کامل شده رمان به رنگ نارنجی | ژیلا.ح (علیماژ) کاربر انجمن نگاه دانلود

[🍫 Dark chocolate]

بسم الله الرحمن الرحیم

نام رمان: به رنگ نارنجی
نام نویسنده: ژیلا.ح کاربر انجمن نگاه دانلود
ژانر: عاشقانه، اجتماعی
تگ: نیمه حرفه ای
ناظر: @Mahsa dokht
ویراستاران: @GRAY MOON و @Tara_t0
خلاصه :
پدر لیلا یک نارنجی‌پوش است. رفتگری زحمت‌کش که سال‌های سال است با شغل خود زندگی می‌کند؛ اما لیلا با شغل پدرش رابـ ـطه‌ی چندان خوبی ندارد و همین علت بسیاری از مشکلات زندگی‌شان شده است.
روزگار می‌چرخد و همین شغل باعث می‌شود زندگی روی دیگری به آن‌ها نشان دهد.


*اگه خوشتون اومد اشتراک و پیگیری یادتون نره. تشکر شما هم نشون میده که پارت رو خوندین.
امیدوارم خوشتون بیاد.

نقد رمان :

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

مشاهده پیوست 175399

 

[Mah dokht]

نویسنده‌ی گرامی! ضمن خوشامدگویی به شما، سپاس از اعتماد و انتشار اثر خود در انجمن وزین نگاه دانلود.

خواهشمند است قبل از آغاز به کار نگارش، قوانین زیر را بادقت مطالعه نمایید:

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

دقت به این نکات و رعایت تمامی این موارد الزامی است؛ چراکه علاوه بر حفظ نظم و انسجام انجمن، تمامی ابهامات شما از قبیل:
چگونگی داشتن جلد؛
به نقد گذاشتن

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

؛
تگ گرفتن؛
ویرایش؛
پایان کار و سایر مسائل مربوط به

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

رفع خواهد شد. بااین‌حال می‌توانید پرسش‌ها، درخواست‌ها و مشکلات خود را در

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

عنوان نمایید.

پیروز و برقرار باشید.
«گروه کتاب نگاه دانلود»

 

[🍫 Dark chocolate]

بسم الله الرحمن الرحیم


دنیای هر‌کس رنگی دارد.
گاهی تیره، گاهی روشن،
گاهی سبز، گاهی آبی، زرد، گاهی قرمز و
گاهی هم نارنجی؛ اما دنیای نارنجی کمی فرق دارد.
دنیایی که گاهی با روشنای روز آغاز می‌شود و
گاهی هم با تیرگی شب.
دنیایی که نه امنیتی دارد و نه
به قدر کافی اعتباری.
دنیایی که طعم اشک می‌دهد؛ اما همین دنیا اگر نباشد،
دیگر هیچ کدام از دنیاهای زرد و سبز و قرمز و... معنا پیدا نمی‌کنند.
دنیایی به رنگ نارنجی.
***
مشوش گام‌هایش را یکی پس از دیگری برمی‌داشت. سنگ‌های بی‌نوای زیر پایش که هر‌از‌گاهی به این‌سو و آن‌سو پرتاب می‌شدند، اگر زبانی برای حرف‌زدن داشتند، قطعاً با صدای بلند اعتراض می‌کردند. قلبش طوری تند‌تند به سـ*ـینه‌اش می کوبید که گویی در سالن کنسرتی قرار دارد و نقش طبلی با ریتم تند برای تکمیل‌کردن موسیقی را دارد.
آن‌قدر به صورت و ته‌ریش خرمایی تیره‌اش دست کشیده بود که اگر صورتش کمی خاصیت ارتجاعی داشت، حتماً چند سانتی‌متری از پوست صورتش آویزان می‌شد. چشم‌هایش دودو می‌زد و ابروهایش از نگرانی مثل دو تکه چوب که بخواهند دو ضلع مثلثی را بسازند به هم نزدیک شده بودند.
بالاخره مقابل در آهنی قدیمی قهوه‌ای‌رنگ متوقف شد. یک دستش را به تکه آهن روی در که شکل گل پیچ‌خورده بود گره داد و با دست دیگر تلفنش را از جیبش بیرون کشید. برای بار هزارم شماره‌ای را گرفت. آن‌قدر این شماره را گرفته بود که حتی با چشم‌های بسته هم می‌توانست با لمس نقاط فرضی روی صفحه لمسی آن را بگیرد.
و باز هم برای بار هزارم پاسخی ضبط‌شده به چهره‌ی پریشانش دهن‌کجی می‌کرد.
«دستگاه مشترک مورد نظر خاموش می باشد...»
تلفنش را با حرص درون جیبش سُر داد. انگشتش را محکم روی دکمه‌ی سفیدرنگ قدیمی که نقش زنگ را داشت فشرد. چند دقیقه گذشت؛ اما خبری نشد. خاطرات و افکارش مثل موریانه‌هایی شده بودند که به جانش افتاده و آرام‌آرام قصد به پایان‌رساندنش را داشتند.
دستش را به لوله‌های گاز کنار دیوار آجری گرفت. پایش را روی بست فلزی که لوله را به دیوار محکم کرده بود گذاشت و کمی خودش را بالا کشید. چراغ‌های خاموش و پنجره‌های باز خانه به دلش گواهی بد می‌دادند. از پیش لوله‌ها کنار آمد و دوباره سمت در رفت. بیخیال زنگ شد و چند باری با کف دستش در را کوبید. چند دقیقه منتظر ماند و وقتی دید خبری نشد صدایش را روی سرش گرفت. بغض آشکاری در رگه‌های صدایش می‌رقصید.
«لیلا! کجایی؟ درو باز کن! لیلا من ازت معذرت می خوام. خواهش می کنم لااقل بذار حرف بزنیم‌. لیلا!»
دیگر جلوی بغض سمجش را نگرفت و گذاشت تا به‌آرامی این گره کور بغض باز شده و رود کوچکی از اشک روی گونه‌هایش بسازند. همراه با اشک‌هایی که روی صورتش روان می‌شدند، خط‌های باریک روی پیشانی‌اش نامنظم کج‌ومعوج می‌شدند. این خط‌ها مثل نوشته‌هایی در دفترچه خاطرات بودند که هرکدام در اثر حوادث مختلف روزگار حک شده بودند و حال که دوباره سروکله‌شان پیدا شده بود، خبر از حال پریشانش می‌دادند.
راست گفته بودند که همه‌ی دردها درمان ندارند. راست گفته بودند که گاهی یک دیوانه سنگی درون چاه می‌اندازد و صدتا عاقل نمی‌توانند آن را بیرون بکشند. راست گفته بودند که اگر مرد بغضش بشکند یعنی درد، یعنی اوج کلافگی و دیوانگی، راست گفته بودند که ...
گویی در این لحظه تمام عالم و آدم و حتی ضرب‌المثل‌ها و حرف‌ها قد علم کرده بودند که ندامتش کنند، که پتکی شوند و نبود لیلایش را بر سرش بکوبند، که در لحظه‌ای این مرد را آوار کنند.
تکیه‌اش را به دیوار زد و آهسته خم شد. آرام روی دیوار قدیمی آجری کرم‌رنگ لغزید و روی زمین نشست. دانه‌های برف روی موهای خرمایی تیره‌اش جا خوش کرده بودند. شانه‌هایش آرام ولی مردانه می‌لرزید. در حجم تنهایی خودش شکسته بود، بدون آنکه کسی از این دنیای هفت‌میلیارد‌نفری صدایش را بشنود. سرش را روی زانویش گذاشت و چشمان ملتهبش را بست. زیر لب با صدایی گرفته گفت:
- کی گفته قصه‌ی لیلی و مجنون دروغه؟ الان کجان که حال‌وروز من‌ رو ببینن؟
***

 

[🍫 Dark chocolate]

بعد از آنکه آخرین محلول را با بشری که محتوایی آبی‌رنگ داشت مخلوط کرد، محلول جدید را در شیشه‌ی مخصوص ریخت و در آن را با احتیاط گذاشت و محکم کرد.
برچسب اسمش را هم روی شیشه زد و آن را تحویل مسئول داد. بعد از آنکه بقیه‌ی کارآموزان را از نظر گذراند، عینک مخصوص بزرگ را از روی صورتش برداشت. بوی الـ*کـل و مواد ضدعفونی‌کننده همه‌جای آزمایشگاه را پر کرده بود.
دروغ نبود اگر پیش خودش اعتراف می‌کرد هر لحظه که به این آزمایشگاه پا می‌گذاشت، دلهره هم مثل جوجه‌ای که پشت مادرش راه می‌افتد دنبالش روانه می‌شد و امروز این دلهره بیشتر هم شده بود. امروز آخرین روز کارآموزی‌اش بود و دقیقاً تا یک ساعت دیگر معلوم می‌شد چهار نفری که قرار است از بین دوازده‌تا کارآموز انتخاب شوند، چه کسانی هستند.
از محوطه‌ی آزمایشگاه بیرون آمد. در سالن انتظار روی یکی از صندلی‌های چرم مشکی نشست و سعی کرد خودش را با مجله‌های روی میز مشغول کند. بخار یکی از محلول‌ها قبل از آنکه عینکش را بزند به چشم چپش خورده بود و برای همین چشم چپش کمی می‌سوخت. هنوز چند صفحه بیشتر ورق نزده بود که صدای تق‌تق پاشنه‌های کفشی آمد و به دنبالش صدای خانومی که امروز نقش مراقب برای آزمون عملی را ایفا می‌کرد، بلند شد. دست‌هایش را سه بار محکم به هم زد و گفت:
- خانوما و آقایون وقتتون تمومه.
مکثی کرد و بعد با صدای بلندتری گفت:
- یادتون نره برچسب اسمتون رو روی محلولتون بزنین. بعد از اینکه محلول‌هاتون رو تحویل دادین بیرون تو سالن منتظر بمونین تا دکتر نتیجه‌ی نهایی رو اعلام کنن.
لب‌هایش را درون دهانش جمع کرد و با پایش روی زمین ضرب گرفت. دلش می‌خواست دکمه‌ای بود تا زمان را کمی جلوتر ببرد و به این حال و استرسش پایان بدهد.
کم‌کم همه‌ی دخترها و پسرهایی که درون آزمایشگاه بودند درون سالن انتظار جمع شدند. لیلا حال مجله را روی میز گذاشته بود و با پوست کنار ناخن انگشتش ور می‌رفت. بارها و بارها طی مدتی که درون آزمایشگاه کارآموز بود تا به امروز، صحنه‌ای که قرار است نتایج آخر را اعلام کنند را تصور کرده بود. بیشتر اوقات رد شدنش را و گاهی هم سرخوشانه قبول شدنش را تصور می‌کرد. بعد از سه ماه کارآموزی امروز نتیجه‌ی قطعی اعلام می‌شد. لیلا دختری با قدرت های ماورائی یا هوش بالا و خارق‌العاده نبود؛ اما همیشه برای همه‌چیز در زندگی‌اش می‌جنگید. این را از پدرش یاد گرفته بود.
دستی به روپوش سفیدش کشید. نگاهش را به جیب‌های روپوش سفیدش انداخت. یاد روزی افتاد که طاهره‌خانوم -مادرش- دوخت روپوشش را تمام کرده بود و وقتی لیلا آن را تن زده بود با شوقی مادرانه گفته بود:
- الهی قربون دختر قشنگم برم! کی میشه مادر من تو رو توی این لباس ببینم؟ عزیز دل من!
دستش را نوازش‌وار روی روپوشش کشید و در دل چند صلوات فرستاد تا کمی آرام شود. رشته‌ی افکارش با صدای مسئول آزمایشگاه از هم گسست:
- تو طول این مدتی که اینجا بودین تمام رفتارها و عکس‌العمل‌هاتون زیر نظر بوده و نتیجه‌ی نهایی تنها بر اساس دو گزارش کاری که هفته‌های پیش ارائه کردین و آزمون‌های کتبی و عملی نیست.
همان مردی که لیلا حدس می‌زد دکتر باشد کنار خانوم یراحی که مسئول آزمایشگاه بود قرار گرفت. شیشه‌های کوچک محلول هم در جعبه‌ی مخصوص در دستانش بود. خانوم یراحی ادامه داد:
- اما این کارهای عملی و کتبی که کردین هم تاثیر کمی نداره. و در نهایت...
همان‌طور که چشم از خانوم یراحی برنمی‌داشت، سراپا گوش شده بود و مضطرب پوست لبش را می‌جوید. دست از کندن پوست کنار ناخنش برداشت و دست‌هایش را در هم قلاب کرد.
دکتر صحبت خانوم یراحی را قطع کرد:
- همه‌ی گزارش کارها خوب بودن. البته به غیر از دوتا که ایراداتشون محسوس بود. عملکرد بیشترتون هم تا اینجا خوب بوده. پس...
نفس لیلا در سـ*ـینه‌اش حبس شده بود و با چشمانی منتظر که کمی گشاد شده بودند به دکتر نگاه می‌کرد.
- پس ما تصمیم گرفتیم چهار نفر رو از روی نتیجه‌ی محلول‌ها انتخاب کنیم.
انگار هر ثانیه مثل تکه پیتزایی شده بود که وقتی می‌خواستی طعمش را بچشی، کش می‌آمد. دکتر هم گویی تصمیم داشت همه را چند بار تور آخرت‌گردی ببرد و برگرداند تا بالاخره نتیجه‌ی کذایی را اعلام کند.

 

[🍫 Dark chocolate]

- سه‌تا از محلول‌ها درست طبق نتیجه به رنگ ارغوانی شدن. این سه محلول با برچسب‌های روشون به نام‌های...
لیلا ادامه‌ی حرف‌هایش را نشنید. گویی صدایی در گوشش می‌پیچید و مانع از شنیدن می‌شد. محلولی که در نهایت درست کرده بود، رنگی یاسی به خود گرفته بود نه ارغوانی. با صدای دست و تبریک به خودش آمد.
دکتر هنوز داشت صحبت می کرد. حال دست هایش را درون جیب هایش کرده بود و با نگاه نافذی هر چند ثانیه یک بار یکی از کارآموزان را نشانه می رفت.
- شما سه نفر حتما به شعبه‌ای که خانوم یراحی اسمش رو بهتون میده مراجعه کنین. و اما اون یک نفری که باقی می‌مونه.
لیلا مشوش دستی به مقنعه‌ی مشکی رنگش کشید و بعد بچه‌ها را از نظر گذراند. خودش به شخصه شاهد تمام تقلاها و تلاش‌هایشان بود. و چه سخت است وقتی کسی در یک لحظه بخواهد چوب حراج به تمام تلاش‌هایی که کرده‌ای بزند. این در مورد تمام بچه‌های حاضر صدق می کرد. دلهره در صورت تک‌تک شان موج می‌زد و همین حال لیلا را دگرگون‌تر می‌کرد.
- ما بررسی کردیم و متوجه شدیم ترکیبی که ما ازتون خواستیم در واقع دوتا ایزوتوپ مختلف داره و در نهایت دوتا رنگ از ترکیباتش بدست میاد. یاسی و ارغوانی.
لیلا بلافاصله سر بلند کرد و نگاهش را با نخ و سوزنی نامرئی به دکتر دوخت. طوری به دکتر می‌نگریست که بابا‌جانش وقتی می‌خواست اخبار گوش کند خیره‌ی تلویزیون می‌شد.
- به خانوم حکیم تبریک میگم. شما نفر چهارم هستین و از اونجایی که محلول نهاییتون شبیه‌تر به نتیجه‌ای بوده که ما می‌خواستیم به شعبه‌ی اصلی منتقل می‌شین و ...
لیلا دیگر بقیه‌ی حرف‌هایش را نمی‌شنید. انگار روی ابرها سیر می‌کرد. باورش نمی‌شد. برای لحظه‌ای با دیدن نگاه‌های غمبار دیگر بچه‌ها خودش هم آشوب شد و دلش برای تمام بچه‌ها سوخت اما خوشحالی‌اش بیشتر به این حس می‌چربید و دوباره لبخند را به صورتش بازگرداند. دلش می‌خواست الان توی اتاقش بود تا دلی سیر جیغ بکشد و از خوشحالی برقصد؛ اما الان تنها واکنشش ضربان تند قلبش بود که حس می‌کرد حتی از روی مانتوی مشکی رنگش هم معلوم است.
بلافاصله بعد از گرفتن آدرس و شنیدن سایر توضیحات سوار اتوبوس شد تا زودتر به آدرسی که گفته بودند برود. باید همین امروز قبل از ساعت سه در آنجا حضور پیدا می‌کرد.
آن‌قدر غرق افکارش بود که وقتی به خودش آمد، روی صندلی‌های انتظار شعبه‌ی اصلی نشسته بود و مضطرب پاهایش را تکان می‌داد. صورتش چیزی از اضطراب درونی‌اش را نشان نمی‌داد اما هرازگاهی چشمانش دودو می‌زدند. نگاهش را هر چند ثانیه یک‌ بار اطراف سالن می‌چرخاند و با دقت سعی در به‌خاطرسپردن چیزهایی که می‌دید داشت. درختچه‌های سبزرنگ گوشه‌های سالن شاید تنها چیزهایی بودند که این محوطه را از بی‌روحی و سردی بیرون می‌کشیدند. همین هم در میان کاغذ دیواری‌های سفید و تابلوهایی که تنها حس بی‌رخوتی به بیننده القا می‌کردند، غنیمت محسوب می‌شد. نگاهش خیره‌ی ویترین تمام شیشه‌ای شد که پر از مدال و لوح تقدیر و جام بود. با دیدن این‌همه افتخارات دهانش نیمه‌باز مانده بود و چشم‌هایش شبیه به دکمه‌های درشت روی مانتویش شده بودند.

 

[🍫 Dark chocolate]

درست ده دقیقه گذشته بود که بالاخره سروکله‌ی دختری با لباس فرم سورمه‌‌ای و مقنعه‌ای که شبیه مقنعه‌های کارکنان هواپیمایی بود، پیدا شد. ابروهایی نازک داشت و چشم‌هایی باریک و بادامی شکل.
بینی قلمی‌شکلش مثل پرچمی بود که نگاه را به سمت لب‌های کوچک و قلبی‌شکل کالباسی‌اش سوق می‌دادند. چند تار موی طلایی‌رنگ هم از زیر مقنعه‌ی سورمه‌ای رنگش معلوم بود.
دخترک لبخندی تصنعی به صورت ظاهراً خونسرد لیلا پاشید و همان‌طور که برگه‌های در دستش را مرتب می‌کرد، چشمان میشی‌رنگش را به دخترک دوخت.
«بازم تبریک میگم که قبول شدین.»
لیلا بالبخند سر تکان داد و دسته موی سمج مشکی‌رنگش را زیر مقنعه‌اش سر داد. از جایش بلند شد و کیف شیری‌رنگش را روی شانه مرتب کرد. به‌سختی نیشش را که تا بناگوشش باز شده بود بست و لبخندش را جمع‌وجورتر کرد.
«خب من کی می‌تونم شروع به‌کار کنم؟»
دختر منشی روی صندلی چرم سبزرنگ پشت میز کارش نشست. انگار که نواری ضبط‌شده را تکرارمی‌کرد.
گفت:
- روزای کاری شنبه تا چهارشنبه است. بعضی وقتا اگه کارا خوب پیش نره باید پنجشنبه‌ها هم بیاین پس بهتره از قبل حواستون باشه. رأس ساعت هشت صبح باید اینجا باشین. اینم تاکید می‌کنم که اینجا سر ساعت اومدن خیلی مهمه.
نگاه مصممش را به لیلا دوخت و ادامه داد:
- رأس ساعت پنج هم پایان ساعت کاری کارمنداست. بهتره تأخیر نداشته باشین؛ چون ورود و خروجتون ثبت میشه و در نهایت تاخیرهاتون روی هم باعث میشه از حقوق ماهانه‌تون کم بشه. لباس کارتون هم که معلومه. روپوش سفید باید تهیه کنین اگه ندارین.
لیلا نگاهی به کیفش انداخت. از بین زیپ نیمه‌بازش روپوش تا شده‌ی سفیدش معلوم بود. دختر منشی مکثی کرد. به لیلا خیره شد تا تأثیر حرف‌هایش را ببیند و بعد با لحنی دوستانه‌تر ادامه داد:
- فقط یه چیزهم بگم. تو قبول شدی اما بدون اینکه بتونی خودتو اثبات کنی و یه طورایی جای پاتو محکم کنی مهم‌تره و البته این سخت‌تره. موفق باشی.
چشمان عسلی‌رنگش را قدردان به‌همراه لبخندی مهربان به دختر منشی دوخت و فرم را از او گرفت. روی میز خم شده بود و با اخم‌هایی درهم که نشان از دقت زیادش بودند، فرم را پر می‌کرد. وقتی به آدرس محل سکونت رسید حس می‌کرد این نوشته ی هشت حرفی از روی برگه بلند شده، جلوی آینه‌ای رو به خودش ایستاده و زبانش را با تخسی برایش تکان می‌دهد. هوفی کرد و جاهای خالی باقی‌مانده را هم پر کرد. پانزده دقیقه‌ای طول کشید اما بالاخره فرم را کامل کرد. آن امضایی که در نهایت پایین برگه گذاشت، تمام خستگی این چند وقت را از تنش خارج کرد. خودش را به‌طور نامحسوسی کمی تاب داد تا عضلات خشک‌شده‌اش دوباره سرحال شوند و بعد از جا بلند شد.
آن قدر در پوست خود نمی‌گنجید که دلش می‌خواست مسیری که تا خانه باید طی می‌کرد را سوار جارویی جادویی شود و به‌سمت خانه پرواز کند. هرچند در میان این حجم بی‌تمثیل شادی‌اش، نگرانی‌هایی هم داشت. دلهره هم در میان احساساتش گاهی جولان می‌داد.
وقتی سوار اتوبوس شد دل‌دل می‌کرد که زودتر به خانه برسد، تا این خبر را به پدرجان و مادرجانش بدهد. حتی می‌خواست این بار کمی ولخرجی کند و تاکسی بگیرد اما وقتی به خانواده‌ی چهار نفره‌شان فکر کرد، پشیمان شد. هنوز برای این ولخرجی‌ها زود بود.
هنوز هم در مخیله‌اش نمی‌گنجید که در آزمایشگاه مورد علاقه‌اش استخدام شود. از شادی در پوست خود نمی‌گنجید. انگار بالاخره تمام درس‌خواندن و زحمت‌هایش به نتیجه نشسته بود. آن‌قدر امروز در خلوت خودش با دست و دلبازی لبخند زده بود که حس می‌کرد گونه‌هایش درد می‌کنند.
نمی‌خواست دست خالی به خانه برود. برای همین به عشق خواهرش آیگین در راه کمی هم شیرینی خامه‌ای خرید. همان‌طور که جعبه‌ی شیرینی روی دستش بود وارد کوچه‌ی باریکی شد. بوی سبزی و سیگار و خاک و کمی هم بوی نا در هم آمیخته و به مشام می رسید. هر وقت از این راه می آمد حدود ده دقیقه زودتر می‌رسید. بااینکه کمی باریک و تاریک و البته ترسناک بود، اما هر بار از همین راه می‌آمد.
بارها مادرجانش دعوایش کرده بود که «بچه این کوچه پاتوق معتادا و خلافکاراست، چند دقیقه بیشتر پیاده راه بیای که چیزی ازت کم نمیشه، خطرناکه انقدر از اون کوچه رد نشو»، گوشش بدهکار نبود که نبود.
بالاخره به کوچه‌ی خودشان رسید. نفس راحتی کشید. کوچه‌ی خودشان هرچه که بود لااقل تنگ و دل‌گیر نبود. چندان هم بوی سیگار نمی‌داد.
بالبخند عمیقی زمزمه‌وار گفت:
- هیچ کوچه‌ای مثل کوچه‌ی خود آدم نمیشه.
هنوز حرفش کامل از دهانش بیرون نیامده بود که پای چپش تیر کشید. صورتش مچاله شد و ابروهایش در هم تاب خوردند. جعبه را کمی جابه‌جا کرد و بعد به پای دردناکش خیره شد. توپ چند لایه‌ی پلاستیکی جایی نزدیک پایش متوقف شده بود. سر بلند کرد و چند جفت نگاه منتظر را روی خودش دید. عماد پسر شش‌ساله‌ی همسایه و چند نفر دیگر از دوستانش بودند که «گل کوچیک» بازی می‌کردند و حال منتظر توپشان بودند.

 

[🍫 Dark chocolate]

عماد گفت:
- خاله یه‌دونه از اون شوت محکمات می‌زنی دوستام هم ببینن؟
بعد دستش را به حالت حلقه جلوی دهانش گرفت تا مثلاً به‌صورت مخفیانه، طوری که دوستانش نفهمند بگوید:
- می‌خوام بهشون پز بدم.
لیلا ابروهایش را از هم باز کرد و با رویی گشاده به عماد چشمک ریزی زد. بعد در حالی که حواسش به جعبه‌ی شیرینی هم بود سمت توپ رفت و محکم به آن ضربه زد. توپ چرخ‌خوران همان‌طور که هوا را می‌شکافت و پیش می‌رفت، به سمت مخالف متمایل شد. چشمان لیلا حسابی گرد شده بود. خدا خدا می کرد بلکه توپ زبان نفهم تغییر رویه دهد و کمی مسیرش را کج کند اما فایده نداشت و توپ انگار که لبخندی شیطانی به روی لیلا بزند، به در سبزرنگ حیاط خانه‌ی آقای شمشیری خورد.
در عرض چند ثانیه تمام بچه‌ها متفرق شده و دادوبیدادکنان و جیغ‌کشان هر کدام جایی پناه گرفتند تا قایم شوند. کاری که پدر و مادرهای آن بچه‌ها طی چند ساعت و با هزینه‌ی چند دادوبیداد و پرتاب‌کردن دمپایی‌های ابری و جاروهای دستیشان می‌کردند، لیلا در چند ثانیه انجام داده بود. به نحوی همه‌شان را از وسط کوچه جمع کرده بود.
لیلا سریع کلیدش را از جیبش بیرون کشید، می‌خواست در را باز کند که درست چند ثانیه‌ی بعد سروکله‌ی آقای‌شمشیری با عرق‌گیر آبی‌رنگ و پیژامه‌اش پیدا شد. آقای‌شمشیری مردی سالخورده بود با موهایی جوگندمی که بیشتر تارهای مویش دیگر به سپیدی می‌زدند. ابروهای سپید کلفت و پیوندی داشت. درست شبیه به دو هلال باریک ماه که به‌ ‌هم چسبیده باشند. و لب‌های درشت قلوه‌ایش که وقتی داد می‌کشید بزرگ تر به نظر می‌رسیدند. چشمان سبز روشنی داشت که بیشتر ترسناکش می‌کردند. با این‌همه چین‌وچروک روی صورتش که چهره‌اش را مثل دفتر نقاشی خط‌خطی کرده بودند، هنوز هم ترسناک و پرابهت بود. درست مثل همان وقت‌ها بود که لیلا با دوستانش جلوی خانه‌شان بازی می‌کردند و سروکله ی آقای‌شمشیری اخمالو و بی‌حوصله پیدا می‌شد.
آقای‌شمشیری هن‌هن‌کنان سرش را از بین در بیرون آورد وسرکی کشید. وقتی دید چیزی عایدش نشده در را باز کرد و با دمپایی‌های رنگ‌ورورفته‌ی قرمزش بیرون آمد. همه جای کوچه را سرک کشید و وقتی نگاهش به لیلا افتاد متوقف شد. دو دستش را به‌سمت کش پیژامه‌ی راه‌راهش برد و شلوارش را تا روی شکمش بالا کشید. با همان اخم‌های ترسناکش که گویی دو کلاف کاموای سپید را در هم کرده بودند گفت:
- دختر رسول نارنجی، تو ندیدی کی زد به در؟
صدایش ارتعاش داشت اما هنوز هم برای ترساندن بچه‌ها و علی‌الخصوص لیلا کافی بود. لیلا من‌ومنی کرد و بعد با لبخند نصفه‌نیمه‌ای که مثل آوار هر لحظه در حال ریزش بود گفت:
- نه من اینجا کسی رو ندیدم.
آقای‌شمشیری دستش را به سمت گردنش برد و پشتش را صدادار خاراند.
- که این‌طور!
و بعد نگاه مشکوکش را به لیلا دوخت. همان‌طور که عقب‌عقب می‌رفت و دستش را به در گرفته بود، به لیلا خیره نگاه می‌کرد. با آن نگاه تیز آقای‌شمشیری که گویی رعد بود و می‌شکافت و تا عمق وجودت نفوذ می‌کرد، چیزی نمانده بود لیلا لب به اعتراف بگشاید که در با صدای بدی محکم بسته و تقریباً به درگاهش کوبیده شد.
نفس راحتی کشید و لبخندی شیطنت‌بار درست از همان‌ها که وقتی از دست آقای‌شمشیری فرار می‌کرد روی لبش پیدا می‌شد، زد. در را با کلیدش باز کرد. برای‌اینکه خبر استخدام شدنش را بدهد آن‌قدر ذوق داشت که می‌خواست حضوراً این خبر را بدهد. نه حتی از پشت گوشی. وارد حیاط کوچک خانه‌شان که شد چشمش به هندوانه و خربزه‌ای افتاد که درون حوض آبی‌رنگ شناور بودند. وسوسه شد تا دست‌هایش را درون آب فرو کند تا کمی از این حس گرمای درونش را کم کند. این تابستان حتی از تابستان سال پیش هم گرم‌تر شده بود.
روی لبه‌ی سیمانی حوض نشست و همان‌طور که مادرش را صدا می‌زد دست دیگرش را درون آب فرو برد. به خاطر پیچک‌ها و شاخه‌های مو و انگور که دور حصار آهنی بالای حیاط پیچیده بودند این بخش از حیاط که حوض آبی‌رنگ دقیقاً وسط آن قرار داشت همیشه سایه بود؛ برای‌همین آب درون حوض کمی خنک مانده بود اما باز هم کمی گرم بود.
جعبه‌ی شیرینی را بااحتیاط روی موزاییک‌های خاکستری کف حیاط گذاشت و بیشتر سمت حوض خم شد. با لحنی بچگانه گفت:
- گلی؟ گل‌گلی من کجایی؟
با دست‌هایش آب را کمی جابه‌جا کرد تا بالاخره ماهی قرمزش جست‌وخیزکنان از درون کوزه‌ی سفالی ترک‌خورده‌ی کوچک بیرون آمد و به سمت دستش رفت. می‌خواست بیشتر خم شود که صدای مادرجانش را شنید:
- خم نشو لیلا میفتی تو حوض.
بلافاصله از جایش بلند شد و با دو به‌سمت مادرجانش رفت. همان‌طور که دست‌هایش را دور گردن طاهره‌خانوم حلقه می‌کرد باشوق گفت:
- مامان گلی بگو دخترت چی کار کرده؟
طاهره‌خانوم همان‌طور که سعی در بازکردن حصار دست‌های لیلا داشت گفت:
- اول از سروکول من بیا پایین بعد بگو ببینم چی کردی.
لیلا بعد از اینکه ماچ آبداری از گونه‌ی مادرجانش کرد، دست‌هایش را باز کرد و جلوی طاهره‌خانوم ایستاد. نگاهی با چادر گل‌گلی‌اش انداخت و انگار که حرفش را یادش رفته باشد گفت:
- مامان کجا میری؟
- جایی رو ندارم که برم مامان‌جان. میرم یه سر به ریحانه‌خانوم بزنم بیام.
همین که لیلا اسم ریحانه‌خانوم را شنید دهان نیمه‌بازش را بست و بیخیال گفتن خبر خوشش شد. ریحانه خانوم در کوچه و محل نقش سازمان جمع‌آوری اطلاعات و ارائه‌دهی آن را داشت. حتی گاهی نقش سازمان آمار را ایفا می‌کرد. اگر الان این خبر را می‌گفت طی کوتاه‌ترین زمان قابل تصور در تمام محل پخش می‌شد.
طاهره‌خانوم گفت:
- حالا چی می‌خواستی بگی لیلا؟
دست‌هایش را پشت سرش قفل کرد و همان‌طور که خودش را تاب می‌داد باد لپ‌هایش را خالی کرد و گفت:
- امم. هیچی. اومدی میگم.
- باشه. پس من دیگه میرم. با آیگین خونه رو جمع‌وجور کنین تا من میام. شب شاید خانوم‌صمدی اینا بیان.
لب‌ولوچه‌اش حسابی آویزان شده بود. این هم کادوی قبولیش! می‌دانست از آیگین آبی گرم نمی‌شود برای همین خودش باید به‌تنهایی کل خانه را جمع‌وجور می‌کرد. با صدای بسته‌شدن در به خودش آمد. نگاهش که به جعبه‌ی شیرینی افتاد با تعجب گفت:
- ندید؟

 

[🍫 Dark chocolate]

شانه‌ای بالا انداخت و بعد از برداشتن جعبه‌ی شیرینی داخل رفت.
- آی اهل خونه من اومدم. من اومدم.
طبق معمول آیگین پای تلوزیون نشسته بود و باباجانش خواب بود. نگاهی سرسری به اطراف پذیرایی انداخت و با دیدن شلم‌شوربای خانه آه از نهادش بلند شد. در توری جلوی خانه را بست تا دوباره پشه‌ها به درون خانه‌شان لشکر کشی نکنند و بعد از جفت‌کردن کفش‌هایش در جاکفشی چوبی کنار در به آشپزخانه رفت.
آیگین که با صدای بلندی که لیلا به‌راه انداخته بود حواسش از تلوزیون پرت شده بود، سرک‌کشان به‌سمت آشپزخانه آمد. به‌سمت لیلا که تقریباً تا کمر در یخچال سه طبقه شان خم شده بود رفت. گویی لیلا هنوز متوجه حضور آیگین نشده بود که باحوصله و احتیاط مشغول جاسازی جعبه شیرینی خامه ای بود. آیگین دستش را به دستگیره‌ی روی یخچال گرفت و سرش را درست از بالای سر لیلا به سمت داخل برد:
- شیرینی چیه؟
لیلا به یک‌باره هین بلندی کشید و عقب پرید که همزمان سرش به چانه‌ی آیگین خورد. با چشمان گردشده به آیگین و در نیمه‌باز یخچال نگاه می‌کرد و یک دستش به‌طور ناخودآگاه روی قلبش بود. گویی هر ضربان قلبش تصمیم داشت از دیگری پیشی بگیرد که این طور تند به سـ*ـینه اش می‌کوبید. آیگین هم برای یک لحظه کم مانده بود از ترس قالب تهی کند.
آیگین در حالی که چانه‌اش را گرفته بود و فشار می‌داد تا از دردش کمی کاسته شود گفت :
- اِ چته دیوونه؟
- عوض سلام احوالته؟ بزرگ‌تری گفتن کوچیک‌تری گفتن. منم خوبم. به لطف شما.
لیلا صاف ایستاد و همان‌طور که به آیگین چشم غره می‌رفت و یک دست دیگرش به سر دردناکش بود، زیر لب زمزمه‌وار گفت:
- عجب استقبال گرمی شد امروز!
آیگین با دیدن چهره‌ی گرفته لیلا با نیش باز گفت:
- حالا قهر نکن دیگه. بگو چی شده؟ لیلا!
لبخندی شیطنت‌بار به ابروهای درهم لیلا زد و طی حرکتی سریع روی یخچال ضرب گرفت:
- لیلا لیلا لیلا ابرو کمونم لیلا، لیلا لیلا لیلا شیرین زبونم لیلا.
قبل از آنکه ادامه‌ی شعرش را با لحن تو دماغی خنده‌داری که گرفته بود ادامه بدهد، لیلا میان آوازش پرید:
- مزه نریز بچه.
نگاهی به لب‌ولوچه‌ی آویزان آیگین انداخت و یکباره کف دستانش را باشوق محکم به هم کوبید:
- قبول شدم. قبول شدم.
اینبار نوبت آیگین بود که از حرکت ناگهانی لیلا بترسد. وقتی به خودش آمد وتازه مزه‌ی حرف‌های لیلا و معنی‌شان را چشید خودش را در آغـ*ـوش لیلا انداخت. لیلا هم که بیش از این نمی‌توانست جلوی خودش و هیجانی که کم مانده بود فواره بزند را بگیرد، آیگین را بغـ*ـل کرد. هر دو بالا و پایین می‌پریدند و صداهای عجیب‌وغریب از خودشان در می‌آوردند. صدای بمی در میان صداهایشان به گوش رسید:
- الحق که جفتتون لنگه‌ی همین.
هر دو در دم سر جایشان متوقف شدند. آیگین با دیدن باباجانش که از سروصدای آن‌ها بیدار شده بود و با چشم‌هایی پف‌کرده آن‌ها را نگاه می‌کرد، باشیطنت به‌سمتش رفت و لیلا را هم دنبالش کشید. لیلا هم که منظور آیگین را فهمیده بود همانند آیگین دست‌هایش را دور کمر باباجانش حلقه کرد و دوباره به بپربپر کردنشان ادامه دادند. آقارسول -باباجانشان- کم‌کم لب به خنده باز کرد و در لحظه‌ای هر دویشان را روی دست بلند کرد.
- پدر سوخته‌ها منو می‌گیرن آره؟
صدای خنده‌ی هر دویشان بلند شده و کل خانه را برداشته بود. لیلا و آیگین حال در حال دویدن بودند و دست آقارسول به هر کدامشان که می‌رسید، از حملهی انتحاری قلقلک‌هایش بی‌نصیبشان نمی‌گذاشت. لیلا پشت یکی از مبل‌ها پناه گرفته بود و به آیگین که جیغ‌ودادکنان دست‌وپا می‌زد تا از دست قلقلک‌های باباجانش نجات پیدا کند نگاه می‌کرد. لحظه‌ای سر برگرداند و از بین در نیمه‌باز اتاق پدر و مادرش، به لباس نارنجی که روی زمین بود خیره شد.
خنده روی لب‌هایش در دم خشکید و باز حس بدی سراغش آمد. حسی که تمام سرخوشی‌اش را در نطفه سرکوب کرد و حتی یک ثانیه هم امانش نداد.
به خودش که آمد صدای آیگین قطع شده بود. آقارسول که نگاهش به ساعت افتاده بود سریع به‌سمت اتاق رفت. در که بسته شد لباس نارنجی هم پشت در جا ماند. اما هنوز تصویرش در قاب چشمان مه‌گرفته‌ی لیلا بود. از جا بلند شد و سمت آشپزخانه رفت. با دیدن در باز یخچال هینی کشید و به‌سمت آن دوید. قبل از آن که در را ببندد یک شیرینی از جعبه برداشت و بعد در را بست.
چند لحظه‌ی بعد سروکله‌ی باباجانش با ساک مشکی پیدا شد. شلوار پارچهای مشکی و پیرهنی خاکستری به تن داشت. می‌دانست که همان نارنجی‌های کذایی درون ساک در دست بابا جانش است. سعی کرد زیاد به آن لباس فکر نکند و باز لبخندی روی لب‌هایش بنشاند که تقریباً هم موفق شد. به‌سمت باباجانش جست زد که در حال پوشیدن کفش‌های مشکی‌رنگش بود. شیرینی را به‌سمتش گرفت:
- بابا یه چایی می‌خوردی حداقل.
- نه دیگه باباجان. همین الانم دیر شده. الان شیفت منه.
شیرینی را از دست لیلا گرفت. ساک را روی ساق دستش سر داد و به‌سمت لیلا خم شد. لیلا را در آغـ*ـوش کشید و پیشانی‌اش را پدرانه بوسید:
- مبارکت باشه باباجان. خدا رو صدهزار بار شکر. انگار منم دارم به آرزوهام می‌رسم. ایشالا که هر روز بیشتر از دیروز پیشرفتت رو ببینم.
لیلا تنها لبخندی بغض‌آلود به صورت داشت. آقا رسول همان‌طور که به‌سمت در می‌دوید، هول‌هولی چند گاز بزرگ به شیرینی زد و چند ثانیه‌ی بعد صدای بسته‌شدن در آمد. لیلا عقب‌گردکنان به داخل رفت.
هنوز آن لباس نارنجی جلوی چشمانش بود. از همان بچگی هم از رنگ نارنجی بیزار و متنفر بود، و دلیلش را گاهی حتی به خودش هم اعتراف نمی کرد.

 

[🍫 Dark chocolate]

دوباره نگاهی به خانه و میز و شیشه‌های گردگرفته کرد. بیشتر وسایل هم بر زمین پخش و پلا بود. هنوز اتاق مشترکشان با آیگین را ندیده بود که اگر می‌دید، در برابر اتاق پذیرایی باید سجده‌ی شکر به‌جای می‌آورد. همین‌که آیگین از گوشه‌ی چشم ردشدن لیلا را دید چشم‌هایش را محکم بست و لب‌هایش را به هم فشرد. کنترل در دستش را طوری فشار می‌داد که انگشتانش سفید شده بودند.
زیر لب شروع کرد به شمردن:
- یک، دو، سه.
همزمان با گفتن شماره‌ی سه بود که صدای لیلا به هوا رفت، با صدایی بلند و کش‌دار داد زد:
- آیگین!
چند دقیقه‌ی بعد دستمال‌به‌دست مشغول تمیزکردن پذیرایی بود و به‌جز تمیزکردن شیشه‌ها تمام کارها را انجام داده بود. آیگین را هم مجبور کرده بود تا اتاق را تمیز کند. و دقیقاً هر دو دقیقه یک بار صدای غرزدنش به گوش میرسید و لیلا زیر لب از حرص‌خوردنش می‌خندید. وقتی شیشه‌ی تلویزیون را هم تمیز کرد، دستمال را شست و روی دسته‌ی یکی از مبل ها انداخت تا خشک شود. روی مبل دو نفره‌ی جلوی تلویزیون پخش شد و نفس راحتی کشید. سر کج کرد و نگاهی به در باز اتاقشان انداخت. از این فاصله چیز زیادی معلوم نبود. با صدای نسبتاً بلندی گفت:
- تموم نشد آیگین؟
صدای خش‌خش آمد و بعد به دنبالش صدای ضعیفی که گویی از درون کمد دیواری بلند می شد گفت:
- چرا. تمومه.
قوسی به دست‌ها و کمر خشک‌شده‌اش داد و از روی مبل بلند شد تا نگاهی به دسته‌گل آیگین بیندازد. همین‌که به اتاق رسید با لب‌ولوچه‌ای آویزان و ابروهایی که به حالت هشت بالا رفته بودند، با صدایی تغییر کرده و لحنی عاجزانه گفت:
- وای خدایا من از دست این چیکار کنم! آخه این مجازات کدوم گـ ـناه منه خدایا!
می‌توانست از پشت آیگین که درون کمد دیواری خم شده بود، با دیدن شانه‌ها و کمرش که می‌لرزیدند بفهمد که زیرزیرکی در حال خندیدن است. دست از مناجات با خدا برداشت و دوباره با همان لحن ترسناکش داد کشید:
- که تمومه آره؟
آیگین سرش را از کمد بیرون آورد تا به لیلا نگاه کند. لیلا دست‌هایش را طلبکارانه به کمرش زد و با همان لحن ادامه داد:
- پس اینا چیه روی زمین؟
به کش و گل‌سر و بدلیجات پخش‌وپلای روی زمین اشاره کرد.
- اگه تمومه پس اینا چی میگن این وسط؟ نکنه به عنوان ردپا گذاشتی که هانسل و گرتل اگه راهشون رو گم کردن مستقیم هدایت شن اینجا؟
آن‌قدر حرص می‌خورد و دست‌هایش را در هوا تکان می‌داد که آیگین دوباره خنده‌اش گرفته بود. لیلا با دیدن چهره‌ی خندان و سرخ شده‌ی آیگین دیگر تاب نیاورد و به سمتش خیز برداشت. آیگین هم دوباره درون کمد رفت و پناه گرفت. صدای خنده‌اش بلندتر شده بود و لیلا تقلا می‌کرد تا در کمد را باز کند.
- بالاخره که میای بیرون. اون تو نمی‌خوای بمونی که.
از حرص نفس‌نفس میزد و حس می‌کرد پشت گردنش هم کمی داغ شده. اگر دستش به آیگین می‌رسید از پشت‌وروی دستش بی نصیبش نمی‌گذاشت و کشیده‌ای مارک‌دار نثار گردنش می‌کرد.
نگاهش روی شانه و گیره‌ی مو و ساق‌دست مشکی‌اش افتاد که دقیقاً سه روز تمام خانه را برای پیداکردنش زیرورو کرده بود. البته تمام خانه را به‌جز آشفته‌بازار درون کشو و کمد آیگین. پوفی پرحرص و صدادار کشید. دیگر نتوانست بیخیال شود و با کف دست به در کمد زد:
- بیا بیرون ببینم! که تو برنداشتی آره؟ کل خونه رو دنبال اینا گشتم.
صدای ضعیف آیگین از پشت در کمد بلند شد.
- چیو میگی؟ هر چی هست من برنداشتم.
صدای زنگ در بلند شد. اهمیتی نداد و حرصی گفت:
- که تو برنداشتی آره؟ نکنه لوبیای سحرآمیزی چیزی بودن یهو از وسط زمین سبز شدن اومدن بالا؟ بیا بیرون آیگین.
چند تقه‌ی دیگر به کمد زد.
- بیا بیرون مثل یه دختر خوب دوتا پشت‌ورو بزنم بهت بعد کاریت ندارم. بیا بیرون وگرنه خودت می‌دونی!
- نمیام. نمیام!
لیلا همان‌طور که دستش را مشت کرده بود و با اخم‌هایی درهم که گویی قصد داشتند دو طرف صورتش را به هم پیوند بزنند، در حالی که دندان‌هایش را روی هم فشار می‌داد گفت:
- شب که می‌خوای تو این اتاق بخوابی! من می‌دونم و تو!
و بعد به‌سمت در رفت. زنگ بیچاره آنقدر سروصدا کرده بود تا اعلام حضور کند که کم مانده بود برای همیشه از کار بیوفتد. در را هنوز باز نکرده بود که صدای خانوم‌صمدی را شنید. سریع عقبگرد کرد تا به خانه برود. حسابی هول کرده بود و دست‌هایش را مضطربانه در هوا تاب می‌داد. دوباره به‌سمت در برگشت. در را باز کرد و با دو به‌سمت اتاقش رفت. در را پشت سرش بست و به در تکیه زد. نفس‌نفس می زد. نگاهی به ساعت انداخت. اصلا متوجه گذر زمان و تاریکی هوا نشده بود. سریع به‌سمت کمد لباس ها رفت که تازه یادش آمد آیگین درون آن پناه گرفته. تقه ای به کمد زد و با صدایی آهسته گفت:
- آیگین بیا بیرون خانوم‌صمدی اینا اومدن.
سعی داشت لحن صدایش کمی صلح‌جویانه به نظر برسد.
لیلا یک بار دیگر هم به کمد زد. صدای ضعیف آیگین آمد.
- نمی‌تونی من رو گول بزنی. نمیام.
- بیا بیرون الان مامان میاد قشنگ دوتامون رو...
هنوز حرفش تمام نشده بود که در اتاق نیمه باز شد و سر طاهره‌خانوم نمایان شد:
- تو که هنوز حاضر نشدی. مگه نگفتم همه‌جا رو جمع کنین و حاضرشین؟
لیلا قطعاً در این اوضاع هر کاری هم می‌کرد نمی‌توانست اثبات کند که اصلاً نگفته بود حاضر شوند. پس به تکان‌دادن سری اکتفا کرد.

 

[🍫 Dark chocolate]

صدای تقی آمد و بعد سروکله‌ی آیگین پیدا شد که از کمد بیرون می‌آمد. لیلا سریع به‌سمتش خیز برداشت که با صدای تهدیدآمیز طاهره‌خانوم متوقف شد. آیگین دست‌هایش را به نشانه‌ی تسلیم بالا بـرده بود. با لبی کج‌شده و ابروهایی که از ترس خم شده بودند گفت:
- آتش‌بس تا بعد مهمونی؟
صدای خانوم‌صمدی بلند شد که طاهره‌خانوم را صدا می‌زد.
طاهره‌خانوم سرش را از بین در عقب برد و گفت:
- اومدم خانوم‌صمدی‌جان.
بعد با همان لحن تهدیدآمیز رو به لیلا و آیگین ادامه داد:
- تا ده دقیقه دیگه حاضر نباشین جیگرتونو درمیارم!
لیلا و آیگین بعد از رفتن طاهره‌خانوم نفس حبس شده‌شان را رها کردند.
درست یک ثانیه‌ی بعد با سرعت زیادی مشغول زیروروکردن کمد لباس‌هایشان برای حاضرشدن بودند. لیلا به پیراهن بلند زرشکی ساده با کت نیم‌تنه‌ی قهوه‌ای تزئینی رویش بسنده کرد و شالی قهوه‌ای تیره هم روی سرش انداخت؛ اما آیگین طبق معمول بدون اینکه به غرزدن‌های لیلا توجه کند همان پیراهن سفید مردانه‌شکلش را که تا روی رانش می‌رسید تن کرد. و قبل از آنکه لیلا فرصت کند تا دوباره غرزدن‌هایش را از سر بگیرد از اتاق خارج شد. پوفی کشید و به‌دنبال آیگین از اتاق به‌سمت پذیرایی روانه شد. خانوم‌صمدی با دیدن لیلا از جایش بلند شد و با لحنی دوستانه سلام‌واحوال‌پرسی کرد. این رفتار بیش‌ازحد خودمانی برای لیلا غریب بود. ذهنش شروع به کنکاش کرده بود و درواقع حدس‌هایی هم می‌زد. سلام بی‌طمع گرگی که می‌گفتند در چنین روزهایی حقیقت پیدا می‌کرد و لیلا هم این را حس کرده بود.
چند دقیقه‌ای همین‌طور نشسته بودند و به قول معروف سکان مجلس را خانوم‌صمدی و طاهره‌خانوم به دست گرفته بودند. هرازگاهی هم میان حرف‌هایشان مکث می‌کردند و در این مواقع خانوم‌صمدی از پسر یکی‌یک‌دانه‌اش صحبت می‌کرد. لیلا هم لبخندی زورکی روی لب‌هایش می‌نشاند و سعی می‌کرد نگاهش را سمت دیگری سوق دهد تا لبخند زوریش تبدیل به چیز دیگری نشود. خانوم‌صمدی زنی پنجاه‌ودوساله بود، با قدی متوسط، اندامی فربه و ناموزون، پوستی گندمگون و گونه‌هایی که همیشه گلگون و سرخ بودند. همیشه هم چادری گل‌گلی که بیشتر دور کمرش پیچیده می‌شد به سر داشت. زن بدی نبود؛ اما چیزی که منزجرش می‌کرد پسرش -ولی- بود. ولی، سی‌ویک سال داشت و حدود هفت سالی از لیلا بزرگ‌تر بود. از همان بچگی‌هایش از ولی خاطرات خوشی نداشت. وقتی با دوستانش جلوی در خانه می‌نشستند و مادرهایشان در حیاط مشغول سبزی پاک‌کردن و غیبت‌کردن می‌شدند، سروکله‌اش پیدا می‌شد و هر بار می‌خواست به زور خودش را در خاله‌بازی و قایم‌باشک‌های لیلا و دوستانش جا کند و وقتی راهش نمی‌دادند، با تجهیزاتش که شامل سیب‌زمینی و پیاز بود پیدایش می‌شد و هر بار وسایل و همان قابلمه‌های کوچک پلاستیکی‌شان را به هم می‌ریخت.
چند باری هم که می‌خواستند از شرش خلاصی پیدا کنند، او را گرگ می‌کردند و دنبالش می‌چرخیدند تا آن‌ها را بگیرد و ولی با همان بدن چاق و شکم گنده‌اش آن‌قدر می‌دوید تا کف دست‌ها و صورتش از عرق خیس می‌شد و گونه‌هایش حسابی سرخ می‌شدند. چند باری هم قهرکنان سمت مادرشان می‌رفت تا شکایت کند.
با یادآوری خاطرات گذشته صورتش به طور محسوسی در هم رفت طوری که کنار بینی‌اش کمی چین افتاد. و حال خانوم‌صمدی طوری از پسرش تعریف می‌کرد و از خاطراتی که وجود خارجی نداشتند می‌گفت که گویی ولی پسرش قهرمان کودکی‌های لیلا است و لیلا همان شاهدختی است که در قصری با سقف بلند زندانی شده و منتظر شاهزاده‌ی تپل و صورت‌گرد با گونه‌های سرخ و دندان‌های زرد و مشکیش است.
نگاهش را سمت آیگین چرخاند. آیگین با چهره‌ای خندان و گاهاً متعجب به لیلا خیره شده بود که هر لحظه با یادآوری خاطره‌ای صورتش رنگ‌به‌رنگ می‌شد و حالت‌های مختلفی به خود می‌گرفت.
با صدای‌ خانوم‌صمدی هر دو به خود آمدند:
- وای یه‌دونه گل زندگیمه. برم ببینم کی میان.
و بعد تلفن به‌دست از پذیرایی به‌سمت راهرو و حیاط رفت. لیلا با قیافه‌ای چپرچلاق‌شده رفتن خانوم‌صمدی را نگاه می‌کرد که آیگین گفت:
- فکر کنم منظورش همون ولی گردو بود. احتمالاً آقا کریم شوهرش هم باغچه‌ی زندگیشه.
با این حرف آیگین آن هم وقتی قیافه‌ای جدی و موشکافانه به خود گرفته بود لیلا با صدای بلند زیر خنده زد. آیگین هم با خنده‌ی با مزه‌ی لیلا خندید و صدای هر دویشان کل پذیرایی را برداشته بود. به ثانیه نکشیده بود که سقلمه‌ی خانواده‌دار طاهره‌خانوم در پهلوی هر دویشان فرو رفت.
- هیس! الان صداتونو می‌شنوه فکر می‌کنه دارین به اون می‌خندین!
آیگین با نیش باز گفت:
- خب دقیقاً داریم...
با نیشگونی که لیلا از پایش گرفت ادامه‌ی حرفش را خورد و آه مظلومانه‌ای کشید.