کامل شده رمان عصر یخبندان | fateme078 کاربر انجمن نگاه دانلود

[FATEME078]

«هو الحق»
نام رمان: عصر یخبندان
نویسنده: fateme078 کاربر انجمن نگاه دانلود
ژانر: تراژدی، اجتماعی، عاشقانه
ناظر: NAZ-BANOW
ویراستار: فاطمه صفارزاده
خلاصه:
نیل، دانشجوی رشته ادبیات و در حال نوشتن رمانی به نام عصر یخ‌بندان و در حمایت از قربانیان اسید‌پاشی است. او که تاکنون زندگی روزمره‌ای همراه با مادرش داشته، با ازدواج دوباره‌ی مادرش وارد ماجراهایی می‌شود که خودش به تنهایی نمی‌تواند از پس آن‌ها بربیاید‌.

 

[NAZ-BANOW]

نویسنده ی گرامی، ضمن خوش آمد گویی به شما؛ سپاس از اعتماد و انتشار اثر خود در انجمن وزین نگاه دانلود .​

خواهشمند است قبل از آغار به کار نگارش، قوانین زیر را با دقت مطالعه نمایید:

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

​

دقت به این نکات و رعایت تمامی این موارد الزامی ست؛ چرا که علاوه بر حفظ نظم و انسجام انجمن، تمامی ابهامات شما ( چگونگی داشتن جلد، به نقد گذاشتن رمـان، تگ گرفتن، ویرایش، پایان کار و سایر مسائل مربوط به رمـان ) رفع خواهد شد. با این حال می توانید پرسش ها، درخواست ها و مشکلات خود را در

Please, ورود or عضویت to view URLs content!

عنوان نمایید.​

پیروز و برقرار باشید.
گروه کتاب نگاه دانلود​

 

[FATEME078]

مقدمه
بالاخره روزی می‌رسد که یخ‌های این خانه‌ی منجمد ذوب می‌شوند و گرمای آغـ*ـوش تویی، مرا از یخ‌بندان درونم به گرمایی لبریز از آرامش هدایت می‌کند و من بهتر از هر انسانی می‌دانم که بعد از آنکه تمام شهر طردم کردند، تویی می‌آیی که شبیه هیچ‌کس نیست.
***
هو الحق
تلخ؛ مانند تمام‌ سال‌های عمرم. مانند تمامِ روزها و شب‌هایی که تنها به‌صبح رساندم و جز منِ آواره کسی کنارم نبود. مانند تمامِ عمرم تنها بودم. غریبه بودم با دختر بازیگوش و گستاخ کودکی‌ و نوجوانی‌ام و زن پخته و عاشق، اما مظلوم جوانی‌ام. غریب مانند نوشته‌هایم. غریب مانند برگه‌های دفتر یادداشتم که حالا خاک رویشان نشسته بود و درد می‌کشیدند. آری! دفترم از فراموش‌کاری صاحبش و بی‌توجهی او درد می‌کشید. خسته بود از تنهایی دائمی‌اش؛ درست مانند من. شاید... شاید بهترین توصیف را کیارش از حال همیشه‌ی من داشت: «دخترک، خسته از تمام خواب‌های رنگی‌ دربرابر زندگی خاکستری‌‌اش.»
«ن.ر»
***
آفتابِ جان‌سوز و داغ دومین فصل سال چشمانم را وادار به بسته‌شدن می‌کند‌. کاش یکی پیدا شود و به این خورشید بگوید آن‌قدر با نگاه پرترحمت دل ما را نلرزان. خسته و بی‌رمق راه طولانی کوچه را طی می‌کنم. نگاهم به نگاه دختربچه‌ای گره می‌خورد که شبیه کودکی‌هایم است. کودکی‌هایم با همان پیراهن و شلوارک صورتی که بستنی قیفیِ در دستش در حال آب‌شدن است. آن‌طرف‌تر کنار خانه‌ی شمسی‌خانم این‌ها، چند زن مسن و سال‌خورده روی زیراندازی نشسته و مشغول حرف زدن و سبزی پاک کردن بودند‌. کاش من هم‌سن آن‌ها بودم و ز غوغای جهان فارغ. اصلاً کاش به خوابی سیصدساله فرو بروم. کوله‌ام روی شانه سنگینی می‌کند. از گرمای زیاد تنم یخ می‌زند. از برخورد نور خورشید به صورتم مغزم منجمد می‌شود. تمام زندگی من پارادوکس دارد. مقنعه‌ام روی سرم آرام‌وقرار ندارد و فر موهایم به‌دنبال سرپناه می‌گردد. جمله‌اش دوباره در لاله‌ی گوشم سوهان می‌کشد: «ببین نیل! تو دیگه بزرگ شدی و باید قبول کنی که مادرت نیاز به یه همراه داره. یه‌سال دیگه تو هم عروس میشی و مادرته که تنها می‌مونه. دوازده‌سال تو رو بدون پدر بزرگ کرد. جوونیش رو پای تو گذاشت. قدرشناس باش دختر!» مغزم تیر می‌کشد. قلبم همچون پرنده‌ای خود را به قفس سیـ*ـنه می‌کوباند‌. لرزه بر تمام تنم می‌افتد. فوبیای محروم شدن از مهر مادر پیدا کرده‌ام. با حالی زار و آشفته زنگ در را می‌فشارم. در باز می‌شود. نگاه خسته‌ام به پله‌های عریض و طولانی‌ای می‌خورد که نفسم را به شماره می‌اندازد. با تمام قدرت از آن‌ها بالا می‌روم. در خانه را نیمه‌باز گذاشته تا من داخل شوم. صدای با تلفن حرف زدنش در راهرو می‌پیچد.
- نیل راضی نیست آبجی‌خانوم! آره می‌دونم آدم خوبیه. قرار بود بعد از دانشگاه بره پیش خان‌جون. آره تازه رسیده.
کفشم را جلوی در از پا می‌کَنَم و کوله‌ام را روی زمین پرت می‌کنم. صدایش می‌زنم؛ برمی‌گردد. تلفن را بی‌اختیار قطع می‌کند‌ و از آشپزخانه بیرون می‌آید.
- خسته نباشی عزیزم! تا تو آب به صورتت بزنی، غذات رو میارم.
لبخندی مصنوعی به صورتم می‌آید.
- خودت خوردی؟
- نه وایسادم باهم بخوریم.
عصبی می‌شوم. ساعت پنج بعدازظهر است و به‌خاطر من غذا نخورده. هرچند که من هم برای با او ناهار‌ خوردن خانه‌ی خان‌جون را پیچاندم. به‌سمت دستشویی می‌روم و سرم را زیر شیر آب می‌گیرم. خسته‌تر از آنم که مقنعه را از سرم بیرون بکشم تا خیس نشود. بیرون می‌آیم و دکمه‌های مانتو را باز می‌کنم و روی مبل پرتش می‌کنم. از فکر آنکه قرار است این جمع دونفره خراب شود، سرم تیر می‌کشد. نکند شوهرش نگذارد من پیش مادر زندگی کنم؟ نکند پسر بزرگش مادرم را اذیت کند؟ نکند مادرم بشود مستخدم دختر کوچکش و نکند بشود هم‌خوابِ... زیپ ذهنم را می‌کشم و به‌سمت میز ناهارخوری دونفره‌مان پا تند می‌کنم. غذا را روی میز گذاشته است. روبه‌رویش می‌نشینم.
- قراره یه‌هفته از تهران برم.
تای ابرویش بالا می‌رود.
- کجا ‌به سلامتی؟
به چشم‌های خاکستری‌اش خیره می‌شوم. از شرم سرش را پایین می‌گیرد مادرِ ساده‌ی خجالتی من.
- به چشمام نگاه کن مامان. تو هم حق داری زندگی کنی! تو شخصیت داستان‌های من نیستی که بخوام برات تصمیم بگیرم. خودت مختاری چطوری زندگی کنی. سر ازدواج با بابا، پدرت برات تصمیم گرفت؛ الان هم اگه بخوای من تصمیم بگیرم که چی‌کار کنی، قدرت اختیارت رو برای همیشه از دست میدی. مامان‌جون گفت که مرد خوبیه. یه دختر شش‌ساله داره و یه پسر بیست‌وچهار-پنج‌ساله. می‌دونی یعنی چی؟ یعنی تموم شدن و مرگ و تباهی زندگی دو نفرمون. نمی‌خوام پشیمونت کنما. فقط سخته، خیلیَم سخته مامانی! این چندسالی که من رو تنها بزرگ کردی به کنار، بزرگ کردن یه دختر شش‌ساله دیگه هم به کنار، با پسره می‌خوای چی‌کار کنی؟ مامان! بیست‌وچندسالشه! تو می‌تونی با یه پسر این سنی کنار بیای؟ اون چطوری با یه زن دیگه کنار بیاد؟
می‌خواهد بحث عوض شود. آرام و متین‌تر از این حرف‌هاست که درمورد ازدواج دوباره‌اش چیزی به من بگوید.
- برای چی می‌خواید یه‌هفته از تهران برید؟
مانند خودش، خودم را به کوچه علی‌چپ می‌زنم و قاشقم را پر از برنج می‌کنم. طعم زننده‌ای دارد. به‌سختی می‌جومش. این روزها همه‌چیز در کامم تلخ است.

 

[FATEME078]

- برات فرق می‌کنه؟‌
قاشق را داخل ظرف می‌گذارد و به چشم‌های گستاخم نگاه می‌کند‌.
- آره فرق می‌کنه! خب، نگفتی؟
قاشقم را پر کرده و دوباره داخل دهانم فرو می‌برم.
- مگه شما جواب من رو دادی که ازم انتظار جواب داشته باشی؟
رنگ رخساره‌اش را می‌بازد.
-نیل! مثل آدم جواب من رو بده.
- نیاز دارم برم جایی که توش بتونم به‌راحتی بنویسم و آرامش داشته باشم. احتمالاً برم پیش مادرجون، شیراز.
یاد آن روزهایی می‌افتد که سر من بین او و خانواده پدری دعوا بود.
- نترس مامان! چیزی از ازدواجت نمیگم.
آرام می‌گیرد. غذایش را در حالی می‌خورد که چشم‌هایش خیره به میز است و فکرش جایی دیگر.
- مامان تو تا حالا عاشق شدی؟
از سوال ناگهانی‌ام یکه می‌خورد. تای ابروی کم‌پشتش را بالا می‌دهد.
- آره عاشق بابات شدم و بعد هم ازدواج کردیم؛ مثل دختر و پسرای الان نبودیم که هر روز عاشق یکی بشیم و آخر هم با سنای بالا و با آدمای غریبه ازدواج کنیم.
- مامان! عاشق این یارو خواستگارت هم میشی؟
سرش دوباره پایین می‌افتاد. بی‌چشم‌ورویی را به بالاترین حد رساندم.
- آره!
از کنار میز بلند می‌شوم. صندلی را به‌سمتی پرت می‌کنم و رهسپار اتاقم می‌شوم. خودم می‌گویم نمی‌خواهم در زندگی‌اش دخالت کنم و خودم با رفتار و حرف‌هایم آزارش می‌دهم. در را پشت سرم می‌بندم. روی تخت دراز کشیده و دستی را روی پیشانی‌ام قرار می‌دهم. بابایی! چشمت روشن.
***
- لالایی. کوچولو چرا نمی‌خوابی؟
موهای بلندم را نـ*ـوازش‌وار با دست شانه می‌کند‌.
- بابا! دیشب یه آقاهه تو اتاق‌خواب با مامان حرف می‌زد. نمی‌دونم کی بود؛ اما مامان همش بهش می‌گفت هیس!
چشم‌هایش را درشت و تایی میان ابروانش انداخت.
- چه شکلی بود؟‌
- شبیه تو! تو بودی بابا.
و شروع کردم به خندیدن.
- بابایی رو سرکار می‌ذاری فنچ؟
-وای! بابایی فردا مگه سرکار نمیری؟ پاشو، پاشو بیا بخواب رو پام که می‌خوام برات قصه بگم.
چشم‌های پرفروغش را بین خروار موهای بلندم چرخاند و سرش را روی پایم گذاشت.
- یکی بود، یکی نبود.
بعد از به اتمام رسیدن داستان من درآوردی‌ام نگاهش کردم؛ خواب بود. پاهایم را که حالا از سنگینی‌اش درد گرفته بود، بیرون کشیدم و از اتاق بیرون رفتم.
- مامان! مامانی خوابوندمش.
مادرم با قد بلند و اندام متناسب و چشم‌های خاکستری درشت‌اش به‌سمتم آمد.
- چرا باهم دعوا کردید مامانی؟‌ مگه بابا چی‌کارت کرده بود که بهش گفتی عوضی؟ نامردِ خائن؟
چشم‌هایش را بست. لب زد:
- شوخی کردم‌ باهاش.
- الکی نگو! ببین زیر چشم تو، کبودش کرده.
با لبی که گوشه‌اش هنوز رد خون بود، به‌سختی لبخند زد.
- نخیرم! من بابات رو دوست دارم.
- اونم تو رو دوست؟
ابروهایش را درهم کشید و چندبار روی دست تپلم را نـ*ـوازش کرد.
- اگه دوستم نداشت که باهم ازدواج نمی‌کردیم.
قیافه متفکری به خود می‌گیرم.
- اوم! نخیرم. همه، هم رو دوست ندارن.
***
- آخ ساحل! تو باز دلت رو به کی باختی دختر؟
لبانش را غنچه می‌کند و چشمانش را گرداگرد حیاط می‌گرداند.
- اوناهاش! [دستانش را به‌سمت پسری با قد متوسط و موهای پر مشکی که پیراهن سفید و شلوار کتان قهوه‌ای دارد، می‌گیرد.] پیج اینستاش رو پیدا کردم؛ اما ردم کرد.
چشم‌هایم را ریز می‌کنم و دوباره پسر را برانداز می‌کنم.
- از چی این خوشت اومده؟ دماغ رو! استاد احمدی از این بهترتره‌ها!‌
ضربه‌ای حواله‌ی شانه‌ام می‌کند.
- بی‌شعور! تو استاد احمدی هشتادساله رو با این جیـ*ـگر مقایسه می‌کنی؟ یعنی خاک بر سر سلیقه‌ت.
- اکی ساحل. بی‌خیال.
چشم‌هایش را از پسر یک‌لحظه هم جدا نمی‌کند‌.
- اوم تو چه‌خبر؟ ولی نیل! به‌نظر من تو راحت می‌تونی مخ همه‌ی این پسرا رو بزنی. بابا هم نداری که بخوای از ترس اون هرشب تو مهمونیا شرکت نکنی. مامانت هم که قربونش برم اِنقدر ساده هست که اگه بهش بگی تا دوازده شب دانشگاهم باور می‌کنه.
پیشانی‌ام را پر چین می‌کنم. از این حرف‌ها حالم بد می‌شود. پدر نداشتن یعنی هر غلطی کردن؟
- دختری که خودش رو راحت دست این و اون بده یه احمقه! چه آقا بالاسر داشته باشه، چه نه. تو هم اگه خیلی دلت می‌خواد دست‌به‌دست این آدمای بی‌وجدان بشی، مختاری؛ ولی این رو بدون وقتی شکمت بالا اومد، مثل سگ ولت می‌کنن و میرن دنبال یکی دیگه تا شرت دامن پاکشون رو لکه‌دار نکنه. می‌گیری چی میگم؟‌

 

[FATEME078]

با چهره‌ای آغشته از خشم بلند می‌شود و چشم‌غره‌ای حواله‌ام می‌کند.
-‌ مشکل از توئه، نه پسرا، خانوم! تو فکر می‌کنی همه‌شون دنبال یه چیزن. با بعضی‌هاشون خیلی بیشتر از دخترا میشه حس امنیت داشت. حالا تو می‌گیری که چی میگم.
بی‌خیال پاسخ‌گویی می‌‌شوم‌. اگر جواب بدهم تا صبح حرف‌های بی‌منطق می‌زند و از خودش و پسرها دفاع می‌کند. نگاهم را در حیاط می‌چرخانم. لبخند نامحسوسی روی لبم می‌آید. دیدن او حالم را دگرگون می‌کند‌. خوبیِ تابستان دانشگاه آمدن به همین بی‌کاری‌ها و کلاس‌های عمومی و دیدن مداوم اوست. بلند می‌شوم و تنه‌ای به ساحل می‌زنم. صدای آخش را می‌شنوم؛ اما بی‌توجه به‌سمت این آدم خوش‌پوش می‌روم. قدم با پاشنه‌ی بیست‌سانتی هم به قامتش نزدیک نمی‌شود‌. دوباره دخترهای زیادی را دورش جمع کرده. حس حسادت در تمام وجودم رخنه می‌کند‌. اصلاً به من چه؟ مگر او نام مرا هم می‌داند؟ اصلاً برایش مهم هست که من را کجا دیده؟ اصلاً می‌داند در کلاس‌های ادبیات مدام او را زیر نظر دارم؟ زیر لب می‌گویم: «تف تو ذاتت ساحل که منو هم مثل خودت چشم‌چرون کردی!» سرم را کمی بالاتر می‌گیرم و بعد از گذشتن از او و شنیدن خنده‌هایش کنار قهقهه‌ها و عشـ*ـوه‌های دخترهایی که همه از من سر بودند، به‌سمت پله‌ها می‌روم. چقدر آن پیراهن سورمه‌ای پررنگ به چشم‌هایش می‌آمد. چقدر دوست داشتم برادری شکل او داشتم تا اجازه نمی‌دادم کسی نزدیکش شود.
-‌ رمضانی؟
سرم‌ را برمی‌گردانم. استاد کیهان چشم‌هایش را ریز کرده و به من نگاه می‌کند.
- درود استاد. حالتون چطوره؟
- شکر. داستانت رو چطوری تموم کردی؟
درحالی‌که سعی می‌کنم به اعصابم مسلط باشم و درست و سنجیده صحبت کنم، می‌گویم:
- تراژدی بود دیگه استاد. آخرش دختره به پسره نرسید.
ابروهایش درهم می‌رود. چند جوان از کنارش رد می‌شوند و سلام می‌کنند. با خوش‌رویی جوابشان را می‌دهد.
- این داستانت که چرت بود. نمره هم بهش نمیدم. برو یاد بگیر چطوری میشه پایان خوش نوشت که اعصاب خواننده رو به هم نریزه.
زیر لب نامردی نثارش می‌کنم.
- چشم استاد.
- رمضانی؟
- بفرمایید.
- کلاس من تشکیل نمیشه، برای چی موندی دانشگاه؟
بدترین اتفاق است که استادت، پدر صمیمی‌ترین دوستت باشد و از همه ساعات کلاس‌هایت هم آگاه.
- اومدم ساحل رو ببینم فقط. الان دارم میرم خونه.
خوشبختانه یکی از دانشجوهایش وقتش را گرفت و من بی‌معطلی دانشگاه را ترک کردم.

 

[FATEME078]

حال مزخرفی بود. دودل بودم برای بازگشت به خانه یا گشت زدن داخل خیابان‌ها. حال گرفته و این دودلی وجودم را مانند موریانه می‌خورد و کاری از من ساخته نبود‌. اتومبیلی کنارم متوقف شد. از شیشه دودی داخلش را نگاه کردم. شیشه را پایین کشید. صدای مرد داخل اتومبیل را که شنیدم، شستم خبردار شد ماجرا از چه قرار است. همان است که می‌خواهد خانواده‌ی دونفره‌ی ما را پنج‌نفره کند. بی‌اختیار و زیرلب زمزمه کردم:
- مزاحم! چرا گورت رو از زندگی ما گم نمی‌کنی؟ ما بدون تو خوشبخت‌تریم.
وقتی به یاد تنهایی مادر افتادم، از گفته‌ام پشیمان شدم. مادر بدون او خوشبخت‌تر نیست.
- نیل! بیا سوار شو. کارت دارم. دخترم! میای سوار بشی یا من پیاده بشم؟
به‌سمتش برمی‌گردم. تابه‌حال مرا ندیده؛ اما به این سرعت پیدایم کرده است.
- بله. شما؟
از چهره‌اش پیداست که دوبرابر مادر سن دارد. نیمی از ابروهای پرپشتش را زیر عینک آفتابی‌ قایم کرده. لب‌هایش مانند مادر باریک است. ترکیب موهایش دست‌خورده و رنگی‌ است‌. مشخص است برای جوان ماندن به آب و آتش زده؛ اما باز هم از نگاه من همان پیرمرد پنجاه‌و‌شش‌ساله است‌.
- تو فکر کن پدرتم.
کوله‌ام را از دست راستم به دست چپ منتقل می‌کنم.
- خدابیامرزه رفتگانتون رو. خیلی‌ وقته عمرش رو داده به شما. البته اگه هم زنده بود الان نصف شما سن داشت آقای پدر!‌
مشخص است جا خورده؛ اما کم نمی‌آورد.
- خب تو فکر کن پدربزرگتم. نیل! من که می‌دونم تو من رو می‌شناسی. حتماً از عکس‌هایی که حاج‌خانوم نشونت داده و صدام از تلفنی که باهم صحبت کردیم.
- چرا اینایی که‌ می‌گید همه محرم من میشن؟‌ من پدربزرگم دارم آقا! هر روزم براشون فاتحه می‌خونم. تازه موهاشونم رنگ قهوه‌ای نکرده بودن تا روز مرگ.
از جویدن لبش می‌فهمم که دلش می‌خواهد موهایم را از زیر مقنعه بیرون بیاورد و محکم بِکِشَد.
- دخترم! هر چی تو بگی. فقط بیا سوار شو می‌خوام درمورد مادرت صحبت کنم.
ابروهایم درهم گره می‌خورند.
- بله؟
با دیدن حسام که مثل همیشه دورش پر از دخترهای رنگی‌رنگی‌ست و روی من و این ماشین زوم کرده، در ماشین را باز می‌کنم. بگذار فکر کند کسی هم عاشق من است. او که داخل ماشین را ندیده تا ببیند یک پیرمرد نشسته.
- خب می‌شنوم آقایِ... ؟
- فرهمند هستم. محسن فرهمند. اگه قسمت بشه شوهر مادرت هم میشم و البته پدر تو. از خان‌جونت شنیدم که چه یاغی‌ای هستی.
بی‌توجه به مزه‌پرانی‌اش کوله را روی پایم تکان می‌دهم.
- کجا دیدید مامانم رو؟
به بیرون نگاه می‌کنم. دخترها رفتند؛ اما حسام همچنان به منِ سوار بر این اتومبیل خیره مانده.
-‌ بهزیستی. من مسئول اونجام و مادرتون و حاج‌خانوم اومده بودن یه‌سری وسیله بازی بدن. البته از طرف مسجد محلتون جمع کرده بودند.
- یعنی مادر منم اسباب‌بازیه؟
جا خورد. کمی این‌پا و آن‌پا کرد و مشتش را محکم به فرمان ماشین کوبید.
- منظورت چیه؟
- آخه یه‌لحظه فکر کردم مادرمم همراه اون اسباب‌بازیا مفتی برداشتید.

 

[FATEME078]

- از حرفایی که پشتت شنیدم گستاخ‌تری. خودت رو بذار جای مادرت. اون‌وقت شاید بهتر با این قضیه کنار بیای.
تای ابرویم را به بالاترین حدش می‌رسانم.
- کنار بیام؟ من؟ عمراً! یعنی مامان هم کنار نمیاد، چه برسه به من.
پوزخند گوشه‌ی لبش حرفم را به تمسخر می‌گیرد.
- مطمئنی که مادرت به این وصلت راضی نیست؟
نفسم را صدادار بیرون می‌دهم.
- بله.
در ماشین را باز می‌کنم و محکم به هم می‌کوبم. نگاهم به نگاه حسام گره می‌خورد. سیگارش را کنار درب دانشگاه و جلوی حراست دود می‌کند. به محض پیاده شدن من، روی زمین می‌اندازد و با کتونی‌اش له می‌کند. صدایش، نگاهش، لب‌های خوش‌فرمش، خنده‌هایش، چالِ گونه‌اش، موهای پرپشت مشکی‌اش و حتی ته‌ریشش، همه تداعی‌گر چهره‌ی پدرم بود. این شباهت را تنها من می‌دیدم. از همان اوایل ترم یک تا‌به‌حال. شاید هم شبیه نبودند و من از روی علاقه به هردو این‌گونه می‌پنداشتم.
درمقابلش مانند یتیم‌هایی بودم که برای ارضای حس محبت آغـ*ـوشش را می‌طلبند. از دانشگاه دور می‌شدم و پشتم به او بود؛ اما نوع نگاهش در تمام طول راه جلوی چشمانم رژه می‌رفت‌. آخر یک روز به او می‌گویم که چقدر خاطرش برایم عزیز است. درست مثل پدرم دوستش دارم. روی صندلی ایستگاه اتوبوس جا خوش می‌کنم. نیم‌ساعت در انتظار اتوبوس ماندن و با اتوبوس پر روبه‌رو شدن بزرگ‌ترین دغدغه‌ی من بود. خوشبختانه ساعت شلوغی نیست که اگر بود الان به جای صندلی باید روی زمین می‌نشستم. گوشی را از جیب مانتوی مشکی‌ نخی‌ام بیرون می‌کشم. نام مادر بالای صفحه می‌افتد. تلگرام را باز می‌کنم. با خواندن پیامش لبخندی روی لبم می‌نشیند.
«از دانشگاه بیا خونه خان‌جون اینا‌. خاله‌ت اینا هم هستن.»
به محض توقف اتوبوس سوار می‌شوم. به‌سمت جایگاه همیشگی‌ام، همان صندلی‌های به هم پیوسته آخری و کنار پنجره‌ی سمت راستی می‌روم. تا انقلاب چنددقیقه بیشتر راه نیست‌. هندزفری را داخل گوشم می‌کنم. صدای زن مقابل توجهم را جلب می‌کند.
- آره به جان تو! میگم دختره از این نابغه‌ها بود. از بجنورد اومده بود تهران. همین دانشگاه تهرانم قبول شده بود.
- پس اِنقدر طرف سرش تو درس و مشق بوده یهو سر رو آورده بیرون رو دیده دنیای بزرگ‌تری هم هست.
زن رو‌به‌رویی چادر مشکی‌اش را جلوتر می‌کشد.
- ببین! خدا برای تو و دخترات نیاره این روزا رو. دختره به حرف هم‌خونه‌یش گوش میده و باهاش میره پیش دوست‌پسرِ دختره. بعد اونجا معلوم نیست چه بلایی سر دختره میارن که بعد جنازه‌ی سوخته‌اش رو تحویل خانواده‌ش میدن.
با صدای راننده‌ی اتوبوس که بلند می‌گوید انقلاب، پیاده می‌شوم و مانند تمام انسان‌های بی‌احساس فراموش می‌کنم چه به روز دختر آمده و خودم را باهوش‌تر از آن می‌دانم که چنین بلایی سرم بیاید. از هر قشری میان این میدان ریخته. بازار راننده تاکسی‌ها پررونق است و دلشان شادتر از بقیه‌. به‌سختی از میان آدم‌های بی‌شمار و صداهای گوش‌خراشی که هرکدام یک چیز می‌گفتند، به‌سمت اتوبوس‌های سعادت‌آباد می‌روم. به یاد ترنم دخترِ خاله‌پریچهر از دست‌فروش کتابی می‌خرم. این کتاب را هم‌سن و سال او که بودم، می‌خواندم. دل آدم را با خودش می‌بُرد از بس که زیبا بود. در این میدان‌ها، کتاب را روی زمین می‌گذارند و غذا و طلا را آن بالاها قرار می‌دهند و شاید همین‌ها عامل عدم پیشرفت ما باشد.

 

[FATEME078]

زنگ در را می‌فشارم. دستم را راه ارتباطی بین خودم و آیفون تصویری می‌کنم و با دست بهشان می‌فهمانم که منم. به محض باز شدن در مقنعه را از سرم می‌کَنم و در را با پشت‌پا می‌بندم. با همان موهای شانه نشده‎ی وز به‌سمت آسانسور می‌دوم. دکمه‌های مانتویم را در همان حال باز می‌کنم. با دیدن آسانسور که طبقه‎ی چهار را با تکرار نشان می‌دهد، لب‎هایم کج می‌شوند. حالا با این وضعیت قرمز این لعنتی هم آنجا گیر کرده. از پله‎ها تا طبقه‎ی سوم را به‌سختی طی می‌کنم. قبل‌تر که آسانسور و این‎ها نبود به‌راحتی بیست‌طبقه را بالا می‌رفتیم و خسته نمی‌شدیم. تا وسیله راحتی پیدا می‌شود مردم از چیزهای قبلی ابراز ناراحتی می‌کنند. با مشت در را می‌کوبانم. به محض گشوده شدنش توسط ترنم، کوله‌ام‌ را به‌سمتی و مانتویم‌ را سمتی دیگر پرت می‌کنم و به‌سمت دستشویی می‌روم. بعد از خشک کردن صورتم بیرون می‌آیم. با دیدن منظره پیش رویم چشم‌هایم گرد می‌شوند. فرهمند، پسر و دخترش روی مبل نشسته و من را نظاره می‌کنند؛ من را با این تاپ خرسی و مقنعه‌ای که هنوز روی شانه‌ام جا گرفته و این موهای داغون‌تر. خاله‌پریچهر اخم‌هایش درهم است. ترنم ریز می‌خندد.
- نیل! از کنار اینا طوری به‌سمت دستشویی خیز برداشتی که چشماشون شده بود اندازه ماه منیر؛ گرد! واقعاً ندیدیشون؟
لبخند مصنوعی روی لب می‌نشانم.
- اون مانتوی من رو یه‌طوری بده دستم انگار که هیچی نشده و برامون عادیه. بعد هم آدم توی اون شرایط تو رو هم نمی‌بینه، چه برسه به اینا.
- رنگ و روت خوب باز شده‌ها.
مانتو را به دستم می‌دهد. سلام کوتاهی می‌کنم و به سمت تک اتاق خانه‌ی خان‌جون می‌روم. در را سریع پشت‌سرم می‌بندم و نفسم را باصدا فوت می‌کنم.
- مگه بیرون مرد نشسته؟ پس چرا تو این ریختی‌ای؟
سرم‌ را داخل اتاق می‌چرخانم. طاها!
- تف تو شانس من. تو اینجا چی می‌خوای؟
- آخ‌آخ! نیست من تو رو تاحالا این شکلی ندیدم. بعدش هم خونه خان‌جون اینا فقط همین اتاقش نت درست کار می‌کنه و اینکه از این فک‌و‌فامیل جدید خوشم نمیاد.
از کشوی خان‌جون روسری‌ای بیرون می‌کشم.
- دودقیقه اومدیم خودتو ببینیم. سرت رو از اون عامل بدبختی ملت بکش بیرون بابا.
به موهای پر و ژولیده‌اش دستی می‌کشد و با لبخند کش‌داری می‌گوید:
-‌ نیل! بیا ببین چی پیدا کردم.
به‌سمت تخت می‌روم. گوشی‌اش را جلوی صورتم می‌آورد.
- بگو ‌ای جانم! چه پسرخاله باهوشی دارم. زود تند بگو.
- طاها! این که همین یارو پسرِ هویجِ فرهمنده. از کجا پیداش کردی؟
ابرویی بالا می‌اندازد و به مغز خودش اشاره می‌کند.
- دخترا رو ببین. اوف! ببین چطوری مخ می‌زنه. حالا منِ خوشگل و خوش‌تیپ باید با پیج دختر با این آقا چت کنم تا خاله‌ام بدبخت نشه.
موهایم را بالای سرم جمع می‌کنم.
- آره بابا. تو خیلی از این هویج بهتری. راستی، کی اومدن اینا؟ پدر آینده من که دم دانشگاه بود دوساعت پیش. کی رسید اینجا؟
- یه‌ربع پیش اومدن. البته دختره و پسره با هم اومدن، بعد باباهه اومد. موهاش چه خوش‌رنگه.
گوشه‌ی تخت می‌نشینم.
- رنگ کرده، فکر کرده جوون شده! رنگش مثل کنکور دادن‌های توئه.
گوشی‌اش ‌را به‌سمتم پرت می‌کند. جا می‌خورم.
- اول اینکه باباش رو نمیگم، خود پسره. دوم اینکه چهارسال کنکور دادم، اونی که می‌خواستم رو قبول نشدم، دیگه ندادم. به هرچی می‌خوای توهین کن، جز این چهارسال درس نخوندن من.
چادر خان‌جون را به‌جای مانتو دورم می‌پیچم.
- اصلاً تو اگه درس می‌خوندی الان آکسفورد بودی پسرخاله!

 

[FATEME078]

- آفرین دختر باهوش! حالا برو پیش فک‌وفامیل جدیدت. برق رو هم‌ خاموش کن و پشت‌سرت در رو ببند.
- تو تاریکی چی‌کار می‌کنی طاها؟
- این رو فقط یه پسر می‌فهمه. خدانگهدار دخترخاله!‌
در را باز می‌کنم. قبل از آنکه کاملاً بیرون بیایم، می‌گوید:
- یه متن برای شکست‌عشقی بگو. واسه اینستام می‌خوام‌.
برمی‌گردم داخل. چشم‌هایم را ریز می‌کنم.
- جان؟
- بابا یه شعر بده اصلاً. خیر سرت رشته‌ت ادبیاته. متنش هم یه‌طوری باشه که کسی به‌ خودش نگیره.
- سیه‌چشمی، به کارِ عشق استاد
به من درس محبت یاد می‌داد
مرا از یاد بُرد آخر؛ ولی من
به‌جز او عالمی را بُردم از یاد
- اوه شت! زیادی مخصوص دختراست؛ ولی چون مال فریدونه می‌ذارم. حالا می‌تونی بری پیش بابات.
در را محکم پشت سرم می‌بندم. با دیدن فرهمند و پسرش، کیارش، یاد طاها و فالو کردن کیارش می‌افتم. به‌سختی جلوی خنده‌ام را می‌گیرم و روی نزدیک‌ترین مبل و کنار ترنم جا خوش می‌کنم. تک‌سرفه‌ای می‌کنم و پا‌روی‌پا می‌اندازم.
- خب!‌ بریم سر اصل مطلب دیگه. اوم! خاله‌پریچهر شما قصد ازدواج دوباره دارید؟
شوهرِ خاله‌پریچهر مانند آتش‌فشان در حال فوران با لحن پرخاشگرانه‌ای می‌گوید:
- پریچهر! جلوی دهن دختر خواهرت رو می‌گیری یا خودم‌ گل بگیرمش این لونه‌ی فتنه رو؟
پوزخندی روی لبم شکل می‌گیرد. به من می‌گوید لانه‌ی فتنه. شوهرخاله الفساد.
- آقاحبیب! مراقب حرف زدنت باش. هر کی ندونه، من‌ که می‌دونم چندبار قصد ازدواج مجدد داشتی و چون خاله فهمیده نتونستی. حالا هم آقای فرهمند می‌خوان خاله‌پریچهر رو بگیرن چون هم از شما خوشگل‌ترن و هم پولدارتر.
دوباره آمپر می‌چسپاند.
- اِنقدر بد بار اومدی که از هرچیزی از اون دهنت خارج میشه مسخره و مضحکه. پدر بالا سر آدم نباشه همین میشه دیگه.
- آره شما خوبی! فعلاً کلاه‌گیسِتون رو بگیرید باد نبره.
نهایت‌ احترام به یک آدم به اندازه شعور اوست. وقتی طرفت بی‌شعور است، چگونه می‌تواند انتظار احترام داشته باشد؟ خاله لبش را می‌جود.
- خب! مه‌لقاجان طبق صحبتایی که شد، نظر تو چیه؟
خواستم چیزی بگویم و برای حفظ خانواده دونفره‌مان تلاش کنم که کیارش از روی مبل بلند شد و رو به خان‌جون گفت:
- ببخشید! من میرم پایین. اگه همه‌چی تموم شد خبرم کنید.
نگاهم به پاکت سیگار زیر کیف پولش افتاد. آخ‌آخ! این هم مانند پسرهای دانشگاه ما فکر می‌کند سیگار آرامش‌دهنده است. دلم می‌خواست بگویم: «آقای فرهمند! با این پسر بزرگ کردنت خلاص کردی ما رو.» اما همان نیمچه آبرو را هم حفظ کردم و سکوت اختیار. مادرم لب برچید. خان‌جون چادرش را جلوتر کشید تا همان چشم‌های ریزش هم بیرون چادر نماند. خاله دوباره گفت:
- مه‌لقاجان آقای فرهمند منتظر هستن.
نگاهم بین مادر و فرهمند در حال چرخش بود که دخترِ کوچکش وسط شکار...
- بابا من دستشویی دارم‌.
خاله دست کیانا را گرفت و به‌سمت دستشویی برد. جا داشت دوباره بگویم تربیت بچه‌هایش به‌درد خودش می‌خورد. من هم‌سن این بودم املت درست می‌کردم با گوجه اضافه. ترنم دم گوشم گفت:
- اوف نیل! پسره خیلی خوشگل‌تر از دخترست! چشماش... چشماش لعنتی!
با کف‌دست گردنش را از پشت شال سبزرنگش نشانه رفتم و ضربه محکمی زدم.
-خاک بر سر پسر ندیده‎ت کنند‌ که به این سفیدک میگی خوشگل و به اون چشم‌های قهوه‌ای ساده میگی چشماش، چشماش. انگار چشم آهوییه!
در ظاهر شاد و سرحال نشان می‌دادم؛ اما خدا می‌داند در دلم چه می‌گذشت. کاش مادرم برود. کاش نماند. کاش یکی از فامیل‌های فرهمند این‌ها بمیرد. اصلاً کاش خودشان بمیرند. خانواده دونفره‌ ما نباید بیشتر شود. نباید.
- بعد از آشنایی چندروزه‌ی ما و شناخت نسبی من ازتون، مشکلی ندارم. فقط نیل هم باید با ما زندگی کنه و مثل دخترتون کیانا باهاش برخورد کنید. من هم قول میدم کم نذارم برای بچه‌هاتون.
در چه زمانی دیوانگی شکل می‌گیرد؟ وقتی تمام باورهایت به یک‌باره فرو می‌ریزد و آن می‌شود که تو نمی‌خواهی، دیوانه نمی‌شوی؟ نمی‌زنی به سیم‌آخر؟ انگار راه گلویم را تیغ ماهی گذاشته باشند. داشتم خفه می‌شدم و باز صدایم درنمی‌آمد.

 

[FATEME078]

- خب پس دهن خودتون رو شیرین کنید. مه‌لقا مادر! خوشبختی تو و نیل آرزوی منه.
ناخن‌هایم را داخل گوشت دستم فرو می‌کنم.
- آره! چقد هم با این انتخاب مامان ما خوشبخت میشیم.
خاله و کیانا هم آمدند و شوهر انکرالاصواتش گفت:
- پری‌بانو! خواهرتون هم از جمع بیوه‌ها فاصله گرفت و به جمع کفترای عاشق پیوست.
دلم می‌خواهد کلاه‌گیسش را بردارم و آتش بزنم. تحمل هوای گرفته و جو سنگین اتاق را نداشتم. دلم می‌خواست بزنم بیرون. با همان چادر خان‌جون به‌سمت درب می‌روم و در را محکم پشت سرم می‌بندم. به‌جای آسانسور از پله استفاده می‌کنم و پایین می‌روم. کیارش به اتومبیل یکی از همسایه‌ها تکیه زده بود و سیگار می‌کشید. با دیدن من سیگار را روی زمین رها کرد و با کفش له کرد.
- تموم شد؟
- اونم چه تموم شدنی!
به‌سمتم آمد. چشم‌های مرموزی داشت. از نظر من ریز و بد نقش.
- یعنی مادرتون قبول نکردن؟
پوزخندی زدم.
- شما دوست داشتید قبول کنند؟
- مسلماً نه!
- پس تسلیت میگم داداش!
ابروهایش گره می‌خورد.
- این بابای ما هم سر پیری معرکه گرفته.
- چه خوب که می‌دونید آقا! آرامش زندگی ما رو هم به هم زدید.
لبخندش کش آمد.
- البته که برای من فرقی هم نداره. مادرت بیاد خونه‌ی ما، نه اون مزاحمه منه و نه من مزاحم اون. چون خونه‌ی دیگه‌ای دارم. اگه کیانا هم مزاحمتونه، اونم ببرم؟
- نخیر آقا. نکنه فکر کردی من حاضرم با بابات هم‌خونه شم؟
با صدای بلند می‌خندد. شاید از نظر ترنم این پسر بسیار خوش‌برورو به‌نظر بیاید؛ اما از نظر من زشت‌ترین و منفورترین آدم است. اصلاً هیچ مردی قشنگ نیست جز پدرم و شبیه‌ترین فرد به او، حسام.
- پس ولگرد خیابونا می‌شید؟
- کارتن‌خواب میشم و معتاد و عملی. بعد شما هر روز صبح یه هزاری می‌ندازی جلوم!
- بابا می‌فرستت کمپ تا ترک کنی کوچولو. در ضمن پوشیدن روسری و مانتو و چادر دیگه برای تو واجب نیست. ما که همه‌چیت رو دیدیم.
چقدر دلم برای نیلِ گردن‌کلفت قدیم تنگ شده. همان موقع‌هایی که به‌راحتی طرفش را می‌زد؛ چون پدرش قوی بود و همه از او حساب می‌بردند. اگر همان نیلِ ده‌سال پیش بودم، حتماً پاسخش را با سیلی می‌دادم و نه سکوت؛ چون پشتم گرم کسی بود که از همه بیشتر دوستم داشت. تنه‌ای به من زد و سمت آسانسور رفت. چقدر حرف مفتی‌ست که می‌گویند جواب ابلهان خاموشی‌ست. پاسخ ابله را که ندهی برایت غول شاخ‌دار می‌شود.
***
سر کلاس ساعت هشت‌صبح مغزم در حال طغیان بود‌. نه چیزی می‌فهمیدم نه حتی استاد را می‌دیدم. یکی از پسرهای شرور کلاس رو به استاد گفت:
- استاد سوالی برام پیش اومد. اگه عطار فامیلیش نبوده و شغلش بوده، پس نظامی چیش بوده؟ سرباز فراری بوده، نکنه بعد بهش گفتن نظامی؟
ساحل ضربه‌ای به شانه‌ام زد.
- نیل! علی هم پسره خوبیه‌ها. خیلی هم باحال و شیطونه‌. به‌درد تو می‌خوره.
آرام و شمرده‌شمرده می‌گویم:
- ببند اون دهنتو وقتی می‌بینی حالم خوب نیست.
- استاد میشه من جواب ایشون رو بدم؟‌
استاد تبسمی کرد و گفت:
- خانومی که ته کلاس نشستی، بله. می‌تونی پاسخ این حضرت رو بدی.
- ببخشید که دخالت می‌کنم‌ها‌؛ اما اگه شما با فامیلیتون که نژادچتری هست برید و شاعر بشید میگن؛ چون عطار شغلش بوده پس این یکی چتر باز می‌کرده خونه مردم و شغلش رو روی فامیلیش گذاشتن؟
به‌سمتم برگشت.
- آره دیگه شاید پدر پدر پدر پدرم چترباز بوده یا مثلاً مامانت وقتی روزه بوده تو رو به دنیا آورده؛ چون رمضانی هستی و از اهالی ماه رمضون.