کامل شده رمان کیفرخواست (جلد اول مجموعه‌ی ادات قتل برش زمان) | مرتضی‌علی پارس‌نژاد کاربر انجمن نگاه‌دانلود

[Morteza Ali]

«اعوذ بالله من الشیطان الرجیم؛ بسم الله الرحمن الرحیم»
به نام خدایی که پناهگاهی جز او از شر شیطان نیست.
​

نام مجموعه: ادات قتل؛ برش زمان
نام جلد اول: کیفرخواست
نام ناظر: سرکار سییما
نام ویراستاران: @Fatemeh Ashrafi و @فاطمه صفارزاده
نام نویسنده: مرتضی‌علی پارس‌نژاد کاربر انجمن نگـاه دانلـود
ژانر رمان: فانتزی، عاشقانه
سطح رمان: نیمه‌حرفه‌ای
***
خلاصه‌ی رمان: ایرِن نیکداد، محکوم‌شده به کیفرستانی از محکوم‌شدگان در دادگاهی غیررسمی است؛ دادگاهی که حکم و جزایی جز قصاص در دستورکارِ به‌اصطلاح عدالت‌طلبش جایی ندارد و بی‌رحمانه، کار ایرِن نیکداد را به مرز جنون می‌کشاند.
زمان، چیزهایی در زندگی هر فرد را مشخص می‌کند. چیزهایی شبیه تاریخ تولد، سن، زمان انجام کار و... اما شغل آدمی در این دسته قرار نمی‌گیرد. بدبختی ایرِن نیکداد هم همین‌جاست! شغلش را زمان برایش رقم می‌زند؛ شغلی که دلخواه او نیست و این قرار است به فجیع‌ترین فاجعه‌ی زندگی ایرِن نیکداد تبدیل شود.
او مطلقاً حق انتخابی ندارد. تنها چاره‌اش که حتی فکرکردن به آن موهای بدنش را از ترس سیخ می‌کند، اجباری است و زمانی که پای دلش وسط کشیده می‌شود، چیزی جز نابودی نمی‌تواند چاره‌گرش باشد.
دریاچه‌ی خون، هـ*ـوس تبدیل‌شدن به دریای خون در سر می‌پروراند و ایستادگی در برابرش به حکم دل که تمام‌شدن می‌طلبد، بدترین فاجعه‌ی جهان را به بار خواهد آورد...

مشاهده پیوست 184846
با تشکر از طراح عزیز جلد، سرکار Elka Shine

لینک نقد رمان:

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

با جان و دل پذیرا و منتظر نقد و نظرهای شما هستم. مشاهده پیوست 184846

 

[*SiMa]

«به نام خدا»

نویسنده‌ی گرامی! ضمن خوشامدگویی به شما، سپاس از اعتماد و انتشار اثر خود در انجمن وزین نگاه دانلود.

خواهشمند است قبل از آغاز به کار نگارش، قوانین زیر را بادقت مطالعه نمایید:

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

دقت به این نکات و رعایت تمامی این موارد الزامی است؛ چراکه علاوه بر حفظ نظم و انسجام انجمن، تمامی ابهامات شما از قبیل:
چگونگی داشتن جلد؛
به نقد گذاشتن

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

؛
تگ گرفتن؛
ویرایش؛
پایان کار و سایر مسائل مربوط به

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

رفع خواهد شد. بااین‌حال می‌توانید پرسش‌ها، درخواست‌ها و مشکلات خود را در

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

عنوان نمایید.

پیروز و برقرار باشید.
«گروه کتاب نگاه دانلود»​

 

[Morteza Ali]

مقدمه:

خون در رگ‌هایِ تو
سخت به جوش آید ولی
تو برای کیفر و کیفرستانی عازمی.
هیچ راهی
هیچ راهی
جز خطرکردن برایت باز نیست.
یک نظر بنگر خودت را
نیست، دستت پاک نیست!
ترس دارد شب ز تاریکیِ بطنِ خسته‌ات
هیچ تصمیمی
کلیدی
مرهمی
بر داغ نیست.
ما خونیم و زمان است
که در هر دوره‌ای
حکم کشتار جهان را می‌دهد
که اجباری است.
«کیفرخواست»
از آغاز جهان یک رأی بود
«کیفرخواست»
دریغ از لحظه‌ای دل سنگ بود
قطره‌قطره
در وجودت رخنه کردیم تا زمان
حکم خود را بنشاند در جهان
داغ بر دستت زدیم
تا که به یاد بسپاری
تو از این پس،
نفس را ز کسان می‌رانی.
و چنین شد که در این بازی
عشق و مرگ را مترادف خوانی

شاعر: Sepideh.bhz (سرکار سپیده بهزادی)

***
آب دهانم را بی‌صدا قورت می‌دهم. لب‌های درشت جلوه‌گر در صورتم را با نخی نامرئی به دیگری می‌دوزم تا از عق‌زدنِ غیرقابل‌اجتنابم جلوگیری کنم. اقدام برازنده‌ای در یک مکان عمومی نیست؛ اما از طرفی دیگر، او دارد درست با طی‌کردن مسیری مستقیم به‌سمت من می‌آید.
اسمش ویریا شایگان است؛ آدمی که شنیدن صدا یا دیدن چهره‌اش هم به‌تنهایی توانایی هم‌مزه‌ی زهرکردن یک روز کامل من را دارند. برای من، او حکم یک آینه‌ی دق را دارد. هر نشانه‌ای از وجودش حس ناخوشایند و زننده‌ای را در وجودم زنده می‌کند که شکست نامیده می‌شود. این حقیقت دارد که من از او شکست خورده‌ام؛ بدترین افتضاح زندگی‌ام که درست شبیه یک ترسو می‌خواهم از آن فرار کنم.
این به‌تنهایی من را از دیدنش ناراحت، سرخورده و مغموم می‌کند، همین و بس! چیزی که باعث می‌شود با دیدنش حالم بد شود و تمام محتویات معده‌ام قصد سرازیرشدن پیدا کنند، لحن بیانِ غیرقابل‌تحملش است. در لایه‌لایه‌اش تمسخر من به نمایش کشیده می‌شود. در تک‌تک قدم‌هایی که به‌سمت من برمی‌دارد، می‌توانم غرور مطلقش را بخوانم. مشخص است. او من را یک شکست‌خورده‌ی روی زمین افتاده می‌داند. کاکائوی تلخ ۱۰۰درصدی‌ای از درونم نهیب می‌زند «مگه نیستی؟»
و این حجم از کوباندن حقیقت بر سرم واقعاً لازم است؟ نمی‌دانم او می‌تواند اوج نفرت من از خودش را در چهره‌ام بخواند یا نه.
در رابـ ـطه با ویریا شایگان، فرار اولین گزینه‌ی من است؛ گزینه‌ای که در این مورد امکان تیک‌زدنش وجود ندارد. قبل از اینکه من او را ببینم و به قولی فلنگم را ببندم، او من را دید. در واقع با یک چرخش نود درجه‌ایِ من، با هم چشم‌درچشم شدیم و به همین آسانی گزینه‌ی اولم خط خورد. دادن بهانه‌ای به دستش که بتواند با وجود آن پشت‌سرم قاه‌قاه بخندد، آخرین انتخابم است. به هر حال، در تمام طول عمرم از یک چرخش نود درجه‌ایِ ساده به این اندازه پشیمان نشدم!
- آی!
آن‌قدر ناگهانی دردش نسبت به قبل شدیدتر شد که کوک‌های لبم نتوانستند در مقابلش مقاومت کنند و لب‌هایم را بی‌واکنش نگه دارند. لعنت‌شده، به‌نظرم مناسب‌ترین صفتیست که می‌توانم به موقعیت ناخوشایندم نسبت دهم. دست راستم را دور مچ دست چپم حلقه می‌کنم و با تمام توان فشارش می‌دهم؛ گویی با این کار می‌توانم از دردش کم کنم. با دیدن شایگان، درد دستم که به‌کل از یاد بـرده بودم، همین چند ثانیه‌ی پیش به‌قدری شدید شد که دیدن شایگان هم نتواند حواسم را از آن پرت کند. آرام، دست چپم را بالا می‌آورم. از درون لب‌هایم را به دندان می‌کشم تا این بار فریادم بلند نشود. سوزشش لحظه‌به‌لحظه پیشرفت می‌کند. حس می‌کنم آهن داغ رویش گذاشته‌اند. به کف دست چپم نگاهی می‌اندازم. سرخ شده است.
چشم‌هایم را می‌بندم و نفس عمیقی می‌کشم. این سوزش با طیف کمی از درد، از امروز صبح شروع شد. آن لحظه برای ۱درصد هم به ذهنم خطور نمی‌کرد که در این حد شدید شود.
- چرا چشم‌هات رو بستی رقیب؟
چشم‌هایم را باز می‌کنم. سوزش کف دست چپم هنوز هم هر لحظه بیشتر از لحظه‌ی قبلش می‌شود. مچ دست چپم را رها می‌کنم و دو دستم را کنار بدنم می‌اندازم. با انگشت‌های دست چپم به کف دستم فشار می‌آورم و سعی می‌کنم اجازه ندهم اثری از دردش در چهره‌ام نمود پیدا کند. دیدن شایگان در دو قدمی‌ام، این کار را تا حدی برایم آسان‌تر می‌کند. دردِ دیدن او بیشتر است و حواس‌پرتی برایم به ارمغان می‌آورد.
با نیشخند آزاردهنده‌اش صحنه‌ی جلوی چشم‌هایم را به گونه‌ای کرده که حس می‌کنم برای دیدنش باید کفاره بدهم. کت‌شلوار مشکی چیزیست که همیشه می‌پوشد‌. شاید مارک‌ها یا ریزفرم‌هایشان با دیگری فرق داشته باشد؛ اما رنگشان ثابت است، مشکی.
دست‌هایش را مهمان جیب‌های شلوارش کرده و با چشم‌های درشت قهوه‌ای‌رنگِ خندانی نگاهم می‌کند. خنده‌ی نگاهش در واقع نوعی مسخره‌کردنِ خاموش است. من اگر پس از یک سال رقابت از پس شناختنش برنیایم، باید بروم سرم را به دیوار بکوبم!
انگشت‌هایم را محکم‌تر از قبل در کف دست چپم فشار می‌دهم. داغی کف دستم سرانگشت‌هایم را هم می‌سوزاند؛ اما این تنها کاریست که به ذهنم می‌رسد. گویی تلاشم بی‌نتیجه نمانده. به نظر نمی‌رسد شایگان متوجه حال خرابم شده باشد.
گوشه‌ی راست لب‌های باریکش را بیش از قبل می‌کشد و دستی به نشانه‌ی تأسف و اندوه روی پیشانیِ‌ کشیده‌اش می‌گذارد. با لحنی سرشار از ناراحتی و تأسفی عمیق، آرام لب باز می‌کند:
- اوه، متأسفم!
ابروهایم بالا می‌پرند. باز می‌خواهد چگونه من را بسوزاند؟ گرفتن جوابم چندان طول نمی‌کشد و تنها با مکث کوتاهی ادامه می‌دهد:
- یادم نبود به از میدون به در شده‌ها رقیب نمیگن، بهشون میگن...
دستش را از روی پیشانی‌اش برمی‌دارد و سرش را جلو می‌آورد. سوزش کف دستم از تحملم خارج شده است. لب‌هایم را محکم به هم فشار می‌دهم تا فریادی که پشت گلویم ایستاده است، زده نشود. چشم‌های قهوه‌ای‌اش را به چشم‌های مشکی‌ام می‌دوزد. امیدوارم اوج درد و خرابیِ حالم را از چشم‌هایم نخواند. آرام اما غلیظ، در ادامه‌ی حرفش ادا می‌کند:
- بازنده!

 

[Morteza Ali]

آن‌قدری سوزش کف دستم به من فشار می‌آورد که کوچک‌ترین اهمیتی به حرفش نمی‌دهم. دیگر از پس تحملش برنمی‌آیم. فریاد حبس‌شده‌ی پشت گلویم، قطره اشکی می‌شود و از گوشه‌ی چشمم فرو می‌ریزد. شایگانی که جلویم ایستاده، قطره اشک روان‌شده روی صورتم را می‌بیند؛ اما دیگر برایم مهم نیست. سدِ ترک‌برداشته‌ی تحمل دردم حالا کاملاً شکسته است. دلم می‌خواهد دست چپم از از مچ قطع شود.
شایگان با ابروهای باریک بالاپریده و چشم‌هایی درشت‌شده نگاهم می‌کند. جاخوردگی در چهره‌اش به‌وضوح خود را به نمایش گذاشته است. چشم‌هایش بی‌وقفه در صورتم چرخ می‌زنند. گویی به دنبال چیزی برای تحلیل و تفسیر هستند. این شیوه‌ی کاری شایگان است که به جزئی ناگسستنی از زندگی‌اش تبدیل شده. او با تمام مسائل کوچک و بزرگ روبه‌رویش به این روش برخورد می‌کند‌.
با دندان‌هایم فشار بیشتری به لب‌هایم وارد می‌کنم. چشم‌هایم را می‌بندم و پلک‌هایم را به هم می‌چسبانم. قطره اشک دیگری می‌چکد. نمی‌شود، نمی‌شود تحملش کرد. دست راستم دوباره مچ دست چپم را محکم در آغـ*ـوش می‌گیرد. زانوهایم خم می‌شوند و سلول‌به‌سلول پاهایم می‌لرزند. دهانم خشک شده است. سرم را پایین می‌اندازم و دست‌هایم را در سـ*ـینه‌ام جمع می‌کنم. روی زانوهای خم‌شده‌ام خم می‌شوم. دیگر اشک‌هایم یکی‌یکی نمی‌آیند؛ رسماً به‌صورت خفه گریه می‌کنم.
- نیکداد! نیکداد! چه اتفاقی افتاده؟ من رو نگاه کن نیکداد.
حتم دارم در شرایط عادی با شنیدن صدای نگرانی که به شایگان تعلق دارد و زانوزدن او برای اینکه هم‌قد من شود، چشم‌هایم حجم و اندازه‌ی توپ تنیس را هم رد می‌کنند؛ اما شرایط عادی، اسم مناسبی برای شرایط فعلی من محسوب نمی‌شود. توانِ ازدست‌رفته‌ام زانوهایم را شکست می‌دهد و آن‌ها را به ضرب روی زمین فرود می‌آورد. سرم تا نزدیکی زمین زیر پاهایم پیش می‌رود و آرام از میان لب‌هایم ناله می‌کنم:
- نمی‌تونم. نمی‌تونم. درد می‌کنه!
نفس‌هایم بریده‌بریده شده‌اند و حس می‌کنم چیزی در گلویم گیر کرده است؛ فریادی که باید از سر درد بزنم. صدای شایگان با حفظ نگرانیِ جمله‌ی قبلی‌اش در گوش‌هایم می‌پیچد:
- کجات؟ من رو نگاه کن. کجات درد می‌کنه؟ زانوزدن که راه درمان نیست!
نگاهش نمی‌کنم. مسئله خواستن یا نخواستن نیست؛ دلیلش نتوانستن من است. صورت گردم از درد جمع شده است و اشک‌هایم خیسِ خیسش کرده‌اند؛ اشک‌هایی که هنوز هم می‌آیند و به نظر نمی‌آید قصد رفتن داشته باشند. سرم را روی زمین می‌گذارم و جوابش را می‌دهم:
- دستم، دستم داره می‌سوزه! درد داره.
غلیظ‌تر از قبل با صدایی به‌مراتب بلندتر و از نظر تُن صدا بی‌ثبات، می‌نالم:
- درد داره!
شانه‌هایم شروع به لرزیدن می‌کنند و اشک‌ریختنم کمی رنگ صدا به خود می‌گیرد. می‌دانم احتمالاً ده‌ها جفت چشم در حال تماشایم هستند و لب‌ها درمورد من پیش گوش‌ها زمزمه می‌کنند؛ اما حقیقت این است که نمی‌توانم، نمی‌توانم خودم را کنترل کنم. آدمِ دارای درد چه از کنترل خودش می‌فهمد؟
- می‌تونی بلند شی نیکداد؟ باید بریم دکتر. این‌جوری‌موندن چیزی از دردت کم نمی‌کنه.
- نمی‌تونم‌.
سرعت ریزش اشک‌هایم بیشتر شده است، لرزش شانه‌هایم هم همین‌طور. دوباره تکرار می‌کنم:
- نمی‌تونم.
این بار بی‌نگرانی، صدای جدی‌اش از دروازه‌ی گوش‌هایم عبور می‌کند:
- ولی اینجا نشستن هم قرار نیست برات کاری انجام بده. این رو بفهم نیکداد.
چند ثانیه‌ای مکث می‌کنم و اجازه می‌دهم اشک‌های بیشتری از فاصله‌ای چنین نزدیک روی زمین سقوط کنند. در نهایت، تکان کوچکی به پاهایم می‌دهم، دست‌هایم را از پناه سـ*ـینه‌ام بیرون می‌آورم و روی زمین می‌گذارم. شایگان با لحنی آرام‌تر تشویقم می‌کند.
- خوبه نیکداد. بلند شو.
با واردکردن فشار از طریق پاها و دست‌هایم به زمین، با بدنی لرزان بلند می‌شوم. گریه‌کردن‌ از سر دردم هنوز هم سر جایش است.
- خدای من!
شنیدن صدای جاخورده‌ و شاید ترسیده‌ی شایگان دوباره سرم را به‌همراه نگاهم پایین می‌کشد. با دیدن صحنه‌ای که شایگان به آن خیره شده است، چشم‌های مشکی‌ام درشت می‌شوند و برای یک لحظه درد از یادم می‌رود. روبه‌روی چشم‌هایم، آسفالتی ذوب‌شده خودنمایی می‌کند که تنها چند ثانیه‌ی پیش، به‌وضوح سردبودنش را دیدم. چیزی که به تعجبم دامن می‌زند، قسمتی است که آسفالت آن ذوب شده. همان تکه‌ای است که کف دست چپم را به هنگام بلندشدن، بر روی آن گذاشتم!
شوکه‌شده، قدمی به عقب برمی‌دارم. لب‌هایم را دندان می‌‌گیرم و دست چپِ دوباره مشت‌شده‌ام را بالا می‌آورم. انگشت‌هایم را به‌آرامی از هم باز می‌کنم. سریع‌تر از چیزی که بتوان تصور کرد، سرم را برمی‌گردانم و نگاهم را از کف دستِ سوخته‌ام می‌گیرم. حتی دلخراش هم از پس توصیف وضعیت کف دستم برنمی‌آید!
دستی دیگر دور مچ دستم حلقه می‌شود. چشم‌های به اشک نشسته‌ام را با احتیاط باز می‌کنم تا مبادا برای بار دوم آن صحنه‌ی توصیف‌نشدنی در میدان دیدم قرار گیرد. صاحب آن دست، شایگانی است که بر روی پاهایش ایستاده، سرش را پایین انداخته و با نگاهی خیره، گوی‌های قهوه‌ایِ کم‌رنگش بر روی کف دستم قفل شده‌اند.
بریده و بی‌ناتر از آنم که نسبت به گرفتن دستم به او اعتراضی کنم. به هر حال، او به من محرم نیست.

 

[Morteza Ali]

دستم را با اندک توانی که در جانم مانده پس می‌کشم. مقاومتی نمی‌کند. چشم‌های قهوه‌ای روشنش تا روی صورتم بالا می‌آیند. ناباور لب باز می‌کند:
- چطور تونستی دستت رو این‌جوری بسوزونی؟
و من می‌توانم به جان پدرم که زمان چندان زیادی از بلندشدن هواپیمایش نمی‌گذرد، قسم بخورم که هیچ‌کدام از دست‌هایم را به چیز داغی نزدم. با این حال، بدون زدن حرفی آب دهانم را قورت می‌دهم. اشک‌ریختن‌هایم بی‌صدا شده‌اند. سوزش دستم همان‌طور که لحظه‌به‌لحظه پیشرفت کرد، حالا با سرعتی بیشتر در حال کمترشدن است. هر لحظه‌ای که می‌گذرد، از دردش به مقدار زیادی کاسته می‌شود.
شایگان، موشکافانه، شانه‌های ثابت و چهره‌ام را از نظر می‌گذراند. با صدایی که در حال بازیابی حالت عادی خودش است می‌پرسد:
- دردت کمتر شده، درست میگم؟
برای جواب، چشم‌هایم را به نشانه‌ی تأیید می‌بندم و با مکثی نه‌چندان کوتاه، دوباره فاصله‌ای میان پلک‌هایم می‌اندازم. گلویم خشک شده است. زبانی روی لب‌هایم می‌کشم و با صدای خفه‌ای می‌گویم:
- داره کمتر میشه‌، کمتر و کمتر.
- باید بری دکتر. می‌رسونمت.
می‌خواهد جلو راه بیفتد که لب‌هایم باز می‌شوند:
- من...
به‌سمتم برمی‌گردد. ادامه می‌دهم:
- خودم می‌تونم...
نگاه جدی‌اش، حرفم را می‌بُرد.
- فکر نکنم با وجود آسیب‌دیدگیِ دستت بتونی رانندگی کنی. پس بی‌حرف دنبالم بیا تا دوباره دستت رو نگیرم و دنبال خودم نکشونمت.
چیزی در درونم می‌غرد «پررو»، اما به زبان نمی‌آورم. به‌جای تقاضای بخشش است! از دست خودم حرصم می‌گیرد. آخر من روی چه حسابی برای یک ثانیه هم که شده توقع داشتم کلمه‌ی سنگینِ «ببخشید» از دهان ویریا شایگان بیرون بیاید؟
پشت‌سر شایگان قدم برمی‌دارم. دیگر خبری از اشک‌ریختنم هم نیست. آرام‌شدن دردی به آن شدیدی با این میزان سرعت، هرچه باشد عادی نیست؛ همان‌طور که سرگرفتنش از دلیلی منطقی پیروی نمی‌کند.
نفسی آه‌مانند بیرون می‌دهم. آرام‌گرفتنش غیرعادیست، اما جای شکرش هم باقی است.
***
اگر شخصی امروز صبح قبل از اتفاقی که چند لحظه‌ی پیش برایم افتاد به من می‌گفت «کف دست تو امروز بی‌دلیل می‌سوزد به گونه‌ای که داغی‌اش آسفالت را ذوب خواهد کرد» به‌شدت آسان‌تر از اینکه بگوید «تو امروز در ماشینی می‌نشینی که راننده‌اش ویریا شایگان است» باور می‌کردم! به هر حال، هر دوی این اتفاق‌ها با تمام به دور از ذهن و منطق بودنشان، برگه‌ی زندگی امروزم را خط‌خطی کرده‌اند؛ خط‌خطی‌هایی که کوچک‌ترین رضایتی از وجودشان ندارم.
در حال حاضر ساعت چهار عصر است و باید بگویم من و شایگان، هر دو سوار یک ماشین هستیم؛ وضعیتی که می‌توان آن را نادر، غیرقابل‌قبول و یا باورنکردنی نامید. شاید خنده‌دار باشد؛ اما در حضور شایگان و در ماشین او، به‌شدت احساس ناراحتی می‌کنم. بهتر بگویم، معذب هستم.
نکته‌ و حالت عجیبی است. من هیچ‌گاه و در هیچ‌یک از مراحل زندگی‌ام دختر خجالتی‌ای نبودم. حافظه‌ام با یک بررسی کلی، جواب نسبتاً قانع‌کننده‌ای تحویل من می‌دهد. «تو همین‌طور هیچ‌وقت با یه نامحرم تو ماشین تنها نبودی.»
شانه‌هایم را بالا می‌اندازم و تقریباً سرسری «باشه‌»ای روانه‌ی حافظه‌ام می‌کنم. اگر به‌خاطر این است، نباید به‌جای احساس ناراحتی دچار ترس می‌شدم؟
سرم را تکان می‌دهم و سعی می‌کنم این فکر را با لگدی از دروازه‌ی ذهنم بیرون بیندازم. مگر معذب‌بودن چه عیب و اشکالی می‌تواند داشته باشد؟ «هیچ» جوابیست که می‌خواهم به زور هم که شده، به خوردِ خودم بدهم.
روی سمت راستِ صندلیِ عقب نشسته‌ام و با پایبندی محکمی به قوانین که ناشی از شغلم، وکالت است، کمربند هم بسته‌ام. به هر حال، من بخش بزرگی از زندگی‌ام را به‌صورت روزانه در هم‌نشینی با قانون می‌گذرانم و این باید تأثیری روی من گذاشته باشد یا نه؟
دست چپم را روی ران پای چپم گذاشته‌ام و هنوز سعی می‌کنم نگاهم برخوردی با سوختگی‌اش نداشته باشد. باید اعتراف کنم یک‌جورهایی می‌ترسم. البته، دیگر آرام گرفته و کوچک‌ترین دردی ندارد. عادیِ عادی است؛ گویی اصلاً نسوخته. اما همان یک لحظه دیدن صحنه‌ی ناخوشایند سوختگی‌اش هنوز هم از جلوی چشم‌هایم رد می‌شود و آزارم می‌دهد. احتمالاً امشب کابوسش را ببینم. من خیلی راحت کابوس می‌بینم!
با متوقف‌شدن سوزوکی مشکی‌رنگی که به شایگان تعلق دارد، کمربندم را بدون نگاه به پایین و با دست راست باز می‌کنم. می‌خواهم برای پیاده‌شدن در ماشین را باز کنم که خودش باز می‌شود. در واقع، شایگان زحمت بازکردنش را می‌کشد. با تعجب، نگاهی به چهره‌ی جدی‌اش می‌اندازم که با حالت چشم‌های درشتش، بدون زدن حرفی می‌پرسد «چی شده؟»
از آنجایی که صوتی از دهانش خارج نشده، می‌توانم در نهایت آسانی آن هم بدون اینکه ذره‌ای بی‌ادبی در کارنامه‌ی درخشان احترام‌گذاشتنم به دیگران ثبت و مدال طلایم پودر شود، خودم را به کوچه‌ی علی چپ بزنم. احترام و ادب اصولی‌اند که به‌سختی زیر بار شکستنشان می‌روم و باعث افتخار است که تا این لحظه از زندگی‌ام، روی جلد حساسشان یک ترک کوچک هم نینداخته‌ام. هرچه نباشد، همین دو هستند که عنصری به نام حرمت را در زندگی حفظ می‌کنند.
از ماشین پیاده می‌شوم و برای خالی‌نبودن عریضه هم که شده، شایگان را تماشا می‌کنم که در را می‌بندد و سپس با فشردن کلیدی با نقش قفل بسته روی سوئیچ ماشین، درهای ماشین مشکی‌اش را قفل می‌کند. رسماً در علاقه‌ی عجیب این بشر به رنگ مشکی مانده‌ام.

 

[Morteza Ali]

صدای آرامش در حالی از گلویش خارج می‌شود که نگاهش به من نیست:
- دنبالم بیا.
و جلوتر از من راه می‌افتد. از پشت چپ‌چپ نگاهش می‌کنم. محض رضای خدا می‌مُرد اگر یک لطفاً در ابتدای حرفش می‌آورد و یا دست‌کم فعل جمله‌اش را به نشانه‌ی احترام جمع می‌بست؟ همین الان می‌توانم روزی را ببینم که سنگ قبرم را آماده روی قبرم می‌اندازند در حالی‌ که رویش دلیل مرگم چنین حک شده: به‌دلیل بی‌ادبی‌های پی‌درپی یکی از همکاران نامحترم، دق کرد!
از همه‌ی این‌ها گذشته، به نظر نمی‌آید چاره‌ای به‌جز اطاعت‌کردن داشته باشم. به حرفش گوش می‌دهم و پشت‌سرش قدم برمی‌دارم. نگاهم از ساختمانی که مستقیماً دارد به‌سمت آن قدم برمی‌دارد، بالا می‌رود. نمایی خاکستری‌رنگ دارد و به نظر می‌آید دارای دوطبقه باشد. روی تابلویی که بر سَردر ساختمان نصب شده، با خطی خوش که حدس می‌زنم نستعلیق باشد، نوشته شده «کلینیک خصوصی جراحی پلاستیک». شایگان توضیح می‌دهد:
- برای داییمه. اون تازه به ایران اومده. کارش خیلی خوبه و این رو بدون در نظر گرفتن نسبتِ خویشاوندی بینمون میگم.
نیازی به گفتن جمله‌ی آخرش نبود. در این یک سال آن‌قدری شایگان را شناخته‌ام که بدانم دروغ نمی‌گوید، به‌هیچ‌وجه! آدم رکی است که از زدن حرفش نیم‌ذره‌ای هم ترس ندارد. آشنا و ناآشنا هم سرش نمی‌شود!
دست چپم را مشت می‌کنم. انگشت‌هایم که خم می‌شوند، می‌توانم ناصافیِ پوست کف دستم را از طریق سرانگشت‌هایم که آن‌ها هم سوخته‌اند، حس کنم. سوختگی‌، سطح کف دستم را به‌طرز دلخراشی دست‌کاری کرده و ظاهری چنان ناخوشایند برایش رقم زده که دیدنش دل‌وجرئت می‌خواهد؛ دل‌وجرئتی که من ندارم. سرم را به چپ و راست تکان می‌دهم تا از زنده‌شدن تصویر سوختگی دستم پیش چشم‌هایم جلوگیری کنم.
به طرز مسخره‌ای سعی می‌کنم لبخندی روی لب‌هایم بنشانم که بیشتر چهره‌ام را شبیه عقب‌مانده‌ها می‌کند؛ عقب‌مانده‌ای که لب‌هایش حالتی عجیب دارند و به نظر می‌آید احتمالاً فاقد توان صحبت‌کردن است. با یک حساب سرانگشتیِ ساده، می‌فهمم بی‌خیالش‌شدن به‌مراتب سود بیشتری از زدنش دارد و لب‌هایم را به حالت عادی برمی‌گردانم.
پشت‌سر شایگان قدم به درون کلینیک می‌گذارم. تم درونی‌اش همان‌طور که انتظار می‌رود، سفید و روشن است. بوی ضدعفونی‌کننده‌ای که زیر بینی‌ام می‌زند، حالم را بد می‌کند. نفرتم از فضای کلینیک، بیمارستان و هر چیزی در این حیطه، از نفرتی که از شایگان دارم جلو می‌زند. آب دهانم را قورت می‌دهم. حساسیتی که به بوی ضدعفونی‌کننده دارم، در حال بالاکشیدن تمام محتویات معده‌ام است. در کل آدمی هستم که خیلی سریع و به‌خاطر کوچک‌ترین چیزها حالت تهوع می‌گیرم؛ ولی کم پیش می‌آید کارم به بالاآوردن بکشد. معمولاً احساسم به حالت تهوع و گهگاهی عق‌زدن ختم می‌شود.
شایگان، مستقیم و بدون اینکه با شخصی حرفی بزند، به‌سمت راه‌پله‌ی سمت راست سالن بزرگ ورودی کلینیک می‌رود. طبقه‌ی اول کلینیک در حدی میانه قرار دارد. نه می‌توان حالت خلوت را به آن نسبت داد و نه با صفت شلوغ صدایش زد. روپوش کارمندان کلینیک از سر موهایشان گرفته تا حتی نوک کفش‌هایشان از رنگ سفید پیروی می‌کند. این‌همه سفیدی پیش چشم‌هایم، گوی‌های مشکی‌ کوچکم را می‌زند.
جایی که با توجه به ظاهرش حدس می‌زنم داروخانه‌ی کلینیک باشد، در انتهای راهروی سمت چپ ورودی قرار گرفته و نبودن شخصی در پشت باجه‌اش، تعجبم را برمی‌انگیزد.
دست از رصدکردن کلینیکی که مکان جدید و ناشناخته‌ای است و پایم تا همین الان به درونش باز نشده، برمی‌دارم و شبیه کودکی به‌دنبال پدرش، پشت‌سر شایگان حرکت می‌کنم. سکوت بینمان عصبی‌ام می‌کند. برای حرف‌زدن با شایگان سرودست نمی‌شکنم، علاقه‌ای هم به این کار ندارم؛ اما این سکوت با هم‌دستیِ احساس ناراحتی و معذب‌بودنِ درونم، روی اعصابم اسکی‌بازی می‌کند. حس می‌کنم شکستن سکوت می‌تواند باعث ازبین‌رفتن احساس ناراحتی‌ام بشود.
ندایی از درونم بلند می‌شود: «خب تو پا پیش بذار.»
محکم و بی‌مکث جوابش را می‌دهم: «این امکان نداره!»
«حماقت محض» مناسب‌ترین اسمی است که می‌توانم برای تصور واهی‌ ندای درونم از اینکه برای ۰/۰۱درصد هم که شده، احتمال داده ممکن است پیشنهادش را قبول کنم، بگذارم. خیر سرش بخشی از وجود من است و هنوز از پس شناختنم برنیامده! سرم برود، تن به این کار نمی‌دهم. شبیه این می‌ماند که با چکش به جان شخصیتم بیفتم؛ چیزی که از سر راه نیاورده‌ام.
آخرین پله که به‌گمانم چهاردهمین باشد را پس از شایگان رد می‌کنم و پا به طبقه‌ی دوم می‌گذارم. بوی ضدعفونی‌کننده با شدت و غلظتی بیشتر از قبل زیر بینی‌ام می‌زند و آزارم می‌دهد. چطور یک لشکر پزشک، پرستار و سایر اشخاص شاغل در این گونه محیط‌ها می توانند روزی به مدت چند ساعت این بو را تحمل کنند؟ خدای من! وحشتناک است!
زمان انتخاب رشته، ایلیا -برادر بزرگ‌ترم- اصرار داشت تجربی را انتخاب کنم و در آینده دکتر شوم. او این را آن‌قدری در گوش‌هایم خواند که در نهایت تجربی را انتخاب کردم، اما تنها بعد از گذشت چهار روز از شروع مدارس، تغییر رشته داده و سر کلاس انسانی نشستم. شاید بشود گفت این بهترین انتخابی است که من در طول زندگی‌ام تا الان کرده‌ام. وقتی به این فکر می‌کنم که خدای‌ناکرده شاید الان دکتر بودم، موهای تنم سیخ می‌شوند. هرچند احتمالاً در حین همان تحصیل کم می‌آوردم و کارم به دکتربودن نمی‌کشید.
طبقه‌ی دوم به نسبت طبقه‌ی اول کوچک‌تر و خلوت‌تر است. در واقع به‌جز سه منشی که پشت میزهایشان نشسته‌اند و یک مرد که در حال صحبت‌کردن با یکی از این سه منشی است، شخص دیگری در سالن طبقه‌ی دوم به چشم نمی‌خورد.
شایگان، مسیر دست راستش را در پیش می‌گیرد و به‌سمت میز یکی از سه منشی‌ای که تمام حواسش را به تلفن همراه در دست‌هایش داده، می‌رود. لحظه‌ای مکث می‌کنم و در جایم می‌ایستم. از پشت قدم‌‌برداشتن‌های شایگان را تماشا می‌کنم. به نظر می‌آید حالتش کمی با قبل تفاوت دارد؛ گویی به مقدار کمی از احساس ناخوشایند حرص و یا عصبانیت دچار شده.
دست از تماشای قدم‌هایش برمی‌دارم و راهِ رفته‌اش را در پیش می‌گیرم. جلوی میز فلزی خاکستری و یا شاید هم نقره‌ای‌رنگ می‌ایستد. به‌دلیل داشتن کوررنگی، چندان از پس تشخیص دقیق رنگ‌ها برنمی‌آیم.

 

[Morteza Ali]

چند لحظه‌ای در سکوت صبر می‌کند. با این وجود، سر منشی بالا نمی‌آید. لبخندی که می‌خواهد روی لب‌هایم جاگیر شود را می‌خورم. نوجوان که بودم، من هم همین‌گونه در تلفن همراه غرق می‌شدم؛ به‌طوری که بمب هم کنار گوش‌هایم می‌ترکاندند، متوجه نمی‌شدم که نمی‌شدم! البته، منشیِ نشسته پشت میز نوجوان نبود.
شایگان، عصبانی چند تقه به روی میز می‌زند. منشی شوکه‌شده و ترسیده، سرش را بالا می‌آورد. چند تار موی موج‌دار قهوه‌ای روشن از مقنعه‌ی سفیدش بیرون زده. صورتی گرد و سفید دارد. چشم‌های درشتش رنگی شبیه موهایش دارند، قهوه‌ای روشن. مژه‌های مشکی بلندی چشم‌هایش را قاب گرفته‌اند و بینی قلمی‌اش به صورتش می‌آید. لب‌های باریکش هم که می‌شود گفت کمی از حد عادی درازتر هستند، رنگ صورتی پررنگ را به روی خود یدک می‌کشند.
با تعجب، ابروهایم کمی به هم نزدیک‌تر می‌شوند. میزان زیاد شباهت میان منشی و شایگان انکارنشدنیست! تا ذهنم بخواهد مطلبی دیگر را پردازش کند و به‌دنبال دلیل این شباهت بگردد، صدای منشی با عصبانیت بلند می‌شود:
- ویریا! من رو ترسوندی! تو کِی می‌خوای آدم بشی؟
چه صدای نازک و تیزی دارد! تابه‌حال صدایی با این میزان نازکی نشنیده‌ام. بیش از اندازه دخترانه است. از فکر صدای منشی بیرون می‌آیم. او شایگان را به نام کوچک صدا زد. با این حساب، باید نسبتی میانشان باشد و دلیل شباهتشان هم باید همین باشد؛ نسبت خونی. شایگان، کاملاً جدی اما آرام می‌گوید:
- صدات رو بیار پایین. خودش در حالت عادی به اندازه‌ی کافی تیز هست. دادزدن نداره. در ضمن، فکر نکنم دایی برای سردادن توی گوشی استخدامت کرده باشه.
در تمام مدتی که شایگان صحبت می‌کند، نگاه منشی روی من است. شایگان اما بی‌توجه ادامه می‌دهد:
- دایی الان داره مریضی رو می‌بینه یا سرش خلوته؟
منشی کاملاً بی‌ربط، با نگاه به من، شایگان را مخاطب قرار می‌دهد:
- بهش نمی‌خوره دوست‌دخترت باشه.
شایگان با ناباوری صدایش می‌زند:
- نیلی!
برخلاف شایگان، حالت من خنثی است و حس خاصی نسبت به این حرف نیلی ندارم. او گفت نمی‌خورد، نگفت که می‌خورد! بنابراین نه مشکلی وجود دارد و نه دلیلی برای عصبانی‌شدن. نیلی سرش را به‌سمت شایگان برمی‌گرداند و طلبکارانه می‌گوید:
- تو به چه حقی صدات رو برای من بالا می‌بری؟
شایگان با حرص چپ‌چپ نگاهش می‌کند.
- من صدام رو بالا نبردم.
گرچه حرف‌به‌حرف جمله‌اش را با تأکید ادا کرد، اما به نظر نمی‌آید نیلی قانع شده باشد. نیلی پایی روی پا می‌اندازد و با دو دستش سر زانوی پای بالایی‌اش را می‌گیرد و همچنان چپ‌چپ و با لب‌هایی غنچه‌شده شایگان را تماشا می‌کند. چند لحظه‌ای در همین حالت و همین سکوت می‌گذرد که شایگان، کلافه نفسش را بیرون می‌دهد و دستی درون موهای موج‌دار خوش‌حالتش می‌کشد.
- دایی داره بیماری رو می‌بینه یا نه؟
نیلی بچگانه جواب می‌دهد:
- تو هنوز به من نگفتی ایشون...
به من اشاره می‌کند.
- کیه.
- همکارمه. دستش دچار سوختگی شده و من هم دایی رو بهش پیشنهاد دادم. حالا جواب سؤالم رو میدی یا نه؟
نیلی به من نگاه می‌کند و دلسوزانه لب می‌زند:
- آخی! حتماً دستت بدجور سوخته که اومدی پیش یه متخصص. می‌تونم ببینم؟
قبل از اینکه من حرفی بزنم، شایگان جواب می‌دهد:
- نیلی، محض رضای خدا!
نیلی، ناراضی پوفی می‌کند و بی‌خیال دیدن دست من می‌شود.
- نه. مریضی داخل نیست. می‌تونین برین.
شایگان با تعجب تک ابرویی بالا می‌اندازد. چند لحظه به ابروهایش خیره می‌شوم‌. آخر چگونه می‌تواند تنها یک ابرویش را بالا بدهد؟ من خودم را سربه‌نیست هم کنم، نمی‌توانم از پس این کار بربیایم.
- نباید با دایی هماهنگ کنی؟
نیلی بی‌خیال شانه‌هایش را بالا می‌اندازد.
- تو که خبردادن نمی‌خوای.
شایگان با جدیت می‌گوید:
- من میگم می‌خواد.
با چشم به تلفن روی میز اشاره می‌کند و ادامه می‌دهد:
- زنگ بزن.
نیلی زیرلب زمزمه می‌کند:
- کِی بشه که من از دست تو راحت بشم!
و تلفن را برمی‌دارد و شماره‌ای می‌گیرد.
- سلام دایی.
- ...
- ویریا با همکارش اومده. این‌جور که ویریا میگه، دست همکارش دچار سوختگی شده.
- ...
- باشه.

 

[Morteza Ali]

تماس را قطع می‌کند و حین گذاشتن گوشی تلفن سر جایش، شایگان را مخاطب قرار می‌دهد:
- من که گفتم ویریاخان! حکم ورودت صادر شد. شرت کم!
لبخندم را به‌زور قورت می‌دهم تا مبادا به شایگان بر بخورد و بی‌ادبی یا مسخره‌کردن تلقی شود؛ اما حقیقت این است که خدایی «خان» اصلاً و ابداً به اسم ویریا نمی‌آید. ویریا ابهتی هم‌پایه‌ی خان ندارد و همین مسئله این ترکیب را نامتوازن می‌سازد و باعث می‌شود شنیدنش آدمی را به خنده‌ای حتی اگر شده کوچک، وادار کند.
نیلی بی‌توجه به نگاه خشمگین شایگان، رو به من می‌کند و با لبخندی که چال گونه‌ی چپش را دست‌ودل‌بازانه به نمایش می‌گذارد، ادامه می‌دهد:
- اما شما قدم و سایه‌ت روی سر ما جا داره. می‌تونی همین‌جا بشینی با هم حرف بزنیم.
لبخندی در جواب لبخندش می‌زنم.
- ممنون، اما بیمار منم.
شایگان بی‌حرف و ناگهانی به‌سمت دری که با تقریباً یک متر فاصله از میز نیلی واقع شده، می‌رود. ناگهانی و بی‌سرو‌صدابودنش کمی غافلگیرم می‌کند. نیلی نگاهی به چهره‌ی من می‌اندازد و آرام توضیح می‌دهد:
- اون همینه؛ یه آدم فوق‌العاده غیرجنتلمن.
با لبخند می‌گویم:
- می‌تونم بپرسم چه نسبتی با هم دارین؟
با خوش‌رویی جواب می‌دهد:
- البته. خواهربرادریم.
با لبخند و صدایی آرام، میان لب‌های درشتم فاصله می‌اندازم:
- پشت برادرت حرف نزن.
ناباور نگاهم می‌کند.
- تو دیگه چقدر بچه‌مثبتی!
- روز خوبی...
حرفم با صدای بلند شایگانی که دم در ایستاده، قطع می‌شود:
- خانوم نیکداد!
نیلی جمله‌ام را کامل می‌کند:
- داشته باشم. حالا بدو که الان این عجول آقا میاد دولُپی می‌خورتت.
به حرفش ریز می‌خندم و به‌سمت شایگان می‌روم. انگارنه‌انگار که چند لحظه‌ی پیشَش چه چیزی گفتم! صدایی از درونم می‌پرسد «توقع نداری که عادت چندساله‌ش رو با یه جمله‌ی تو کنار بذاره؟»
«معلومه که نه!»
شایگان در را باز می‌کند و کنار می‌ایستد تا ابتدا من وارد شوم. ابروهایم بالا می‌پرند. منظور نیلی از غیرجنتلمن این بود؟ گمان نکنم.
به هر حال، این بار من جلوتر از شایگان پایم را به داخل مکانی که درش باز شده می‌گذارم. در بدو ورودم، نگاهم به پیرمرد پنجاه-شصت‌ساله‌ای با موها و ریش‌های پرپشت سفید می‌افتد که در حال پوشیدن روپوش سفیدرنگش است. سرم را تکان می‌دهم و در همان حین لب می‌زنم:
- سلام.
با لبخند جوابم را می‌دهد:
- سلام دخترم. شما باید همکار ویریاجان باشی، درست میگم؟
- بله.
صدای شایگان از پشت‌سرم بلند می‌شود:
- سلام دایی.
- سلام به خواهرزاده‌ی عزیز!
با مکث و نگاهی به دایی‌اش که تازه در حال پوشیدن روپوشش است،‌ با تعجب می‌پرسد:
- از جایی اومدین یا داشتین جایی می‌رفتین؟
دایی شایگان در حال رفتن به‌سمت میزش، سؤال شایگان را با سؤال جواب می‌دهد:
- خودت چی فکر می‌کنی؟
شایگان بدون مکث لب باز می‌کند:
- گزینه‌ی دوم.
برخلاف تصورم، دایی شایگان پشت میز و روی صندلی نمی‌نشیند؛ بلکه روی میزش جاگیر می‌شود. به نظر می‌آید برعکس ظاهرش، روحیه‌ای جوان دارد.
- حدست درسته.
شایگان: اگه کارتون واجبه ما...
دایی‌اش میان حرف شایگان می‌پرد:
- نه، به واجبیِ کار تو...
با خودکاری در دست به شایگان اشاره می‌کند.
- نیست.
شایگان جا می‌خورد و با تعجب به خودش اشاره می‌کند.
- کار من؟
- تو نه، همکارت.
با بی‌خیالی ادامه می‌دهد:
- چه فرقی می‌کنه؟

 

[Morteza Ali]

رو به من می‌کند و ادامه می‌دهد:
- نیلی گفت دستت دچار سوختگی شده.
سرم را به نشانه‌ی تأیید صحبتش تکان می‌دهم.
- بله‌.
از روی میزش پایین می‌پرد.
- ناراحت‌کننده‌ست.
به تخت فلزی‌ای که گوشه‌ی راست اتاق گذاشته شده اشاره می‌کند.
- می‌تونی روی اون بشینی.
- باشه.
به‌سمت تخت می‌روم و رویش می‌نشینم. ارتفاعش از سطح زمین بیشتر از تخت‌های عادیِ ساخته‌شده برای اتاق‌خواب‌ها است. میز و صندلی دکتر روبه‌روی در گذاشته شده است و جلوی میز دو ردیف دوتایی صندلی‌ چرم به چشم می‌آید. چوب‌لباسی آبی‌رنگی هم کنار دیوار، هم‌راستای میز دکتر قرار دارد.
دایی شایگان در حال برداشتن وسایلی از درون کمد آهنی نسبتاً کوچکِ وصل‌شده به دیوارِ سمت چپ اتاق، در حالی که نگاهش هم به من نیست، می‌پرسد:
- دلیل سوختگی دستت چیه؟
دهانم باز می‌شود، اما صوتی قصد خروج از آن را ندارد. در واقع، جوابی ندارم. نمی‌توانم بگویم نمی‌دانم. خودش ناگهانی شروع به سوختن کرد. می‌توانم؟ امکان ندارد باور کند. من خودم هم باورم نمی‌شود. چند لحظه‌ای که می‌گذرد و جوابی از من شنیده نمی‌شود، دایی شایگان یادآوری می‌کند:
- سؤال من جوابی نداره؟
صدای شایگانی که دست‌به‌جیب، کنار در ورودی و خروجی به دیوار تکیه داده، از حنجره‌اش بیرون می‌آید:
- از دونستن دلیلش بگذرین.
دکتر چند لحظه‌ای مکث می‌کند و نگاهی به چهره‌ی بی‌حالت شایگان می‌اندازد.
- فکرت بدجور درگیره پسر!
و در ادامه بدون مقاومت، قبول‌کردنش را اعلام می‌کند:
- باشه.
نگاهم روی شایگان می‌ماند. چشم‌هایش را بسته و در چهره‌اش هیچ‌چیز دیده نمی‌شود. حالت چهره‌اش عادی‌تر از آن است که بشود لقب زنده را به آن نسبت داد. فاقد هرگونه احساسی به نظر می‌آید؛ درست شبیه یک مرده. شاید حتی بتوان گفت از یک مرده هم مرده‌تر!
این چهره‌ی شایگان شبیه انقلاب تابستانی و زمستانی می‌ماند و تعداد دفعات روی‌دادنش در یک سال، انگشت‌شمار است. زمانی که فکر شایگان درگیر مسئله‌ای به‌نظر لاینحل می‌شود، چنین چهره‌ی بی‌حالتی به خود می‌گیرد. چشم‌هایش را می‌بندد و سعی می‌کند روی مسئله‌ی پیش‌آمده و پیداکردن راه‌حلی برای آن تمرکز کند. گرچه اعتراف‌کردنش در ابتدا کمی برایم سخت بود، اما شایگان، استاد تمرکزکردن است؛ حالتی که من به‌سختی به آن می‌رسم. شاید بشود من را بی‌تمرکزترین موجود عالم یا دست‌کم انسان زنده دانست.
- دستت رو بیار جلو.
از جا می‌پرم. دیدنِ ناگهانیِ صورت دایی شایگان که در چند سانتی‌ام قرار گرفته بود، من را ترساند. دست راستم را روی قلبم که بومب‌بومب خودش را به ضرب به قفسه‌ی سـ*ـینه‌ام می‌کوبد، می‌گذارم. دایی شایگان ریز می‌خندد و میان خنده‌هایش تکانی هم به زبانش می‌دهد:
- ببخشید. نمی‌خواستم بترسونمت.
گاو یا شاید هم الاغ! احتمالاً دایی شایگان من را با یکی از این دو حیوان گران‌قدر اشتباه گرفته است. گرچه به‌دلیل نامحرمی‌اش نمی‌توانم نشانش دهم؛ اما می‌توانم قسم بخورم پشت گوش‌هایم مخملی نیست. حتی پرز مخمل هم یافت نمی‌شود. گمانم افکارم را از چشم‌هایم می‌خواند که در ادامه با خنده لب‌هایش را تکان می‌دهد:
- منطقی باش.
شانه‌های پهنش را بالا می‌اندازد.
- غرق‌شدن تو توی چهره‌ی خوا...
شبیه مرغ پرکنده بال‌بال می‌زنم که ادامه ندهد. اگر محرم بودیم، بی‌بروبَرگرد دهانش را می‌گرفتم. در حال به‌فنادادن آبرویم است! با دیدن بال‌بال‌زدنم، خنده‌اش شدت می‌گیرد و در همین حین، صدای شایگان روح از تنم جدا می‌کند:
- می‌دونم آدم جذابی هستم.
شبیه جن‌دیده‌ها در یک ضربه‌ی آنی، به‌سمت شایگان برمی‌گردم که مهره‌های گردنم به ترق‌ترق‌کردن می‌افتند. با همان نیشخند روانی‌کننده‌ و چشم‌های درشت قهوه‌ای‌رنگی که برق بدجنسی در آن‌ها چشمک می‌زند، نگاهم می‌کند. حرصم گرفته است. دستی‌دستی شرفم با خاک کف کفش‌های اسپورتم همسان شد. آخر چرا یکی نبود که به من بگوید به تو چه که حالت چهره‌ی شایگان چگونه است؟ برخلاف من، خودِ پنهان درونی‌ام در نهایت سادگی با این جریان کنار می‌آید و کلاس کاربرد ضرب‌المثل برایم می‌گذارد که «خود کرده را تدبیر نیست!»
عجب وقتی گیر آورده است!

 

[Morteza Ali]

کاری غیر از گذشتن از کنار این فاجعه از دستم برنمی‌آید. نگاهم را از چهره‌ی خندان شایگان می‌گیرم. مشاهده‌ی چهره‌ی خندانش، برایم حکم مستقیم نگاه‌کردن به خورشید آن هم بدون هیچ واسطه‌ای دارد و درست به همان اندازه برایم عذاب‌دهنده، ناخوشایند و مضر است. مستقیم نگاه‌کردنِ خورشید بی هیچ واسطه‌ای، ضعف چشم‌ برایم هدیه می‌آورد و دیدن شایگان، بالارفتن فشارخون در رگ‌هایم را؛ فشاری آن‌قدر بالا که رگ‌های بی‌گـ ـناه و بیچاره‌ام تا مرز پاره‌شدن پیشروی می‌کنند و بزرگ می‌شوند.
نگاهم را از شایگان می‌گیرم و به چشم‌های دایی‌اش می‌دهم که برق خنده‌ی درونشان به سرزندگی برادرزاده‌ی چهارساله‌ام است. صادقانه بخواهم بگویم، چشم دیدنش را ندارم. نفرتی که از بچه‌ها دارم، سر به آسمان می‌کشد. موجودات فریب‌دهنده‌ای که از دور زیبا، دلنشین و حتی خواستنی، اما از نزدیک شرک‌اند؛ یک هیولای چندش‌آورِ غیرقابل‌توصیف!
داییِ شایگان با لبخندی محترمانه کمی خم می‌شود و دست راستش را جلویم می‌گیرد. با ابروهایی بالارفته و چشم‌هایی درشت‌شده براندازش می‌کنم. هرچه به ذهنم فشار می‌آورم، دلیلی برای انجام این کارش پیدا نمی‌کنم. نمی‌توانم بفهمم هدفش چیست. با سری پایین‌افتاده، صدایش در گوش‌هایم طنین‌انداز می‌شود:
- افتخار می‌دین خانومِ ...؟
شایگان با مکثی کوتاه، دایی‌اش را راهنمایی می‌کند:
- نیکداد.
دکتر نفسی بیرون می‌دهد و با لبخند، زیرچشمی به صورت من که حتم دارم شبیه علامت سؤال شده است، نگاهی می‌اندازد. جمله‌اش را با بدجنسی‌ای خفته در صورتش ادامه می‌دهد:
- بله. خانوم نیکداد؟
گیج، منگ و حتی مشنگ هم لغاتی بس برازنده برای توصیف حال‌وهوای من در این لحظه‌اند. آخر منظورش چیست؟ نگاهم به‌سمت شایگان برمی‌گردد تا بلکه نکته‌ای از صورت او استخراج شود، اما پوچ! با همان نیشخند تکراری تماشایم می‌کند. سرم را دوباره برمی‌گردانم و تصمیم می‌گیرم دست به دامنِ «حواست کجائه دختر؟» بشوم. معذرت‌خواهی کوتاهی از غلط‌گیر درونم می‌کنم که به‌سادگی می‌بخشد. صحیحش «دست به شلوار دکتر شدن» است.
با گیجی سؤالم را بیان می‌کنم:
- چه افتخاری؟
دکتر کمرش را صاف می‌کند و آزادانه، خنده‌ای آرام اما نه بدون هیچ صدایی سر می‌دهد. جای خوش‌حالی دارد که صدای خنده‌ی شایگان به گوش‌هایم نمی‌رسد و روی روح‌وروانم خط و خش نمی‌اندازد. خنده‌ی دکتر که به لبخند تبدیل می‌شود، جواب سؤالم را تحویل می‌گیرم.
- حواست رو جمع کن عزیزدل. منظورم از افتخاردادن اینه که دست سوخته‌ت رو جلو بیار تا ببینمش. بدون دیدنش که نمی‌تونم براش نسخه بپیچم.
یاد یکی از بازی‌های دوره‌ی شیرین کودکی‌ام می‌افتم. کلاغ پر، گنجشکک اشی‌مشی پر، کبوتر حرم امام پر. فاجعه‌ی بزرگی است که اکنون باید این‌گونه بازی‌اش کنم: «آبرو، پر پر پر!»
- ببخشید.
دایی شایگان سرش را به‌طرفی کج می‌کند و به چهره‌ام که طیف کمی از خجالت به خود گرفته، لبخند دوستانه‌ای می‌زند. با مهربانی‌ای پدرانه بیان می‌کند:
- طبیعیه. آدمی که حرص می‌خوره، براش حواسی باقی نمی‌مونه. این خواهرزاده‌ی من...
به شایگان اشاره می‌کند.
- از اول زندگیش با مدرک دکترای حرص‌دادن به‌دنیا اومده و الان دانشمند بزرگی تو این زمینه‌ست برای خودش. به جان خودم قسم! بهت تسلیت میگم که مجبوری باهاش سروکله بزنی.
شایگان اعتراض می‌کند.
- دایی! شما دیگه چرا؟ مزدور شیطان شدین؟ مگه نمی‌دونین هم‌نشینی با علما چقدر توی اسلام سفارش شده؟ چرا به راه چپ هلش می‌دین؟ دانشمند به این جذابی، حاضر و آماده.
جذاب، آخرین صفت در دنیاست که زیرِ بار نسبت‌دادنش به شایگان می‌روم. موجود متوهم! شایگان در پایان، سرش را به نشانه‌ی تأسف تکان می‌دهد که دایی‌اش با بی‌خیالی و خنده، فاصله‌ای میان لب‌های صورتی‌اش می‌اندازد.
- الان هم لابد می‌خوای بگی دایی هم دایی‌های قدیم!
شایگان حق‌به‌جانب دست‌به‌سـ*ـینه می‌شود و با اعتمادی که سقف عرش خدا را فتح کرده می‌پرسد:
- اون‌وقت شما می‌گین من دروغ میگم؟
لب‌های دایی‌اش بیشتر کش می‌آیند. ذوق‌کرده جوابش را می‌دهد:
- البته که نه. دایی‌های فعلی خیلی بهتر هستن.
دهان شایگان برای بیان‌کردن چیزی باز می‌شود که دایی‌اش با لحنی جدی پیش‌دستی می‌کند:
- کافیه ویریا! بذار کارم رو انجام بدم.
شایگان نیشخندی می‌زند و با سری کج‌شده بیان می‌کند:
- بهونه‌ی خوبی برای پایان‌دادن به این بحثه دایی.
زمانی که موهای قهوه‌ای روشن موج‌دارش در صورتش می‌ریزند -شبیه همین الآن که این اتفاق به‌خاطر کج‌کردن سرش افتاده است- شایگان به طرز عجیبی قابل‌تحمل‌تر می‌شود!