کامل شده رمان سراب خفته | blue berry کاربر انجمن نگاه دانلود

[blue berry]

پارت نهم:
طبق معمول همیشه بعد از پایان مدرسه به طرف خانه حرکت کردم. در راه رو به عسل گفتم:
-امروز وقت داری بریم کیف اون پسره رو پس بدیم؟ حتما تا حالا سه تا سکته ناقص زده و صورتش یه وری شده!
عسل خنده ای سر داد و گفت:
- قربون قیافه سکته ایش برم من.
-بسه بسه! چندش حال بهم زن! به مگس نر هم رحم نمی کنه دختره خیره! حالا میای یا نه؟
- والله خیلی دوست داشتم اون رب النوع زیبایی رو دوباره ببینم ولی جشن تولد پسرخالمه اگه نرم مامانم عاقم می کنه!
-باشه حالا یه کاریش می کنم. فعلا خدافظ عزیزم.
- خدافظ ببخش که نیومدم مارال.
بـ..وسـ..ـه ای در هوا برایش فرستادم و به سمت خانه حرکت کردم، نزدیک خانه مهتاب را دیدم، قدم هایم را تند کرده و به سمتش دویدم. سپس ماجرای کیف را برایش تعریف کردم.
-پس میای دیگه؟
- آره، امروز کلاس ندارم فقط بریم تو که از گشنگی دارم تلف می شم.
باهم وارد خانه شدیم و بعد از عوض کردن لباس هایمان به سرمیز رفتیم. مادر برای ناهار خورش مرغ و آلو درست کرده بود. با میـ*ـل شروع به خوردن کردم، پدر در سکوت مشغول خوردن ناهارش بود که لقمه ام را با لیوانی آب پایین داده و گفتم:
-بابایی؟ دیروز یه کیف پول پیدا کردم اگه اجازه بدی با مهتاب امروز بریم پس بدیم؟
- حتما باباجان، کار خوبی می کنی. ممکنه بنده خدا کلی به دردسر افتاده باشه به خاطرش آفرین به تو.
مادر هم نگاهی به من انداخت و گفت:
- زود برگردینا، هوا تو این فصل زود تاریک میشه.
-چشم مامان جون، غذا هم خیلی خوب بود ممنون.
با قدم های تند وارد اتاق شدم و یک مانتو پاییزه و شال مشکی برداشتم، تیشرت صورتی و ساپورت مشکیم را هم پوشیدم.
مهتاب به خانواده پدری شباهت داشت، چشم های سبز کشیده ای داشت، بینی قلمی خوش فرم و ل*ب های ب*ر*جسته. پوستش نسبت به من روشن تر بود، در کل صورت زیبا و دوست داشتنی داشت. او هم مثل من زیاد اهل آرایش نبود، بعد از بهم خوردن نامزدیش با کامران خیلی تمایلی به تیپ زدن نداشت.
هر دو از مادر و پدر که در حال دیدن شبکه خبر بودند خداحافظی کردیم و از خانه خارج شدیم.
برای اولین تاکسی دست تکان دادیم و بعد از سوار شدن آدرس روی کارت را به راننده نشان دادیم . مسیر نسبتا دور بود و به طرف شمال شهر می رفت .
تاکسی روبروی یک برج خیلی شیک نگه داشت ، یک شرکت مهندسی سازه در بهترین قسمت شهر بود، نمای بیرونی ساختمان آدم را یاد فیلم های زمان آینده می انداخت!
- این یارو فک نکنم اصلا یادش بیاد کیفش گم شده!
در جواب حرف های مهتاب سری به نشانه ی تایید تکان دادم و به سمت اتاق نگهبانی رفتیم. یک مرد مسن با لباس رسمی در اتاقک شیشه ای نشسته بود، نگاهی به سرتاپایمان انداخت.
-ببخشید با آقای پارسا کار داریم.
نگهبان با لهجه غلیظی گفت:
-بهتان نمی خوره قرار کاری داشته باشینا ، پس کارتون چیه دخترجان؟!
-کار شخصی داریم و حتما باید خودشون رو ببینیم.
نگهبان سری به نشانه تایید تکان داد و ما را به سمت آسانسور راهنمایی کرد. اتاقک آسانسور شیشه ای بود و با دیدنش ترس به دلم افتاد، دست مهتاب را چنگ زدم و گفتم:
-مهتابی! بیا از پله ها بریم خب؟!
نگهبان خنده ای کرد و گفت:
-بیست طبقه رو می خوای از پله بری بالا؟! نترس دخترجان آسانسورهای اینجا ایمنی بالایی دارنا، خیالت راحت باشه.
و دکمه آسانسور را زد.
مهتاب بازویم را نوازش کرد و گفت :
-نگران نباش من حواسم بهت هست عزیزم.
با ترس و اضطراب وارد آسانسور شدم. چشم هایم سیاهی می رفت و حال خوبی نداشتم، من که از فضای بسته آسانسور می ترسیدم دست مهتاب را محکم در دستم فشار دادم و گفتم:
-یا جد سادات ما رو سالم برسون ...وای..
با بالا رفتن آسانسور ترس من هم بیشتر شد و یکباره بر زانوانم افتادم! نفس های تند و منقطع می کشیدم و دستم را روی گلویم گذاشتم.
-مهتاب خیلی بالا رفتیم، اکسیژن نیست دارم خفه می شم!
سرفه شدیدی کردم و چشم هایم گرد شده بود، مهتاب نمی دانست نگران باشد یا که بخندد!
با خنده لگدی حواله من کرد و زیر لب با صدای خفه ای گفت:
-پاشو آبرومون رو بردی!
که صدای خنده ی پسری بلند شد! مهتاب با صدای بلندی رو به من گفت:
-عزیزم داری به خودت تلقین می کنی! پاشو چشماتو وا کن پاشو!
گوشه چشمم را باز کردم و نگاهی به پشت سرم انداختم، یک پسر با تیپ رسمی و قد بلند انتهای آسانسور ایستاده بود و می خندید!
*من چرا اینو ندیدم پس؟
خودم را از تک وتا نینداختم و گفتم:
-هر هر به چی می خندی؟
میان خنده هایش گفت :
-چی شد؟! خون به مغزت رسید؟
و دوباره شروع به خندیدن کرد! نگاه عصبی به او انداختم که با سرفه ای خنده اش را خورد و گفت:
-معذرت می خوام ولی تا حالا همچین موردی ندیده بودم! دختر خیلی فیلمی!
دستش را جلو آورد که با من دست بدهد.
-من آرمین راد هستم، معاون آقای پارسا.
همین طور که به دستش خیره شده بودم گفتم:
-منم مارال صالحی هستم، ایشون هم خواهرم مهتاب...
آقای راد دستش را پس کشید و با مهتاب هم سلام و احوال پرسی کرد.
- می تونم کمکتون کنم؟
-با آقای پارسا کار داریم، بهادر پارسا.
آسانسور در طبقه ی مورد نظر متوقف شد و من تقریبا خودم را به بیرون پرتاب کردم و نفس راحتی کشیدم و زیر ل*ب به مهتاب گفتم:
-مهتاب پایین رفتنی از پله ها بریم باشه؟ شده خودم کولت می کنم تا پایین!
ل*ب هایم را جمع کردم و به مهتاب خیره شدم.
راد با یک لبخند عریض گفت:
-بعد مدت ها یه دل سیر خندیدم! واقعا از آشنایی با شما خوشحالم.
زیر لب به مهتاب گفتم:
-مرتیکه فکر کرده ما دلقکیم! بزنم فکلش بریزه؟! لامصب چه مدلی هم زده!
- هیس الان می شنوه!
به همراه راد وارد سالن شرکت شدیم، یک سالن خیلی بزرگ و شیک با نورپردازی عالی که حس آرامش و راحتی را در عین مدرن بودن به آدم القا می کرد. در میانه ی سالن یک میز بزرگ گذاشته شده بود با ماکت یک ساختمان که با معماری مدرن ساخته شده بود، بر روی آن قرار داشت. دیوارها همه به رنگ خاکستری و سفید بودند و یک میز گرانیتی خیلی زیبا کنار دیوار قرار داشت که میز منشی بود.
روی یک دست مبل سرخ رنگ از جنس چرم نشستیم که دختری با کفش های پاشنه بلند و موهای پریشان با صدای گرفته و عشــوه ای گفت:
-عزیزم می تونم کمکتون کنم؟
- با آقای پارسا کار داریم که هماهنگه!
دخترک با آن آرایش غلیظ و چشم های آبی که مشخص بود لنز است، قری به سرو گردن خود داد و گفت:
-بدون هماهنگی من هیچ قرار ملاقاتی صورت نمی‌گیره.
بعد با پوزخند اضافه کرد:
-اینجا مقررات داره خانوم! باید قبلش تماس بگیرید، من تایم ملاقات براتون تنظیم کنم.
دستی در موهایش کشید که از زیر مقنعه اش بیرون زده بود و معلوم بود برای حالت دادنش کلی وقت گذاشته است. به مانیتور نگاهی انداخت و گفت:
- البته آقای مهندس تا یه ماه دیگه تایمشون پره عزیزم!
من که این دخترک حسابی حوصله ام را سر بـرده بود، بلند شدم تا چیزی بگویم که راد در را باز کرد و گفت:
- بفرمایید آقای پارسا منتظر شما هستن.
منشی که از برخورد تند ما عصبانی بود با صدای بلند و صورت برافروخته گفت:
- کجا؟! با من هماهنگ نشده!
راد ابرویی بالا انداخت و با لحن تمسخرآمیزی گفت:
-ببخشید! از این به بعد آقای پارسا از شخص شما اجازه کتبی می گیره برای قرار ملاقات هاش! هه.!
منشی هم زیرلب ایشی گفت و سرجاش نشست.

مهتاب

 

[blue berry]

پارت دهم:
با لبخند عریضی نگاهمان را از او گرفته و با تقه ای به در وارد شدیم.
اتاق خیلی بزرگی بود، روبه روی در ورودی تماما از شیشه بود، نمای فوق العاده ای از آرامش آسمان و پرنده های در حال پرواز و در پایین نمای زیبایی از شلوغی شهر را مانند یک تابلوی نقاشی به تصویر می کشید.
غرق تماشای بیرون شدم که مهتاب با آرنجش ضربه ای به پهلویم زد! با صدای بلندی گفتم:
-آخ چته تو؟ سوراخ کردی!
مهتاب زیر ل*ب گفت:
- ببند! وای از دست تو!
آقای پارسا پشت میزش نشسته بود و با تلفن صحبت می کرد که از صدای بلند من متوجه ما شد، دستی به نشانه احترام و معذرت خواهی تکان داد و با اشاره به یک دست مبل چرم قهوه ای کنار میزش از ما دعوت کرد که بنشینیم، ما هم که در کنار در اتاق ایستاده بودیم به طرف مبل ها رفتیم و روی یک مبل دو نفره کنار هم نشستیم.
با تمام شدن تلفن، رو به ما گفت:
- خب من در خدم...
که خیره به چشم های من نگاه کرد، چشم های مشکی گیرایی داشت، مثل سیاه چاله فضایی آدم را درگیر و مسخ خودش می کرد. زیر نگاه آتشینش در حال ذوب شدن بودم و سرم را از شدت خجالت پایین انداختم که با صدای سرفه مصلحتی مهتاب به خودش آمد و خیلی جدی روبه روی ما نشست.
دوباره نگاه خیره ای به من انداخت و گفت:
-من شما رو قبلا جایی ندیدم؟!
-بله دیروز تو کافی شاپ و مراسم ازدواج برادر دوستم نازی!
لبخند معنی داری زد و یه تای ابروش رو بالا انداخت و با شیطنت خاصی گفت:
-یعنی من با شما قرار داشتم و خودم خبر نداشتم؟!
اخم ظریفی کردم وگفتم:
-نخیر آقا! من با هیچ مردی قرارمدار نمی ذارم!
و زیر ل*ب گفتم:
چه زود هم پسرخاله میشه!
و نگاهم را به طرف مهتاب برگرداندم، که زیر ل*ب به من گفت:
-بده بریم دیگه!
-معذرت می خوام قصد توهین نداشتم. فقط یه شوخی کوچیک! حالا چه کمکی از من ساخته س؟
نگاهم را از صورت جدیش گرفتم که دیگر ردی از لبخند بر آن دیده نمی شد و امانتی را از داخل کیفم بیرون آوردم و رو به پارسا گفتم:
-دیروز با عجله رفتین و کیفتون رو جا گذاشتین. بفرمایید داخلش رو نگاه کنید ببینید همه چی سرجاش باشه.
پارسا که انتظارش را نداشت ابروهایش از تعجب بالا رفت و دستی در موهای خوش حالتش کشید و گفت:
-واقعا نمی دونم چی بگم ممنونم.
کیف را بر روی میز گذاشتم، مهتاب اشاره ای به هوایی که داشت رو به تاریکی می رفت کرد و گفت:
-ما دیگه میریم، هوا داره تاریک میشه دیر برسیم مادرم نگران میشن.
-اجازه بدین چند لحظه.
تلفن را برداشت و گفت:
-دوتا نسکافه بیارین ممنون.
کیفم را از روی مبل برداشتم و گفتم:
-دیر میشه ممنون، پذیرایی لازم نیست. ما دیگه باید بریم.
-من هم دارم می رم خونه، شما رو هم می رسونم .فقط تا من آماده می شم، شما هم یه نو*شی*دنی میل کنید .
اصرار کردن بی فایده بود. هر دو ناگزیر سرجایمان نشستیم که تقه ای به در خورد و پیرمرد مرتبی با سینی نسکافه وارد شد و گفت:
-بفرمایید بابام جان ..ماشالله...بزنم به تخته مثل پنجه آفتاب می مونید، خدا برا پدر مادرتون نگهتون داره ...ماشالله.. ماشالله!
من و مهتاب که از تعریف های پیرمرد خنده بر ل*ب هایمان نشسته بود، لیوان های نسکافه را برداشتیم و تشکر کردیم.
-مش رجب لطفا تشریف ببرین سرکارتون.
مش رجب با عجله و دستپاچه سینی را برداشت و من با لبخند چشمک ریزی حواله اش کردم و گفتم:
-مخلص پدرجان. شما هم خوب موندینا! اصلا از در که اومدین تو گفتم مارلون براندو اومده!
مهتاب با آرنج به پهلویم زد و با صدای خفه ای گفت:
-ببند دهنت رو مارال! این چرت و پرت ها چیه میگی؟! کجای مش رجب با این ریش بلندش شبیه مارلون براندو؟!
-بده می خوام دل پیرمرد رو شاد کنم! توهم پیچ دستت بد جوری شل شده ها! حواست هست ؟!
-شما بفرمایید پدرجان، بابت پذیرایی هم ممنون.
و لبخند دلنشینی زد. مش رجب سری تکان داد و با غرور خاصی آرام آرام از اتاق بیرون رفت.
پارسا که ردی از خنده در صورتش نمایان بود و سعی می کرد بروز ندهد، حالت جدی به خودش گرفت و گفت:
-راحت باشین، من الان برمی گردم.
و از اتاق بیرون رفت. من که مدت زیادی را معذب نشسته بودم، بلند شدم و گفتم:
-آخیش خشک شدم از بس نشستم و تکون نخوردم! پسره عین خ*ون آشام می مونه! یه جوری نگاه می کنه انگار می خواد گردنت رو گ*از بگیره و روحت رو تقدیم عزرائیل کنه!
با خنده ادامه دادم ...
-فکرش رو بکن مهتاب، یه شنل مشکی تنشه و صورتش رنگ گچه! از چشمای سرخش آتیش می باره و دندون های نیش ترسناکش بهت چشمک می زنه! جالب تر اینکه یهویی پشت سرت ظاهر بشه! خیلی باحال میشه، نه؟
مهتاب دستی به پیشانیش کشید و چشم و ابرویش را کج و کوله می کرد! دستم را به ک*م*رم زدم و گفتم:
-من یادم نمیاد با شما قرار گذاشته باشم!هه...!
و چشمانم را با حرص بستم!
مهتاب سری تکان داد و مضطرب سر جایش بی قراری می کرد!
-چته مهتاب؟ پونز زیرته اینجوری بال بال می زنی؟
دستم را به ک*م*رم زدم و چشم هایم را یک دور چرخاندم و گفتم:
-من که عمرا با همچین پسری قرار بذارم!
-می تونم بپرسم چرا؟
با شنیدن صدا بی اراده زیر ل*ب گفتم:
-یا امام زاده بیژن!
جیغی کشیدم و جن زده برگشتم، پارسا که یک دستش را در داخل جیبش گذاشته بود، با چهره ی تخسی به من خیره شده و لبخند کجی هم کنج ل*ب هایش نشسته بود که با حالت اخموی ابروهایش کاملا در تضاد بود، درست در پشت سر من ایستاده بود.
مضطرب گفتم:
-هوم!؟
پارسا با اخم و ردی از لبخند که روی ل*ب هایش بود گفت :
-بفرمایید من حاضرم.
و جلوتر از ما به راه افتاد، از کنار من که گذشت یک تای ابرویش را بالا زد و خنده زیبایی کرد .
نیشگونی از بازوی مهتاب گرفتم و گفتم:
-خدا خفت نکنه! نمیشد یه علامت می دادی؟ نگفتم این پسره خ*ون آشامه! مگه از در نرفت بیرون؟! پُ ..پُشت سر من چیکار می کرد؟!
-آی کیو پشت میزش یه در دیگه بود که باز بود، از اون تو اومد، تو خنگی من چیکار کنم؟ یه ساعته دارم علامت میدم، واقعا که...

مهتاب

 

[blue berry]

پارت یازدهم:
از پشت سر نگاهش کردم، تیشرت جذب سفیدی پوشیده بود و عضله هایی که معلوم بود زحمت زیادی برایشان کشیده است را به خوبی نشان می داد. یک جین مشکی جذب و کفش اسپرت پوشیده بود و کت چرم اسپرتی هم روی دستش انداخته بود. به معنی واقعی کلمه خوش لباس و جذاب بود.
با دیدن ما منشی از جایش بلند شد و با عشـ*ـوه رو به پارسا گفت:
-تشریف می برید مهندس؟
و موهایش را با ناز از صورتش کنار زد.
پارسا بدون اینکه توجهی به او کند، خیلی جدی گفت:
-بله لطف کنید پرونده پروژه سما رو به دست مهندس محمدی برسونید، بگید تا فردا حاضر باشه.
-چشم حتما.
اشاره ای به ما کرد و پرسید:
-از اقوام هستن؟
- شما لطفا سرتون به کار خودتون باشه خانم یاسینی!
منشی با اخم به ما نگاه کرد و از شدت عصبانیت تندتند نفس می کشید. من هم با لبخند گ*شا*دی، چشمک ریزی حواله اش کردم که چیزی زیر ل*ب گفت و سرجایش نشست!
با دیدن آسانسور رنگ از صورتم پرید و خودم را به مهتاب نزدیک کردم، نفس عمیقی کشیدم و وارد شدیم. لرز خفیفی به تنم نشست که از چشم پارسا دور نماند، لبخند کجی زد و گفت:
-فکر نمی کردم ترسو باشید!
من هم که احساس کردم مورد تحقیر قرار گرفته ام، دستم را از دست مهتاب جدا کرده و گفتم :
-نخیر به هیچ وجه من ترسو نیستم!
آسانسور تکان کوچکی خورد و در طبقه ای ایستاد ولی کسی وارد نشد. نگاهی به پایین انداختم که دچار سرگیجه شدم و با حرکت ناگهانی و دوباره آسانسور ناخودآگاه جیغ بلندی کشیدم. در حال افتادن بودم که پارسا سریع مانع افتادن من شد. دستش دور ک*م*رم بود و صورتش نزدیک به صورتم. بوی عطر تلخش زیر بینیم احساس می شد و با هر بار نفس کشیدن به وجودم رسوخ می کرد. چشم های مشکی رنگش را که برق عجیبی داشت به چشم هایم دوخت و با لحن سردرگمی گفت:
-حالت خوبه؟
من نیز که از این وضعیت معذب شده بودم، چشم هایم را در صورتش گرداندم و با صدای آرامی گفتم :
-می شه دستتون رو از ک*م*رم بردارید؟من ...من خوبم!
سریع من را سرجایم نگه داشت و هول شده گفت:
-فقط خواستم کمک کنم! داشتید میوفتادید!
سرم را از خجالت و شدت استرس و بدتر از همه حس ناشناخته و تازه ای از گرمای وجود پارسا پایین انداختم و دستم را به سرم گرفتم. مهتاب دستم را کشید و من را توی آغوشش نگه داشت.
-مارال جونم خوبی؟چت شد یهو؟
رنگم به شدت پریده بود و این وضعیت من را به خاطره ای دور از دوران کودکی برد ...
(وقتی در حیاط بزرگ و پردرخت خانه ی مادربزرگ با بچه های فامیل در حال بازی بودم، دخترخاله ام که هیچ وقت رابـ ـطه خوبی باهم نداشتیم، چشم هایش را بست و همگی مشغول پنهان شدن در اطراف و گوشه و کنار حیاط شدند. من هم به طرف انتهای حیاط دویدم، کنار زیرزمین یک کمد قدیمی بود، با پاهای کوچکم سریع از کشوهایش بالا رفتم و داخل کمد خزیدم. بی صدا زانوهایم را در آغـ*ـوش کشیدم تا کسی نتواند پیدایم کند که قفل در چرخید و دخترخاله ام با لحن بدجنسی گفت:
-مارال اون تویی؟
-آره چطوری پیدام کردی؟در قفل شده !من می ترسم!
خنده شیطنت آمیزی کرد و گفت:
- همون تو هم می مونی تا بمیری!
تمام ترس دنیا در دلم ریخت و تازه متوجه تاریکی و ترسناکی داخل کمد شدم و از شدت استرس و ترس از هوش رفتم!
آن اتفاق بد تاثیرش را بر روحیه ام گذاشت و من دچار ترسی عمیق نسبت به فضاهای بسته و بلندی شدم )
***
پارسا قفل ماشینش را با ریموت باز کرد، یک سانتافه مشکی رنگ بود. صندلی جلو را تنظیم کرد و رو به مهتاب گفت:
-بذارینش اینجا دراز بکشه.
با کمک مهتاب آرام روی صندلی دراز کشیدم و خودش هم روی صندلی عقب نشست. دانه های درشت عرق روی پیشانیم را خیس کرده بود. بازوهایم را در آغـ*ـوش کشیدم. باز به یاد آن خاطره لعنتی افتادم، تقریبا بی حال با چشم های بسته روی صندلی افتاده بودم.
بعد از مدتی حرکت، ماشین متوقف شد و بعد از چند دقیقه مایع شیرینی را توی دهانم حس کردم. چشم هایم را باز کردم و پارسا را روبه روی خودم دیدم که با چهره ی جدی به من خیره شده بود و آب آناناس را آرام آرام به خوردم می داد، دستش را پس زدم و توی دلم گفتم:
این مهتاب گوربه گوری دستش چلاق بود، این پسره خ*ون آشام باید آبمیوه بریزه تو حلقوم من؟!
که دیدم دورتر از ماشین در حال صحبت با تلفن بود.
آهانی گفتم که نگاهم به پارسا افتاد، درحالی که با چشم های گرد شده نگاهم می کرد!
-هوم؟چرا اینطوری نگام می کنی جناب خ*ون آشام؟!
با گفتن لقبی که ناخواسته از دهانم خارج شد، دستم را روی دهانم گذاشتم و هینی کشیدم !
-دختر تو تشکر بلد نیستی هیچ! برای چی دستم رو پرت می کنی؟!
نگاهم به شلوارش که خیس از آبمیوه شده بود و لیوانی در دستش که تقریبا خالی بود افتاد!
از قیافه بامزه اش به خنده افتادم و سریع گفتم:
-ببخشید اصلا متوجه نشدم.
او هم لبخند جذابی زد و گفت:
-مطمئن نباش دفعه بعد بخشیده می شی! بالاخره من خ*ون آشامم دیگه!
با چشم های گرد شده از این که لقبی که ناخواسته به او نسبت داده بودم را به رویم آورد، به او خیره شدم که چشمکی زد و رفت که لباس هایش را تمیز کند.
هوا حسابی تاریک شده بود و حدس می زدم که مادر با مهتاب صحبت که نه دعوا می کند! اضطراب بدی در دلم نشست. مهتاب تماس را قطع کرد. پارسا برگشت و با دیدن چهره های گرفته و مضطرب ما گفت:
-نگران نباشید، من با مادرتون صحبت می کنم .
توی دلم گفتم :
تو خودت یه دلیل نگران کننده ای با اون چشم ها و موهای جذاب و بلندت !
بعد توی دلم خنده ام گرفت، تصورش هم خنده دار بود، با این طرز لباس پوشیدن جلوی مادرم بایستد و بگوید :
-نگران نباشید با من بودن!
ناگهان از این فکر خنده بلندی کردم!
پارسا و مهتاب نگاه متعجبی به من انداختند که بعد از مدتی خندیدن گفتم:
-ببخشید یاد چیزی افتادم که خنده دار بود!
از نگاه پارسا معلوم بود که می گفت:
- این دختره هم خله هـا!
مهتاب سرجایش نشست، من هم خواستم بروم و روی صندلی عقب بنشینم که با صدای آرامی که تحت تاثیر حرص خوردن زیادش بود گفت:
-رانندمون که نیست !برو بتمرگ سرجات! زشته!
من هم سرجای قبلیم رفتم و آرام در را بستم. تا رسیدن به خانه کسی چیزی نگفت، فقط مهتاب آدرس را به پارسا داد.
رسیدیم و همگی پیاده شدیم، استرس بدی به دلم افتاد یعنی مامان و بابا چه واکنشی نشون می دن؟

مهتاب

 

[blue berry]

پارت دوازدهم:
زنگ در را به صدا در آوردم که مادر سراسیمه در را باز کرد! با صدای آرامی به مهتاب گفتم:
-پشت در نشسته بود انقدر زود درو باز کرد؟!
- ببند! الان وقت شوخی نیست!
مضطرب و درحالی که آب دهانمان را با صدا فرو دادیم به مادر سلام کردیم که نگاه تندی به ما انداخت. پارسا چند قدم جلو آمد و گفت:
-سلام مادرجون!
با شنیدن کلمه مادر از زبان پارسا نگاهی به او انداخت و تحت تاثیر جذابیت و جذبه پارسا قرار گرفت. گویی همیشه آرزو داشت که پسری مانند او داشته باشد، مانند مسخ شده ها به او خیره شد و گفت:
-سلام به روی ماهت پسرم!
-مادرجون لطفا تاخیر دخترها رو ببخشید، مارال خانم گویا تو آسانسور حالشون بد شد این شد که دیر رسیدن، من هم دیدم هوا تاریکه خودم شخصا رسوندمشون.
پدر که انگار حرف های پارسا را شنیده بود، بیرون آمده و به جمع ما پیوست سپس با نگاه قدرشناسانه ای به پارسا گفت:
-سلام پسرم. الحق که مردی! بفرما تو شام رو پیش ما باش.
-ممنون از لطفتون ولی باید برگردم.
***
با اصرارهای زیاد مادر دیگر مقاومت را بی فایده دید و همگی وارد خانه شدیم. پدر و پارسا روی مبل کنار تلویزیون نشستند. من و مهتاب همراه مادر به آشپزخانه رفتیم. خوشبختانه شام قرمه سبزی داشتیم و آبرویمان جلوی مهمان تازه وارد حفظ می شد.
مامان کفگیر به دست در عالم رویای خودش غرق بود، من هم در حال رفتن به اتاق بودم که مهسا را دیدم، وارد پذیرایی شد سلام کرد و با قدم های تند به اتاق برگشت!
با هیجان بی سابقه ای گفت:
-وای یه پسر خوشتیپ تو خونه ما؟دارم خواب می بینم؟
(آخی نازی مهسای عزیزم واقعا کمبود داداش تو خونه ما احساس میشه!)
پس گردنی نثارش کردم و گفتم :
-بدو برو سر درس و مشقت بدو!
مهسا با چشم های گرد شده نگاهم کرد! لبخند حرص دراری زدم و از کنارش گذشتم !
کمد لباس هایم را باز کردم و لباس های بیرونیم را با یک تونیک بنفش خوش رنگ با ساپورت و شال مشکی عوض کردم، موهایم را باز گذاشتم و از اتاق بیرون رفتم.
پدر و پارسا مشغول صحبت بودند و از حرف هایشان فهمیدم، پدر جریان ورشکستگیش را تعریف کرده است.
پارسا رو به پدر گفت:
-ما یه شرکت مصالح ساختمانی داریم، چند وقت پیش به دلیل دست بردن تو حساب ها مدیرش رو اخراج کردیم. اگه مایل باشید به عنوان سرپرست اون بخش جایگزین بشید.
برق خوشحالی را در چشم های مادر و پدرم دیدم و نور امیدی در دل همه ما روشن شد.
-ممنون پسرم، مدت ها بود از گوشه نشینی خسته شدم. وقتشه یاعلی بگم و از نو شروع کنم من هستم.
مادر از آشپزخونه گفت:
-الهی خیر ببینی مادر.
پارسا لبخند کم رنگی زد و گفت:
- لطفی نیست باشه به جبران کاری که مارال خانم کردن.
که تازه متوجه حضور من شد. نگاه تحسین آمیزی به من کرد و سریع سرش را پایین انداخت و رو به پدر گفت:
-بابت تربیت همچین دختری تبریک می گم، با برگردوندن کیفم به من لطف بزرگی کردن.
-هر کسی بود همین کارو می کرد پسرم.
رفتم و گونه پدر را بوسیدم.
(از اینجا به بعد اسم کوچیک پارسا یعنی بهادر رو به کار می برم)
سفره شام را روی زمین پهن کردیم، همگی دور سفره نشستیم، مادر با عشق خاصی برای بهادر غذا می کشید. بهادر مکثی کرد و گفت :
-خیلی وقته غذای خونگی که مادر پخته باشه نخوردم و بغضش رو خورد!
-چرا پسرم؟ مگه مادرت برات غذا نمی پزه؟
بهادر نگاهش را که به یک نقطه خیره شده بود به چشم های مادر دوخت، آهی کشید و گفت :
-چند سالی میشه که از دستش دادیم.
همگی سکوت غم انگیزی کردیم و خیلی ناراحت شدیم..

مهتاب

دانلود رمان های عاشقانه

 

[blue berry]

پارت سیزدهم:
بهادر رو به مادر گفت:
-شما من رو یاد مادرم میندازین و این بهم آرامش میده.
مادر هم که تحت تاثیر قرار گرفته بود با صدای غمگینی گفت:
-از حالا تو پسر منی جزء خانواده مایی عزیزم.
قطره ی اشکی که گوشه چشمانش نشسته بود با انگشت شستش کنار زد و با لبخندی که خیلی سعی می کرد واقعی به نظر برسد ادامه داد:
-هر وقت دوست داشتی بیا مادر، هر غذایی که دوست داشته باشی من برات می پزم عزیزم.
با خودم گفتم:
هه...! مامان ما هم عاطفه داشت ما خبر نداشتیم؟! هر کی ندونه فکر می کنه این پسرشه و ما دختر مردم! یکم حسودیم شد!
نگاهی به مهسا و مهتاب انداختم و متوجه شدم آن ها هم به همین موضوع فکر می کردند!
بعد از صرف شام، بهادر که حالا می شود گفت به خانواده ما گره خورده بود و خودش را در دل پدر و مخصوصا مادر جا کرده بود، ماندن بیشتر را جایز ندانست و با دادن کارت و آدرس شرکت به پدر از همگی خداحافظی کرد.
***
شب موقع خواب، به اتفاق های امروز فکر می کردم، تصویر بهادر پارسا در ذهنم تداعی شد و تمام توجه هایی که به من داشت و به نگاه های عجیبش! روی تخت دراز کشیده بودم و یک دستم زیر سرم بود، به سقف خانه در تاریکی شب خیره شده بودم که ناگهان یاد پسر چشم آبی افتادم و ته دلم لرزید! بهادر از ذهنم بیرون رفت و فقط دو چشم آبی در نظرم نقش بست.
چشم ها حرف های زیادی برای گفتن دارند! فقط باید حسشان کرد. گاهی یک نگاه حرف هایی را میزند که در صد جمله هم نمیشود مفهومش را رساند.
به خودم که آمدم دیدم دلم می خواهد بیشتر ببینمش! سرم را به شدت تکان دادم و چشم هایم را روی هم فشار دادم تا این افکار از سرم بیرون برود. اصلا من چرا باید به این چیزها فکر کنم؟ او که فقط دو یا سه بار به من خیره شده است، دلیل نمیشود که عاشق من شده باشد! ولی یک چیزی من را به سمتش جذب می کند، نمیدانم! فکر می کنم درگیر حسی مبهم شده ام که هیچ از آن سر در نمیاورم!
نفس عمیقی کشیدم و گفتم:
مارال باید درست رو بخونی. بگیر بکپ و خیال پردازی نکن!
امسال کنکور داشتم و هر طور شده باید پزشکی قبول می شدم، اگر این افکار را به ذهنم راه می دادم، آبیاری گیاهان دریایی هم قبول نمی شدم! برای همین نفسی عمیق کشیدم که با صدای ویبره گوشی روی پاتختی از فکر و خیال بیرون آمدم. دکمه اتصال را زده و تماس برقرار شد:
-سلام شب عالی متوالی..متواری ..متعالی ...مت...!
-اه بسه دیگه نصفه شبی زنگ زدی این چرت و پرت ها رو تحویل من بدی نازی؟ در ضمن علیک سلام فرمایش؟
-اصلا تقصیر منه تو رو آدم حساب کردم و خواستم خبرت بیای صبح با بروبچ بزنیم به کوه، پس نمیای خوشحال شدم بای!
-وایسا ببینم چی چی رو بای؟ منم هستم، راستی مگه فردا کلاس نداریم؟
- بچه کدوم دیاری؟ خنگستون! آی کیو فردا جمعه س!
-بسه انقدر نمک نریز نمکدون فقط بیاید دنبالم دیگه.
-باشه مادمازل تا درودی دیگر بدرود.
با لبخند تماس را قطع کردم و ساعت را روی ۶ تنظیم کردم. پتو را روی سرم کشیدم و به خواب عمیقی فرو رفتم

مهتاب

دانلود رمان های عاشقانه

 

[blue berry]

پارت چهاردهم:
صبح با صدای آلارم گوشی از خواب بیدار شدم، کوله ام را برداشتم و کمی خوراکی و یک بطری آب داخلش گذاشتم.
یک یاداشت به این مضمون:
«که من با عسل و نازنین به کوه رفتم.»
برای مادر نوشتم و به در یخچال چسباندم.
با دیدن تک زنگ نازی، نیم بوت اسپرت خاکی رنگم را که با کاپشن همرنگش ست شده بود به پا کردم و سریع از خانه خارج شدم.
نازی پشت فرمان، دستی برایم تکان داد و من خمیازه کشان سوار ماشین شدم.
نازی تازه ۱۸ سالش تمام شده بود و پدرش یک پرادوی سفید رنگ برایش خریده بود. وضعیت مالی خیلی خوبی داشتند. پدر و مادرش هر دو پزشک بودند و نازی تقریبا بیشتر اوقات در خانه تنها بود و ما بعضی شب ها پیشش می ماندیم.
-صبح عالی پرتقالی چطوریایی؟
-من نمی دونم چطوری خام تو شدم تخت گرم و نرمم رو ول کردم اومدم پیش تو! آخه تو این سوز و سرمای پاییز کله سحر پرنده پر می زنه؟
-غر زدن ممنوع! سفت بشین که بچه ها منتظرن.
-نکشیمون حالا! مطمئنی رانندگی بلدی؟ این اسباب بازی نیستا!
-حالا که شوماخر رو گذاشتم تو جیبم می فهمی کسی دست فرمون من رو نداره!
با لبخند گ*شا*دی گفتم:
-خیلی حرف می زنی راه بیوفت شُماخَر!
نازنین جیغی از حرص کشید که با صدای بلندی شروع به خندیدن کردم و گفتم:
-حالا حرص نخور! شما آهو...شما اسب...!
-مارال من تورو می کشم! خیلی عوضی شدی!
چند دقیقه ای طول کشید تا عسل بالاخره تشریف بیاورد دم در، با هیجان سوار شد و گفت:
-وای من عاشق اینم اکیپی بریم صفا! سلام...جیغ ..بـوس.
-من موندم این همه انرژی رو تو این گرگ و میش از کجا آوردی؟ علیک سلام!
نازنین ضبط را روشن کرد و آهنگ شادی پخش شد که خواب را از سرم پراند.
سر راه سارا را هم سوار کردیم و به طرف بام حرکت کردیم.
هوا کمی سوز داشت و باد ملایمی می وزید. زیپ کاپشنم را بالاتر کشیدم و همگی از سربالایی ملایمی شروع به قدم زدن کردیم.
نازنین با هیجان دست هایش رو بهم کوبید و گفت:
-بچه ها یه مهمون داریم، الاناس که دیگه برسه.
آرام به عسل گفتم :
-مهمونش کی هست؟!
-نمی دونم این موذی خانم نم پس نمیده که!
در حال تماشای مناظر اطراف بودیم که پسری با قد متوسط و سبزه رو با لباس های جلفی به طرفمان آمد...
نازنین با دیدنش جیغی از خوشحالی کشید و گفت:
-وای اومد!
بعد رو به ما کرد و گفت:
-معرفی می کنم ایشون زانیار هستن دوست من!
همگی با دهن باز و چشم های گرد شده به نازنین نگاه کردیم.
زانیار با لبخند دستش را به طرف ما دراز کرد و اول با سارا دست داد و گفت:
-از آشناییتون خوشحالم.
عسل زیر ل*ب ایشی گفت و رویش را به طرف من برگرداند، با دیدن قیافه اش خنده ام گرفت که زانیار با نگاه خیره ی حال بهم زنی به چشم های من زل زد. نگاهش به معنی واقعی کلمه آدم را اذیت می کرد و حس بدی به من دست داد.
در دلم برای نازنین بابت انتخاب این چنین پسری متاسف شدم.
از اخلاق خشک و جدی من دست و پایش را جمع کرد. با لحن سردی گفتم :
-مارال هستم خوشبختم.
و نگاهم را به طرف مخالف برگرداندم و خودم را مشغول تماشای مناظر اطراف کردم.
دور و اطراف پر بود از کافه و رستوران های شیک با محوطه های پر از درخت پوشیده از برگ های زرد و نارنجی که دامنه کوه را زیباتر کرده بود. یک آب نمای زیبا هم در محوطه پایین کوه قرار داشت و صدای شُرشُر آب، حس سرزندگی و نشاط را به آدم منتقل می کرد.
همگی از سربالایی کوه آرام آرام بالا رفتیم، زانیار سعی می کرد با شوخی و خنده خودش را به ما نزدیک کند و زیاد به نازی توجه نمی کرد. سوز ملایمی می آمد. بینی و گونه هایم از سرما سرخ شده بود و قیافه بامزه ای پیدا کرده بودم .حدود نیم ساعتی همین طور از کوه بالا رفتیم که سارا روی تخته سنگی نشست و گفت:
- وای من دیگه نمی تونم خسته شدم.
نازی و زانیار هم کنار هم نشستند ،عسل مشغول عکس گرفتن از خودش شده بود . روی صخره بلندی رفتم ، دست هایم را از هم باز کردم و با چشم های بسته هوای تازه را به ریه هایم کشیدم که لرز خفیفی به تنم نشست.
برگشتم به طرف بچه ها که سنگینی نگاه زانیار را روی خودم حس کردم که سریع رویش را به سمت نازی برگرداند و با اشتیاق ساختگی خودش را مشغول شنیدن حرف های نازی کرد.
سارا با قیافه ای وا رفته گفت:
- من گشنمه!
-بزار برسیم بعد شروع کن.
نازی دست هایش را به هم کوبید و با هیجان گفت:
-همگی صبحانه مهمون من می ریم کافه زانی.
زانیار بلند شد و گفت:
-آره عزیزم فکر خوبیه.
نگاهی به کوه انداختم و گفتم:
-پس بیاید تا اون بالا ، کنار اون صخره بلنده بریم و بعد برگردیم.
همگی موافقت کردند و ده دقیقه ای طول کشید تا رسیدیم ،منظره فوق العاده ای داشت.پایین کوه پر از درخت های زرد و نارنجی و رستوران های رنگارنگ و آدم ها و ماشین هایی که در سطح شهر در حال حرکت بودن و زندگی به خوبی جریان داشت.این بالا انگار زمان متوقف شده بود و سکوت آرامش بخشی که روح آدم را تازه می کرد، جریان داشت.
عسل لیوان چایی را به دستم داد و گفت:
-اصلا حس خوبی به این پسره ندارم ، خیلی بد نگاه می کنه . رسما داره به هممون خط میده!
-آره من هم متوجه شدم خیلی جلفه، حیف نازی!
سارا با صدای بلندی گفت:
-بچه ها بیاید می خوایم برگردیم.
زانیار و نازی خیلی جلوتر از ما در حال پایین رفتن بودند ،من و سارا و عسل چند تایی عکس یادگاری انداختیم و سریع به طرف پایین کوه سرازیر شدیم.
همگی سوار ماشین نازی شدیم و زانیار هم با ماشین خودش که یک ۲۰۶ قرمزرنگ بود به سمت کافه زانیار حرکت کردیم.
نازی ماشین را متوقف کرد و گفت:
- دستی رو بکشید که رسیدیم!
با دیدن کافه زانیار با تعجب گفتم:
-عسل این همون کافه ای نیست که دفعه قبل رفتیم؟
-عه... آره خودشه!
-من نمیام ، ممکنه آشنایی کسی ببینه زشته!
در دلم به این فکر می کردم اگر بهادر ما را با این پسره ی جلف ببیند چه فکرهایی که نمی کند و ممکن است برای پدرم بد بشود ، از طرفی هم نمی توانستم چیزی بگویم ممکن بود نازی دلخور بشود.
با بی میلی همراه بچه ها وارد شدیم و دور یک میز گوشه کافه نشستیم .
-نازی عزیزم الان می گم ازتون پذیرایی کنن ، کاری کن به دوستات خوش بگذره . فعلا.
با رفتنش عسل یک پس گردنی به نازنین زد و با صدای پر از حرصی گفت:
- یعنی خاک!
نازنین که خیلی ناراحت شده بود گفت:
- بخدا پسر خوبیه حالا آشنا می شین خودتون متوجه می شین!
-بعید می دونم ، چند وقته آشنا شدین؟
-یه ماهی می شه.
سارا با تعجب گفت :
-این همه مدت و تو هیچی به ماها نگفتی؟!
عسل با لحن کلافه ای گفت:
-بی خیال بابا خودش می دونه! به ما مربوط نیست.یه امروز رو گند نزنید بذارید خوش باشیم، حالا بعدا مفصل راجبش صحبت می کنیم.
به صفحه ی گوشی ام نگاهی انداختم ببینم مادر پیامی چیزی نفرستاده باشد که عسل با آرنجش به پهلویم زد و با تعجب گفت:
-مارال شاید باورت نشه ! برنگردیا ، ولی برد پیت اینجاست!
سریع سرم را بلند کردم و ناخداگاه به سمتی که عسل گفت نگاه کردم؛ با دیدن پسر چشم آبی که همراه یک پسر دیگر وارد شدند ، تنم یخ کرد. احساس کردم لحظه ای قلبم از حرکت ایستاد و بعد از یک شوک خفیف با شدت بیشتری به تپش افتاد .محو تماشا کردنش شدم که عسل گفت:
-خیلی تابلویی مارال! خوبه گفتم برنگردا..!
دست هایم به رعشه افتاد و درست نمی توانستم نفس بکشم .خودش بود یه بافت یقه اسکی مشکی جذب با شلوار جین سورمه ای پوشیده بود. دوباره خیره به او نگاه کردم که اصلا دست خودم نبود، انگار سنگینی نگاهم را حس کرد که برگشت و نگاهش به من افتاد. با دیدن من انگار کمی جا خورد .در جایش جابه جا شد و دستی داخل موهای خوش حالتش کشید .سریع نگاهم را از او گرفتم . از شدت استرس زیاد دلم به هم خورد. نمی خواستم کسی پی به حال خرابم ببرد ، نفس عمیقی کشیدم و سعی کردم خودم را م*حکم نشان بدهم .
بلند شدم و رو به بچه ها گفتم:
-من می رم یه آبی به دست و صورتم بزنم زود برمی گردم.
دیگر منتظر نماندم کسی چیزی بگوید و به سمت سرویس کافه قدم هایم رو تند کردم .
زانیار کنار کانتر ایستاده بود، لحظه ای چشم در چشم شدیم که وقیحانه چشمک ریزی به من زد ! حال خرابم با این حرکت از این پسرک جلف بدتر شد، سریع به سمت دستشویی رفتم و چند مشت آب به صورتم پاشیدم . از شدت عصبانیت و ترحم به نازی مشت محکمی به دیوار زدم که پو*ست دستم به شدت خراشیده شد.تند تند نفس می کشیدم . دستم را روی قلبم گذاشتم و به خودم گفتم:
آروم باش مارال، خشمت رو کنترل کن، بعد به خدمت این پسره جلف می رسم، به نازی می گم که چیکار کرد!
کمی حالم بهتر شد ، با دستمال کاغذی صورتم را خشک کردم و شالم رو روی سرم مرتب کردم و با یک نفس عمیق بیرون رفتم که زانیار را روبه روی خودم دیدم که لبخند کجی گوشه ل*ب هایش بود و با نگاه کثیفش به من خیره شده بود.

مهتاب

دانلود رمان های عاشقانه

 

[blue berry]

پارت پانزدهم:
کمی حالم بهتر شد، با دستمال کاغذی صورتم را خشک کردم و شالم را روی سرم مرتب کردم و با نفس عمیقی بیرون رفتم که زانیار را روبه روی خود دیدم در حالی که لبخند کجی گوشه ی ل*بش بود و با نگاه کثیفش به من خیره شده بود! اخم هایم را در هم کشیدم. تصمیم گرفتم با بی توجهی از کنارش عبور کنم که راهم را سد کرد و با صدای آرامی نزدیک گوشم گفت:
- کجا خوشگله؟ می شه با هم بیشتر آشنا شیم؟
به مرز انفجار رسیدم! سیلی محکمی به صورتش زدم و با عصبانیت گفتم:
-خیلی آشغالی بی لیاقت. چطور جرات می کنی؟ من دوست نازی هستم! به من!؟
مکثی کردم و گفتم:
-الان می رم و به نازی می گم تو چه حیوون پست فطرتی هستی!
زانیار چند قدمی به سمتم نزدیک تر شد و گفت:
- آ...آ...خانم زرنگ فکر کردی نازی حرفت رو باور می کنه؟ اون به من خیلی وابسته س فقط خودت رو جلوش خ*را*ب می کنی. الانم ناز نکن شمارت رو بگو!
صورتم از این همه وقاحت به ک*بودی می زد! قلبم گویی از کار افتاده بود و به کندی خود را به دیواره ی سـ*ـینه ام می کوبید و از شدت استرس و عصبانیت همه چیز دور سرم می چرخید. دستم را به سرم گرفتم و فریاد زدم :
-گمشو ع*و*ضی خیلی آشغالی!
که صدای پسری از فاصله ی نزدیک شنیده شد که گفت:
-اینجا چه خبره؟
با کنار رفتن زانیار، پسر چشم آبی را دیدم که با عصبانیت به زانیار خیره شده بود! با دیدنش دلم لرزید و از شدت فشار روانی که به من وارد شده بود در حال فرو ریختن بودم. دستم را به دیوار رو به رویم گرفتم و آرام روی زمین نشستم. تند تند نفس می کشیدم و اعصابم حسابی بهم ریخته بود؛ پسر چشم آبی با دیدن من در آن وضعیت، سراسیمه به طرفم دوید و در حالی که نگرانی از لحن صدایش پیدا بود، گفت :
-عزیزم چت شده؟ حالت خوبه؟
عسل با قدم های مردد آمد و با دیدن من در آن وضعیت در حالی که با بی حالی روی زمین افتاده بودم هینی کشید و با چشم های گرد شده دستش را روی دهانش گذاشت و رو به زانیار گفت:
- کار توعه نه؟ پسره جلف ع*و*ضی!
سراسیمه و مضطرب به سمت من آمد و من را به گرمی در آغـ*ـوش کشید.
پسر چشم آبی به طرف زانیار خیز برداشت و گفت:
-چی بهش گفتی لعنتی که اینجوری بهم ریخت؟
زانیار با لحن طلب کارانه ای گفت:
-خصوصیه به شما ربطی داره؟
که ناگهان یقه زانیار را در دست فشرد و م*حکم به دیوار کوبید و با عصبانیت از بین دندان های کلید شده اش گفت:
-ع*و*ضی با مارال من چه حرف خصوصی داری؟
و بلند در صورتش فریاد کشید:
-هان؟ شاهرخ نیستم اگه تو یکی رو سرجات نشونم دزد ن*ا*موس ع*و*ضی!
از شنیدن اسم خودم از زبان او لحظه ای جا خوردم و در مقابل حس خوبی در وجودم ریشه دواند زیرا که من را می شناخت و اسمم را هم می دانست!
در همین افکار خود غرق شده بودم که ناگهان شاهرخ مشتش را آماده ی فرود آوردن در صورت زانیار کرد! با کمک عسل از جایم بلند شدم و با صدای بی جانی گفتم:
-ولش کن حتی ارزش زدن هم نداره!
شاهرخ دستش را از یقه ی زانیار پس کشید و با حالت نمایشی گرد را از شانه اش کنار زد:
- بار آخرت باشه دوروبر این دخترا می بینمت والا خونت پای خودته شیرفهم شد؟
زانیار که از ترس زبانش بند آمده بود با تکان دادن سر تایید کرد.
دست عسل را پس زدم و از کنار هر سه نفرشان گذشتم .
عسل با لحن نگرانی صدا زد:
- مارال؟
دستم را به نشانه ی اینکه دنبالم نیایید، بالا آوردم. با قدم های تند از کافه بیرون زدم. احتیاج داشتم کمی تنها باشم! قطره های اشک گونه هایم را خیس می کرد. هوا حسابی ابری بود و باران کم جانی شروع به باریدن کرد.
نفس عمیقی کشیدم، صورتم را رو به آسمان گرفتم و اجازه دادم قطرات باران آرام صورتم را نوازش کنند.

مهتاب

دانلود رمان های عاشقانه

 

[blue berry]

پارت شانزدهم:
شاهرخ
وقتی وارد کافه شدیم، همراه امیر صندلی کنار پنجره را انتخاب کردیم و نشستیم. سنگینی نگاهی را روی خودم حس کردم؛ سرم را بلند کردم و با دیدن عشق زندگیم جا خوردم، در حالی که با چشم هایی خیره به من نگاه می کرد. قلبم به شدت خود را به درودیوار س*ی*نه ام می کوبید و حس سرخوشی که من را دلگرم می کرد! ناگهان متوجه نگاه من شد و هول و دستپاچه صورتش را به سمت دیگری برگرداند.
دستی در موهایم کشیدم و به نقطه ای نامعلوم خیره شدم که امیر گفت:
-شاهرخ داداش روبه راهی؟
-یکم میزون نیستم!
-به اون دختره مربوطه؟
به سمتی که امیر اشاره کرد، نگاه کردم و مارال را دیدم که با حال ناخوشی به راه فتاد. در یک تصمیم آنی تصمیم گرفتم جلو بروم و با او صحبت کنم. کمی مردد بودم با این حال از جایم بلند شدم و رو به امیر گفتم:
-برمی گردم.
و به سمتی که مارال رفته بود حرکت کردم کمی تردید باعث شد چند لحظه ای بایستم و به کاری که مدت ها جرات انجام دادنش را نداشتم فکر کنم، نفس عمیقی کشیدم، کنار پنجره ی کافه که شلوغی شهر را پشت شیشه های خود نمایان می کرد ایستادم و به نقطه ی نامعلومی در میان همهمه ی شهر خاکستری خیره شدم. ناگهان صدای فریاد مارال را شنیدم که با لحنی عصبی با شخصی دعوا می کرد.
ناخودآگاه قدم هایم را به سمت آنان تند کردم، جلو رفتم و در حالی که اضطراب به دلم افتاده بود با صدایی که رگه های خشم در آن نمایان بود، پرسیدم:
-اینجا چه خبره؟
با دیدن زانیار صاحب کافه خونم به جوش آمد! می شناختمش من زیاد به این کافه می آمدم و دختربازی های این پسر شهره خاص و عام بود!
مارال با دیدن من بی حال بر زمین افتاد، قلبم به یکباره در سـ*ـینه یخ زد! دیگر هیچ چیز برایم اهمیت نداشت اینکه کسی از احساس من باخبر شود، بعد از این همه سال که دورادور عاشقش بودم و زیر نظر داشتمش دیگر بس بود!
نمی توانستم در این وضعیت ببینمش! رو به زانیار از میان دندان های کلید شده اش غریدم :
-چی بهش گفتی ع*و*ضی؟
با خنده ی حرص دراری گفت:
- خصوصیه!
دیگر به سیم آخر زدم، آن لحظه دوست داشتم گ*ردنش را بشکنم! حق نداشت به مارال من نظر داشته باشد!
دوست مارال رسید و او را در آغـ*ـوش کشید و رو به زانیار گفت:
- کار توعه.نه؟
مشتم را آماده کردم که بر صورتش فرود بیاورم و فکش را خورد کنم! اما با صدای مارال که گفت:
- ولش کن! حتی ارزش زدن نداره!
م*حکم به دیوار کوبیدمش و یقه اش را رها کردم .
مارال با حال خرابی با سرعت به سمت بیرون قدم هایش را تند کرد. دوستش قصد همراهیش را داشت که مانع شد و با قدم های تند به سمت بیرون حرکت کرد. نمی خواستم با این حال تنهایش بگذارم، باید می رفتم، باید با او صحبت می کردم. بس بود هر چه بار این عشق را یک تنه به دوش کشیدم! رو به دوستش گفتم:
-من می رم دنبالش.
امیر با دیدن من در حالی که نگرانی از حالاتش مشخص بود از روی صندلی بلند شد و گفت:
-شاهرخ داداش چیزی شده؟
با اشاره سر گفتم نه و سریع از کافه خارج شدم. از دور دیدمش، با شانه هایی آویزان، بی هدف به جلو می رفت. قدم هایم را تند کردم و با صدای خسته ای گفتم:
- مارال... صبر کن.
ایستاد اما به طرفم برنگشت. روبه روش قرار گرفتم، صورتش از اشک و قطره های باران حسابی خیس شده بود، قلبم به شدت فشرده شد!
دستش را بالا آورد و اشک هایش را از گوشه ی چشمش کنار زد که متوجه خراشیدگی روی دستش شدم، درحالی که خ*ون از آن بیرون می زد! با چشم های گرد شده نگاهش کردم و گفتم:
- چه بلایی سر دستت آوردی؟
بی صدا نگاهم کرد، دستش را به آرامی گرفتم، مقاومتی نکرد. چند دستمال کاغذی از جیبم بیرون آوردم و روی زخمش فشار دادم. با صدای خش دار و گرفته ای گفتم:
- باید پانسمان بشه.
آرام دست یخ زده و سردش را از دستم بیرون کشید و سربه زیر به راه افتاد. دستی در موهایم کشیدم...کلافه بودم...نمی دانستم چطور با او ارتباط برقرار کنم. خسته بودم، عاشق بودم، یک عالم حرف نگفته داشتم، باید می شنید، باید می گفتم!
صدایش زدم دوباره روبه رویش ایستادم که به فاصله نزدیکی از هم قرار گرفتیم. در چشم هایش خیره شدم او هم خیره شد! به یکباره چشم هایش پر شد، قطره اشکی از چشمش چکید، نگاهش را از من گرفت. باران شدت گرفته بود و وحشیانه بر سر و صورتمان می بارید.
لرزش خفیف تنش را احساس کردم، با صدای گرفته ای گفتم:
- مارال؟ باهات حرف دارم.
با صدای لرزان و آرامی گفت:
- الان وقتش نیست، باشه برای بعد! من ...من خوب نیستم!
ایستادم! دنیا ایستاد! قلبم کند می زد، فکر و خیال اینکه چه می شود؟حسش چیست؟من را دوست دارد یا نه؟ دوره ام کرده بود.
ایستادم! رفتنش را تماشا کردم.من شاهرخ هستم. به هر چیزی که بخواهم می رسم! به هر قیمتی که شده نمی گذارم از دستم بروی مارال. دلت را به دست می آورم.
من از چشم هایت خواندم، یک چیزهایی، یک حس هایی به من داری!
چشم ها دروغ نمی گویند! چشم ها حرف می زنند!
با خودم گفتم:
باشه پسر باشه یه وقت دیگه، حالا که به اینجا رسید تا تهش می رم!
ته رسیدن
ته عاشقی
داشتن مارال
تنها عشق زندگیم ...
و آهی از حسرت کشیدم!

مهتاب

دانلود رمان های عاشقانه

 

[blue berry]

پارت هفدهم:
شاهرخ
به سمت کافه برگشتم. دوست مارال از یک پرادوی سفید رنگ خارج شد و به سمت من دوید. رو به رویم ایستاد و با لحن ناراحت و پر از اضطرابی گفت:
-چی شد؟مارال کجاست؟
-رفت! نزارین تنها باشه، برید پیشش.
درب کافه را باز کردم، زنگوله ی بالای در به صدا درآمد. امیر با دیدن من از جایش بلند شد و به طرفم آمد. با دیدن قیافه خشمگین و ک*بود من گفت:
-شاهرخ چته؟ چی شده؟
اخم هایم بدجوری در هم رفته بود و به شدت عصبانی بودم. به طرف کانتر رفتم و با دیدن زانیار پشت کانتر، یقه اش را گرفتم و گ*ردنش را فشار دادم و با صدای بلندی توی صورتش فریاد زدم.
-اگه دور و بر مارال ببینمت می کشمت، فهمیدی؟ می کشمت!
امیر به سمتم دوید و یقه زانیار را از دستم بیرون آورد و گفت:
- پسر آروم باش یقه ش رو ول کن کشتیش! مگه چیکار کرده؟
با خشم یقه اش را رها کردم که روی زمین افتاد، دستش را روی گلویش گذاشت و به شدت سرفه می کرد .
با لحن پر از حرصی گفتم:
-غ*لط زیادی غ*لط زیادی کرده.
تمام لیوان های روی کانتر را با یک حرکت روی زمین انداختم که صدای شکستن خیلی بدی فضای کافه را پر کرد، تند تند نفس می کشیدم و قفسه سـ*ـینه ام به شدت بالا و پایین می رفت. زانیار کمی حالش بهتر شد و رو به من گفت:
- عددی نیستی! هر کاری بخوام می کنم ع*و*ضی ازش خوشم اومده، می خوامش!
و لبخند کجی گوشه ی ل*بش نشاند که من را به حد انفجار رساند.
دوباره به سمتش خیز برداشتم تا فکش را توی صورتش خورد کنم که امیر بازوهایم را گرفت و با تمام قدرت من را به سمت بیرون کافه برد.

مارال
خیس و خسته به طرف خانه به راه افتادم. دلم گرفته بود ، حس های عجیبی که به سراغم آمده بودند بُعد جدیدی از زندگی و احساس را نشانم می دادند. سردرگم بودم مدام حرف های شاهرخ، یک لحظه راحتم نمی گذاشت و قلبم را به تپش می نداخت،آهی کشیدم و رو به آسمون گفتم:
-خدایا خودت حالم رو خوب کن خیلی خستم خیلی!
به خودم آمدم و دیدم مدتیست که روبه روی خانه ایستاده ام. کلید را در قفل در چرخاندم که صدای عسل را پشت سرم شنیدم.
- مارال؟ حالت خوبه آجی؟
به سمتش برگشتم و با صدای گرفته ای گفتم:
-مطمئن نیستم!
در را باز کردم و هر دو وارد خانه شدیم، از سکوتی که بر خانه حکم فرما بود می شد فهمید کسی در خانه نیست.
عسل دست هایش را بهم کوبید و گفت:
- به کوه نوردیمون که گند زده شد، لااقل بیا یه ناهار دو نفره بزنیم تو رگ، نظرت چیه عشقم؟ عسل بانو می خواد دست به ملاقه بشه ها!
لبخند کم جانی زدم و به سمت دستشویی رفتم، با دیدن خودم در آینه جا خوردم، چشم هایی که از گریه زیاد قرمز و متورم شده بود و صورت رنگ پریده و بی روحی که من را به وحشت می انداخت، آبی به صورتم زدم و خداروشکر کردم که مادر در خانه نبود وگرنه چه چیزی باید به او می گفتم.
با حو*له صورتم را خشک کردم و به طرف آشپزخانه به راه افتادم، عسل در حالی که سوسیس ها را در روغن می نداخت، بلند بلند هم آواز می خواند.
-بعد از اینکه من رفتم، چی شد؟
عسل به طرفم برگشت و با لبخند عریضی گفت:
- عاشق دل خستت گفت: هیچکی از جاش جم نخوره که می خوام مارال رو از تو دهن سگ! نه نه ببخشید از تو دهن اژدها دربیارم و بعد...بدو اومد دنبالت!
-جدی پرسیدم عسل، نازی فهمید؟
-نه بهش چیزی نگفتم، فقط گفتم قضیه عشقیه! برد پیت و مادمازل مارال! این زانیار آشغال هم که دید ما چیزی نگفتیم، انگار خیالش راحت شد.
-این پسره خیلی خطرناکه، هر چه زودتر باید نازی رو ازش دور نگه داریم. پسره نرمال نیست، اصلا بهش فکر که می کنم حالم بد میشه!
-توروخدا مارال بی خیال این حرفا! بیا ببین عسل بانو چه کرده!
ناهار رو در کنار هم خوردیم و عسل سعی می کرد با شوخی و خنده روز خوبی رو برای من بسازد.
طرف های غروب پدر و مادرم به خانه برگشتند و عسل هم به خانه ی خودشان رفت، به لطف داشتن دوست خوبی مثل عسل، حالم خیلی خوب شده بود و شب با خیالی آسوده به خواب رفتم

مهتاب

دانلود رمان های عاشقانه

 

[blue berry]

پارت هجدهم:
صبح روز بعد که از خواب بیدار شدم، طبق عادت همیشه با چشم های خواب آلود به سمت آشپزخانه رفتم و در یخچال را باز کردم، با شنیدن صدای خنده های ریزی به عقب برگشتم و دیدم همگی سر میز صبحانه نشسته و به من نگاه می کنند! با دست های مشت شده چشم هایم را فشار دادم و دو ضربه به صورتم زدم که ببینم خواب هستم یا بیدار!
در همان حالت خواب آلود قدم هایم را به سمت دستشویی برداشتم که صدای خنده های مهتاب و مهسا بلند شد.
- عه مارال خل شدی مادر؟ چرا خودزنی میکنی اول صبح؟ می بینی سعید، دلمون خوشه دختر بزرگ کردیم!
و سری به نشانه تاسف تکان داد.
- حق داره خانوم، این چند سال اخیر کی ما صبحانه رو دور هم خوردیم؟ دخترم تعجب کرده!
لبخندی به پدر زدم و شکلکی هم برای مهتاب و مهسا درآوردم. آبی به دست و صورتم زدم و لباس های فرم مدرسه ام را پوشیدم .
روی صندلی کنار پدر نشستم و صبحانه را در آرامشی بی سابقه کنار هم خوردیم.
پدر کت و شلوار سورمه ای و پیراهن سفید رنگی پوشیده بود که با موهای جوگندمی و چشم های سبزرنگش خیلی شیک و باابهت شده بود. قرار بود امروز اولین روز کاریش را در مصالح سازی داشته باشد. مادر اسفند به دست همه مان را از زیر قرآن عبور داد در حالی که اشک شوق می ریخت دست به آسمان بلند کرد و گفت:
-خدایا ممنونم که آرامش رو دوباره به این خونه داری برمی گردونی.
با یک دنیا حس خوب که به دلم سرازیر شده بود به سمت مدرسه حرکت کردم. هوا حسابی سرد شده بود و باران ریزی هم می بارید و حسابی ابری و مه گرفته بود. چشم هایم را بستم و نفس عمیقی کشیدم که چشمم به لندکروز مشکی افتاد درحالی که جلوی پای من ترمز کرد!
قلبم به تپش افتاد و استرس بدی گرفتم. شیشه پایین رفت و شاهرخ گفت:
-سلام مارال خانوم می شه، می شه صحبت کنیم؟
اخم ظریفی کردم. حال خودم را نمی فهمیدم، از طرفی از او خوشم می آمد و از طرفی هم نمی توانستم قبولش کنم. سرگردان به دوروبرم نگاهی انداختم که دیدم چند نفری توجهشان به ما جلب شده است. شروع کردم به راه رفتن و شاهرخ آرام کنارم حرکت کرد، دوباره صدا زد:
- قول می دم زیاد وقتتون رو نگیرم! خواهش می کنم، من مزاحم نیستم!
این اوضاع باعث جلب توجه اطرافیان شده بود برای همین سریع سوار شدم. با چشم های گرد شده نگاهم کرد.گفتم:
- چیزی شده؟
لبخندی زد و گفت:
- فکر می کردم بیشتر از اینا باید اصرار می کردم!خوشحالم بهم اعتماد کردی!
-ندیدید چطوری نگاه می کردن؟ مجبور شدم وگرنه عمرا سوار نمی شدم!
و ابروهایم را بالا انداختم و با غرور به رو به رو خیره شدم. خنده بلندی کرد که چال گونه اش در صورتش نمایان شد؛ لحظه ای جا خوردم و خیره نگاهش کردم که گفت:
- عاشقتم بخدا!
دلم ضعف رفت، سریع اخم هایم را در هم کشیدم که خنده اش را خورد و گفت:
- قبول دارم تو موقعیت مناسبی با هم آشنا نشدیم! من شاهرخم.
کمی مکث کرد
_چند وقتیه که شما رو زیر نظر دارم، کلی هم راجبتون تحقیق کردم!
هر جمله ای که می گفت مستقیم به چشم هایم نگاه می کرد.
-خب منظور؟
سرش را پایین انداخت و سکوت کرد. برایم اندازه ی هزار سال طول کشید. صدای نفس هایش را می شنیدم و می دیدم قفسه سـ*ـینه اش، تند تند بالا و پایین می رود. ماشین را کنار خیابان متوقف کرد، نفس عمیقی کشید، به طرف من برگشت و با صدای خش دار و صورت جدی گفت:
- مارال؟
شوک زده از اینکه اینقدر بی پروا مانند آن روز کذایی صدایم کرد و بر دلم بسیار تاثیر گذاشت به طرفش برگشتم، چشم های آبیش را به چشم هایم دوخت و گفت:
- من ...من ..
نفس عمیقی کشید و
_ دوست دارم!
دنیا دور سرم چرخید و دلم از شدت اضطراب بهم خورد؛ نمی دانم چرا حس عجیبی به من دست داد و انگار که در احساسات مبهمم در حال غرق شدن و دست و پا زدن بودم. صورتم را با دست هایم پوشاندم. مضطرب نزدیکم آمد که عطر تلخ و گرمش را با تک تک سلول های تنم حس کردم. دست های گرمش را روی دست هایم گذاشت و گفت:
- مارالم؟ چی شدی عزیزم؟
در دلم گفتم:
«نگو لعنتی...دست از سرم بردار، اینطوری با محبت بامن حرف نزن »
قلبم از سـ*ـینه داشت بیرون می زد، دست هایم را از صورتم برداشتم در حالی که قطره اشکی ناخواسته گونه هایم را خیس کرده بود.
- حرف نمی زنی مارالم؟ این اشک ها رو پای چی بزارم؟ یه چیزی بگو لعنتی، سکوتت داره داغونم می کنه مارال؟!
و با انگشت شستش اشکم را از روی گونه ام پس زد. بی حرکت نشست و رویش را از من برگرداند و گفت:
- قبول دارم خیلی بی مقدمه گفتم شوکه شدی، انتظارش رو نداشتی! ولی حالم خیلی بده مارال! چند سالی می شه تو تب این عشق دارم می سوزم؛چند باری خواستم بیام جلو و بهت بگم هر بار به خودم می گفتم:
«چه غ*لطی داری می کنی شاهرخ؟ نمی بینی بچه س؟» خیلی سخت بود اینکه صبر کنی عشقت بزرگ بشه تا بهش اعتراف کنی!
چشم هایش از اشک خیس شد، تک خنده ای کرد و گفت:
- چی می گی مارالم!؟ دِ یه چیزی بگو!
من تمام این مدت سکوت کرده بودم. فکرش را هم نمی کردم دلم انقدر بی جنبه باشد و سریع دل ببندد. قبلا که دیده بودمش، نسبت به او بی میل نبودم، با رفتاری که در کافه از او دیدم دلبسته اش شدم و حالا درگیر یک جنگ درونی با احساسم شده ام. نمی خواستم قبول کنم یک نفر را انقدر راحت به قلب و زندگیم راه بدهم. چشم هایم را باز کردم، نفس عمیقی کشیدم و با عجله از ماشین پیاده شدم.
لحظه ای از خودم متنفر شدم! از این سکوت لعنتی که ل*ب هایم را قفل زده بود، دلم برایش سوخت، نباید در آن حال ترکش می کردم، باید چیزی می گفتم، اما چه چیزی؟ نمی دانم، دیگر هیچ چیز نمی دانم.
***
نمی توانستم با این حال سر کلاس حاضر شوم، برای همین امتداد خیابان را گرفتم و زیر بارانی که با شدت بیشتری روی دلم می بارید، شروع به قدم زدن کردم و به خودم گفتم:
«مارال احمق! چرا انقدر سوتی می دی جلوی این پسره؟ این گریه کردنت چی بود حالا؟ یعنی خـاک! که همش گند می زنی .....اه.!»
باران به صورتم می بارید. سرم را بالا گرفتم و به قطره های باران نگاه کردم که با چه سرعتی خودشان را به آغـ*ـوش زمین می سپردن...نه ..من نباید می گذاشتم این حس در دلم رشد کند. نمی توانستم ...نمی شد..من راه دیگری را برای آینده ام انتخاب کرده بودم. نمی توانستم، علاقه ای که با دیدن و شنیدن حرف های شاهرخ در من شکل گرفت را انکار کنم اما هر جور که به شرایط زندگیم نگاه می کردم، نمی شد!
«مارال آدم باش، بریز دور این فکرها رو و زندگیت رو بکن...امسال کنکور داری، اگه قبول نشی، مامان و بابا رو از خودت ناامید می کنی...»

مهتاب

دانلود رمان های عاشقانه