- یعنی شما فقط دو ماه هست که با هم آشنا شدین ؟
نگاهش رو به زمین انداخت و گفت :
- اوووم . آره ... . ولی انگار دو ساله همدیگه رو می شناسیم .
لبخندی زدم و پرسیدم :
- جداً ؟
- آره ... . راستش ، اون یه تفاوت هایی نسبت به بقیه داره .یعنی چیزی که می خواستم بود .
- اصلاً خودش کجاست ؟ من و آیدا داریم می ریم ، می خواستم باهاش خداحافظی کنم .
برگشت و با نگاهش دنبالش گشت . در همین به اطراف اشاره کرد و گفت :
- باید همین اطراف باشه .
در همین لحظه دو تا بچه شیطون دست مادرشون رو رها کردن و به سمت قفسه پرنده ها اومدن . بدون اینکه جلوی پاهاشون رو نگاه کنن با شدت به رزیتا برخوردند . فاصله اش با من زیاد نبود ، کنترلش رو از دست داد و با نوشیدنی در دستش بهم برخورد کرد ... . گلاسش کج شد و هر چی درونش بود روی لباسم ریخت ... . بدون اینکه متوجه بشه چند لحظه ای من رو گرفته بود و نفس نفس می زد . بالاخره به خودش اومد و خودش رو ازم کنار کشید . وقتی نگاهش بهم افتاد ، با بهت و چشمان گرد به لباسم خیره شد و گفت :
- آه ... ، خدای من ، معذرت می خوام .
کف دستم رو نشونش دادم و گفتم :
- مشکلی نیست ، چیزی نیست .
دستش رو جلوی دهان بازش گرفت و نگاهش رو به اطراف انداخت . بیچاره نفسش بالا نمی اومد . آب دهانش رو قورت داد و گفت :
- یکدفعه ، نمی دونم چی شد ... .
- گفتم که اشکالی نداره ... . یه اتفاق بود . دستشویی باید ... .
به بالا اشاره کرد و گفت :
- بالا هست ... .
نگاهم رو به راه پله انداختم و گفتم :
- ممنون . من الان بر می گردم ... .
چند قدم ازش دور شدم ، اما برگشتم و با پته پته گفتم :
- راستی ... ، می شه اگه آیدا رو دیدین ، بگید همین جا منتظرم باشه ؟

 

[mahyar.tofighi]

لبخندی زد و با بستن پلکش گفت :
- آره ... ، حتماً .
در جوابش لبخند ملیحی زدم و گفتم :
- ممنون .
نگاهم رو ازش برداشتم و به راهم ادامه دادم . نگاهی که به خودم انداختم تازه دیدم چه گند کاری شده ... . شربت آلبالوش دقیقا روی پیرهن سفید رنگم ریخته شده بود . خداکنه که پاک بشه .
از پله ها بالا رفتم و وارد دستشویی شدم . به غیر از من یه مرد تقریباً مسن بود که بعد از شستن دستش از دستشویی خارج شد ... . شیر آب رو باز کردم و دست راستم رو کمی خیس کردم ... . نگاهی به ساعتم انداختم تا زمان رو به دست بیارم . ولی این هم خوابیده بود . فکر می کنم از لحظه آخری که دیدمش توقف کرده بود . گوشیم رو بیرون آوردم و دگمه اش رو زدم . ده و بیست و پنج دقیقه شده بود . گوشی رو کنار دستشویی گذاشتم و نفس عمیقی کشیدم . پیرهنم هم حسابی کثیف شده بود . خدایا مگه چی توی نوشیدنی ریخته بودن؟
هرلحظه که می گذره یه اتفاق کوچیک عجیب و غریب می افته . ناخودآگاه صحنه ی غافلگیرکننده تئاتر جلوی چشم هام اومد . امیدوارم که جدی نباشه ... . امیدوارم فقط یه نمایش بوده باشه ... . اما اون لعنتی خیلی طبیعی بود . دیگه نفس نمی کشید . صدایی ازش بیرون نمی اومد . کف سالن رو خون گرفته بود .
بازم داره می زنه به سرم . مقداری آب به صورتم زدم و شیر رو بستم . باید بر می گشتم و از اینجا خارج می شدیم . تا همین جا هم کلی خوش گذروندیم .
از دستشویی خارج شدم و به طبقه پایین رفتم . نگاهم رو به جایی انداختم که انتظار داشتم آیدا رو ببینم . خوشبختانه رو به روی جعبه های شیشه ای مار ها ایستاده بود ، ولی نه رزیتا بود ، نه دوست پسرش .
به سمتش رفتم و با لبخند گفتم :
- نمایش خوب بود .
وقتی رو به روش ایستادم تازه فهمیدم طرز نگاهش با همیشه فرق داشت . بلافاصه سوزش خفیفی در گوش راستم حس کردم . لعنتی ، اون دیوونه شده ؟ با سیلی که زد گیج و منگ مونده بودم و زبون در دهانم نمی چرخید . توجه چند نفر از مهمون ها بهمون جلب شده بود ، ولی چیزی نگذشت که بیخیالمون شدن . با حیرت و پته پته گفتم :
- معلومه ... ، چکار می کنی ؟
با صدای محکم و خشن و غضبناکش گفت :
- پس بگو دلیل این همه اصرارت برای اومدن به این مهمونی چی بوده ... .
نگاهم رو با حیرت به اطراف انداختم و گفتم :
- چی می گی ؟
- خفــــه شو ... . یک کلمه هم حرف نزن ... . خودم با چشم های خودم دیدم ... .
- چی رو دیدی ؟
به نقطه ای اشاره کرد و گفت :
- اونجا وایساده بودم و داشتم تماشاتون می کردم . چه قشنگ دل و قلوه می دادین . از لحظه ای که دیدیش تا آخرین لحظه زیر نظرت داشتم . فکر می کردی بی خود هی این اطراف می پریدم و تنهات می گذاشتم ؟
این دختر زده به سرش . دارم کلافه می شم . با صدای محکم و کمی بلند گفتم :
- خدای من چی برای خودت می بافی ؟
انگشت اشاره دست راستش رو به سمتم آورد و گفت :
- خفه شو نریمان ، یک کلمه هم حرف نزن . فقط امشب نبوده ... . خدایا ... . باید زود تر از این فکرش رو می کردم ... . برای همین تحمل مهمونی هایی که دعوتت می کردم رو نداشتی ... . پنج دقیقه به زور می موندی و زود جیم می زدی ... . بعدش هم که هر چی باهات تماس می گرفتم یا خاموش بودی یا در دسترس نبودی.

 

[mahyar.tofighi]

تمام وجودم داغ شده بود . تحمل نیاوردم و فریاد زدم :
- دیگه کافــــــیـــــه .
که با قطع فریادم تمام سالن سوت و کور شد . این دیوانه هم تا می تونست اخم کرد و از خر شیطون پایین نمی اومد . نفسم بالا نمی اومد . نگاهم رو پایین انداختم و سعی کردم بهش بفهمونم داره اشتباه می کنه . آخه چند کلمه صحبت با اون دختره چطور می تونست انقدر من رو به خودش بدبین کنه ؟ دست هام رو بالا آوردم و گفتم :
- گوش کن آیدا ... .
برگشت و بدون هیچ اعتنایی گفت :
- من می رم ، تو هم هر چقدر دلت می خواد تو این مهمونی بمون . دیگه نگران نباش که کنارت هستم با همدیگه خوش باشین .
- آیـــدا ... .
چند قدم برنداشته بود که با مانع دست مردی رو به روش ایستاد . باز هم این عوضی ، باز هم این لعنتی . خفاش شب رو به روش ایستاده بود و گفت :
- عذر می خوام ، اتفاقی افتاده ؟
آیدا بدون اینکه نگاهی بهش بی اندازه گفت :
- به شما ربطی نداره .
دوباره تلاش کرد از کنارش رد بشه ، ولی خفاش شب با اصرار گفت :
- خواهش می کنم خانوم ... . اجازه بدین مشکلتون رو حل کنم .
آیدا با عصبانیت تمام خیره به چشمان بدون عینک خفاش شب شد و گفت :
- شما نمی تونید کاری بکنید . من از اینجا می رم .
خفاش شب با ملایمت بیشتر ادامه داد :
- خــــــانوم ... . من همراهتون رو می شناسم . اجازه بدین چند کلمه صحبت کنم ... . ازتون خواهش می کنم ... .
پاهای آیدا روی زمین نمی چسبید ... . آب دهانش رو فرو داد و گفت :
- باشه ... . هرچی زودتر حرفتون رو بزنید .
ولی نگاهش از زمین برداشته نمی شد ... . خفاش شب بین دوتامون ایستاد و اشاره به من گفت :
- من ایشون رو می شناسم ... . و می دونم چی پیش اومد .
دوباره به آیدا خیره شد و ادامه داد :
- فقط یه سوء تفاهوم بوده . اون خانوم بطور خیلی اتفاقی به این آقا برخورد کرد . در واقع مسبب این مشکل دو تا بچه کوچولو شیطون بود که به مادرشون تذکر دادم مراقبشون باشن . حالا شما بهتره به مهمونی ادامه بدین و از جشن لـ*ـذت ببرید .
زبون من فلج شده بود ولی آیدا هنوز همون عصبانیت رو داشت . با لحنی محکم تر نفسش رو بیرون داد و گفت:
- ببخشید ... . ولی موضوع فقط این نیست .
خفاش شب حرفش رو قطع کرد و گفت :
- از همه جهت خیالتون بابت نامزدتون راهت باشه . ایشون یه آقای با شخصیت و قابل اعتماد هستن .
آیدا نگاهش رو تیز کرد و خیره به اون گفت :
- شما می فهمید چی می گید ؟ طوری حرف می زنید که انگار چند ساله دوست صمیمی هستید .
لبخندی زد و خیره به من گفت :
- بله ، می فهمم خانوم ... . ولی همین چند کلام صحبت باهاشون ، خیلی چیز ها به من یاد دادن .
مکث کوتاهی از حرف های تأثیر گذارش کرد و ادامه داد :
- شما باید بهشون افتخار کنید . و ازتون خواهش می کنم یه فرصت دیگه بهشون بدید . اون هم اینکه تا آخر مهمانی ما رو همراهی کنید . امکانش هست ؟
آیدا نگاهش رو به طرفی انداخت و پوفی کرد . آب دهانش رو فرو داد و سکوت کرد . حرف های میخکوب کننده خفاش شب بد جور روش اثر گذاشته بود . دوباره تکرار کرد:
- این بار رو به خاطر من این کار رو بکنید ، لطفاً .
آیدا رفته رفته داشت آروم تر می شد . ولی رفتار محکم و غضبناکش رو ادامه می داد . لب هاش رو در هم کشید و گفت :
- باشه ... .
بهم خیره شد و ادامه داد :
- فقط تا بعد از شام ... .
خفاش شب لبخندی از رضایت زد و با صدای بلند گفت :
- از مهمونی لـ*ـذت ببرید ... .
چند قدم ازمون دور شد و با شدت کف دست هاش رو به هم کوبید . با صدای بند گفت :
- آغــــــاز برنامه بعـــــــدی .

 

[mahyar.tofighi]

و با سرعت ترکمون کرد . چراغ ها خاموش شد و لحظه ای بعد نور رقـ*ـص روشن شد . کمی بعد شعبده باز ها به جمعمون ملحق شدن و رو به روی بار شروع به اجرای برنامه شون کردن .
خداروشکر که این دفعه نجات حالم شد ... . ولی من همچنان از دست آیدا کفری بودم ... . به سمتم اومد و کنارم ایستاد . با صدای آروم گفت:
- نمی دونم چرا مقابل اون مرد خام شدم ، ولی منتظر این هستم که یه بهونه دیگه دستم بدی .
این دفعه من با خشم بیشتر گفتم :
- واقعاً منتظری ؟ آره ؟ پس همین حالا برو ... . اگه بهم شک داری برو ... . ولی این رو بدون تا آخر عمرت پشیمون می شی ... . این رو هم بدون که از دستت عصبانیم ... . می فهمی ؟
- تو ؟ تو از دستم عصبانی هستی ؟
- آره ... این رو هم بدون اون همه تهمت بدون جواب نمی مونه . واقعاً برات متأسفم.
- اوه خدای من ، من هم برای خودم متأسفم که بعد از چند ماه فکر می کردم دل به چه کسی دادم .
- بهت که گفتم پشیمون می شی ... . هرطور هم می خوای فکر کن . اصلاً فکر کن من عوضی ترین آدم دنیام .
- چه امشب ، چه هر روز دیگه ای ، بالاخره خودت رو نشون می دی .
دیگه داشتم خسته می شدم از کل کل کردنش . مثل دو تا بچه به جون هم افتاده بودیم . نفسم رو محکم بیرون دادم و گفتم :
- واقعاً که ... .
خیره به گروه شعبده باز ها شده بودیم ، ولی من اصلا نمی فهمیدم داشتن چکار می کردن . سعی می کردم بیخیال این موضوع مسخره بشم ولی نمی تونستم . بدجور بهم برخورده بود . احساس می کردم زیر لگد هزاران نفر له شده بودم . ولی این دختره ی نادون دوباره ادامه داد و روی اعصابم رژه رفت . با همون لحن چندشش گفت :
- تو انقدر محوش شده بودی که حتی بهت زنگ زدم اصلاً متوجه نشدی ... .
- من متوجه شدم ... .
- متوجه شدی ؟ پس چرا جواب ندادی ؟
- برای اینکه گوشیم روی سایلنت بود ... . از وقتی که رفتیم سالن تئاتر گذاشتم روی سایلنت .
- یعنی حتی یه نگاه هم بهش نی انداختی ؟
- چرا ... ، وقتی رفتم دستشویی دیدم یه بار زنگ خورده بود ... .
دستم رو به جیبم زدم تا بیرون بیارمش و بهش ثابت کنم فقط ساعت رو نگاه کرده بودم . ولی هر چی جست و جو کردم پیداش نکردم . اوه ... ، لعنتی ، اون رو توی دستشویی جا گذاشتم .
با چشمان گرد بهش خیره شدم و گفتم :
- جا گذاشتمش ... . رفتم دستشویی ، یه نگاه به ساعت کردم ، بعدش هم همونجا مونده ... .
لبخند مضحکی زد و گفت :
- هه هه ، باز یه بهونه دیگه ... .
با خشم تمام گفتم :
- اصلاً خودت بیا برو تو دستشویی برام بیارش ... .
نگاهش رو با بی عاری به طرفی انداخت و گفت :
- ساعتت رو هم دکوری به دستت زدی ؟
با رفتاری محکم و تند ساعتم رو نشونش دادم و گفتم :
- خوابیـــــده ... . فهمیدی ؟ خوابیده .
چند لحظه نگاهی بهش انداخت و ابرو هاش رو بالا و پایین انداخت . با رفتاری که می خواستم تالار رو روی سرش خراب کنم گفت :
- خیله خب ... . برو هر کاری می خوای بکن ... . من همینجا منتظرت می مونم .