کامل شده رمان درخشش ماه در سایه انتقام | هدیه صفائی کاربر انجمن نگاه دانلود

[هدیه sf]

با حس دستی رویِ دهنم از خواب پریدم. تا نگاهم به یه مرد با صورت پوشیده افتاد از ته دل جیغ زدم؛ اما صدای جیغم تو حجم دست‌هاش خفه شد. شروع به دست و پا زدن کردم؛ اما تمام حرکت هام رو مهار می‌کرد. از جا بلندم کرد، تا رو پا ایستادم خواستم بدوم؛ ولی یقه‌م رو از پشت کشید و اسلحه‌ش رو به پهلوم فشار داد و با صدای نخراشیده‌ش گفت:
- بهتره فکر فرار رو از سرت بیرون کنی پرنسس خانوم، وگرنه مجبورم با این تفنگ جیزت کنم.
آروم از پشت هلم داد و همراهش شروع به راه رفتن کردم. از پیچ و خم پله‌ها که گذشتیم تا نگاهم به نگاه هایکا و آشوب خورد با صدای بلند شروع به گریه کردم. تا متوجه من شدن شروع به مقاومت کردن و داد می‌زدن.
- ولش کن ک*ثافت! دست کثیفت رو ازش بکش ع*و*ضی، کاریش نداشته باش.
اما اون بی‌وجدان من رو روی زانوهام جلوشون نشوند و اسلحه رو رویِ شقیقه‌م گذاشت. سردیِ لوله‌ی تفنگ باعث شدت گرفتن گریه‌م شد؛ اما یهو صدام خفه شد اونم وقتی صدای روهان رو شنیدم.
- بَه آیسل خانوم گل گلاب! زندگی به کامه دخترِ گمشده؟
کنارم اومد و پنجه‌هاش رو توی موهام فرو برد و سرم رو به سمت خودش برگردوند. با نفرت بهش زل زدم. تا نگاهم رو متوجه شد، سیلی محکمی بهم زد که با صورت زمین خوردم. صدای فریاد هایکا بلند شد.
- ولش کن ع*و*ضی! بی‌شرف اگه جرات داری دست‌هام رو باز کن تا نشونت بدم دست بلند کردن روی دختری که من می‌خوامش حکمش چیه!
روهان قهقهه‌ی بلندی زد و گفت:
- پس آقا هایکای ما عاشق این دختر شده! پس دیگه واجب شد که منم امتحانش کنم ببینم چی داره که باعث شده سردترین پسر دنیا هم دل ببازه.
هایکا و آشوب تا این حرف رو شنیدن غرش بلندی کردن و شروع به تقلا کردن؛ اما موفق نشدن. از صورت زخمیِ افراد روهان معلوم بود که با این که غافلگیرشون کردن؛ ولی هایکا و آشوب مقاومتِ خیلی زیادی کردن، در نهایت هم با این حجم از افراد روهان گیر افتادن.
روهان یقه‌م رو گرفت و بلندم کرد و توی صورتم غرید:
- کوچولویِ ع*و*ضی، موفق شدی‌ که چند سال من رو گول بزنی. اصلا نفهمیده بودم که تو هنوز زنده‌ای؛ ولی در نهایت بهم خبر رسید که یه دختر بچه‌‌ی زنده از خونه خارج شده و فهمیدم که اون پدر و مادر عوضیت تونستن تو رو از دید من، یعنی روهان آرمیان مخفی کنن.
تا توهینش رو به پدر و مادرم شنیدم وحشی شدم و با خارج کردن یکی از دست‌هام به سمتش هجوم بردم. صورتش رو چ*ن*گ زدم و جیغ کشیدم.
- ع*و*ضی تویی آرمیان آشغال، قاتل پست فطرت.
لگد نسبتا محکمی به شکمم زد که م*حکم زمین خوردم و از د*ر*د دستم شروع به ناله کردم. هایکا تا وضع داغون من رو دید، شروع به تقلا کرد. بعد از آزاد شدنش شروع به مقابله با افراد روهان کرد و بعد از زدن چندتاشون با ضربه‌ای که یکی از افراد روهان به جایِ تیرش وارد کرد، دستش شروع به خونریزی کرد و اون‌ها هم از این فرصت استفاده کردن و دوباره گیرش انداختن. فریاد کشید.
- کاری بهش نداشته باش روهان! اگه یه مو از سرش کم شه تیکه تیکه‌ت می‌کنم!
اما روهان یه لبخند شیطانی زد و کنارش رفت. چونه‌ش رو گرفت و گفت:
- هنوز زیبایی.
دیدم که هایکا از هم پاشید و بی‌تحرک شد. زمزمه کرد:
- تو... تو چطور...
روهان بین حرفش پرید.
- چطور می‌دونم؟
یه خنده‌ی بلندی کرد و گفت:
- چون منم اون‌جا بودم.
هین بلندی کشیدم و یه دستم رو رویِ دهنم گذاشتم. هایکا هیچ حرفی نزد، روهان دستی به صورتش کشید و گفت:
- تو هم درست مثل مادرت زیبایی. من اون‌جا بودم چون خودم این فکر رو تو سرشون انداختم که خانواده‌ت رو بکشن. می‌خواستم فقط پدرت و تو باشید تا مادرت مال من بشه؛ اما مادر احمقت ترجیح داد که جونش رو برای تو بده. مادرت رو نتونستم به دست بیارم؛ ولی پسر قشنگش می‌تونه جاش رو پر کنه.
ماتم برد. به آشوب نگاه کردم که ناباورانه از این حرف اشک چشم‌هاش رو پوشونده بود. هایکا وحشی شد و محافظ رو کنار زد و مشت محکمی تو صورت روهان کوبید و داد کشید.
- می‌کشمت حرومزاده! تک تک استخون‌هات رو می‌شکنم بی‌شرف!
روهان رو پرت کرد و رویِ قفسه‌ی س*ی*نه‌ش نشست و متوالی به صورتش مشت زد. افراد روهان دوباره گیرش انداختن و هایکا هم همین‌طور در تقلا بود که روهان از جاش بلند شد و اسلحه‌ش رو درآورد. با دیدن اسلحه از ترس دیدن مرگ آشوب یا هایکا شروع به جیغ زدن کردم؛ اما از پشت جلویِ دهنم رو گرفتن و جیغ‌هام رو خفه کردن. روهان آروم اسلحه‌ش رو به سمت هایکا گرفت و شلیک کرد؛ اما شلیکش مصادف شد با آشوب که خودش رو از دست‌شون نجات داد و خودش رو جلوی هایکا انداخت و تیر بهش خورد. بلند جیغ کشیدم.
- نه...ه!
هایکا تا چشم‌هاش به آشوب خورد بلند داد زد.
- آشوب داداش نه!
اما روهان ریلکس بود و گفت:
- آخی چه داداش دلسوزی! خب حالا وقتشه که تو هم به داداشت بپیوندی.
و تا خواست به هایکا شلیک کنه یکی از افرادش کنارش دوید و چیزی توی گوشش گفت. روهان سریع اسلحه‌ش رو پایین آورد و به افرادش اشاره کرد و سمت من اومد. تا خواستم حرکت کنم ضربه‌ای به گیجگاهم خورد و تنها چیزی که دیدم نگاه اشکی هایکا و فریادش و چشم‌های بسته‌ی آشوب غرق در خ*ون بود.

 

[هدیه sf]

***
هایکا:

نمی‌تونستم جلوی اشک‌هام رو بگیرم. همه چیزم از دست رفت، هم عشقم، هم داداشم. به آشوب نگاه کردم که چشم‌های قشنگش بسته بودن. سرش رو تویِ بغلم گرفتم و سرم رو توی گ*ردنش فرو بردم و گریه کردم. حس کردم یک لحظه سرش توی بغلم لرزید. چشم‌هام گرد شد و اشک‌هام خشکید. سرم رو بلند کردم و بهش نگاه کردم که با د*ر*د می‌خندید. تا نگاهم به نگاهش خورد، م*حکم بغلش کردم و به خودم فشارش دادم که صداش دراومد و با د*ر*د نالید.
- داداش آروم‌تر.
سرم رو کنار گوشش بردم و با خنده گفتم:
- آشوب، لعنتی، فکر کردم از دستت دادم!
و آروم رهاش کردم و با شوق توی چشم‌هاش نگاه کردم، که با شیطنت جوابم رو داد:
- اِ داداش تو باید الان باید تمام شهرها رو چراغونی کنی و سه روز تعطیلی اعلام کنی که من زنده‌م! اون روهان احمق این‌قدر بی‌عرضه بود که نیومد چک کنه ببینه نبضم میزنه یا نه؛ ولی خودمونیم هایکا دیگه بیشتر از این نمی‌تونم تحمل کنم.
و بعد آروم دستش رو بالا آورد و بالاتر از قفسه‌ی س*ی*نه‌ش که تیر خورده بود گذاشت و ناله‌ی بلندی کرد. صدای ناله‌ش وجودم رو به د*ر*د آورد، کجا می‌تونم ببرمش؟ یهو یه چیزی توی ذهنم جرقه زد. آروم دستم رو دراز کردم و رویِ جیب‌های آشوب کشیدم. چشم‌هاش رو باز کرد و گفت:
- چی کار می‌کنی هایکا؟
- می‌خوام به کسی زنگ بزنم که می‌تونه کمکمون کنه.
گنگ نگاهم کرد؛ ولی در نهایت از د*ر*د بیهوش شد. وقتی پیداش کردم، از جیبش خارجش کردم و به صفحه‌ی گوشیش نگاه کردم که رمز می‌خواست. طبیعتا اسم من رمز گوشیشه، پس سریع اسمم رو به لاتین وارد کردم و وارد مخاطبینش شدم. یعنی تو آشوب نیستی اگه از آدرینا شماره نگرفته باشی! پس شروع به دیدن مخاطباش کردم تا به اسم مورد نظر رسیدم. خنده‌م گرفت، اسمش رو گذاشته بود خانوم دکتر. سریع تماس رو برقرار کردم و منتظر جواب شدم. بعد از چند ثانیه پاسخ داد و پشت سر هم صحبت کرد:
- سلام آقا آشوب، برای آیسل اتفاقی افتاده؟
نذاشتم دیگه بیشتر صحبت کنه و بین حرفش پریدم.
- من آشوب نیستم، هایکام. همون مردی که جراحیش کردی. راستش به کمکت نیاز دارم. آشوب تیر خورده، پس سریع خودت رو به این آدرس برسون.
و مو به مو آدرس رو براش توضیح دادم، چند لحظه مکث کرد و جواب داد:
- چه اتفاقی افتاده؟ آیسل حالش خوبه؟
آهی کشیدم:
- بیای خودت می‌فهمی. فقط بهم بگو چطور می‌تونم زنده نگه‌ش دارم تا برسی؟
معلوم بود که در حال دویدنِ و بعد صدای ماشینش اومد. در همین حین جوابم رو داد.
- اگر گلوله به یکی از شاهرگ‌های دست یا یکی از شریان‌های اصلی ران یا حتی رگ‌های زیر استخوان ترقوه اصابت کنه بدون شک دچار خ*ون‌ریزی شدید می‌شه. ماهیچه‌ها تا حدودی توانایی متوقف کردن خ*ون‌ریزی و مقابله با چنین شرایطی رو دارن؛ اما در صورتی که در اثر ورود گلوله ب*دن از داخل خ*ون‌ریزی کنه کاری از دست ماهیچه‌ها بر نمیاد. در این موارد گلوله شریان‌ها و رگ‌های اصلی رو قطع می‌کنه بدون این که ماهیچه‌ها وخامت اوضاع رو درک کنن. اگر آشوب در ناحیه‌ی س*ی*نه مورد اصابت گلوله قرار گرفته و زخم بازه نباید اجازه بدی از اون نقطه هوا وارد بدنش بشه، در غیر این صورت ممکنه ریه‌ی اون از کار بیوفته. در این موارد بهترین روش برای پوشوندن زخم و مسدود کردن اون‌ها استفاده از یک تکه پارچه‌ی تمیزه. این پارچه می‌تونه ی تیکه گ*از استریل کلفت و متراکم یا هر چیزی مثل چسب کاغذی باشه. هر چیزی که استفاده می‌کنی باید مانع ورود هوا به درون بدنش بشه.
- باشه، فقط تو رو خدا عجله کن.
- دارم با بیشترین سرعت ممکن رانندگی می‌کنم. تا نیم ساعت دیگه اونجام، شانس آوردید که همین نزدیکی‌ها کار داشتم وگرنه الان حساب آشوب با عزرائیل بود. به نفعته که وقتی میام آیسل رو صحیح و سالم ببینم.
و بعد گوشی رو قطع کرد. معطل نکردم و سریع گوشه‌ی لباس آشوب که توی درگیری پاره شده بود رو کامل پاره کردم و روی زخمش گذاشتم و م*حکم فشار دادم. چشم‌هاش رو باز کرد و ناله‌ی بلندی کرد. با دست دیگه‌م موهاش رو نوازش کردم و پیشونیش رو ب*و*سیدم و زمزمه کردم:
-داداش تحمل کن کمک داره می‌رسه.
و بعد سرم رو همون‌جا نگه داشتم و پیشونیم رو به پیشونیش چسبوندم و نفس عمیقی کشیدم.

 

[هدیه sf]

نمی‌دونم چند دقیقه یا ساعت گذشته بود که با صدای وحشیانه‌ی در زدن از جا پریدم. آروم رویِ گونه‌ی آشوب زدم که چشم‌هاش رو بی‌حال باز کرد. آروم سرش رو روی زمین گذاشتم و به سمت آیفون رفتم و در رو باز کردم. سریع دوباره به سمت آشوب رفتم و سرش رو از رویِ زمین برداشتم و آروم زیر بغلش رو گرفتم و کشیدمش.
- آشوب، داداش کمک رسید. سعی کن روی پاهات وایسی.
می‌دیدم که از د*ر*د از گوشه‌ی چشم‌هاش اشک جاری شده؛ ولی باز هم مقاومت نشون داد و روی پاهاش ایستاد. در به طور وحشیانه‌ای باز شد و دختر غریبه‌ای توی چهارچوب در جا گرفت که احتمالا باید دوست آیسل، آدرینا، می‌بود. می‌دیدم که با نگاهش دنبال آیسل می‌گرده. شرمنده شدم و سرم رو پایین انداختم. فهمید که با صدای بلند شروع به گریه کرد.
آشوب در مرز بیهوش شدن بود و در یه آن پاهاش سست شد و داشت می‌افتاد که گرفتمش. آدرینا که اوضاع به هم ریخته‌ی آشوب رو دید به سمتم دوید. زیر ب*غ*ل آشوب رو گرفتیم و به سمت پله‌ها رفتیم. بعد از رسیدن به اتاق رو به من کرد.
- برو کنار در یه پلاستیک افتاده که وسایلم توشه، هرچه سریع‌تر اون رو به من برسون.
آشوب رو آروم رها کردم و اون رو به آدرینا سپردم و خودم سریع شروع به دویدن از پله‌ها رو به پایین کردم. چشم چشم کردم تا ببینم کجا رو می‌گفت که پلاستیکی با آرم داروخانه رو دیدم. سریع برش داشتم و دوباره با دو به سمت اتاق آشوب رفتم. بعد از رسیدن به اتاق آشوب رو دیدم که روی تخت دراز کشیده بود و نیم تنه‌ش بر*ه*نه بود. پلاستیک رو به آدرینا دادم و خودم کنارش رفتم. دستکش‌هاش رو پوشید و به سمت آشوب اومد. روش خم شد و شروع به پ*اره کر*دن و در آوردن گلوله کرد. لحظه‌ای نگاهم رو برنمی‌داشتم تا یادم بمونه و بدونم که چطور باید روهان رو تیکه تیکه‌ش کنم که هر لحظه‌ش پر از زجر باشه. آدرینا شروع به بخیه زدن داخلی و بیرونی کرد. بعد از تموم کردنش با آستینش قطره‌های عرقی که روی پیشونیش نشسته بود رو پاک کرد و شروع به وصل کردن سرم‌ها توی دو تا دست‌هاش کرد. بعد از اتمام کارش بهم اشاره کرد که بیرون بریم. همراهش بیرون اومدم و تا رو به روش ایستادم سیلی محکمی بهم زد. هیچی نگفتم و نگاهش نکردم، به نظرم این سیلی حقم بود. با صدای خشن و آمیخته با بغض به حرف اومد.
- درستش اینه که الان به پلیس زنگ بزنم که بیاد دستگیرتون کنه؛ ولی این کار رو نمی‌کنم؛ چون این گندی رو که زدی، فقط خودت می‌تونی جمع کنی دفعه‌ی قبل با قول "تا پای جون حواس‌مون به آیسل هست" از پیش‌تون رفتم که ای کاش نمی‌رفتم. من آیسل رو این جا گذاشتم که توی خطر نباشه و دست اون ع*و*ضیِ بی‌وجدان بهش نرسه؛ ولی چی گیرم اومد؟ علاوه بر این که توی نافِ خطره، اون ع*و*ضی هم از رگ گ*ردنش بهش نزدیک‌تره و دستش برای هر غ*لطی بازه.
از این حرفش اخم‌هام توی هم رفت و دست‌هام مشت شدن. نیم‌نگاهی به دست‌هام کرد و پوزخند زد.
- چیه؟ غیرتی شدی؟ دارم برات روشن می‌کنم که الان توی چه موقعیتیه و اگه تو نتونی نجاتش بدی چی قراره بشه. بشنو بهت چی می‌گم، هایکا، آیسل تمام زندگیِ منه و تو باید تمام سعی‌ت رو کنی که اون رو سالم، می‌فهمی، سالم برگردونی.
قاطع و م*حکم تو چشم‌هاش نگاه کردم و جوابش رو دادم.
- آیسل تمام داراییِ من از این دنیایِ کثیفه. اون‌ها پا به قلمروی گرگ گذاشتن و جواهر گرانبهای من، زندگیِ من رو به غارت بردن. من تلاش نه، جونم رو وسط می‌ذارم تا سالم به دنیامون برش گردونم.
برام عجیب بود که تعجب نکرد. چشم‌هاش پر از تحسین بود؛ ولی با لحن سرد گفت:
- خوبه، خوشحالم که این رو می‌شنوم.
بعد بدون توجه به من وارد اتاق آشوب شد و در رو بست. منم معطل نکردم و وارد اتاقم شدم. ل*ب تاپم رو برداشتم و از اتاق خارج شدم. به سمت پذیرایی حرکت کردم و رویِ مبل نشستم. حالا که آشوب رو زنده توی دنیام دارم، وقتشه که ردت رو بگیرم عشق من.
فلشی رو که آیسل بهم داده بود رو به ل*ب تاپ وصل کردم. تمامی اطلاعات اعم از بارها، محموله‌ها، قتل‌ها، خونه‌ها و ویلاها و تمامیِ مخفیگاه‌ها به صف و ستونی جلوی چشم‌هام ردیف می‌شدن. نمی‌تونه آیسل رو از شمال خارج کنه، پس باید همین‌جاها باشه. خیره به صفحه‌ی ل*ب تاپ آدرس‌ها رو چک می‌کردم تا در نهایت پیداش کردم. رامسر بود، پس زیادم دور نیست. از چالوس تا رامسر هشتاد کیلومتره. حدود یک ساعت و بیست و پنج دقیقه‌ی دیگه برای بردنت به اون‌جا میام آیسلم!

 

[هدیه sf]

گوشیم رو از جیبم بیرون آوردم و زنگ زدم. با بی‌اعصابی به صدای بوق انتظار گوش دادم. به محض وصل شدن با صدای خشنی غریدم:
- الو صمدی! کدوم گوری بودی که گوشیت در دسترس نبود؟
با صدای ترسیده جوابم رو داد.
- ببخشید آقا، روم به دیوار، گلاب به روتون، دستشویی بودم.
گوشه‌ی ل*بم رو گ*از گرفتم که خنده‌م نگیره.
- صمدی برات برنامه‌ها دارم که مستلزم اینه که تو بهم کمک کنی.
فهمید اوضاع قمر در عقربه که صداش جدی شد.
- جونم آقا امر کن، نفله کنم؟ جاسوسی؟ تعقیب؟ اعتراف؟ چی کار کنم؟
- چندتا از افراد با جربُزه‌ت رو می‌خوام. امشب قراره بریم مهمونی و خوش بگذرونیم. چندنفر بدجوری دست به مالم زدن و وقتشه که بهشون یکم ادب یاد بدیم، نه صمدی؟
با لحن قاطع و بدجنسی جوابم رو داد.
- بله آقا، هر آدم فهمیده‌ای می‌دونه که دست به مال تهرانی‌الاصل بردن چه عواقبی در پیش داره. اون احمق‌ها صد درصد به دنبال اینن که به درک واصل شن.
یه لبخند کج گوشه‌ی ل*بم نشست، به افرادم افتخار می‌کنم. با لحن سردی گفتم:
- خوبه صمدی، پس امشب پارتنرهای رقصمون رو آماده کن.
- چشم آقا، بهترین‌ها تویِ ر*ق*ص رو انتخاب می‌کنم.
و بعد گوشی رو قطع کردم، با صدای قدم هایی به سمت پله ها برگشتم و با دیدن آدرینا پرسیدم:
- آشوب حالش خوبه؟
پوزخندی زد و به دست غرق در خونم اشاره کرد و جوابم رو داد.
- از تو بهتره.
کنارم اومد و به لباسم اشاره کرد. تعجب کردم و پرسیدم:
- چی کار کنم؟
اعصابش خورد شد و با لحن خشنی بهم توپید:
- هیچی از پیراهنت خوشم اومده، می‌خواستم اگه می‌شه بهم بدیش. آخه احمق جون با این دست داغون نمی‌تونی با افراد روهان مقابله کنی، پس لباست رو دربیار که زخمت رو پانسمان کنم.
بی حرف به حرفش گوش کردم چون حق باهاش بود. دکمه‌های پیراهنم رو باز کردم و درش آوردم و منتظر شدم که شروع کنه. با سوزشی که توی دستم ایجاد شد، دستم رو مشت کردم که به حرف اومد.
- دستت رو مشت نکن، این‌طوری عضلاتت منقبض می‌شن و نمی‌شه درست بخیه زد. دردت هم بیشتر می‌شه.
مشت‌هام رو باز کردم و روی نقشه‌م تمرکز کردم، تا این که بالاخره بعد از نیم ساعت کارش تموم شد و بدون هیچ حرفی دوباره به سمت اتاق آشوب رفت. با تک زنگی که روی گوشیم خورد فهمیدم که صمدی افرادش رو اوکی کرده، پس آدرس رو براش فرستادم و خودمهم از جا پا شدم. با قدم‌های آروم به سمت اتاق آشوب رفتم، وارد اتاقش شدم و به سمتش رفتم. روش خم شدم و ب*وسه‌ی آرومی روی گونه‌ش نشوندم و توی گوشش زمزمه کردم:
- داداش زود خوب شو که بدون تو انگار هیچم.
بعد سرم رو بلند کردم و بیرون اومدم و به سمت اتاقم رفتم. رمز گاوصندوق رو زدم و به ابزارم نگاه کردم. جلیقه رو بستم و تیرهام رو شارژ کردم و با تک زنگ دومی که روی گوشیم خورد فهمیدم که رسیدن. سریع از اتاق و بعد ویلا خارج شدم و به سمت پورشه ی زرد آشوب رفتم. سوار شدم و به سمت مقصدم روندم. به انبوه ماشین‌های کادیلاک اسکالید که به ردیف پارک شده بودن نگاه کردم و با یه گ*از و یه چرخ کنارشون ایستادم. به صمدی اشاره کردم و پیاده شدم. صمدی به سرعت خودش رو کنارم رسوند و گفت:
- آقا پارتنرها آماده‌ هستن، نقشه چیه؟
مو به مو نقشه رو براش توضیح دادم و این رو هم نقل قول کردم که کسی از محافظ‌ها کشته نشه، فقط بیهوش؛ چون به افراد صمدی ایمان داشتم و می‌دونستم که توی مبارزه‌ی تن به تن و کار با اسلحه نظیر ندارن.
هوا تاریک شده بود و وقت، وقت شبیخون بود. به افراد صمدی اشاره کردم و سریع پشت سرم اومدن که پاک‌سازی کنن. به محض اینکه پا توی محدوده‌ی ویلا گذاشتیم، افراد نه چندان زیاد روهان حمله کردن و افراد صمدی هم تن به تن و با شجاعت همراه من شروع به مبارزه کردن. حدود یه ساعت گذشت که صمدی از سمت چپم اشاره کرد که محدوده پاک‌سازی شده. نگاهم رو به محافظی که یقه‌ش تو دستم بود انداختم و با یه ضربه توی گیجگاهش بیهوشش کردم و روی زمین انداختمش. صمدی کنارم اومد و چیزی توی گوشم زمزمه کرد. تعجب کردم؛ ولی بعد از اینکه توضیحش رو شنیدم سرم رو به نشونه‌ی تایید تکون دادم.
خیلی ریلکس به سمت ویلا رفتم و بدون هیچ مانعی داخل ویلا شدم. هیچ تهدیدی داخل ویلا نبود؛ چون آقا روهان اعتقاد داشتن که محافظ‌ها نباید داخل ویلا برای خودشون حال کنن و باید بیرون باشن تا در صورت خطر براش جان‌فدایی کنن.
با صدای پاهایی که از پشتم می‌اومد سریع برگشتم. مثل اینکه این سه نفر مونده بودن. شروع به تیراندازی بهشون کردم؛ چون می‌دونستم که ضدگلوله پوشیدن و تیر به قلبشون می‌تونه اون‌ها رو بیهوش کنه. در نهایت با یه تمرکز و هدف درست و سه گلوله بیهوش شدن. به راهم ادامه دادم تا از در ورودی داخل ویلا شدم. به محض دیدن چهره‌ی روهان قهقهه‌ی بلندی زدم و بهش گفتم:
- می‌دونی روهان، یه مَثَل خیلی قشنگی هست که می‌گـه آنچه به کتک رواست به حرف نارواست. دیگه مزاحمت شدم؛ چون عشقم یه مقدار از محدوده‌ی نگاهم دور شده و اومدم که هم ببرمش و هم یه برنامه‌هایی برات دارم روهان جان.
با صدای خشن و لحن پر از نفرتی حرفم رو ادامه دادم:
- چی می‌گفتی؟ مادرم زیبا بوده و تو می‌خواستیش؟ که حالا که مادرم نیست من واست خوبم؟ باعث و بانیِ کشته شدن‌شون تویی و از من می‌خوای که استخون‌هات رو نشکنم؟ که عشقم رو می‌دزدی و به داداشم شلیک می‌کنی، فکر بعدش رو نکردی؟
به سمتش حمله کردم که خواست فرار کنه که از پشت یقش گرفتم و رو زمین پرتش کردم، کنارش رفتم و چ*ن*گ تو موهاش زدم و بالا کشیدمش، با صدای ناله مانندی پرسید:
- از کجا تونستی بفهمی که ما کجاییم؟
صورتم رو رو صورتش خم کردم و با لحن خونسرد و مرموزی جوابش رو دادم:
- میدونی روهان، گرگ ها هیچوقت به محدوده ی هم حمله نمیکنن، اما تو کفتاری بودی که به محدوده ی من پاگذاشتی و دارایی منو دزدیدی و منم رد خیانتت رو زدم، و با کمک کسی که دزدیدیش، تونستم پیدات کنم.
و بعد گردنبند رو از دستام آویزون کردم و پلاکش جلوی چشمای روهان رقصید.
نگاهی با عمق بیچارگی به پلاک انداخت، یقش رو ول کردم و سریع از زیر دستم در رفت و شروع به دویدن کرد، گذاشتم بره بیرون چون فلسفه ی دیگه ای که اون نمیدونست این بود که گرگ ها مهارت بالایی تو جنگ دارن و قبل از حمله و کشتن، طعمه ی خودشون رو خسته میکنن.
پوزخندی بهش زدم و به بالای پله ها نگاه کردم، جایی که زندگیم توش به بند کشیده شده، سریع از پله ها بالا رفتم و وارد اتاق ها شدم و دیدمش که مثل فرشته ها خوابیده بود، تعجب کردم که چرا با این همه سروصدا بیدار نشده اما تعجبم با دیدن دستمالی که میدونستم حاوی اتره،به خشم تبدیل شد، پس دوباره بیهوشش کرده، آروم دستم رو زیر زانو و شونه ی آیسل گذاشتم و آروم مثل پرکاه بلندش کردم و به خودم چسبوندمش و آروم گونش رو ب*و*سیدم و زمزمه کردم:
- گفتم که هیچکس نمیتونه تورو ازمن جدا کنه، ببخشید که طول کشید آیسلم.
و بعد به خودم فشارش دادم و خیلی آروم از پله ها پایین اومدم و به روهان نگاه کردم که مثل موش به بند کشیده شده بود و با ترس به صمدی نگاه میکرد. کنارش رفتم و با لگد تو شکمش زدم و ازش دور شدم،صمدی کنارم اومد و بدون نگاه کردن به آیسل بهم گفت:
- سر قولت که بهم هستی؟
قاطع و م*حکم گفتم:
- من هیچوقت زیر قولام نمیزنم.
برگشت و همینطور که میرفت گفت:
- خوبه.
بعد به افرادش اشاره کرد ولی قبل از اینکه بره اسمش رو صدا زدم:
- آراز
برگشت و بدون حرف بهم نگاه کرد:
- امشب خیلی بهم کمک کردی، لیاقتت یه جایزه ی خوبه که امشب به حسابت واریز میشه، یه کاری باهاش کن که چهرش شناخته نشه.
خندید و با نفرت به روهان نگاه کرد و گفت:
- همین روهان خودش یه جایزه ی بزرگ برای منه، براش برنامه ها دارم.
بعد سوار پورشه ی مخصوصش شد و رفت. افرادش هم پشت سرش به صف شروع به حرکت کردن.
منم آروم شروع به راه رفتن کردم و آیسل رو رویِ صندلی نشوندم و سوار ماشین شدم و به سمت خونه روندم. جایی که میدونم آشوب و آدرینا با نگرانی انتظارمون رو میکشن.

 

[هدیه sf]

***
آشوب:
با حس نوازش لطیفی روی صورتم هوشیار شدم و آروم و با د*ر*د چشم‌هام رو باز کردم. مردمک چشم‌هام رو چرخوندم و دور اتاق رو نگاه کردم. تا نگاهم به نگاهش خورد، خندیدم و گفتم:
- اِ خانوم دکتر چه خبرا؟ مثل این که شما سرنوشت و طالعت به تیر خوردن ما گره خورده ها!
چهره‌ش پوکر شد و با تاسف بهم نگاه کرد. فکر کنم پیش خودش فکر می‌کرد که تیر تو شونه‌ش خورده؛ ولی مغزش مشکل پیدا کرده! همین‌طور به من خیره نگاه می‌کرد، تا این که بعد از چند دقیقه جدال نگاه، چشم‌هاش رو از چشم‌هام جدا کرد و به سمتم اومد. دستی به سرمم کشید و دستم رو گرفت و سوزن رو تویِ دستم چک کرد و گفت:
- اجازه نده فیلم‌ها و سریال‌های تلویزیونی تو رو گول بزنند. اصابت گلوله حتی به دست یا پا اگر خوش‌شانس نباشی ممکنه جون تو رو بگیره.
پوف بلندی کشیدم و گفتم:
- پوف، ای بابا خانوم دکتر مشکلی ایجاد نمی‌شه. بعدشم این اولین باره که تیر می‌خورم، کسی که با یه تیر توی شونه نمی‌میره که.
کلافه شد.
-در واقع زنده موندن یا نموندن تو بیشتر به نقطه‌ای از بدنت که مورد اصابت گلوله قرار می‌گیره وابسته‌ست، نه تعداد دفعات اون. د*ر*د یا سوزش بیش از حد نداری؟
یهو یه فکری تو ذهنم جرقه زد و دستم رو رویِ قلبم کشیدم و آخ بلندی گفتم. نگاهش نگران شد و سریع به حرف اومد.
- چی شده؟ قلبت تیر می‌کشه؟ مسکن بیارم؟
خندیدم و جوابش رو دادم:
- دختر آروم‌تر، چرا رگباری سوال می‌پرسی؟ می‌دونی فکر کنم عاشق شدم، شما می‌دونی چطور باید دل یه خانوم دکتر رو به دست آورد؟
اخم‌هاش تو هم رفت و تق! م*حکم توی سرم کوبید؛ اما چیزی نگفت، منم از فرصت طلایی نهایت استفاده رو کردم.
- خانوم دکتر مسکن من چیز دیگه‌ست. اگه می‌شه گوشت رو نزدیک بیار تا برات بگم قضیه از چه قراره.
می‌دونستم که دختر کنجکاویه. همون‌طور که حدس می‌زدم نگاهش کنجکاو شد و سرش رو کج کرد و به صورتم نزدیک کرد. تا سرش توی موقعیت مناسب قرار گرفت سریع سرم رو بلند کردم و ب*وسه‌ای رو گونه‌ش کاشتم. همون‌طور مات موند و چشم‌هاش گرد شد و سرش ثابت همون‌جا موند. دلم براش ضعف رفت و یه بار دیگه ب*وسش کردم. با ب*وسه‌ی دوم به خودش اومد و اخم وحشتناکی کرد و م*حکم توی سرم کوبید. به جای این که عصبانی بشم بلند خندیدم. اعتراض‌گونه گفت:
- حیف آشوب، حیف و صد حیف که الان توی این اوضاع و شرایطی، وگرنه اگه تو استایل سالم‌تری بودی چنان بلایی سرت می‌آوردم که بدونی که دیگه از این غ*لط‌ها نکنی.
در حین صحبت کردنش گوشیش زنگ خورد. با کنجکاوی بهش نگاه کردم که گوشیش رو رویِ گوشش گذاشت و آروم و با اخم شروع به صحبت کرد. به محض این که مکالمه‌ش تموم شد پرسیدم:
- کی بود؟ مزاحم بود؟ نامزد، boy firend, کدوم؟
یه لبخند ریز شیطانی رو ل*ب‌هاش جا گرفت و گفت:
- بعد تو کی هستی که باید بهت جواب پس بدم؟
حق به جانب گفتم:
- من مریضتم و همون‌جور که تو کتاب قوانین دکتری، بند فلان و صفحه‌ی فلان اومده مریض به دکتر محرمه دیگه! بگو من می‌تونم کمکت کنم.
به ظاهر آروم نگاهش می‌کردم؛ ولی از درون نقشه‌ها برای اون که به خانوم دکتر من وصل شده داشتم. آدرینا برخلاف تصورم گفت:
- اولاً دکتر به مریض محرمه؛ ولی برای این که از کنجکاوی نَمیری بهت می‌گم. دو مورد آخری نه؛ ولی اولی چرا. مزاحمه، پسر عمومه و گیر داده که من رو می‌خواد و هرجور شده من رو به دست میاره.
مثل ببر به خشم اومدم و داد بلندی کشیدم:
- غ*لط کرده مردک بی‌ن*ا*موس، چطور جرئت کرده به تو چشم داشته باشه؟! تو فقط مال آشوبی!
چشم‌هاش نزدیک بود از شدت تعجب از کاسه بزنه بیرون،؛ولی برخلاف اون چه که فکر می‌کردم الان ضایعم می‌کنه، سرش رو پایین انداخت و گونه‌هاش سرخ شدن،. لبخندم هر لحظه داشت بزرگ‌تر می‌شد و بهش چشم دوخته بودم. تا سرش رو بالا آورد و نگاهم با نگاهش برخورد کرد، سریع از جا پرید و همین‌جور که به سمت در اتاق می‌رفت در جواب سوالم مبنی بر کجا می‌ری گفت:
- م... م... م... می‌رم، غذا درست کنم.
بعد سریع بیرون رفت و در رو هم بست. سرم رو با خیال خیلی راحت رو بالشت تکون دادم، عجیب حس آرامش و آسودگی داشتم. چشم‌هام رو بستم که استراحت کنم؛ ولی یهو یه چیزی باعث شد چشم‌هام به سرعت باز بشن و بلند آدرینا رو صدا بزنم.
- آدرینا! آدرینا!
صدای دویدن شنیدم و بعد از اون در با شدت باز شد و آدرینا همین‌طور که نفس نفس می‌زد توی درگاه در ایستاد و بهم نگاه کرد. بهش امان ندادم که صحبت کنه.
- آدرینا، هایکا کجاست؟
نفس راحتی کشید و گفت:
- رفته دنبال آیسل.
انتظارش رو داشتم؛ ولی بازم باعث شد که تکونی به خودم بدم و سعی در ایستادن داشته باشم. آدرینا تا دید می‌ خوام از جام بلند بشم کنارم اومد و به سمت تخت هولم داد تا دوباره دراز بکشم. مقاومت کردم، همین‌طور به من چسبیده بود و سعی می‌کرد دوباره من رو روی تخت بنشونه. توی اون شرایط خنده‌م هم گرفته بود؛ چون نیم تنه‌م بر*ه*نه بود و آدرینا رسما توی بغلم بود؛ ولی نگرانی بهم غلبه کرد وگفتم:
- آدرینا الان هایکا تو سخت‌ترین شرایطه. من باید برم کمکش، نمی‌تونم داداشم رو تنها بذارم.
- نگران نباش، با فردی به نام صمدی تماس گرفت و با کمکش نیروهاش رو تجدید کرد.
با شنیدن اسم صمدی یکم آروم گرفتم؛ ولی بازم نگرانشون بودم. آروم روی تخت نشستم و به آدرینا گفتم:
- می‌گم این جای گلوله واقعا د*ر*د می‌کنه.
دستی روی شونه‌م کشید و گفت:
- الان مسکن میارم، چند لحظه صبر کن.
تا خواست به سمت در بره گفتم:
- مسکن نه.
برگشت.
- پس چی؟
پرو پرو گفتم:
- شاید یه ب*و*س!
بلند گفت:
- ب*و*س؟! عجب آدمی هستی ها!
خواست بره که دوباره خطاب قرارش دادم.
- اگه نیای منم لباس‌هام رو می‌پوشم و می‌رم پیش هایکا، بعدم با این اوضاعم دوباره تیر می‌خورم و بعد دیگه عزرائیل یه جلسه‌ی خصوصی برام ترتیب می‌ده.
نیم‌خیز شدم که سریع به سمتم اومد و سریع ب*وسه‌ای روی گونه‌م کاشت و به سرعت بیرون رفت. می‌دونستم پشت دره، پس بلند گفتم:
- حالا اگه می‌شه برام مسکن بیار.
و بعد با نگرانی برای هایکا رو تخت دراز کشیدم. آدرینا هم بعد از چند دقیقه با مسکن برگشت و با سرِ پایین بهم دادش و بعدم لیوان رو گرفت و رفت. می‌دونستم که تا چند ساعت دیگه پاش رو تو اتاق نمی‌ذاره. دلم غنج رفت، از حالت‌هاش معلوم بود که اولین بارِش با منه و این موضوع من رو مصر می‌کرد که اون رو برای خودم داشته باشم. باید کم‌کم به خودم عادتش بدم؛ چون محاله که بذارم بره. با لبخند لطیفی که روی ل*ب‌هام نشسته بود، چشم‌هام گرم شد و به خواب رفتم.
با صدای جیغ آدرینا سراسیمه از جا پریدم و به سمت پذیرایی هجوم بردم؛ ولی با دیدن هایکا و آیسل توی بغلش خیالم راحت شد و به سمتش رفتم. هایکا تا من رو دید با نگرانی گفت:
- آشوب چرا بلند شدی؟ باید استراحت کنی، الان وقت بی‌دقتی نیست. نمی‌خوام از دستت بدم، می‌فهمی؟
لبخند زدم و دستی رو موهاش کشیدم.
- می‌فهمم، حواسم به خودم هست؛ ولی خوشحالم که با آیسل برگشتی.
همون‌طور که می‌رفت گفت:
- مگه بهم اعتماد نداشتی؟
- چرا داداش داشتم، کاملا مطمئن بودم که با آیسل برمی‌گردی.
آدرینا اما صداش نگران بود.
- می‌گم چرا آیسل تکون نمی‌خوره؟ الان چند دقیقه‌ای هست که داریم صحبت می‌کنیم.
- نگران نباش، اون ع*و*ضی با اتر بی‌هوشش کرده.
بعد هم بدون هیچ حرف دیگه‌ای آیسل رو از پله‌ها بالا برد. همراهش رفتیم، وارد اتاق آیسل شد و آروم روی تخت خوابوندش و پیشونیش رو آروم ب*و*سید. با لبخند مهربون نظاره‌گرش بودم، حالا دیگه مطمئنم که دلش برای آیسل بدجوری رفته. آروم به آدرینا علامت دادم که بیرون بریم، چشم‌هاش رو باز و بسته کرد و آروم تنهاشون گذاشتیم. من به سمت اتاقم رفتم و آدرینا هم به قول خودش رفت یه چیزی سر هم کنه که بخوریم. آروم به قصد خواب روی تخت دراز کشیدم و به امید یه خواب طولانی چشم‌هام گرم شد و به خواب فرو رفتم.

 

[هدیه sf]

***
هایکا:
نگاهم خیره به صورت معصومش بود. از گوشه‌ی چشم رفتن آشوب و آدرینا رو دیدم که تنهامون گذاشتن. باصدای نفس‌های تندی از فکر بیرون اومدم و به آیسل نگاه کردم که تند تند و بی‌وقفه نفس می‌کشید و قطره‌های عرق رویِ پیشونیش خودنمایی می‌کرد. سریع از اتاق بیرون اومدم و از پله‌ها با سرعت پایین رفتم، به نگاه متعجب آدرینا اهمیتی ندادم و سریع وارد آشپزخونه شدم. در فریزر رو باز کردم و بعد از برداشتن قالب‌های یخ در اون رو بستم و قالب‌های یخ رو تویِ کاسه‌ی حاویِ آب انداختم و با برداشتن یه دستمال تمیز از آشپزخونه بیرون اومدم. آدرینا جلوم رو گرفت و گفت:
- چیزی شده؟ لازم به کمک من هست؟
سریع جوابش رو دادم.
- چیز خاصی نیست؛ چون روهان مداوم با اتر بیهوشش کرده یه مقدار بدنش واکنش نشون داده و دچار تب شده. فقط اگه می‌شه تو جلوتر از من برو و لباسش رو عوض کن و یه لباس سبک‌تر تنش کن. لباس‌ها تویِ یه پلاستیک سفید هست.
بعد از اتمام حرفم سریع شروع به دویدن کرد، من هم این بار آروم شروع به راه رفتن کردم تا به آدرینا فرصت کافی رو بدم که لباس‌های آیسل رو عوض کنه. آروم و با قدم‌های شمرده از پله‌ها بالا رفتم و رو به روی اتاق آیسل مکث کردم. با انگشت دو تقه به در زدم، صدای آدرینا رو شنیدم که گفت:
- هایکا اگه می‌شه چند دقیقه صبر کن، الان تموم می‌شه.
شروع به قدم زدن کردم، با صدای باز شدن در برگشتم و به آدرینا که بیرون اومد نگاه کردم. بدون هیچ حرفی کنارش رفتم و از کنارش گذشتم و قبل از این که در رو ببندم خطاب قرارش دادم.
- آدرینا، اگه می‌شه آشوب رو بیدار کن تا بره داروخونه و یه سرم استامینوفنی چیزی بگیره تا براش وصل کنیم.
- باشه.
در رو آروم بستم و به سمت آیسل برگشتم. تا نگاهم بهش خورد تعجب کردم و برگشتم و سریع در رو باز کردم. با هول به آدرینا که با چشم‌های گرد برگشته بود نگاه کردم و با تعجب حرفم رو به ز*ب*ون آوردم.
- چرا آیسل لباس خواب تنشه؟
نگاهش آروم شد.
- بهترین لباس براش فعلا همینه، بعدشم اسمش لباس خوابه؛ ولی اصلا بدنش معلوم نیست که، فقط یه مقدار از پاهاش معلومه که فکر نکنم اشکالی داشته باشه. فعلا مهم براش اینه که اون رو توی خنک‌ترین حالت ممکن قرار بدیم. حالا اگه می‌شه سریع‌تر بدنش رو خنک کن تا بدتر نشده.
بعد هم بدون توجه به من برگشت و داخل اتاق آشوب شد. من هم برگشتم و دوباره داخل اتاق رفتم و در رو بستم. به سمت آیسل رفتم و کنارش نشستم. آروم دستمال رو خیس کردم و روی پیشونیش گذاشتم و مداوم این کارم رو تکرار کردم. یهو نگاهم به پیراهنم خورد که خ*ون روهان روش پاشیده بود. اخم‌هام توی هم رفت و سریع درش آوردم و با نیم‌تنه‌ی بر*ه*نه به بقیه‌ی کارم پرداختم.
یهو آیسل از خواب پرید و هراسون به اطرافش نگاه کرد و شروع به جیغ زدن کرد. سریع بغلش کردم و م*حکم توی بغلم فشارش دادم، کم‌کم از شدت جیغش کاسته شد و بعد هم کلا ساکت شد. فهمیدم که دوباره بیهوش شده. آروم سرش رو از رویِ شونه‌م بلند کردم و به چشم‌های بسته‌ش نگاه کردم. آروم رویِ تخت گذاشتمش، بعد دست‌هام رو زیر شونه‌ش و زانوهاش گذاشتم و توی بغلم کشیدمش. نیمه‌ی صورتش رو به قفسه‌ی س*ی*نه‌م چسبوندم و پاها و بدنش رو صاف تو بغلم گذاشتم. رسما و کاملا توی بغلم بود. آروم رویِ تخت نشستم و توی بغلم به حالت بچه نگه‌ش داشتم. بدنش به داغیِ کوره‌ی آجرپزی بود. به پنجره‌ی رو به روم نگاه کردم، بارون شدید می‌بارید و هوا سرد شده بود. نیم‌تنه‌ی بر*ه*نه‌م سرد شده بود. آروم سرم رو خم کردم و صورت آیسل رو توی گر*دنم فرو کردم به این امید که توی بغلم بدنش خنک بشه و همون‌طور چند دقیقه توی بغلم نگه‌ش داشتم.

 

[هدیه sf]

حس کردم کمی تکون خورد، سرم رو بلند کردم و بهش نگاه کردم. با چشم‌های خمـار و تب‌دار به چشم‌هام نگاه کرد. نگاهش ناباور بود، انگار که بودنش این‌جا، تویِ بغلم رو باور نمی‌کرد. دستش رو بلند کرد و رویِ گونه‌م گذاشت و توی چشم‌هام خیره شد. دستم رو روی دستش گذاشتم و کف دستش رو ب*و*سیدم. با صدای آروم و بی‌حال که حاصل از تب زیادش بود، گفت:
- هایکا؟
- جانِ هایکا؟
یه لبخند بی‌حال زد.
- واقعا این‌جایی یا من دارم خواب می‌بینم؟
یه لبخند عمیق زدم و سرم رو خم کردم و پیشونیم رو به پیشونیش چسبوندم و گفتم:
- بهت گفته بودم که هیچ کس نمی‌تونه من رو ذره‌ای از این جایی که الان هستم، یعنی کنار تو جدا کنه. من دنبالت اومدم؛ چون تو دیگه حالا به شدیدترین حالت ممکن به من وصل شدی و امکان جدا شدنم ازت وجود نداره. من همیشه فکر می‌کردم زندگیم رو باختم؛ ولی حالا آیسل، حالا که توی بغلم دارمت می‌فهمم که تنها برنده‌ی این دنیا منم.
حس کردم که دستش تو دست‌هام شل و بی‌رمق شد و فهمیدم که دوباره به بیهوشی برگشته. صدای آروم باز شدن در به گوشم خورد و از صدای قدم‌های م*حکم فهمیدم که آشوب داخل اومده. بدون این که نگاهش کنم ازش پرسیدم:
- آشوب، چطور امکان داره که یک گـ ـناه‌کار ظرف یک ماه قلبش رو به دختر بی‌گناهی ببازه؟ مگه می‌شه تو این مدت کم عاشق شد؟
بعد از پایان حرفم، سرم رو بلند کردم و بهش نگاه کردم. چشم‌هاش مهربون شد و با لحن قاطع جوابم رو داد:
- به خدا قسم هایکا، از همون لحظه‌ای که نگاهم به نگاه آیسل افتاد فهمیدم که این دختر با این نگاه معصوم می‌شه همون دگرگونیِ عظیمی توی زندگیت که همیشه انتظار و حسرتش رو داشتم. تو به هیچ کسی رحم نکردی و همه رو به یوغ انتقامت کشوندی و محکوم کردی. به پیر و جوون اهمیت ندادی و همشون رو پله کردی تا به درِ انتقامت نزدیک‌تر باشی. مگه کم دختر دور و اطرافت بود که خودشون رو می‌کشتن تا گوشه چشمی بهشون نشون بدی؛ اما بلا استثنا همشون رو از خودت روندی و خودت رو محکوم به پیله‌ی تنهاییت کردی و فکر کردی که تا آخرش همینه؛ اما هایکا، من می‌دونستم که روزی می‌رسه که تسلیم قلبی می‌شی که برای زندگیت یه همراه انتخاب کرده. اون لحظه درسته که دیر رسید؛ اما بلاخره رسید و بهت فهموند که تو انتخاب نمی‌کردی، بلکه قلبت منتظر آدمش بود تا خودش رو ببازه و همون لحظه‌ای که نگاهت به نگاه آیسل افتاد و من رو مجبور به آوردنش کردی فهمیدم که این دختر برات تومنی صد هزار با اون آدمایی که محکوم‌شون کردی فرق داره و قلبت بالاخره آدمش رو پیدا کرده و خودش رو از زیر یوغ تو آزاد کرده. فهمیدم این بار اون افسار خوشبختیت رو به دست گرفته و دیگه اجازه نداده که با اون منطق احمقانه‌ت زندگیت رو به سیاهی بکشونی و بالاخره هم منطقت رو تسلیم احساسات کرد و حالا هم نتیجه‌ش شده اینی که می‌گذرونی، یعنی قلب و منطقت یک صدا شدن و آیسل رو طلب می‌کنن.
و بعد دستش رو دراز کرد و با لبخندی عمیق پلاستیکی رو که آرم داروخانه روش خودنمایی می‌کرد دستم داد و بدون هیچ حرفی بیرون زد. به آیسل نگاه کردم که با لباس خواب ساتن, درست مثل پری‌زاده‌ای توی بغلم خوابیده بود. توی بغلم فشارش دادم و ساتن نرم لباسش با نیم‌تنه‌ی برهنم مماس بود. حالا که قلبم بی‌وقفه طلبش می‌کنه پس دست رد به قلبم نمی‌زنم. آروم سرم رو خم کردم و حالا تمام زندگیم خلاصه در آیسل بود و بس. این دختری که الان تو بغلم بود رو بی‌اندازه می‌خواستم و حالا با لحظه‌ی شیرین خواستن تا ابد قلبم رو بهش محکوم کردم و می‌دونستم که برای قلبم هیچ چیز بهتر از این حکم نیست.

 

[هدیه sf]

آروم و در حالی که آیسل توی بغلم بود از رویِ تخت بلند شدم و برگشتم. آروم آیسل رو رویِ تخت خوابوندم و پتو رو روش با لطافت انداختم. پلاستیک سرمش رو برداشتم و محتواش رو بیرون آوردم و مشغول وصل کردن سرمش شدم. به چشم‌های بسته‌ش نگاه کردم و دستم رو رویِ پیشونیش گذاشتم، تبش پایین اومده بود.
آروم از کنارش رد شدم و از اتاق بیرون اومدم. آروم در اتاق رو بستم و به سمت اتاقم رفتم. وارد شدم و بعد از برداشتن یه پیراهن درحالی که می‌پوشیدمش از اتاق بیرون زدم و از پله‌ها شروع به پایین اومدن کردم. نگاهم به آشوب افتاد که کنار آدرینا نشسته بود و با هم درحال خندیدن بودن. یه فکر خبیث توی ذهنم اومد و پشت‌بندش لبخند پلیدی روی ل*ب‌هام جا گرفت. پس وقت تلافی فرا رسید. رو به روی آشوب نشستم. بهم عمیق و با تردید نگاه کرد، فهمیدم که سوالی ذهنش رو مشغول کرده.
- آشوب چی می‌خوای بدونی که تردید داری؟
دستش رو تویِ موهاش فرو کرد و گفت:
- هایکا روهان کجاست؟ کشتیش؟
تک‌خنده‌ی شیطونی کردم و جوابش رو دادم.
- نه نکشتمش؛ چون اولویت برام آیسل بود. دروغ نمی‌گم قسم خورده بودم که تک‌تک استخوون‌هاش رو بشکونم؛ ولی آراز اجازه نداد و ازم روهان رو سالم خواست.
چشم‌هاشون از کنجکاوی گرد شد و بهم نگاه کردن و اولین نفر آشوب به حرف اومد.
- صمدی؟! چرا اون باید از تو روهان رو بخواد؟
نفس عمیقی کشیدم و شروع به تعریف کردن کردم.
- سه سال قبل آراز پیش من اومد و درخواست کمک کرد. مثل اینکه یه مشکلاتی توی شرکت پیش اومده بود و به قولی داشت و برداشتش به هم نمی‌خورد. خلاصه ما ردش رو تا خونه‌ی فردی به اسم شاهین راد زدیم. شاهین پشیمون نشد که هیچ، تازه با کمک یه نفر دختر مورد علاقه‌ی آراز رو دزدید. دریا دختر خیلی مهربونی بود که آراز خیلی دوسش داشت، یتیم بود و آراز کسی بود که مخفیانه و به قولی مجهول اون رو ساپورت مالی می‌کرد. سه روز طول کشید تا اینکه بتونیم رد دریا رو بزنیم و نجاتش بدیم. توی اون مدت خیلی به دریا آسیب رسونده بودن و ما اون رو نصفه جون توی ب*غ*ل آراز از اون خونه بیرون کشیدیم. آراز کلی زجر کشید تا دوباره دریا رو سرپا کنه و توی همین مدت هم دریا عاشق آراز شد. آراز خودش رو کشت تا بفهمه اونی که دزدیدش کی بوده یا حداقل اسمش رو بهش بگه؛ اما دریا هیچ حرفی نمی‌زد. این‌قدر عاشق آراز بود که نمی‌خواست بهش آسیبی برسونن، تا به دیروز که به آراز زنگ زدم و ازش کمک خواستم و همون روز که دریا اسم روهان رو از ز*ب*ون آراز می‌شنوه حالش خ*را*ب می‌شه. آراز هم به قولی دو هزاریش میوفته و دریا هم بهش میگه که کار روهان بوده و آراز هم قبل از گرفتن روهان از من قول می‌گیره که سالم تحویلش بدم تا اون بتونه یه جهنم براش ترتیب بده. گفت نمی‌کشمش؛ ولی تا حد مرگ می‌زنمش. منم انتقام خودم رو بهش سپردم که جای من هم یه گوشمالیِ حسابی بهش بده.
- و کی قضیه‌ی آراز پیش اومد که من خبر ندارم؟
همین‌طور که از جام بلند می‌شدم جوابش رو دادم.
- زمانی که برای پروژه‌ی کرج رفته بودی.
و به سمت آشپزخونه رفتم تا تشنگیم رو رفع کنم. وقتی از آشپزخونه با لیوان آب برگشتم آدرینا نبود، طبیعتا پیش آیسل بود و وقت، وقتِ انتقام از آشوب بود. هنوز کنارش نرسیده گفتم:
- می‌بینم بعضی‌ها خوب به خانوم دکترها دل باختن. چه دنیایی شده آشوب، نه؟ خدایی راستش رو بگو برای مسکن دردت چند بار بوسیدیش؟
سرخ شد و با خجالت بهم نگاه کرد. از نگاهش خنده‌م گرفت و همین‌طور که می‌خندیدم گفتم:
- آشوب یه مثل قدیمی هست که می‌گـه بهرام که گور می‌گرفتی همه عمر، دیدی که چگونه گور بهرام گرفت؟ که من رو سوژه می‌کردی و سر آیسل سر به سرم می‌ذاشتی؟! حالا به هم رسیدیم آقا آشوب. من که قضیه‌م با آیسل اوکی شد و وقتشه که تو هم یکم سوژه شی تا حالت جا بیاد.
و بلند خندیدم و آشوب هم همراهم خندید. خوشحال بودم که بینشون حسی هست و زندگیش با یه دختر خوب داره رقم می‌خوره. از روی مبل آروم پا شدم و کنار آشوب رفتم و زیر بازوش رو گرفتم و آروم بلندش کردم.
- آشوب بیا بریم یکم استراحت کنیم، که نه من می‌تونم بیشتر از این سر پا بمونم نه تو.
و بعد دوش به دوش هم تا کنار در اتاق‌هامون رفتیم و بعد از هم جدا شدیم. داخل اتاق شدم و پیراهنم رو بایه حرکت در آوردم. روی شکم دراز کشیدم و چشم‌هام رو بستم و با فکر به ب*وسه‌ی شیرینی که با آیسل داشتم چشم‌هام گرم شد و به خواب رفتم.

 

[هدیه sf]

***
آیسل:
یه دستم رو زیر آب گرفتم و به صورتم زدم و اشک‌هام رو پاک کردم. توی آینه به چشم‌هام خیره شدم که اشک‌هاش قطع نمی‌شدن. نگاهی به دست دیگه‌م که ک*بود شده و ورم کرده بود انداختم. از صبح که چشم‌هام رو باز کردم و نگاهم به اتاق یاسی رنگم و تخت سفیدم افتاد از خوشحالی می‌خواستم جیغ بزنم؛ اما می‌دونستم که احتمالا الان هایکا و آشوب خوابن، پس خودم رو کنترل کردم؛ ولی تا خواستم از جا بلند شم د*ر*د مثل بمب اتم تو وجودم منفجر شد و تو کمترین ثانیه تمام وجودم رو پر کرد و از دردش اشک‌هام بند نمی‌اومدن.
از سرویس بهداشتی خارج شدم و دست داغونم رو با اون دستم گرفتم. مطمئن بودم همون لحظه که روهان روی زمین پرتم کرد و دستم برگشت، یا شکسته یا در رفته. نگاهی به لباس خواب قرمز جیغم انداختم که برق می‌زد. یادم نمیاد که این تنم بوده باشه. از فکری که تو سرم مثل بولد نوری روشن و خاموش می‌شد، درحد مرگ خجالت کشیدم. یعنی هایکا عوضش کرده؟ ل*بم رو زیر دندون کشیدم و فشار دادم. نمی‌دونم چرا وقتی توی آینه نگاه کردم ل*ب‌هام سرخ‌تر شده بودن، حتما از اثرات تب داشتنمه. شونه‌هام رو بالا انداختم و از توی پلاستیک لباس‌ها یه لباس صورتی رنگ که آستین سه ربع بود و جلوش عکس پلنگ صورتی بود برداشتم و با کلی آه و گریه به زور پوشیدمش. با پوشیدن همین به نفس نفس افتاده بودم. بعد از اینکه یکم دردم خوابید شلوار لیمویی رنگم رو برداشتم و با همون دست سالمم به زور پوشیدم.
تو آینه قدی به خودم نگاه کردم که با این لباس‌ها مثل دختر بچه‌ها شده بودم، آروم به سمت میز آرایش قدم برداشتم و شونه رو برداشتم و موهام رو شونه کردم. دو تا گیره‌ی لیمویی از روی میز آرایش برداشتم و یه دستی به موهام زدم. لبخندی به چهره‌م که بهتر شده بود زدم و به سمت در اتاق قدم برداشتم.
بیرون اومدم و با قدم‌های شمرده از پله‌ها شروع به پایین اومدن کردم. به وسط‌های پله که رسیدم چهره‌ی آدرینا رو دیدم که پشتش بهم بود و روی مبل نشسته بود. جیغ بلندی زدم و با دو از پله‌ها پایین رفتم و به سمتش دویدم. آدرینا که با صدای جیغم با وحشت برگشته بود، تا من رو دید، سریع به سمتم اومد و م*حکم بغلم کرد. با دردی که یهو توی دستم ایجاد شده بود، جیغ بلندتری کشیدم. آدرینا سریع از بغلش جدام کرد و با نگرانی پرسید:
- چی شده آیسل چرا جیغ کشیدی؟
دستم رو بهش نشون دادم. تا نگاهش به دستم افتاد وحشت کرد و بلند پسرا رو صدا کرد.
- آشوب! هایکا!
دو دقیقه از دادش گذشته بود که پسرها رو دیدم که هر دو با نیم‌تنه‌ی بر*ه*نه و شلوار و با اسلحه‌های توی دست‌شون از پله‌ها پایین می‌دویدن. تا به پاگرد رسیدن کلت‌هاشون رو بالا گرفتن و آماده‌ی شلیک کردن بودن و با نگرانی بهمون نگاه می‌کردن. دیگه طاقت نیاوردم و با همون دست داغونم به سمت هایکا دویدم و یه دستی و م*حکم بغلش کردم، اونم معطل نکرد و توی کم‌ترین ثانیه دست‌هاش دور ک*م*رم و شونه‌هام پیچیدن. م*حکم به خودش فشارم داد و روی موهام رو آروم ب*و*سید. آروم از بغلش بیرون اومدم و بهش نگاه کردم که لبخند مهربونی روی ل*ب‌هاش نشسته بود. آشوب خنده‌ی بلندی کرد و من رو با یک دست به سمت خودش کشید. بغلم کرد و گفت:
- آبجی جون خوشحالم که می‌بینم حالت بهتر شده. این چند ساعتی که نبودی واقعا سخت بود.
و بعد آروم رهام کرد؛ اما انگار چیزی یادش افتاد که به آدرینا نگاه کرد و گفت:
- راستی چی شده که جیغ کشیدی؟ فکر کردم واستون اتفاقی افتاده.
کلت توی دستش رو بالا گرفت و ادامه داد:
- گفتم شاید دوباره حمله کردن و خودم رو برای شلیک آماده کردم.
آدرینا وسط حرفش پرید.
- دست آیسل شکسته.
آشوب و هایکا هر دو با نگرانی بهم هجوم آوردن و تا دست‌شون به دستم خورد و گرفتنش، از د*ر*د جیغ بلندی زدم. آدرینا سریع به سمتم اومد و بازویِ دوتاشون رو گرفت و عقب کشید و گفت:
- نگفتم که شما بهش حمله کنید تا بدتر بشه، گفتم تا زنگ بزنید اورژانس که بیان گچش بگیرن.
هایکا اولین کسی بود که واکنش نشون داد، سریع به سمت تلفن رویِ میز رفت و تماس گرفت. مشغول صحبت شد؛ ولی دقیق نمی‌شنیدیم چی می‌گـه، فقط کلمه‌ی شکستگی دست رو از بین حرف‌هاش فهمیدم.

 

[هدیه sf]

هنوز چند دقیقه نگذشته بود که د*ر*د این‌قدر بهم فشار آورد که مثل ابر بهار اشک می‌ریختم. آشوب شونه‌هام رو ماساژ می‌داد و هایکا طول و عرض خونه رو کلافه و در حالی که دست‌هاش رو توی موهاش کرده بود طی می‌کرد. با صدای زنگ در، آدرینا سریع از جا پرید و شروع به دویدن و بالا رفتن از پله‌ها به سمت اتاقم کرد؛ چون طبیعتا اتاق هایکا و آشوب نمی‌رفت، پس مقصدش حتما اتاق منه. نگاهم به هایکا افتاد که سریع به سمت آیفون رفت و آشوب هم متوالی شونه‌م رو ماساژ می‌داد. با صدای دویدن دوباره نگاهم رو به پله‌ها دادم و آدرینا رو دیدم که یه شال توی دست‌هاش بود. سریع کنارم اومد و شال رو روی سرم گذاشت. کنار آشوب ایستاد و هر چهار نفرمون به در ورودی خیره شدیم که سه تا مرد با برانکارد سریع داخل اومدن و بعد از سلام کردن پرسیدن:
- مصدوم کدومه؟
آشوب سریع به من اشاره کرد که درحال گریه بودم. بدون معطلی به سمتم اومدن و یه نفرشون دستم رو گرفت که از د*ر*د جیغ زدم. هایکا سریع به سمتم اومد و دست مرده رو گرفت و عقب کشید و گفت:
- آروم‌تر! مگه نمی‌بینی دستش شکسته؟ بعد این‌طوری دستش رو می‌کِشی؟
مرده سریع عذرخواهی کرد و به اون دونفر اشاره کرد. سریع خم شدن و مشغول آتل بندیِ دستم شدن و گفتن:
- همون‌طور که حدس می‌زدید، دستش شکسته و در رفته. شدتش معلوم نیست و باید به بیمارستان بـرده شه تا از طریق عکس برداری مشخص شه عضو چه مقدار آسیب دیده است. خانوم شما باید رو برانکارد دراز بکشید؛ چون عمق د*ر*د شکستگی چه عمیق و چه خفیف باعث سرگیجه‌ی شدید می‌شه، چه بسا همراه در رفتگی هم باشه، اون‌وقت د*ر*د دو برابر می‌شه.
از جاش بلند شد و به افرادش اشاره کرد. به سمتم اومدن و آروم زیر بغلم رو گرفتن و با کمکشون روی برانکارد خوابیدم. هایکا کنارم اومد و دستم رو گرفت و گفت:
- نگران نباش آیسل، به زودی خوب می‌شی و از این د*ر*د راحت می‌شی.
برگشت و به آشوب اشاره کرد و به سمت پله‌ها رفت و آشوب هم کنارش رفت. ترسیدم و گفتم:
- هایکا! آشوب! کجا می‌رید؟ مگه همراهم نمیاین؟
برگشتن و آشوب بلند خندید و گفت:
- مگه می‌شه همراهت نیایم؟ داریم می‌ریم پیراهن بپوشیم. نمی‌شه همین‌طور ل*خت با بالاتنه‌ی بر*ه*نه همراهت بیایم که، بچه‌های بالا می‌برنمون اون وقت!
بعدم چرخیدن و از پله‌ها بالا رفتن. برانکارد شروع به رفتن کرد و آدرینا کنارم اومد و دست سالمم رو گرفت و همین‌طور که از گریه‌ی من گریه می‌کرد، خم شد و پیشونیم رو ب*و*سید. چند دقیقه گذشت تا کنار آمبولانس رسیدیم و من رو داخلش گذاشتن. هایکا و آشوب رو دیدم که به سمت آمبولانس می‌دویدن. هایکا داخل آمبولانس نشست؛ ولی آشوب گفت:
- من با پورشه میام، این‌طور برای برگشتن ماشین داریم. آدرینا تو هم باهام میای؟
- آره منم میام، بهتره فقط هایکا کنار آیسل باشه.
بعد هم یه نگاه عجیب همراه با لبخند به هم انداختن و برگشتن و از آمبولانس دور شدن. در آمبولانس رو بستن و شروع به حرکت کرد. با دست سالمم دست هایکا رو گرفتم و بهش نگاه کردم. نگاه و لبخند اطمینان‌بخشی بهم انداخت. با صدای یکی از بهیارها بهش نگاه کردیم، همین‌طور که ماسک رو روی دهنم می‌ذاشت، گفت:
- درمانش و دردش خیلی طاقت‌فرساست و برای این که کمتر د*ر*د بکشید، بهتره که بیهوش باشید.
نمی‌دونم چند دقیقه گذشت؛ ولی ناخودآگاه چشم‌هام خمـار شدن و به خواب رفتم.