کامل شده رمان سراب خفته | blue berry کاربر انجمن نگاه دانلود

[blue berry]

پارت چهل و نهم:
آهی از حسرت کشیدم و تصمیم گرفتم هنگام عصبانیت به اموالم آسیب نرسانم! مهسا به طرفم آمد و گفت:
- بیا تو سال داره تحویل می‌شه.
به همراه مهسا وارد ویلا شدیم، دورمیزی که سفره‌ی هفت‌سین رویش چیده شده بود؛ نشستیم که با دیزاین طلایی رنگ به زیبایی زینت داده شده بود. چشم‌هایم را بستم و دعا کردم. از خدا خواستم راه درست را به من نشان بدهد و از سردرگمی نجات دهد.
لحظه‌ی تحویل سال سررسید و صدای خنده و شادی سراسر ویلا را دربرگرفت و بازار ب*وسه و تبریک د*اغ شد. بعد از تبریک عید به هم، نوبت گرفتن کادوها رسید. آقای پارسا یک سرویس طلا به من هدیه داد؛ که بسیار زیبا بود. با اشاره‌ی آقای پارسا، بهادر گردنبند را به گر*دنم آویخت و همگی شروع به دست زدن کردند. بهادر هم جعبه‌ای با کاغذ کادوی براق قرمز به من داد، وقتی کادو را باز کردم با دیدن یک گوشی گران قیمت و جدیدترین مدل، شوکه شدم! با چشم‌های گرد شده نگاش کردم که چشمکی زد و گفت:
- من حواسم به همه چیز هست!
نگاه تشکرآمیزی به او انداختم و دوباره به گوشی جذاب توی دستم خیره شدم. بهادر به مهسا یک آی‌پد هدیه داد، پدر هم یک هدفون جدید برایش گرفته بود. مادر برای من و مهسا لباس مجلسی زیبایی دوخته بود و پدرم یک لپ‌تاپ نقره‌ای به من کادو داد. از همه تشکر کردم و با خوشحالی به کادوهای جذابی که در دستم بود خیره شدم.کادوی مادر و پدر به بهادر، یک انگشتر طلاسفید و یک دستبند چرم بود.
بعد از خوردن شیرینی و میوه آقای پارسا رو به پدر گفت:
- اگه اجازه بدین تابستون یه عقد کوچیک براشون بگیریم، تا مارال هم امتحاناش تموم شده باشه، چطوره؟
پدر نگاهی به من کرد و گفت:
- من حرفی ندارم ولی تا ببینیم نظر خود مارال چیه!
سرم را پایین انداختم و با لحن آرامی گفتم:
- اگه اجازه بدین من بیشتر فکر کنم!
- یعنی تو این مدت شناخت کافی از بهادر پیدا نکردی دخترم؟
- چرا ولی من ...یه نگاهی به مامان و بابا انداختم و گفتم راستش من آمادگیش رو ندارم!
آقای پارسا سری تکان داد و گفت:
- اشکالی نداره دخترم. ما صبر می‌کنیم، مطمئنم بهادر انقدر دوست داره که منتظر تصمیم نهاییت بشه!
بهادر تمام این مدت سر به زیر و ساکت نشسته بود. گاهی توی فکر فرو می‌رفت و اخم‌هایش را در هم می‌کشید. گاهی هم به صحبت‌ها گوش می‌داد.احساس می‌کردم تمام غم دنیا توی دلم جمع شده است! یک دلشوره‌ی عجیبی داشتم رو به مادر گفتم:
- می‌شه بریم؟ من حالم خوب نیست!
- زشته باید باشی!
بهادر که متوجه حال بد من شد گفت:
- مارال جان خوبی؟
- آ...حالم بده سرم د*ر*د می‌کنه .
بهادر نگران به سمتم آمد و گفت:
- چرا نمی‌ری طبقه‌ی بالا استراحت کنی؟
بلافاصله با نگرانی بلند شد و گفت:
- دنبالم بیا.
همراه بهادر به طبقه بالا رفتم، با دیدن تخت بزرگ وسط اتاق به سمتش قدم‌هایم را تند کردم. نشستم و سرم را به تاج تخت تکیه دادم. بهادر مردد کنار در ایستاده بود، هر دو سکوت کرده بودیم، که گفت:
- مارال چیزی شده؟
- نه فقط یه سردرد ساده است، همین!
- از وقتی بابا، موضوع ما رو پیش کشید، خوب نیستی!
حرفش را قطع کردم و گفتم:
- نه اینطور نیست، من فقط تکلیفم با خودم روشن نیست بهادر! نمی‌دونم کدوم کار درسته! من ...من می‌ترسم از ازدواج، از آینده می‌ترسم. بهادر همش نگرانم اشتباه کنم، درست انتخاب نکنم، همش تو فکر اینم نتونم جواب محبت‌های تو رو بدم، می‌فهمی تو چه برزخیم بهادر؟ ذهنم خسته‌‌ست، حالم بده. فکر کنم دارم افسرده می‌شم! کلی فشار رومه ...امسال مهمترین سال تحصیلیمه، درگیر چیزی شدم که نباید! اینا برای من خیلی زیاده.
دستم را به سرم گرفتم و فشار دادم، سردردم بیشتر شد. بهادر کنارم لبه تخت نشست، رو به من گفت:
- مارال؟ تو مجبور نیستی همه رو ازخودت راضی نگه داری. تو به هیچ کس بدهکار نیستی! کاری رو که دوست داری انجام بده. درس بخون، عاشق باش ولی سعی نکن خلاف چیزی که هستی باشی! حتی اگه جواب پیشنهاد من ...یه نه بزرگ باشه! مارال من خودخواه نیستم اگه کوچکترین حسی به من نداری، من دیگه هیچ حرفی از ازدواج نمی‌زنم چون نمی‌خوام ناراضی با من باشی، می‌فهمی مارال؟ دیگه به هیچی فکر نکن. به ذهنت استراحت بده.
نگاه قدرشناسانه‌ای به او انداختم و گفتم:
- تو خیلی خوبی بهادر، همین اخلاق خوبته که آدم رو بدهکارت می‌کنه! ممنون که درکم می‌کنی!
سرم را در آغـ*ـوش گرفت و بـ..وسـ..ـه‌ای روی موهایم نشاند و گفت :
- خوب استراحت کن عزیزم.
لبخندی از رضایت زدم و گفتم:
-تو برو پایین منم می‌خوابم.
چشم‌های شب رنگش را توی صورتم با اضطراب گرداند و گفت :
- مطمئنی؟ نمی‌خوای بمونم؟
- نه ...برو ممکنه بابااینا احساس غریبی کنن، پیششون باشی بهتره.
- می‌گم برات قرص بیارن، خوب بخوابی.
و به سمت در حرکت کرد و از اتاق خارج شد. نفسی از کلافگی کشیدم که مهسا گوشی به دست وارد اتاق شد! گوشی را به طرفم گرفت و گفت:
- باور نمی‌کنی اگه بگم کی پشت خطه!
با حالت متعجب نگاهش کردم که گوشی را توی دستم گذاشت و از اتاق خارج شد. مردد جواب دادم:
- ا...الو!
- مارالم؟ دارم میام پشت درم!
با تعجب گفتم :
- شاهرخ؟ ک..کجایی؟ شماره مهسا رو از کجا پیدا کردی؟
شاهرخ تک خنده‌ای کرد و گفت:
- مارال؟ خیلی باهوشی! خب از مهتاب گرفتم، تو که گوشیت خاموش بود! تازه آدرس هم گرفتم، بیا دم در زود، منتظرم.
و تماس را قطع کرد. گوشی را به ل*بم چسباندم و غرق افکار و علامت سوال‌های ذهنم شدم. مانتوی بلندم را روی لباس شبم پوشیدم و نگاهی به بالکن انداختم و از دیدن پله‌های فلزی منتهی به حیاط لبخند رضایت روی ل*ب‌هایم نشست. قلبم از شدت اضطراب تند می‌تپید! احساس نگرانی یک لحظه رهایم نمی‌کرد که مبادا کسی متوجه غیبتم بشود! آرام از پله‌ها پایین رفتم و طول حیاط تا جلوی در را توی تاریکی شب دویدم. خیابان تاریک را که با چراغ‌هایی با فاصله‌ی منظم از هم کمی روشن شده بود؛ را با دقت از نظر گذراندم، ولی شاهرخ را ندیدم که یکباره از پشت درخت بیرون آمد! جیغ خفه‌ای کشیدم و از شدت غافلگیری چشم‌هایم را روی هم گذاشتم و سری تکان دادم. رو به رویم ایستاد،کلاه سویی شرت سیاهش را تا روی ابروهایش پایین کشیده بود و خیلی محتاطانه رفتار می‌کرد. خیره تو چشم‌های مضطربم نگاهی انداخت و گفت:
- دنبالم بیا.
- ببخشید من اجازه ندارم! باید برم خونه.
با لحن عصبی گفت:
- مارال؟ الان وقت لجبازی نیست! مهمه باید حرف بزنیم.
کمی مکث کردم و گفتم :
- فقط زود باید برگردم.
باشه‌ای گفت و دنبالش به راه افتادم.درب یک ۲۰۶ مشکی را باز کرد و سریع روی صندلی جلو نشستم، موقع سوار شدن همه جا را با ترس نگاه کرد.
- چته شاهرخ؟ چرا از سایه خودتم می‌ترسی؟
- یه عده دنبالمونن! م*حکم بشین!
سریع ماشین را روشن کرد و با مهارت به حرکت درآورد. از سرعت زیاد، ترس به دلم افتاد و گفتم:
- توروخدا آروم تر!
از آینه ماشین نگاهی به جاده انداختم و گفتم :
- کسی دنبالمون نیست که!
شاهرخ از آینه نگاهی به پشت سر انداخت و گفت:
- فک کنم گممون کردن، لعنتیا از کجا فهمیدن من برگشتم؟!
با دلهره پرسیدم:
- کیا؟ اصلا چرا باید دنبالت باشن؟
شاهرخ چشم‌هایش را با د*ر*د بست و گفت :
- دنبال من نه دنبال ما! س*فت بشین باید بریم یه جای امن.
اشک به چشمانم نشست و طبق معمول همیشه که وقتی نگرانم سکوت می‌کنم تا خود مقصد حرفی نزدم.
با سرعت سرسام‌آوری و البته با مهارت از جاده گذشتیم. کم‌کم از شهر خارج می‌شدیم و سایه‌ی سیاه درخت‌های درهم پیچیده، در نظرم تداعی شد. سکوت را جایز ندانستم و رو به شاهرخ که جدی‌تر از همیشه بود و چشم‌های آبی رنگش طوفانی شده بود،گفتم:
- کجا داریم می‌ریم شاهرخ؟ من می ترسم!
سوالم را بی‌جواب گذاشت و بعد از گذشتن از جاده‌ی پر از چاله و داغانی که از شدت تکان‌های ماشین حالت تهوع به من دست داد! به یک کلبه وسط جنگل رسیدیم! صدای زوزه‌ی گرگ‌ها و جیرجیرکا سکوت شب را می‌شکست و من بیشتر از هر زمانی ترس وجودم را فراگرفت.

مهتاب

 

[blue berry]

پارت پنجاهم:
ماشین را کنار کلبه نگه داشت و با عجله پیاده شد. چراغ‌های داخل کلبه را روشن کرد که کمی از ترس و اضطراب من کمتر شد. نگاهی به شاهرخ انداختم و گفتم:
- نمی‌خوای بگی چه اتفاقی افتاده؟
چشمانش را م*حکم روی هم فشرد و درحالی‌که گوشه‌ی ل*ب بی‌رنگش را به دندان‌گرفت، گفت:
- خودمم درست نمی دونم!
با دهانی از تعجب باز مانده و عصبی به این‌طرف و ان طرف نگاهی انداختم و گفتم :
- یعنی چی؟ این همه تعقیب و گریز بازی درآوردی و نمی‌دونی کی دنبالته؟ یا بهتر بگم دنبالمونه! چیکار کردی شاهرخ؟ اصلا به من چه ارتباطی داره؟
کمی مکث کرد، صدای کوبیده شدن کفشش بر زمین سکوت بینمان را می‌شکست و درحالی‌که به نقطه نامعلومی خیره شده بود، گفت:
- موضوع کمی پیچیده‌س مارال، توصیحش کمی سخته و باورنکردنی! ببین یه تلفن تهدیدآمیز داشتم مارال! می‌گفت نمی زاره آب خوش از گلوم پایین بره و منم باید مثل خودش زجر بکشم! اولش جدی نگرفتم ولی بعد از یه مدت تمام دخترایی که آشنایی نزدیکی باهاشون داشتم، یکی یکی ناپدید شدن!
درون ذهنم در حال حلاجی جملاتی بودم که از د*ه*ان شاهرخ خارج می‌شد و من بی‌حرف و بدون پلک زدن در حال گوش دادن بودم، خیره به شاهرخ ل*ب زدم:
- وحشتناکه!
- دوروز پیش جنازه یکیشون رو پلیس از ته دره پیدا کرد!
- باورم نمیشه ...وای خدای من!
- چیزی که این وسط عجیبه، اینه که آسیبی به من نمی‌رسونه و فقط به دخترای اطراف من صدمه می‌زنه!
تمام تنم از ترس به رعشه افتاد و سرمای بدی به جانم افتاد‌. چشم‌هایم را بستم و نفس عمیقی کشیدم تا بتونم به خودم مسلط باشم! شاهرخ سرش را به صورتم نزدیک کرد و گفت:
- حالا فهمیدی چرا رفتم؟
چشمانش از شدت اضطراب و حالتی عصبی قرمز شده بود و با حالت زاری گفت:
- مارال من نمی‌خوام اتفاقی برات بیوفته!
درحالی‌که ل*ب‌هام می‌لرزید و تنم به رعشه افتاده بود، گفتم:
- با پلیس هم تماس گرفتی؟
- به فکرم رسید، اما اون ع*و*ضی تهدیدم کرد که پای پلیس وسط بیاد، بلای وحشتناکی سر تو میاره! یارو یه روانیه، کلی هم آدم داره از سایه خودم هم می ترسم، مارال می‌فهمی؟!
سرش را با دستانش دستش فشار داد و گفت:
- اگه اتفاقی برای تو بیوفته من می‌میرم مارال!
چشم‌های آبیش طوفانی شد و درحالی‌که به نقطه‌ی نامعلومی خیره شده یود،گفت:
- اگه پیداش کنم خودم می‌کشمش!
در م*حکم کوبیده شد! جیغ بلندی از سر ترس کشیدم که شاهرخ من را در آ*غ*و*ش فشرد و آرام گفت:
- چیزی نیست، نترس! باد درو کوبید عزیزم!
نفس راحتی کشیدم و چشم‌هایم را روی هم گذاشتم. فضای خوفناکی ایجاد شده بود، دائم فکر می‌کردم همه می‌خواهند من را بکشند! ترس بدی به جانم افتاده بود، یاد قتل‌های زنجیره‌ای افتادم که بیکباره ته دلم خالی شد!
با حال زاری از سر بیچارگی ل*ب زدم:
- شاهرخ حالا باید چیکار کنیم؟من می ترسم!
چشم‌هایش پر از رگه های قرمز شد و با صدای آرام و خش‌داری گفت :
- باید من رو فراموش کنی! باید نزدیک من نشی مارال وگرنه تو هم در خطری!
ل*ب زدم :
-شاهرخ...
دست‌هایم را م*حکم فشار داد و گفت :
- بعید نیست تا الان پیدامون نکرده باشن! پاشو مارال باید از اینجا بریم!
کلاه سویی شرتش را توی صورتش کشید.
- اما تو چی؟ چیکار می‌خوای بکنی؟
- به نظر به من آسیبی نمی‌رسونه، وگرنه تا حالا سرم رو زیر آب کرده بود! من نگران توعم مارال!
مکثی کردم و در‌حالی‌که سرم را پایین انداخته بودم، آرام گفتم:
- یه ماشین سیاه بزرگ دوبار می‌خواست به من صدمه بزنه!
خشک شده و ناباور نگاهم کرد و گفت:
- نه... وای خدای من! نمیدونم چی باید بهت بگم مارال موضوع به این مهمی رو الان باید بگی؟ خدای من واای ...وااای!
درحالی‌که ل*بش را می‌جوید، تند و بی‌قرار طول و عرض کلبه را قدم می‌زد که گفت :
- نباید میومدیم اینجا، فقط دعا کن ردمون رو نزده باشن فقط دعا کن!
گریه‌ام گرفت، با صدای پر از بغضی درحالی‌که ل*ب هایم می‌لرزید و کنترول اشک‌هایم از دستم خارج شده بود، گفتم:
- شاهرخ؟! این چه بلاییه داره سرمون میاد؟ چه مشکلی با تو دارن ؟خدایا ...!
من را م*حکم در آغـ*ـوش کشید و گفت:
- تا وقتی بدونم حالت خوبه، منم خیالم راحته! تا زنده‌م نمی‌زارم بهت آسیبی برسونن مارال.
در چشم‌هایم خیره شد و شانه‌هایم را تکان داد و گفت :
- مارال؟ بهم قول بده مواظب خودت باشی، باید قوی باشی، باید!
به نشانه تایید چشم‌های خیس از اشکم را روی هم گذاشتم.
هوا به شدت تاریک بود و نم‌نم باران ریزی هم می‌بارید؛ با صدای رعدوبرق بیشتر ترس در وجودم رخنه کرد.
شاهرخ از کلبه خارج شد تا همه جا را خوب بررسی کند، چند دقیقه بعد برگشت و گفت:
- بدو مارال باید بریم، زود سوار شو
با سرعت و اضطراب رانندگی ماشین را به حرکت درآورد. ترس تمام وجودم را گرفته بود، به سایه خودم هم مشکوک شده بودم.
دیگر تحملش را نداشتم! در یک تصمیم آنی، دستگیره‌ی در را گرفتم و باز کردم؛ باد سردی به درون ماشین وزیدن گرفت و موهایم روی صورتم ریخت، آماده شدم خودم را از ماشین به بیرون پرت کنم و تمام؛ که شاهرخ شوکه شده فریاد زد:
- چه غ*لطی داری میکنی؟
لباسم را از پشت سر کشید و با یک دست فرمان را م*حکم در دست فشرد! ماشین تکان بدی خورد و در حال چرخش به دور خود بود به طوری که رد لاستیک‌ها در کف جاده برجای ماند و صدای گوش‌خراشی را ایجاد کرد! ماشین‌ها بوق زنان به نشانه‌ی اعتراض از کنارمان رد شدند که شاهرخ با سرعت کنار جاده ماشین را متوقف کرد. لحظاتی هر دو مشغول نفس نفس‌زدن بودیم و ناباورانه و بغض‌آلود به روبه‌رو خیره شده بودیم.
سکوت بدی بینمان افتاد. با د*ر*د چشم‌هایم را بستم و سپس نگاه خجالت زده‌ای به صورت شاهرخ که در تاریکی شب فقط برق اشک در چشمانش دیده می‌شد انداختم، که ضربه محکمی را طرف چپ گونه‌ام حس کردم و صدای بغض آلود و دردمند شاهرخ که گفت:
- چه غ*لطی داشتی می‌کردی؟ اینهمه بدبختی نکشیدم که تهش خودتو بکشی احمق! چطور تونستی مارال جواب بده، هان؟ چطور تونستی لعنتی؟
حریصانه سرم رو در آغـ*ـوش گرفت و گفت:
- تا من هستم از چیزی حق نداری بترسی، خودم مواظبتم فهمیدی؟
سرم را آرام به نشانه‌ی تایید تکان دادم، قلبم به شدت می‌کوبید به طوری که گویی می‌خواهد از س*ی*نه‌ام بیرون بزند، اشک‌هایش را پاک کرد و نفس عمیقی کشید، سپس دوباره به راه افتاد.
جلوی ویلا تقریبا خودم را از ماشین شاهرخ به بیرون پرت کردم، شال حر*یرم خیس شده بود. باران داشت با شدت بیشتری می‌بارید. مهسا سراسیمه در را باز کرد، با دیدنش انگار دنیا را به من داده بودند! م*حکم در آ*غ*و*ش فشردمش که گفت:
- خوبی تو؟ چرا انقدر می‌لرزی کجا بودی؟ بهادر چند بار سر زد، خبرت رو بگیره پیچوندمش که خوابی، شاهرخ باهات چیکار داشت؟
- توروخدا چیزی بهش نگی مهسا، نگران می‌شه! بعد برات تعریف می‌کنم.
مرموز نگاهم کرد و گفت:
- خیالت راحت باشه‌، بریم تو سرما می‌خوری.
سردردم از یادم رفته بود، از پله ها بی سروصدا بالا رفتم، مستقیم به سمت حمام حرکت کردم، یه دوش آب گرم کمی حالم را بهتر کرد، هر چند همه‌اش نگاهم به در بود و می‌ترسیدم هر آن یکی سر برسد و من را توی وان خفه کند! با حال زاری گفتم :
- خدایا کمکم کن ....

مهتاب

 

[blue berry]

پارت پنجاه و یکم:
روی تخت دراز کشیدم. خیلی خسته بودم، دیگر نمی‌خواستم به چیزی فکر کنم، این مسافرت هم بیش از حد من را خسته کرده بود. دلم می‌خواست، زودتر برگردیم اما نمی‌شد، تازه تعطیلات شروع شده بود و دست کم دو روز دیگر باید در اینجا می‌ماندیم. پس باید یک طوری خودم را سرگرم می‌کردم.
طبق عادت همیشه هم نمی‌تونستم‌، در این تاریکی به کنار دریا بروم، آهی ازته دل کشیدم. مهسا کنارم دراز کشید و گفت:
- چیزی شده؟ خوب نیستی!
- نه مشکلی نیس مهمونی خوش گذشت؟
قصد نداشتم او را نگران کنم، این مشکل من بود، برای همین بحث را عوض کردم و چیزی از مشکلات عجیبی که گریبانم را گرفته بود، بروز ندادم. مهسا گفت:
- اوف نبودی ببینی چه فک و فامیلای خفنی داشتن، انگار از دماغ فیل افتادن ایش!
خندیدم و گفتم :
- معلومه حسابی حالت گرفته شده!
- نه خوش گذشت، بهادر از کنارمون دور نشد، باباشم خیلی تحویل می‌گرفت و نمی‌زاشتن بد بگذره.
بـ..وسـ..ـه ای به گونه‌اش زدم و گفتم:
- شب بخیر مهسای عزیزم.
او هم خمیازه‌ای کشید و پتو را، روی سرش کشید. با قدم‌هایی آرام به کنار پنجره رفتم و به تاریکی شب که همه جا را پوشانده بود، نگاه کردم. سرم را به شیشه تکیه دادم. یاد چشم‌های طوفانی شاهرخ افتادم و احساس عجزی که کلافه‌اش کرده بود. شاهرخ مانند خ*ون در رگ وپیم جاری بود، با دیدنش انگار قلبم دوباره شروع به تپیدن می‌‌کرد. من عاشق شاهرخ بودم شاید چیزی فراتر از عشق! وقتی به یاد حرفی که به بهادر زدم افتادم از خودم و رفتارم خجالت کشیدم، من چقدر احمق بودم!
بهادر هم گویا متوجه شده بود که تصمیم من از روی بچه‌گی است یا شاید هم لجبازی با شاهرخ یا با خودم!
بهادر خیلی عاقل‌تر از چیزی بود که فکر می‌کردم؛ کاش من هم می‌توانستم کمی بر مبنای عقل جدا از احساس تصمیم بگیرم. شخصیت فوق العاده احساسی من دست و پایم را در زندگی بسته بود. همیشه می‌خواستم دل همه را بدست بیاورم، اینکه همه به من توجه کنند یا مرا دوست داشته باشند، من راراضی می‌کرد، ولی اینجا با سال‌های قبل زندگیم فرق می‌کرد. حالا نمی‌توانم هم زمان علاقه دو نفر را داشته باشم!
یک نفر دلش شکسته می‌شد، بالاخره یک نفر را به ناچار باید از خودم ناراحت می‌کردم.
آهی کشیدم و گفتم:
"من باید بهش کمک کنم، شاهرخ به من احتیاج داره! ولی چطوری؟ چه کاری از دستم برمیاد، درحالی که با نزدیک شدن بهش جون منم به خطر میوفته؟! هرچند که حالا هم ممکنه بلایی سرم بیاد."
آهی کشیدم کسی را دوروبرم نمی‌دیدم که با خیال راحت این مشکل را با او درمیان بگذارم. خیلی دلم می‌خواست روی شن‌های ساحل نشسته بودم و صدای امواج ملایم دریا و سوسوی ستاره‌ها دلم را آرام می‌کرد، ولی ترس در وجودم رخنه کرده بود و مانع این می‌شد که به جلو قدم بردارم.
این ترس لعنتی که آدم را راکت نگه می‌داشت‌، مانند آبی که در اثر زیاد ماندن می‌گندد و به لجن تبدیل می‌شود! این ترسی که جسارت را از آدم می‌گیرد و وقتی به خودت می‌آیی می‌بینی سال‌های زیادی از عمرت می‌گذرد و تو مانند یک ساعت کوکی روزمرگی زندگیت را کوک می‌کردی! ولی نیروی عشق قوی‌تر از ترس است، همه‌ی زندگیت را به حرکت وامی‌دارد! جسارت کارهایی را به آدمی، می‌دهد که در حالت عادی نمی‌توانی حتی فکرش را هم بکنی!
عشق نقطه مقابل ترس است*
یک ترسو هیچ وقت عاشق نمی‌شود، آدم‌های ترسو نقطه امن زندگیشان را رها نمی‌کنن! جسارت خواستن را بخودشان نمی‌دهند و بهترین‌ها را حق خودشان نمی‌دانند!
حالا تو کجای زندگیت هستی مارال؟ طرف ترسی یا عشق؟ حاضری برای عشق جسارت کنی؟ خطر کنی؟ ازخودگذشتگی کنی؟ هر وقت جواب این سوال‌ها بله بود تو عاشقی ...

***
صبح با نوازش‌های پدر از خواب بیدار شدم؛ هول شده سرجایم نشستم که پدر دست‌هایش را به نشانه تسلیم بالا برد.
- سلام بابا ببخشید ترسیدم
پدر با لبخند محوی گوشه‌ی لب‌هایش گفت:
- اینطوری که تو ازخواب پریدی و نشستی تو تخت، والا منم ترسیدم!
دوباره معذرت‌خواهی کردم که گفت:
- خوبی بابا؟
- بله چطور مگه؟
- مهسا دیشب می‌گفت همش کابوس دیدی، چند بارم تو خواب جیغ زدی، که ما هم شنیدیم نخواستیم بیدارت کنیم همگی خیلی نگرانت شدیم دخترم، الانم که ساعت از ۱۲ گذشته و تو هنوز تو تختتی!
شرمنده نگاهی به پدر انداختم که گفت:
- اگه چیزی هست که اذیتت می‌کنه، می‌خوای با من درمیون بزاری؟
موهایم را دور انگشتم حلقه کردم و هول شده گفتم:
- نه ممکنه برای هرکسی پیش بیاد که کابوس ببینه معذرت می‌خوام که نگرانتون کردم بابا.
-می‌خوای بفرستمت اتریش یه مدت پیش مهتاب اره بابا؟
- ممنون بابایی نه امسال کنکور دارم.
بابا آهی کشید و گفت:
- لعنت به این کنکور، ببین این همه استرس چه بلایی سر بچه‌هامون میاره!
خندیدم و گفتم :
- من که آماده‌ام بابایی، انشالله امسال قبولم.
پدر بـ..وسـ..ـه‌ای روی موهایم نشاند و گفت:
- حتی اگه یه درصد هم قبول نشدی هیچ مهم نیست، سلامتی تو از همه چیز مهمتره! مادرت دیشب تا صبح تو فکرت بود و نخوابید. به این اخلاق خشکش نگاه نکنین باباجان، مادرتون یه فرشته‌اس خیلی دوستون داره.
از شنیدن حرفای پدر دلم غرق شادی شد، او را در آغـوش کشیدم و لحظاتی چشم‌هایم را بستم. دستی بر موهای نامرتبم کشید و آرام گفت :
- اگه دلت با بهادر نیست بگو بابا، کسی مجبورت نکرده!
با خجالت گفتم :
- نه خیلی هم پسر خوبیه، فقط من مناسب اون نیستم، من درخودم نمی‌بینم یه زندگی رو جمع کنم بابا روحیاتم بچه گونس!
- مهم علاقه دوطرفه‌اس، عشق آدم رو بالغ می‌کنه دخترم! همین که نظرت راجبش خوبه امیدوارکننده‌اس.

مهتاب

دانلود رمان های عاشقانه

 

[blue berry]

پارت پنجاه و دوم:
- پاشو بابا دلم می‌خواد تو این سفر فقط شاد باشی، به هیچی هم فک نکن درست می‌شه. اگه هم اینجا راحت نیستی بریم شیراز پیش خاله‌ات هوم؟
ابروهایم درهم پیچید و اشک شوق در چشمانم نشست خیره به پدر، لبخندی زدم و گفتم :
- ممنون بابایی تو خیلی خوبی!
- صبحانه که نخوردی پاشو بریم ناهار.
- تا شما برید پایین، منم سروضعم رو مرتب کنم، اومدم.
پدر دستی بر زانوانش گذاشت و گفت:
- منتظرتیم بابا.
و از اتاق خارج شد. با عجله وارد حمام شدم و یک دوش ۵ دقیقه‌ای گرفتم. یک مانتوی مشکی همراه با تیشرت سفید و شلوارجین پوشیدم، شال مشکی ساده‌ای هم روی موهایم انداختم سپس با عجله از پله‌ها پایین رفتم. همگی دور میز ناهارخوری نشسته بودند؛ سلامی کردم که همه با مهربانی جواب دادند. مادر کنار خودش یک صندلی نشان داد و گفت:
- بیا اینجا بشین مامان جون، شدی پوست استخون! خودم باید بالا سرت باشم موقع غذاخوردن!
از این ابراز علاقه مادر خنده‌ام گرفت، چشمی گفتم و کنارش نشستم. متوجه نگاه‌های عجیب بهادر به خودم شدم که خیلی متفکر و ساکت نشسته بود. گاهی هم سربه سر مهسا می‌گذاشت.گفتم نکند دیروز من را تعقیب کرده یا چیزی فهمیده باشد؟! شانه‌هایم را بالا انداختم و گفتم:
"فعلا بی‌خیال بعدا ازش می پرسم خیلی نامحسوس.
الان بهتره غذام رو بخورم دیشب که شام نخوردم صبحونه هم که هیچی حسابی دلم ضعف می‌رفت."
با دیدن قرمه سبزی سرمیز چشم‌هایم برقی زد، با عجله برای خودم غذا کشیدم و شروع به خوردن کردم. تندتند لقمه‌هایم را می‌جویدم و قاشق بعدی، سرم را بلندکردم که دیدم همه با تعجب من را نگاه می‌کنند! با د*ه*ان پر، سرم را تکان دادم و گفتم :
- هووم؟
مهسا تک خنده‌ای کرد و گفت:
- خفه نشی!
ناگهان همه به خنده افتادند. با قیافه‌ای مظلوم، نگاهی کردم و لقمه‌ام را با نوشابه قورت دادم.
- خب چیه دو روزه غذا نخوردم!
مادر پشت چشمی نازک کرد و با لبخند محوی گفت:
- منو باش خودم می‌خواستم قاشق بزارم دهنش!
پدر به عادت همیشه سبیل‌هایش را کنار زد و با لبخند گفت:
- خانم ول کن! نوش جونت دخترم.
بهادر یک بشقاب سالاد با سس زیاد را به طرفم گرفت و گفت:
- بخور نوش جونت.
بشقاب را از دستش گرفتم و گفتم ممنون. همگی مشغول خوردن ناهار شدند. غذایم که تمام شد، گفتم:
- آخیش سیرشدم!
مهسا با لبخند کجی گفت:
- فک کنم در اینجور مواقع میگن خداروشکر!
بهادر دیگر نتوانست خنده‌اش را کنترل کند و با صدای بلند شروع به خندیدن کرد سپس با مهسا دست‌هایشان را به هم کوبیدند! من هم چپ چپی نگاهشان کردم و گفتم:
- اون رو من همیشه تو دلم می‌گم! برای شما هم دارم آقا بهادر!
از سرمیز بلند شدم و از آشپزخانه بیرون رفتم. آن‌ها همچنان می‌گفتند و میخندیدند.
***
چند روزی را طبق روال این مدت، به گشت و گذار و گردش گذراندیم. هر وقت از ویلا خارج می‌شدیم دچار استرس شدیدی می‌شدم. مدام دوروبرم را نگاه می‌کردم، منتظر تماس شاهرخ بودم. تمام این چند روز کاملا از او بی‌خبر بودم.
تنها دیشب موقع برگشتن، ماشینش را که با فاصله از ما حرکت می‌کرد، دیدم! ته دلم قرص شد که حواسش به من بود و مواظب من است.
آدم زمانی که حرف بزرگی را توی دلش دارد و نمی‌تواند با کسی راجبش صحبت کند، تنهاتر و منزوی‌تر می‌شود. درست مانند این روزهای من! دوست داشتم به خانه خودمان برگردم و خودم را با درس و کتاب‌هایم سرگرم کنم. دلم می‌خواست از واقعیت‌های وحشتناک زندگی فرار کنم، می‌خواستم در دنیای کوچیکی که برای خودم ساخته‌ بودم غرق شوم. چه می‌شد اگر من هم مانند بقیه آرامش داشتم!؟
آهی کشیدم. شب قبل خواب، پدر تصمیم گرفت همگی به تهران برگردیم و من از این تصمیم او بسیار خوشحال بودم.
دلم برای تختم که همیشه پر از کتاب و کاغذ بود، تنگ شده بود، حتی برای عروسک خرسی قهوه‌ایم که از بچگی نگه‌اش داشته بودم و همیشه با من بود.
آخر شب دلم خیلی گرفته بود، احساس بدی داشتم! فضای اطرافم خیلی سنگین و دلگیر بود و نفس کشیدن برایم سخت شده بود. روی تختم دراز کشیدم و سعی کردم بخوابم.
نصف شب با صدای جیغی که کشیدم از خواب پریدم!
کابوس وحشتناکی بود! خواب دیدم چند مرد سیاه پوش با صورت‌های کریه من را از خونواده‌ام جدا کردند، دست و پایم را بسته بودند. هر چه سعی می‌کردم تا خودم را نجات بدهم، طناب‌ها دست و پایم را زخم می‌کردند. آن‌ها هم با دیدن تقلای من قهقه‌ی وحشتناکی می‌زدند!
هر چه فریاد می‌زدم:
-مامان ..بابا..مهسا ..؟ از دور ایستاده بودند و با صورت‌های بی‌روح من را نگاه می‌کردند! با گریه التماس کردم ولی صورت‌هایشان را از من برگرداندند!
مردهای سیاه پوش همچنان قهقه می‌زدند که ناگهان از خواب پریدم!
دانه‌های درشت عرق صورتم را خیس کرده بود، این چه کابوسی بود؟! ساعت ۳ نصفه شب بود و خانه غرق سکوت و خواب. مهسا در خواب با د*ه*ان نیمه باز درحالی‌که موهایش در صورتش ریخته شده بود و تنها نور کمی از لای پنجره بر صورتش می‌تابید. موهاش را از صورتش کنار زدم. یکباره با وجود حضورش اما دلم برایش تنگ شد، بـ..وسـ..ـه‌ای روی گونه‌اش نشاندم، غلتی زد و روی پهلویش خوابید.
آهی کشیدم و دوباره چشم‌هایم را بستم، درحالی‌که دست‌های مهسا را در دستم می‌فشردم و نوازش می‌کردم به خواب رفتم.
***
صبح ساعت ۶، همگی بیدار شده و عزم رفتن کردیم. پدر چمدان‌ها را با کمک بهادر داخل ماشین گذاشت. هنوز تحت تاثیر کابوسی که دیده بودم، حالم حسابی گرفته بود.
سریع به کنار دریا رفتم، چند نفس عمیق کشیدم و بوی شن‌های خیس و آب‌های متلاطم دریا حالم را بهتر کرد!
با شنیدن صدای مهسا سریع به طرف ماشین دویدم. همگی در ماشین بابا نشستیم و بهادر هم با ماشین خودش پشت سرما حرکت کرد.
مهسا به محض سوار شدن به خواب رفت، مادر هم دائم چرت می‌زد. دستی بر شانه‌ی مادر کشیدم و گفتم:
- مامان؟ شما بیا عقب بگیر بخواب من بیدارم حواسم به بابا هست.
هنوز داخل شهر بودیم، پدر کنار جاده نگه داشت، من و مادر جاهایمان را با هم عوض کردیم،پدر گفت :
-لامصب هوا یجوریه آدم خوابش میگیره!
خندیدم و گفتم:
- شما بخواب من حواسم هست بابا!

مهتاب

دانلود رمان های عاشقانه

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[blue berry]

پارت پنجاه و سوم:
پدر درحالی‌که توجه ش به جاده بود، آرام گونه‌ام را کشید وگفت:
- ای شیطون کم نمک بریز،حالا یه چایی برای من بریز خواب از سرم بپره!
- عه بابا پشت فرمون که نمیتونی چایی بخوری!
و بعد با لبخند بدجنسی گفتم:
- اما من میتونم!
پدر با چشم‌های گرد شده نگاهی به من انداخت! فلاکس را برداشتم که برای خودم چایی بریزم که متوجه شدم خالی‌ است! ل*ب هایم آویزان شد و گفتم:
- عه خالیه که!
پدر قهقهه‌ای زد و گفت:
- حقته تک خور! مامانت یادش رفته پر کنه، اشکال نداره سر راهمون فلاکس رو پر می‌کنیم.
از آینه نگاهی به جاده انداختم و ماشین بهادر را دیدم که با فاصله کمی از ما حرکت می‌کرد. دست را پیش بردم تا ضبط را روشن کنم که پدر گفت:
- صداشو کم کن بابا، نمی‌بینی خوابن؟ چه خوابیم رفتن، انگار دو قرنه نخوابیدن!
تک خنده‌ای کرد، سرش را تکان داد و یک خمیازه بلند کشید.
- بابا خوابت میاد؟ بزن کنار عجله که نداریم!
- نه بابایی حواسم هست...
برگشتم مهسا را دیدم که سرش را روی پای مادر گذاشته و در خواب عمیقی فرو رفته بود، مادر هم سرش را تکیه داده بود به پشتی صندلی و غرق خواب بود.
- با کیا اومدیم مسافرت! قشنگ خوابگاس!
حوصله‌ام حسابی سر رفته بود، کمی با گوشی جدیدم که بهادر هدیه داده بود، بازی کردم که دیدم پدر باز خمیازه می‌کشد! از دور یک مغازه سوغاتی فروشی دیدیم، یک سماور بزرگ جلو مغازه بود که بخار از آن بلند می‌شد پدر کنارش نگه داشت و گفت:
- بابا تا من یه چرت می‌زنم، برو این فلاکس رو پر کن یکم خوراکی هم بگیر.
چشمی گفتم و پیاده شدم. مغازه لبه‌ی یه درّه ساخته شده بود، که منظره‌ی چشمگیری داشت. کوه‌های دوروبر پوشیده از درخت‌های سبز و زیبا بود، نیمکت‌های چوبی زیبایی جلوی مغازه چیده شده بود. فلاکس را به فروشنده دادم و خودم مشغول برداشتن چیپس و تخمه شدم.
ناگهان با شنیدن صدای وحشتناک کشیده شدن لاستیک روی جاده و برخورد دو ماشین بسته‌های خوراکی از دستانم بر زمین افتاد!
فروشنده هول شده دستی بر سر کوبید و با صدای بلندی فریاد زد :
- یا ابوالفضل!
به یکباره تمام تنم یخ کرد و لرزشی نامحسوس بر جانم رعشه انداخت، گویی دلم گواهی بد می‌داد. با تمام توان از مغازه به بیرون دویدم،قلبم تندتند می زد، یک ون سیاه بزرگ دیدم که با سرعت زیادی دور شد! نفس هایم به شماره افتاد، با قدم‌های خشک و بی‌جان به طرف پرتگاه رفتم! ماشین پدر در حال سقوط در درّه بود، زانوهایم خم شد... افتادم!
یک لحظه قلبم از ضربان افتاد... صداهای دوروبرم را دیگر نمی‌شنیدم ! چشمانم گویی از پلک زدن عاجز بود و ریه‌هایم برای ذره‌ای اکسیژن التماس می‌کرد! خیره به ماشین عزیزانم که جلوی چشمم داشتند پرپر می‌شدن، انگار صدای جیغ‌های مهسا توی سرم چزخ می‌زد، صورت مضطرب و ترسیده پدر... فریادهای مادرم که از خدا کمک می‌خواست!
کسی من را در آغـ*ـوش کشید، شوکه شده چشم از درّه برنمی‌داشتم، زبانم قفل شده بود!
بهادر را دیدم که با چشم‌های به خ*ون نشسته و اشکی اسم من را ل*ب می زد. داشتم از حال می‌رفتم،بهادر درحالی‌که گویی بر سرم فریاد می‌زد، کشیده‌ی محکمی بر صورتم نشاند، یک آن گوشم به روی صداها باز شد و صدای همهمه‌ی دوروبرم، جیغ و گریه‌های مسافرینی که از کنجکاوی جمع شده بودند و صدای جهنمی منفجر شدن ماشین ...فریاد زدم:
- خدا...
نمی‌توانستم نفس بکشم، دنیا دورسرم می‌چرخید، مسخ شده به سمت درّه رفتم تا به خانواده‌ام کمک کنم، بهادر با صدای بلند و مردانه‌ای گریه می‌کرد، دست من را کشید و م*حکم من را در آغـ*ـوش کشید.سرم را به س*ی*نه‌اش چسباند و مدام حرف‌هایی نامفهوم می‌زد. از شدت فشار عصبی چشم هایم سیاهی رفت و دیگر چیزی نفهمیدم.

***
چشم هایم را به آرامی باز کردم، نور خیره کننده‌ای چشمم را می‌زد. دستم را سایه‌بان چشمانم کردم و خیره شدم به سقف سفید بالای سرم، پاهایم انگار خواب رفته بود. فریاد زدم:
- مهسا؟ ...بابا ؟...
سوزن سرم را از دستم بیرون کشیدم، ریزش اشک‌های داغی را روی گونه هایم حس کردم فریاد زدم:
- مامان کجایی؟ مامان؟؟
دو پرستار به سرعت وارد اتاق شدند. پشت سرشان بهادر سراسیمه وارد شد.
زیر چشم‌هایش گود افتاده بود و ریش‌هایش حسابی بلند شده بود. با دیدن لباس های مشکیش دیوانه شدم، فریاد زدم:
- اینا چیه تنت بهادر؟ اینا چیه؟ بابام کو؟ بگو بیاد دلم برای مامان و مهسا تنگ شده ،بگو بیان ...بگین بیان توروخدا!
بهادر همین‌طور اشک می‌ریخت، جلو آمد و من را م*حکم در آ*غ*و*ش کشید. تقلا می‌کردم که بروم، پرستار گفت:
- بیارش رو تخت آرام بخش تزریق کنم
داد زدم :
- ولم کنید من می‌خوام برم!
با التماس به بهادر گفتم:
- توروخدا منو ببر، نمی‌خوام اینجا باشم من دارم دق می‌کنم بابامو می‌خوام، مهسا؟ بیا خواهری... مامان؟ مامان بیا توروخدا! بهادر بریم من می‌خوام برم...
به سختی سه نفری من را روی تخت خواباندند و احساس سوزش سوزن روی دستم! با بی‌حالی به بهادر نگاه می‌کردم و اشک می‌ریختم، با صدای آرامی گفت:
- می‌ریم عزیزم هر وقت خوب شدی می‌ریم.
خیره شدم به چشم‌های سرخ و اشکی بهادر و دوباره در عالم بی‌هوشی رها شدم.
***
وقتی به هوش آمدم، هوا تاریک بود بهادر سرش را روی لبه تخت گذاشته بود.
دستم را روی دستش گذاشتم که از خواب پرید. با صدای بی‌جانی گفتم :
- بریم بهادر دیگه نمی‌خوام بخوابم!
دوباره برق اشک در چشم‌هایش نشست. بـ..وسـ..ـه‌ای بر دست هایم زد و گفت :
- باشه عزیزم می‌ریم هر وقت تو بگی!
با صدای مظلومی گفتم:
- منو می‌بری پیششون؟
چشم هایش را روی هم گذاشت، قطره اشکی روی گونه‌‌اش سر خورد و گفت:
- آره حتما می‌ریم.
گلویم می‌سوخت. با صدای خش‌داری گفتم:
- تمام تنم خشک شده همه جام د*ر*د می‌کنه.
- طبیعیه عزیزم یک هفته‌اس بیهوشی.
متعجب گفتم:
- یک هفته!!
سرش را تکان داد. قلبم سنگینی می‌کرد و ک*م*رم زیر بار این مصیبت داشت خم می‌شد! دائم در دلم انکارش می‌کردم و می‌گفتم نه واقعیت ندارد آن‌ها زنده هستند! عزیزان من نمرده‌اند! دوباره چشمه‌ی اشکم جوشید، ل*ب هایم می‌لرزید، با صدای خش‌دار بغضی گفتم :
- مهتاب کجاس؟ می دونه؟!
سرش را پایین انداخت، نگاهش را از من دزدید و گفت:
- آ.. آره خوبه!
- می‌خوام ببینمش.
- الان نمی‌شه عزیزم ساعت ملاقات فرداس.
باعجز گفتم:
- بهادر من حالم خوب نیست، دارم دق می‌کنم، می‌خوام مهتاب رو ببینم.
- قول می‌دی داد و بیداد نکنی؟
با ل*ب‌های لرزان گفتم :
- قول می‌دم.
مکثی کرد و گفت:
- تو همین بیمارستانه،اما بیهوشه! با شنیدن این خبر شوک بدی بهش وارد شده ولی حال دوتاشون خوبه بخاطر حاملگیش تو مراقبت های ویژه‌اس.
با ناله گفتم:
- خدا این چه مصیبتی بود؟! خدایا منم بکش راحتم کن!
بهادر سرم را در آغـ*ـوش کشید و با گریه گفت:
- قوی باش مارال، نزار با دیدن حالت عذاب بکشم!
- تو درک نمی‌کنی، هیچ کس درک نمی کنه من یتیم شدم... مادرم ..خواهرم ..خدایا نمی‌تونم تحمل کنم !دلم می‌خواد بمیرم! بریم بهادر دارم خفه می‌شم...
بـ..وسـ..ـه‌ای روی گونه‌ام زد و گفت:
- وایسا برم ببینم چیکار می‌کنم.
و با قدم‌هایی سنگین از اتاق خارج شد.

مهتاب

دانلود رمان های عاشقانه

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[blue berry]

پارت پنجاه و چهارم:
تا حد زیادی بی‌حال و ضعیف شده بودم، چشم‌هایم سیاهی می‌رفت، خودم را به در رساندم، دستگیره در را پایین کشیدم و از اتاق خارج شدم، پرستاری با دیدن من سریع جلو آمد و گفت:
- عزیزم کجا راه افتادی؟ برو توی تختت.
دستش را م*حکم فشردم و با گریه و التماس گفتم:
- توروخدا بزار خواهرم رو ببینم فقط چند دقیقه.
پرستار که دلش به حالم سوخت، قبول کرد. دستش را به دور بازوی نحیفم حلقه کرد و من را به سمت اتاق مهتاب هدایت کرد. از دور رادوین را دیدم، سرش را بین دست‌هایش گرفته بود و روی صندلی انتظار نشسته بود. با دیدن من سریع به طرفم آمد، سرم رو روی شانه‌اش تکیه دادم، شانه‌هاش از شدت گریه می‌لرزید، با صدای خسته و بغض آلودی گفت:
- دیدی چه بلایی سرمون اومد مارال؟
دیگر نای اشک ریختن نداشتم؛ فقط قلبم فشرده‌تر می‌شد. با گریه مردانه‌ای که صدایش را بم ‌تر از معمول کرده بود ،گفت:
- مارال خدا بهت صبر بده عزیزم، باورش سخته، هضم این ماجرا سخت‌تر! می‌بینی عشقم افتاده روی تخت بیمارستان؟! ای خدا ...این مصیبت سنگینیه... زن و بچم رو به خودت سپردم... خدایا!
دستم را از دورش پایین انداختم و آرام پشت شیشه اتاق ایستادم، با دیدن مهتاب توی آن وضعیت و شکم بالا آمده ل*ب‌هایم لرزید ... بغض داشت خفه‌ام می‌کرد دستم را م*حکم به بازوی رادوین گرفتم که نیوفتم که نشکنم که تمام نشوم تا این مصیبت راه گلویم را نبندد! سرم را به شیشه تکیه دادم و آرام گفتم:
- چرا اینطوری شد رادوین چرا خانواده‌ی من؟!چرا مهسا؟ دلم بابا رو می‌خواد، دلم دعواهای مامانو می‌خواد! رادوین بگو که نمردن، بگو که همش کابوسه، باورم نمی‌شه خدایا!
رادوین که بی‌صدا اشک می‌ریخت، دستی بر صورت سرخ‌شده و کبودش کشید، ب*وسه‌ای روی موهایم نشاند و گفت:
- بسه باید بری استراحت کنی مارال، خیلی ضعیف شدی.
پرستار دستم را گرفت و گفت:
- بیا عزیزم تو حالت خوب نیست‌.
و صورتش از شدت ناراحتی گرفته و محزون شد. دستم را از دستش درآوردم و گفتم:
- خوبم خوبم! کی مرخصم می‌کنید؟ می‌خوام برم!
بر رو زمین نشستم و شروع به گریه و زاری کردم...بهادر از راه رسید و با دیدن من در آن حالت اسفبار گفت:
- اینجا چیکار می‌کنی مارال؟پاشو بریم مرخصی.
***
ساعت حدود ۴ صبح بود. لباس‌های بیرونیم را تنم کردم و با کمک بهادر به سمت ماشین رفتیم. با دیدن آسمان گرفته و تاریک بغضم گرفت! احساس پوچی می‌کردم از اینکه هیچ کاری از دستم برنمی‌آمد، احساس عجز و ناتوانی می‌کردم.
بی صدا روی صندلی جلوی ماشین نشستم، بهادر هم پشت فرمان نشست و آرام شروع به حرکت کرد. سکوت آزاردهنده‌ای بینمان شکل گرفته بود؛ نگاهم به اخم‌های درهم بهادر افتاد و بندبند انگشت‌هایش که از شدت فشار دادن فرمان، سفید و رنگ پریده شده بود.
با صدای گرفته ای گفت:
- فردا باید بریم اداره پلیس.
نگاهی به نیم‌رخش انداختم و بازم سکوت...
- تو این مدتی که بی‌هوش بودی چندبار اومدن برای تحقیق ...موضوع چیه مارال؟ اینا کین؟ مطمعنا هدفشون تو بودی نه خونوادت. اگه یادت باشه موقع اومدن هم می‌خواستن تو رو زیر بگیرن! چی می‌دونی مارال؟ به من بگو..نباید بزاریم این حرومزاده‌ها قِصر دربرن!
چشم‌هایش تبدیل به دو کاسه خ*ون شده بود. دیگر تحمل نداشتم با یادآوری ون مشکی‌رنگ و آن روز جهنمی جنون آنی بر سرم آوار شد و حقیقتی تلخ به صورتم سیلی می‌زد، آن ها به خاطر من مردند! دستم را به سرم گرفتم و بی‌اراده فریاد زدم:
- بسه ...نمی‌خوام بشنوم... تمومش کن!
از شدت خشم و فشار عصبی تندتند نفس می‌کشیدم ، دنیا بر سرم خ*را*ب شده بود، با صدایی که از شدت اندوه و خشم توامان می‌لرزید، مظلومانه ل*ب زدم:
- تقصیر منه... من باید می‌مردم! حق من بود بمیرم... این چه بلایی بود؟! خدایا ...چرا من نمی‌میرم؟!
م*حکم ضربه‌ای به س*ی*نه‌ام زدم...
- چرا قلبم هنوز می‌تپه؟ چرا دق نمی‌کنم؟
زجه می‌زدم و با دست بر سروصورت خودم می زدم. بهادر هول شده می‌خواست دست من را بگیرد تا به خودم آسیب نزنم تا مرا آرام کند، ماشین کمی از جاده منحرف شد، سریع فرمان را دو دستی چسبید و گوشه‌ای نگه داشت!
ولی اهمیتی نمی‌دادم و درحال خودم بودم مرتب جیغ می‌کشیدم و با دست بر سر و صورت خودم می‌کوبیدم ، گوشه‌ی ل*بم پاره شد و اشک و خ*ون از کنار ل*بم سرازیر شد. ماشین عقبی با بوق زدن ، فریاد زد:
- یارو ؟چه غ*لطی داری می‌کنی؟
و با سرعت از کنارمان رد شد. بهادر دست‌هایم را م*حکم گرفت و فریاد زد :
- آروم باش مارال بسه! خودت رو از بین بردی آروم باش!
تندتند نفس می‌کشیدم، حس ماهی را داشتم که از آب بیرون افتاده است، گویی درحال تقلا و بال بال ‌زدن بودم، بهادر سریع بطری آب معدنی را جلوی دهانم گرفت و مجبورم کرد کمی آب بخورم .دستش را پر از آب کرد و صورتم را آب زد.
تمام مانتو شلوارم خیس آب شد، کمی آرام شدم و بی‌صدا اشک می‌ریختم. بهادر با صدای خش‌داری گفت:
- مارال بسه انقدر بیتابی نکن! حق داری هر چقدر ناراحت باشی... مصیبت بزرگیه عزیزم، به خودت مسلط باش. باید اون قاتل ع*و*ضی رو پیدا کنیم. سرنخ این معما ...دست توعه! نمی‌خوای که خونشون پای مال بشه ها؟ مارال برام تعریف کن هر چی می‌دونی ولی هر وقت حالت بهتر شد.
دست نوازشی روی موهای بهم ریخته‌ام کشید و گفت:
- من باهاتم مارال تا تهش، نگران هیچی نباش استراحت کن عزیزم.
صندلی را خواباند و من دراز کشیدم. سویی شرتش را روی من کشید و حرکت کرد. صدا زدم:
- بهادر؟
- جانم ؟
اشک‌های داغی روی صورتم لغزید و سوزشش را حس کردم، گفتم:
- خاکسپاری کی بود؟
آهی کشید و گفت:
- فعلا انجام نشده. پلیس هم اجازه نداد. تو و مهتاب باید ...کاراش رو انجام می‌دادین که تو بیمارستان بودین، ما هم شماره‌ای از اقوامتون نداشتیم. فعلا کسی نمی‌دونه!
ل*ب هایم شروع به لرزیدن کرد، با صدای لرزان و زاری گفتم:
- خدایا می‌شه این یه کابوس وحشتناک باشه بهادر بیدارم کن! نزار بیشتر از این توی این فضای لجن دست و پا بزنم!توانش رو ندارم دلم می‌خواد بمیرم ...
بهادر دستم را فشار داد و گفت:
- دیگه حق نداری حرفی از مردن بزنی فهمیدی ؟!!

مهتاب

دانلود رمان های عاشقانه

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[blue berry]

به ویلا رسیدیم. از پله‌ها با کمک بهادر بالا رفتیم، من را به سمت اتاق خودش هدایت کرد، دلم می‌خواست به اتاق مشترکم با مهسا بروم که بهادر مانع شد و گفت:
- بهتره فعلا نری اونجا!
روی مبل کنار تخت نشستم، به سمت حمام رفت و بعد از دقایقی کنار در ایستاد و گفت:
- بهتره یه دوش بگیری عزیزم، فضای بیمارستان آلوده‌ست، سرحال می‌شی!
من را به داخل حمام هدایت کرد و باصدای آرامی گفت :
- چیزی خواستی صدام کن.
چند دقیقه‌ای زیر دوش آب گرم نشستم و بی‌صدا اشک می‌ریختم، دلم تنگ شده بود... فضای سنگینی همه جا را پر کرده بود.
به یاد خنده‌های پدر افتادم، شوخی‌های مهسا، محبت‌های زیرپوستی مادر....تحملم را از دست دادم ، قلبم فشرده شد، نفسمبه شماره افتاد و تنم چون بیدی در دست باد به لرزه خانمان‌سوزی افتاده بود، بی‌اراده جیغی از سر د*ر*د بی‌کسی کشیدم ...
'خدایا من خونواده‌م رو از تو می‌خوام ..چرا بی کسم کردی؟ چرا همشون رو ازم گرفتی؟ خدایا ؟!!
زجه می‌زدم و آب گرم حمام هم التیامی بر زخم‌های قلبم نشد، دیگر نایی نداشتم آب بر سروصورتم می‌ریخت احساس کرختی می‌کردم، چشم‌هایم داشت روی هم میوفتاد، صدای بهادر را می‌شنیدم که اسمم را با نگرانی بسیار صدا می‌زد و م*حکم به در می‌کوبید؛ ولی توان جواب دادن نداشتم!
یکباره در با صدای بدی به دیوار کوبیده شد و بهادر مضطرب به طرفم دوید، با دیدن من با آن حال و روز و آن وضعیت نامناسب، چشم های سرخ‌رنگش گرد شد!
سراسیمه از حمام خارج شد و با یک حو*له سفید برگشت، رویش را برگرداند و با گریه گفت:
- ببین چیکار می‌کنی با خودت!
با عجز گفتم :
- برو بیرون به من دست نزن!
بی‌صدا حو*له را دورم پیچید، او هم همراه با من گریه می‌کرد. گریه هاش برایم بسیار دردناک بود، با صدای مردانه و گرفته‌اش گفت:
- وقتی صدات کردم و جواب ندادی خیلی نگرانت شدم مارال، مردن کم بود برای حالم!
با صدای بی‌جانی گفتم:
- معذرت می‌خوام... برو بیرون منم میام.
- پس در رو باز می‌زارم من پشت درم!
آرام من لبه وان نشاند و از حمام بیرون رفت. یک دوش سرسری گرفتم و آب را بستم. حو*له تمیز دیگری را به دستم داد، خودم را خشک کردم و حو*له رو دور خودم پیچیدم، از حمام خارج شدم که دیدم بهادر در اتاق نیست.
نفس راحتی کشیدم... نگاهم به روی تخت افتاد که برایم لباس گذاشته بود. سریع لباس‌ها را برداشتم و پوشیدم که کاملا اندازه‌ام بود.
چند تقه به در خورد و بهادر با سینی پر از آبمیوه و غذا وارد شد. نگاهش را از من می‌دزدید. گره ابروانش باز نمی‌شد. با صدای ملایمی گفت:
- باید غذابخوری عزیزدلم.
رفتم کنار پنجره و گفتم:
- نمی‌تونم چیزی بخورم، از گلوم پایین نمی‌ره.
دستم را کشید و روی تخت نشاند، خودش هم روبرویم نشست و گفت:
- باید بخوری اصلا با هم می‌خوریم.
قاشقی پر از تکه‌های جوجه و برنج برداشت و جلوی دهانم گرفت، من هم با بی‌میلی لقمه را آرام جویدم. قاشق دیگری پرکرد و خودش خورد. به زور لقمه‌اش را پایین می‌داد، انگار که او از من بی‌میل‌تر بود.
بعد از یکی دو قاشق، با صدای بی‌حالی گفتم:
- بسه می‌خوام بخوابم.
پتو را رویم مرتب کرد و از اتاق بیرون رفت. هرچقدر سعی می‌کردم فکر نکنم اما ذهنم معلق بود، مشتم را جلوی دهانم گرفتم و بی‌صدا گریه کردم، دیگر اشکی نمانده بود. تمام تنم از شدت فشار عصبی می‌لرزید، با قدمای آهسته مثل روح سرگردان، از اتاق خارج شدم؛ از پله ها آرام پایین رفتم، خانه غرق تاریکی بود.
در را باز کردم و به سمت ساحل رفتم. ساعت از نیمه شب گذشته بود و به زودی صبح می‌شد و اما هوا تاریک بود. پاهای بر*ه*نه‌ام توی شن‌ها فرو می‌رفت. با دیدن دریا یاد تمام روزهای خوبی که با خانوادم، داشتم افتادم، دلم برایشان تنگ شده بود، سایه‌ی مادر را دیدم که روی آب کنار مهسا و پدر ایستاده بود، دستش را به طرفم دراز کرد... ل*ب زدم:
- مامان؟
او فقط بی‌حرف نگاه می‌کرد! آرام آرام به سمتشان قدم برداشتم و صدا زدم:
- مهسا صبر کن...منم ببرید... تنهام نزارین!
چهره‌های غمگینشان را از من برگرداندند، سراسیمه به طرفشان دویدم و فریاد زدم:
-نرید... توروخدا وایساین! بابا منو تنها نزار!
پاهایم خیس شد... همین طور می‌دویدم، تصویرشان کم رنگ‌تر و کم رنگ‌تر می‌شد با گریه فریاد زدم:
- نه! منم ببر بابا...
آب تا گر*دنم بالا آمد...به یکباره زیرپام خالی شد و به داخل آب فرو رفتم. هرچی دست و پا می‌زدم، نمی‌توانستم بالا بیایم!
در زیر آب درحالی‌که دست و پا می‌زدم، مهسا را دیدم که دستم را گرفته است... دیگر تقلا نکردم لبخندی به چشمان معصومش زدم اما صورت اون جدی بود!
پلک‌هایم روی هم افتاد، نور خیره‌کننده‌ای از پشت پلک‌هایم چشم‌هایم را می‌زد، س*فت دست مهسا را چسبیدم، دیگر قدرت آب بر رویم اثر نداشت! مثل پر، احساس سبکی می‌کردم... دیگر چیزی برایم مهم نبود!
یک دفعه دستی دورم حلقه شد و دست من را از مهسا جدا کرد. داشتم به سمت بالا کشیده می‌شدم سرم را تکان دادم و گفتم:
- نه!
مهسا بی‌حرکت فقط من را نگاه می‌کرد، به سطح آب رسیدم نمی‌توانستم نفس بکشم، تمام وجودم از آب پر شده بود... احساس خفگی می‌کردم، بی‌حال روی شانه‌ی بهادر افتادم. بهادر من را روی شن‌های ساحل خواباند و شکمم را فشار می‌داد، آب از دهانم به شدت خارج می‌شد، سرفه‌های شدیدی کردم و تندتند نفس می‌کشیدم تا کمی اکسیژن به ریه‌هام برسانم.
شن ها را چ*ن*گ زدم و دستم را روی گلویم گذاشتم که سوزش بدی داشت و به شدت اذیتم می‌کرد.
کم‌کم توانستم راحت‌تر نفس بکشم، به پشت افتادم... مرگ را با چشم‌های خود دیدم! خورشید داشت طلوع می‌کرد. بهادر با صدای گرفته‌ای گفت:
- منم جزئی از خانوادت بودم، چقدر مهسا برام عزیز بود، چقدر مامان مریم جای مادرم رو پر کرده بود، چقدر با باباسعید صمیمی بودم!مارال ضربه کاری بود... ک*م*ر راست نکردم هنوز. می‌خوام قوی باشم لعنتی می‌خوام انتقامشون رو بگیرم! مارال داغوتم نکن خیلی احمقی مارال خیلی... فکر کردی با خودکشی درست می‌شه؟ چرا منو عذابم می‌دی؟
شانه‌هایم را در دست فشرد و به شدت تکانم داد و گفت :
- یعنی تو انقدر ضعیفی؟ آره؟
در اوجناتوانی و بی‌حسی فقط به چشم‌هاش نگاه می‌کردم، با صدای ضعیفی از ته گلویم که خیلی د*ر*د می‌کرد ل*ب زدم:
- نمی‌خواستم خودکشی کنم!
خیره به چشم‌هایم نگاه می‌کرد و منتظر ادامه جمله‌ام بود...
- دیدمشون، وایساده بودن... خواستم برم پیششون ...
چشم‌هایم پر از اشک شد...
- دستای مهسا رو گرفته بودم، روشون رو ازم برگردوندن، بهادر درست مثل خوابم!
بهادر با یک حرکت من را در آ*غ*و*ش کشید، شانه‌هایش از شدت گریه می‌لرزید، دست انداخت زیرپاهام، من را از زمین بلند کرد و روی صندلی جلوی ماشین نشاند و خودش هم با همان لباس‌های خیس پشت فرمان نشست. اشک‌هایش را با کف دستش پاک کرد، چشم‌هایش دو کاسه‌ی خ*ون بود و رگه‌های سرخ زیادی سیاهی چشم‌هایش را محاصره کرده بود.
گره ابروهایش باز نمی‌شد، دستی به موهای خیسش کشید و از روی پیشانیش کنار زد، با سرعت به طرف اولین درمانگاه حرکت کرد. من را به بخش اورژانس رساند، بعد از رسیدگی پرستاران و سرمی که دوباره به رگ‌هایم تزریق شد، حس بهتری پیدا کردم.
چند ساعت بعد هر دو توی ماشین نشسته بودیم و بعد وارد کلانتری محل شدیم. افسرپلیس مدام از من سوال می‌کرد، من هم تا جایی که می‌دانستم جواب دادم.
شاهرخ هم وارد کلانتری شد، با دیدن یکدیگر یکه خوردیم! شاهرخ سرش را پایین انداخت و با حالت زاری گفت:
- متاسفم مارال!
با صدای خفه‌ای گفتم :
-کاش هیچوقت باهات آشنا نمی‌شدم!
بهادر بازویم را گرفت و به سمت خودش کشید. شاهرخ به افسرپلیس گفت که چند بار تهدید شده بود و اگر خانومی را دوربرش ببینند سر به نیستش می‌کنند. در مورد من تیرشان خطا رفت و خنجرش در قلب خونواده بی‌گـ ـناه من فرو رفت!
افسر پلیس گفت:
- احتمالا دوباره سروقت شما میاد، تا کار نیمه تمومش رو تموم کنه! ما برای شما دو تا محافظ می‌زاریم، به محض شناسایی انشالله دستگیرش می‌کنیم.
از تلفن کلانتری تماسی با عمو سامان گرفتم و ازش خواستم خودش را برساند. پشت تلفن چیزی از مرگ عزیزانم نگفتم. احتیاج به کمک یک بزرگتر داشتم که هم‌خ*ون خودم باشد.
پلیس، شاهرخ را هم مرخص کرد و گفت:
- از شهرخارج نشین و لطفا با پلیس همکاری کنید. اگه مورد مشکوکی بود اطلاع بدین.
بهادر بازوی لاغر و نحیف من را گرفته بود و هر دو آرام راه می‌رفتیم. شاهرخ با قدم‌های تند خودش را به ما رساند و گفت:
- مارال وایسا تو که منو مقصر نمی‌دونی؟
نگاه خشکی به چشمانش انداختم و گفتم :
-نه مقصر اصلی منم!
سرش را پایین انداخت و گفت:
- من واقعا متاسف..
وسط حرفش پریدم و گفتم :
- تاسف تو کاری رو درست نمی‌کنه! خونواده منو بهم برنمی‌گردونه شاهرخ، توچیکار کردی؟ این روانی چی می‌خواد؟!
شاهرخ دستم را گرفت و گفت:
- با من بیا مارال قول می‌دم پیداش کنم و مثل سگ بکشمش!
بهادر که تا آن لحظه سکوت کرده بود، م*حکم دستش را پس زد و گفت:
- گمشو ع*و*ضی می‌خوای مارالم به کشتن بدی؟ دست از سرش بردار!
شاهرخ با عصبانیت گفت:
- اصلا تو چیکارش هستی؟ به تو چه مربوطه؟
بهادر یقه‌اش را گرفت و گفت:
- نامزدشم فهمیدی؟
برایم مهم نبود دیگر چه اتفاقی می‌افتد، مسخ شده و بدون توجه به آن دو، به راه افتادم و به سمت پیاده رو رفتم.
هوا حسابی ابری بود... درست مانند چشم‌های من! بهادر، دنبالم آمد و گفت:
- بیا سوار شو.
با صدای آرامی گفتم:
- لطفا منو ببر پیش مهتاب.
پلک‌هایش را روی هم گذاشت، کنارش نشستم و درب ماشین را به ارامی بستم و به سمت بیمارستان حرکت کردیم.
با دیدن مهتاب که به هوش آمده بود، نور امیدی در دلم تابید تنها کسی بود که برایم مانده، به طرفش دویدم و باارزش‌ترین آدم زندگیم را م*حکم در آ*غ*و*ش فشردم. با دیدن من گریه‌اش شدت گرفت، زجه می زد و می‌گفت:
-مارال بگو اینا همش دروغه، یه کابوسه! مارال باورم نمی‌شه!
دقایقی در آ*غ*و*ش هم اشک ریختیم، بهادر آرام گفت :
- اقوامتون اومدن!
در باز شد و عموسامان و زن عمو به اتاق وارد شدند. با دیدن مهتاب به طرفش قدم تند کردند، زن عمو ب*وسه ‌ی آرامی روی گونه‌ی مهتاب نشاند و گفت:
- خدا بد نده دختر اینجا چه می‌کنی؟
عمو هم شروع کرد به احوال پرسی و گفت:
- سعید و زن داداش کجان؟
من و مهتاب دوباره د*اغ دلمان تازه شد، رادوین دست عمو را گرفت و گفت:
- بفرمایید بیرون من براتون توضیح میدم.
و نگاه غم انگیزی به ما انداخت. عمو با قیافه‌ای درهم و پرسشگر دنبالش به راه افتاد. بعد از چند لحظه صدای ناله و زاری عمو شنیده شد:
- داداش چه خاکی به سرم کردی! ای وای عمو فدات بشه مهسا ...بی‌کسم کردی خدایا! ک*م*رم رو شکوندی مریم...زن داداش خدایا صبر بده خدایا طاقت بده!
بر سروصورت خودش می‌زد و بی‌تابی می‌کرد، با شنیدن صدای گریه‌های عمو، ما هم به گریه افتادیم، زن عمو با حیرت گفت:
- یاموسی بن جعفر ...
به بیرون از اتاق دوید، او هم با شنیدن خبر جیغی کشید و با صدای سوزناکی شروع کرد با مادر حرف زدن:
- کجا رفتی بی‌معرفت؟ این دو تا دختردسته گلت رو چرا تنها گذاشتی؟ ای وای برای مهسا... ای وای برای سعید... ای خدا!این چه مصیبتی بود سر این خونواده اومد؟!
جلوی در ایستاده بودم و با گریه نگاه می‌کردم .عمو بی‌حال رو زمین افتاد، رادوین زیر بغلش را گرفت و پرستار را صدا زد، سریع بلندش کردند و به اتاقی در انتهای راهرو بردند. زن عمو هم از شدت بی‌تابی از هوش رفت. پرستار بالحن دلسوزانه‌ای گفت:
- انشالله خدا صبر بده، ببین بندگان خدا به چه روزی افتادن!
تا شب تمام اقوام نزدیک آنجا جمع شدند، پلیس اجازه تحویل اجساد را صادر کرد.
صبح همگی به سمت تهران حرکت کردیم. چشمه‌ی اشکم خشکیده بود، مراسم خاکسپاری به سرعت انجام شد.
خیره به سه قبر سرد کنار هم و صدای شیون و ناله اقوام نزدیک، حال خرابم را خرابتر کرد...

مهتاب

دانلود رمان های عاشقانه

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[blue berry]

زن عمو چنان خودش را روی قبرها می‌انداخت و گریه می‌کرد، انگار که تا زنده بودند اذیتشان نمی‌کرد و کنایه نمی‌زد! زندگی همین است تا هستی کسی قدرت را نمی‌داند اما وقتی مرگ بر زندگیت سایه انداخت، برای همه عزیز می‌شوی، حتی کسانی که آرزوی شکستت را داشتند!
عمو با صدای بی‌جانی از همه تشکر کرد و خواست برای حضور در مراسم به خانه‌شان بروند، زن عمو بازویم را گرفت تا از جایم بلند شوم، با صدای آرامی گفتم:
- من می‌مونم... می خوام باهاشون تنها باشم.
زیاد اصرار نکرد و حالم را درک کرد. ب*وسه‌ای روی موهایم نشاند، همگی رفتند. بهادر کنارم نشست و گفت:
- مارال؟
- برو بهادر، تو هم برو، می‌خوام تنها باشم.
- می‌مونم تا بیای.
ل*ب زدم:
- نیازی نیست، دلم می‌خواد قدم بزنم، خودم برمی‌گردم خونه.
نفسی از کلافگی کشید و دیگر چیزی حرفی نزد. فقط گفت:
- یه ساعت دیگه بهت زنگ می‌زنم لطفا خونه باش.
مکثی کرد و گفت:
- نگرانتم درک کن مارال...
بین قبر پدر و مادرم دراز کشیدم، زیر سقف آسمان بین ابرها دنبال خدا می‌گشتم!
"خدایا می‌بینی؟ منم مارال... الان دیگه فقط یه خواهر برام مونده!
بغض سنگینی که داشت خفه‌ام می‌کرد را به سختی فرو دادم و اشک‌هایم از کنار چشمم، لای موهایم سرازیر شد. خیره شدم در عمق آسمان، بالاتر از ابرها، دنبال یک آ*غ*و*ش بودم به بزرگی آ*غ*و*ش خدا!
ل*ب زدم:
"خستم، خیلی خسته. چرا زندگی کردن انقدر سخته؟
به پهلو دراز کشیدم، روی خاک مرطوب مزار پدر و گفتم :
"کاش منم خواب بودم بابا، کاش منم مرده بودم! خیلی بی‌معرفتی بابا، دخترت رو ول کردی تو این دنیای عذاب! تک و تنها! حالا من چیکار باید بکنم؟ من می‌ترسم بابایی... از تنهایی می‌ترسم... خودت راحت اینجا خوابیدی...
گریه‌ام شدت گرفت، با بغض نالیدم:
"بخوابید دیگه راحت تا ابد بخوابید!
چشم‌هایم را روی هم گذاشتم، پلک‌هایم از داغی اشک می‌سوخت، نیم ساعتی بی‌صدا کنارشان دراز کشیدم. تمام لباس‌هایم خاکی شده بود. پلکایم از گریه زیاد متورم شده بود. با قدم‌های سست به راه افتادم، توی قبرستان انگار که هیچ‌کسی نبود. فقط کمی دورتر، پیرزنی سر یک قبر نشسته بود. قلبم تیر می‌کشید، حالم وصف نشدنی بود.
یک آدم ناامید تنها، که به ته خط رسیده است! حال آدمی زخم خورده، بی‌کس که لای مشکلات در حال له شدن است.
همین‌طور راه می‌رفتم، بدون اینکه به چیزی فکر کنم. احساس می‌کردم معلقم، بی هدف به سمت خانه به راه افتادم.
یک ماشین جلوی پایم ترمز کرد، اهمیتی ندادم و مسیرم را کج کردم که بروم،صدای ناشناسی گفت:
- مارال خانوم؟
سرم را بلند کردم که بازویم به شدت کشیده شد و دستمالی را م*حکم روی دهانم قرار گرفت، دیگر چیزی نفهمیدم!
***
چشم هایم را باز کردم ولی جز تاریکی چیزی ندیدم. م*حکم روی چشم هایم را بسته بودند و روی دهانم هم چسب زده شده بود. خشکی در استخوان‌هایم و د*ر*د را در تمام بدنم احساس می‌کردم، دست و پاهایم هم به صندلی که رویش نشسته بودم، بسته شده بود.
تقلا کردم دست هایم را باز کنم ولی کوچکترین تکانی هم نمی‌توانستم بخورم! با د*ه*ان بسته شروع کردم به فریاد زدن! صدای باز شدن در را شنیدم، کسی به طرفم آمد و چشم بندم را باز کرد.
یک مرد با اندام ورزیده ولی روی صورتش ماسک گذاشته بود که نمی‌توانستم صورتش را ببینم. با خنده گفت:
- به مهمونی من خوش اومدی مارال صالحی!
خیره و بهت زده به چشمانش نگاه کردم که گفت:
- مثل ماهی از دستم سر می‌خوردی ولی بالاخره گیرت آوردم!
و خنده بلندی سر داد. دستش را زیر چانه‌ام گذاشت که بشدت سرم را تکان دادم، خنده حرص‌دراری کرد و گفت:
- تقلا نکن تو الان تو چ*ن*گ منی...
چسب را وحشیانه از روی دهانم کشید و ادامه داد:
- و از اینکه اینجایی خوشحالی!
با تنفر نگاهش کردم، آب دهانم را با قدرت توی صورتش پرت کردم که گفت:
- خیلی جفتک می‌ندازی کوچولو! اشکال نداره آخرین روز عمرته هر غ*لطی دلت می‌خواد بکن!
تمام وجودم از عصبانیت منقبض شده بود و صورتم از خشم قرمز! فریاد زدم:
- قاتل ع*و*ضی خونوادم رو ازم گرفتی... لعنتی تو یه روانی آشغالی، دلم می‌خواد با دستای خودم خفه‌ات کنم ک*ثافت!
به طرفمآمد آرنجش را روی شانه‌ام گذاشت و گفت :
- هی هی هی خانم خیلی بددهنیا! مامان بابات تو تربیتت انگار کم گذاشتن...!
خنده‌ای کرد و گفت:
- من نمی‌خواستم اونا بمیرن، فقط این وسط یه اشتباه کوچولو پیش اومد!
به مرز جنون رسیدم، رگه‌های سرخ‌رنگ خشم در چشمانم بیرون زده بود، با تمام توان فریاد زدم:
- حیوون! دستام رو باز کن ع*و*ضی خودم می‌کشمت روانی...
توی صورتم خیره شد و گفت:
- عصبانی می‌شی جذابتر می‌شی! آروم باش، برات یه سورپرایز دارم!
تلفنش را برداشت، شماره‌ای را گرفت و با لحن جدی گفت:
- بیارینش...
در باز شد و شاهرخ با سر و صورت زخمی و دست و پای شکسته به همراه دو مرد قوی که روی زمین او را می‌کشیدند، وارد شد! شاهرخ را به شدت روی زمین پرت کردند که فریادی از د*ر*د کشید! بهت زده با چشمانی بی‌قرار که مردمکهایش می‌لرزید، در‌حالی که برای ذره‌ای اکسیژن تقلا می‌کردم و تندتند نفس می‌کشیدم، جیغ زدم:
- شاهرخ؟
با گریه گفتم:
- چه بلایی سرش آوردین کثافتا؟
با شنیدن صدای من شاهرخ سرش را بلند کرد و با صدای لرزانی که به سختی از گلویش بیرون آمد، ل*ب زد:
- مارال؟
سعی کرد از جایش بلند شود و خودش را به من برساند که هر بار بر زمین می‌خورد. گریه‌ام شدت گرفته بود.
- چی از جون ما می‌خواین؟ ما که کاری نکردیم... شاهرخ عزیزم طاقت بیار...
اشاره کرد، تا دست‌هایش را به صندلی ببندند! یک سطل آب به صورتش پاشیدند، مرد سیاه پوش گفت:
- آ آ الان وقت خواب نیست! دکتر برات یه نمایش دارم حتما باید ببینی!
یک دور، دور صندلی شاهرخ زد و کنار گوشش متوقف شد،خیره به من گفت:
- می‌خوام برای اولین بار یه جراحی کوچولو انجام بدم!
و نگاهش به من بود! سرش را تکان داد که دو نفر، با یک تخت و یک سینی ابزار جراحی پر از تیغ و قیچی در دست، برگشتند! با دیدن این صح*نه تمام تنم از ترس لرزید و خشک شده بر صندلی مبهوت ماندم. شاهرخ توانش را جمع کرد و فریاد زد:
- تو کی هستی ع*و*ضی؟ چه غ*لطی می‌خوای کنی؟ ها؟ دستت به مارال بخوره خودم می‌کشمت!
سپس خ*ون جم شده در دهانش را بیرون پرتاب کرد و تلاش می‌کرد تا دستانش را باز کند. مرد ناشناس،ماسکش را از صورتش برداشت، با چشمانی خیره به او نگاه کردم. صورت خیلی زیبایی داشت هر کسی او را می‌دید، باورش نمی‌شد این صورت معصوم و جذاب همچین آدم قاتل روانی باشد!
به طرف شاهرخ برگشت، به یکباره با دیدنش چشم‌های شاهرخ از تعجب گرد شد! با لکنت زبان گفت:
- ت...ت..تویی؟

مهتاب

دانلود رمان های عاشقانه

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[blue berry]

اخم هایش در هم رفت و با صدایی که از خشم می‌لرزید گفت:
- آره آقای دکتر تهرانی، منم سیاوش! حالا شناختی؟ تو عشقم رو ازم گرفتی، حالا باید تو هم مثل من طعم بدبختی که من کشیدم رو بچشی!
سیاوش با چشمانی به خ*ون نشسته، قدم هایش را تند کرد و با صورتی که از شدت خشم به ک*بودی می‌زد، به طرف من آمد، شاهرخ مبهوت و ناتوان فریاد زد:
- چه غ*لطی می‌خوای بکنی؟ ها؟ دستت بهش بخوره خودم می‌کشمت ع*و*ضی!
درحالی که چون ماری زخمی، در خود می‌پیچید و سعی در آزاد کردن خود داشت، با لحن التماس آمیزی نالید:
- لعنتی به کی قسم بخورم که همه تلاشم رو کردم،! همسرت حتی اگه زنده می‌موند، چند ماه بیشتر عمر نمی‌کرد، مریضیش پیشرفت کرده بود!
سیاوش درحالی‌که چشم هایش از رگه‌های سرخ پر شده بود، فریاد زد:
- می‌تونستم چند ماه بیشتر داشته باشمش! نازی عشق من بود، برای یه لحظه بیشتر داشتنش جونمم می‌دادم،من می‌پرستیدمش ولی توی ع*و*ضی اونو ازم گرفتی!
به شدت دست و پایم را باز کرد.
با ترس جیغ زدم:
- توروخدا ولم کن چیکار می‌خوای بکنی؟
من را وحشیانه بر روی زمین کشید و به تخت بست، التماس کردم:
- ولم کن تو بیماری ،خدایا!
مظلومانه در چشم‌هایی که گویی آتش انتقام از آنان زبانه می‌کشید، خیره شدم و گفتم :
- اگه نازی زنده بود با دیدن کارایی که کردی نمی‌بخشیدت!
متفکر نگاهم کرد، انگار که دلش به رحم آمده باشد، اشک در چشم‌هایش نشست. به یکباره حالت صورتش عوض شد، با پشت دست اشک‌هایش را پس زد، اخم‌هاش در هم رفت، سپس روپوش سبز جراحیش را پوشید!
فریاد زدم:
- خدایا کمکم کن ،خدااااا!
از شدت ترس تمام بدنم سست شد و لرزش خفیفی در رگ و پیم جاری شد، چشمانم بی‌رمق و ناامید به نقطه‌ای ثابت خیره ماند، شاهرخ با چشمانی به خ*ون نشسته و اشکبار، فریاد زد:
- التماست می‌کنم کاریش نداشته باش ،اون بی‌گناهه بیا منو بکش ...
تقلا می‌کرد خودش را از بند رها کند، با صورت بر روی زمین افتاد و با گریه‌ی مردانه‌ای فریاد زد:
- مارال ...؟
سرم را بلند کردم خ*ون زیادی از شاهرخ زمین را سرخ کرده بود، باصدای بی‌جانی گفتم:
- شاهرخ طاقت بیار...
سیاوش لبخند بدجنسی زد و گفت :
- خوبه پس اشتباه نکردم تو همون دختری هستی که دکتر عاشقشه! درست مثل عشق من به نازی!
سپس با خنده شیطانی گفت:
- خب دکتر شروع می‌کنیم.
دستش را پیش برد و تیغ جراحی را از روی سینی فلزی برداشت، ناگهان گویی چیزی در درونم فروریخت، بی‌حس ل*ب زدم:
- خدایا داری می‌بینی منو واقعا؟ من سزاوار این سرنوشت شومم؟
بی‌حرکت چشم‌هایم را روی هم گذاشتم و بی‌اراده خودم را برای مرگ آماده کردم.
- دیگه چیزی برای از دست دادن ندارم منو بکش!
لباسم را بالا زد، تمام تنم یخ زده بود، شاهرخ با صدایی که ضعیف و ضعیف‌تر می‌شد التماس می‌کرد، تیغ را روی شکمم کشید! از شدت د*ر*د فریاد زدم... خ*ون زیادی به سرعت راه خودش را از زخم عمیقی که روی شکمم ایجاد شده بود، تا روی زمین پیدا کرد.
سیاوش با چشم‌های سرخ جنون‌آمیزی، فریاد زد :
- اینطوری زن من رو عمل کردی دکتر؟
بلندتر فریاد زد:
- آره؟ از کارم راضی هستی؟
شاهرخ با صدای خش داری که از ته حنجره‌اش خارج می‌شد، نالید:
- به خاطر خدا مَرد، الان از دست میره، دستم رو باز کن خواهش می‌کنم!
سیاوش قهقه‌ی بلندی زد و گفت:
- یادته چقدر التماست کردم؟ آره؟ ازت خواستم نزاری بمیره اما کشتیش! تو اونو کشتی!
شاهرخ با همه توانش خودش را، به سیاوش رساند، دست‌هایش را از بند رها کرده بود، خ*ون از مچ دست‌های زخمیش جاری بود، پاهای سیاوش را با قدرت، در دست فشرد و به سمت خود کشید که او نیز غافل گیر شد و به یکباره بر روی زمین افتاد.
پاهای شاهرخ هنوز به صندلی بسته مانده بود، یک را بلافاصله دور گ*ردن سیاوش انداخت و م*حکم فشار داد و دست دیگرش را به منظور جلوگیری از فریادهایش بر د*ه*ان او فشرد.
سیاوش به سختی دست و پا می زد، با آرنج م*حکم به پهلوی شاهرخ ضربه‌ای وارد کرد که صورت شاهرخ از شدت د*ر*د جمع شد و ل*بش را گزید، اما دستش را از دور گ*ردن سیاوش لحظه‌ای رها نکرد. صدای خرخر سیاوش نمی‌گذاشت که فریاد بزند و کمک بخواهد.
شاهرخ درحالی‌که خشم و اضطراب توامان سراسر وجودش رو دربرگرفته بود، گفت :
- می‌کشمت ع*و*ضی... مثل یه سگ می‌کشمت!
خ*ون غلیظی از شکمم بیرون می زد، ظرف زمان کوتاهی احساس کرختی و بی‌حالی تمام وجودم را دربرگرفت، گویی تنها یک قدم تا مرگ فاصله داشتم؛ چشمانم همه‌چیز را تار و مبهم می‌دید. از گوشه‌ی چشم دیدم که شاهرخ، جسد بی‌جان سیاوش را به کناری پرت کرد و خودش هم بی‌حرکت روی زمین افتاد!
با گریه و صدایی که ناتوانی بر آن چیره شده بود، فریاد زدم:
- شاهرخ عزیزم پاشو... شاهرخ ؟
جوابی نداد، همه چیز دور سرم می‌چرخید و دعا میکردم تنها کابوسی وحشتناک باشد،چشمانم را که از شدت اشک می‌سوخت برهم گذاشتم و فریاد زدم:
- خدایا من دیگه طاقتشو ندارم! شاهرخ حق نداری بمیری... شاهرخ؟! ای خداااا !
د*ر*د را با تمام وجودم حس می‌کردم، بیشتر از زخم جسم زخمی که بر دلم نشسته بود من را تا سرحد جنون کشید، خودم را تسلیم مرگ کردم، در نبود شاهرخ دیگر انگیزه‌ای برای زنده ماندن نداشتم و دلم می‌خواست بمیرم! احساس د*ر*د شدیدی در قلبم جانم را می‌آزرد و دستم به شدت تیر کشید..لحظاتی بعد ازهوش رفتم و دیگر چیزی نفهمیدم.
***
دانای کل

در سوله، به شدت باز شد، نیروهای پلیس با سروصدا و سرعت وارد شدند، با دیدن سه جسد که هر کدام در گوشه‌ای افتاده بود، درخواست برانکارد دادند، چند مامور اورژانس با برانکارد به داخل سوله دویدند.
بهادر با قدم‌های سریع خودش را به تخت رساند، با دیدن مارال در آن وضعیت قلبش به د*ر*د آمد و بی‌حال و ناتوان کنار تخت زانو زد، دکتر با معاینه شاهرخ رو به سرهنگ الماسی سری به نشانه تاسف تکان داد و گفت:
- تموم کرده!
بهادر شوکه شده روی زمین افتاد، نفس کشیدن برایش سخت شده بود! م*لافه‌ی سپیدی رویش کشیده شد...تمام تن بهادر از این همه مصیبت و مرگ یخ کرد، بازوهاش را با دست مالش داد و تلاش می‌کرد، خودش را گرم کند، با تمام وجودش به خدا التماس می‌کرد مارال زنده بماند، در میان التماس و زاری و انتظار که گویی برای بهاد به اندازه‌ی چند قرن می‌گذشت، دکتر فریاد زد:
- زندس!
همگی به طرف تخت برگشتند و نور امیدی به دل بهادر تابید و از شدت شک عصبی از حال رفت!
مارال را به سرعت به آمبولانس منتقل کردند و با سرعت به سمت نزدیکترین بیمارستان حرکت کردند!
بهادر هم با همان آمبولانس به اورژانس بـرده شد. جنازه‌ی سیاوش و شاهرخ روی زمین افتاده بود و با پارچه‌ی سپیدی پوشیده شده بود. دو سه نفر از همدست های سیاوش هم دستگیر شدند...
***

۶سال بعد ...

- مارال خاله؟ پاشو دیگه چقدر می‌خوابی!
گوشه چشمم را به سختی باز کردم و گفتم:
- وروجک باز تو اومدی بالا سر من؟
سپس با التماس فریاد زدم:
- مهتاب؟ توروخدا بیا این دخترت رو ببر!
سپس با ناله گفتم:
- بابا می‌خوام بخوابم!
مهتاب ملاقه به دست گفت:
- راس میگه بچم پاشو دیگه لنگ ظهره!

مهتاب

دانلود رمان های عاشقانه

دانلود رمان و کتاب های جدید

 

[blue berry]

غرولندکنان موهایم را که در صورتم ریخته بود به عقب کشیدم و زیرلب نالیدم:
- یه امروز رو کلاس نداشتم خواستم استراحت کنما اه...
حو*له ام را روی شانه انداختم و به سمت حمام به راه افتادم. آب گرم را باز کردم و لباس هایم را درآوردم، با دیدن زخم بزرگی روی شکمم به یاد آن روزای تلخ زندگیم افتادم! یاد تمام عزیزانی که بخاطر عشق جنون آمیز یک آدم روانی، پرپر شدند!
یاد مادرم... پدر ...مهسا و شاهرخ بی‌گـ ـناه عزیزم!
بعد از سال‌ها هنوز هم جای خالیشان به شدت دهن‌کجی می‌کرد!
دو ماه بعد از آن اتفاق، به اصرار رادوین و مهتاب، به اتریش آمدم. یک سال طول کشید تا از افسردگی شدیدی که گریبانم را گرفته بود، خلاص شوم، حدود یک سال حتی یک کلمه هم حرف نزده بودم! شش ماه تحت نظر بهترین روانشناس‌های اتریش بودم، ضربه‌های سنگین روحی که پشت سر هم و در مدت زمان کوتاهی، به من وارد شده بود، من را تا مرز جنون کشید.
اعصابم ضعیف شده بود، با کوچکترین اتفاقی بهم می‌ریختم و عصبی می‌شدم. مهتاب و رادوین برای خوب شدن من، زحمات زیادی کشیدند و با کمک روانشناسی حاذق، من را به سمت زندگی اجتماعی سوق دادند!
دو سالی می‌شود که حالم بهتر شده است، به اصرار مهتاب در دانشگاه شرکت کردم و حالا دانشجوی رشته پزشکی هستم.
یک سال پس از بهبودی حالم، رادوین و مهتاب به صورت فشرده شروع به آموزش دادن زبان، به من کردند، خیلی طول کشید تا بتوانم مسلط شوم.
تمام این مدت در خونه‌شان به من جا دادند، تازگی‌ها احساس می‌کردم، نیاز دارم مستقل شوم و احساس سربار بودن می‌کردم.
برای همین پولی که از فروش خانه پدری به‌ من رسیده بود، را می‌خواستم خرج خرید یک خانه‌ی نقلی و جمع وجور کنم. هنوز این تصمیمم را با مهتاب در میان نگذاشته بودم.
زمان زیادی بود که از بهادر خبر نداشتم اما متوجه می‌شدم که گاهی به مهتاب تلفن می زند و حال من را می پرسد.
در آن مدت بیماریم، علاقه‌ای به دیدن هیچ کسی نداشتم؛ فقط دلم می‌خواست تنها باشم، انگار که در یک بی‌حسی مطلق نسبت به همه‌چیز فرو رفته بودم. یادآوری خاطرات گذشته قلبم را به د*ر*د آورد سرم را به شدت تکان دادم تا دیگر به هیچ چیز فکر نکنم. دوش سریعی گرفتم و حو*له را دور خودم پیچیدم.
امروز با پاتریشیا دوست صمیمی‌ام که در دانشگاه با او آشنا شده بودم، قرار دارم. یه دختر شاد و پرانرژی که خیلی خوب من را درک می کند، دختری با پو*ست سفید، چشمانی آبی، موهای بور و قامتی کشید و بلند.
یک شلوار جین تیره و پیراهن چهارخانه قرمزمشکی پوشیدم، موهایم را دم اسبی بستم، کوله‌ام را برداشتم و وارد آشپزخانه شدم. مهتاب درحال پختن کیک بود و حسابی به آشپزخونه گند زده بود.
سیبی از یخچال درآوردم و یک تکه کیک شکلاتی که از دیروز مانده بود را برداشتم و در د*ه*ان گذاشتم.
مهتاب گفت:
- بشین درست حسابی یه چیزی بخور، شدی پو*ست استخون!
با د*ه*ان پر گفتم:
- همین بسه.
ملودی از گر*دنم آویزان شد و گفت:
- منم ببر!
- خاله جون پارک که نمی‌رم، قول می‌دم فردا شب دوتایی بریم پیتزا بخوریم.
دست هایش رو با ذوق بهم کوبید و گفت:
- آخ جون مرسی خاله!
دستی در هوا برای مهتاب تکان دادم و گونه‌ی تپل و بامزه‌ی ملودی را ب*و*سیدم سپس با عجله از خانه بیرون رفتم. شماره‌ی پاتریشیا را گرفتم، با اولین بوق برداشت.
- کجایی پات؟ قرار بود ۱۰ اینجا باشی!
- اوه معذرت می‌خوام، من همینجام!
و بلافاصله جلوی پایم ترمز کرد.ابروهایم از دیدن پاتریشیا بالا رفت گ*از محکمی از سیب در دستم زدم و سوار ماشین شدم، که گفت:
- نوش جان!
سیب رو فرو دادم و با لبخند موزیانه‌ای گفتم:
- می‌خوری؟
چپ چپی نگاهم کرد و گفت :
- کوفت!
به یکباره خندیدم و گفتم:
- آفرین فارسیت داره قوی‌تر می‌شه! حالا این خونه‌ای که گفتی کجا هست؟
- توی خیابون ۶۹م، ظاهرش بد نیست حالا باید ببینی!
جلوی یک ساختمان ۴طبقه با رنگ و رویی قدیمی و تقریبا می‌شود گفت داغان ایستاد، با تعجب گفتم:
- اینه؟
- حالا بریم داخلش رو هم ببین.
با بی‌میلی وارد ساختمان شدم، راه پله‌ها حسابی کهنه و دیوارها زخمی بودند، پاتریشیا گفت:
- با پولی که تو داری این بهترین گزینه‌س!
نفس‌نفس‌زنان به طبقه سوم رسیدیم، در چوبی سفید رنگی که کدر شده بود، را باز کرد و وارد شدیم. یک آشپزخانه‌ی خیلی کوچک، گوشه‌ی خانه قرار داشت، پذیرایی با یک دست مبل سبز رنگ عهد دقیانوس دیزاین شده بود، پنجره‌های کمی داشت و یک اتاق خیلی کوچک! ل*ب هایم آویزان شد و گفتم:
- بریم پات، اینجا آدم هـ*ـوس خودکشی به سرش می‌زنه!اصلا مناسب من نیست!
پاتریشیا آهی کشید و دنبال من به راه افتاد.
هر دو از پله‌ها سرازیر شدیم، پاتریشیا گفت:
- نظرت راجب یه روز هیجان انگیز دونفره چیه؟
چشم‌هایم را تنگ کردم و گفتم:
- آ...عالیه!
دست هامان را بهم زدیم و با خنده سوار شدیم.
درحالی که موهایم را مرتب می‌کردم و خودم را در آیینه جلوی ماشین دید می‌زدم گفتم:
- حالا برنامه‌ات چیه؟
قیافه‌اش را مظلوم کرد و گفت:
- نمی دونم، پیشنهادش با من بود، برنامش با تو!
- یه وقت خسته نشی!
خندید و گفت:
- تا ناهار یه ساعتی وقت داریم نظرت راجب کاخ گردی چیه؟
- تا حالا که نرفتم بریم ببینیم.
از وقتی وارد اتریش شده بودم، هیچ وقت برای گردش و تفریح جایی نرفتم، هرچقدر که رادوین اصرار می‌کرد، من تمایلی به گشت و گذار نداشتم. حالا برای اولین بار با پاتریشا دارم به گردش می‌روم.
حدود نیم ساعتی رانندگی، به کاخ خیلی باشکوه شوونبرون رسیدیم، از زیبایی کاخ و محوطه وسیع پارک مانندش دهانم باز ماند!
پاتریشیا نیم‌نگاهی به من انداخت و با لحن بامزه‌ای گفت:
- ببند پشه نخوری!
چپ چپی نگاهش کردم و گفتم:
- درستش اینه: ببند پشه نره!
لبخندی زد و گفت:
- حالا همون!
- به پای کاخ طبقه سومی که یه ساعت پیش نشونم دادی که نمی‌رسه ولی بدک نیست!
پاتریشیا خنده‌ی بلندی سر داد و وارد ساختمان اصلی شدیم.
یک ساعتی گشتیم و به پیشنهاد پاتریشیا برای خوردن ناهار و گردش به پارک پراتر رفتیم. واقعا تجربه‌ی هیجان انگیزی بود. بعد از سال‌ها دل‌مردگی و افسردگی، بیرون رفتن با یک دوست خوب، روحیه‌ی دوباره‌ای به من بخشید.
تا شب همانجا ماندیم و سوار چرخ فلک بزرگی شدیم. از دیدن چشم انداز زیبای زیرپایمان جیغی از خوشحالی کشیدیم! همه بالبخند نگاهمان می کردند.
ساعت ۷شب خسته ولی خوشحال، روی نیمکت افتادیم، نگاهی به ساعت انداختم و گفتم:
- دیر وقته پات، بهتره برگردیم.
- اره الان مهتاب نگرانت شده!
- عجیبه که زنگ نزد بگه کجا موندی!
خسته و خواب‌آلود به طرف ماشین حرکت کردیم و پس از طی مسافتی حدود ۳۰ دقیقه‌ای، به خانه‌ی مهتاب رسیدیم. با کمال تعجب دیدم پاتریشیا هم پیاده شد! با چشم‌های گرد شده، پرسیدم:
-جانم؟
خندید و گفت:
- منم بیام تو.
- آها بفرمایید!
لبخند دندان نمایی زد و گفت:
- آ ...اول تو!
سری تکان دادم، زنگ در را به صدا درآوردم ولی کسی باز نکرد، کلیدم را از داخل کیفم درآوردم و گفتم:
- رفتن جایی حتما!
در رو با کلید باز کردم، چراغ رو روشن کردم که از دیدن جمعیت روبرویم حیرت زده شدم!

مهتاب

دانلود رمان های عاشقانه

دانلود رمان و کتاب های جدید