Ghostwriter
کاربر نگاه دانلود
- عضویت
- 2014/08/19
- ارسالی ها
- 1,028
- امتیاز واکنش
- 34,103
- امتیاز
- 1,030
تا چه زمان؟ خودم هم نمی‌دانستم. نقشه ام برای آینده چه بود؟ آن را هم نمی‌دانستم. چه بلایی سرم آمده بود که احساس نگرانی می‌کردم؟ نسبت به آینده، نسبت به..
سرم را بین دستانم گرفتم؛ چه بلایی سرم آمده بود، از کی تا به حال حرف های دیبا برایم مهم شده بود؟
نفس عمیقی کشیدم و از روی تخت بلند شدم. من آدم یه گوشه نشستن و حسرت خوردن نبودم، من آدم انزوا طلبی و واگذاری برنامه ها به تقدیر هم نبودم. یاد گرفته بودم چیزی به عنوان تقدیر نیست که بر پیشانی ام حک شده باشد، یا حداقل پیشانی من از این حکاکی ها سفید بود. آینده را من می‌ساختم، نه دستان تقدیر و مغز متفکر گردون!
برای سامان دادن به ذهن درگیرم به ورزش رو آوردم؛ بین فضای خالی دو تخت دراز کشیدم و شنا رفتم. برای عضلات دستم، زدن دویست شنا برای تمدد اعصاب کار شاقی نبود.
وقتی دیبا وارد اتاق شد، مثل همیشه انگار هیچ اتفاق خاصی نیوفتاده است، حتی لیوان آب پرتقالی هم برایم گرفته بود.
_بیا بخور برات خوبه.
روی تخت جا گرفتم و لیوان را یک نفس سر کشیدم. چه قدر خوب بود که دعواهایمان هر چه قدر شدید، هر چه قدر طوفانی و مخرب بیش از دقایقی عمر نداشت.
به تاج تخت تکیه دادم
_می‌تونی فیلم ها و چند تا از برنامه های کیاسالار رو برام جور کنی؟!
سری تکان داد و کم تر از نیم ساعت بعد فلشی حاوی تمام فیلم ها و چند قسمت از برنامه شبتاب را به دستم داد. همان طور که فلش را به لپ تاپ طلا وصل می‌کردم، ذهنم را روی بالا آمدن ویندوز متمرکز کردم.
تا آمدن طلا آن قدر فرصت داشتم که چند قسمت شبتاب و یک فیلم سینمایی را با دور تند ببینم، حرکات و تکه کلام هایش را به ذهن بسپارم و بعضی جملاتش را به خاطر.
حالا پیش بینی مردی که وقتی نگران است گردنش را ماساژ می‌دهد و یا وقتی کار اشتباهی کرده یا به قول معروف سوتی داده است با دست راست جایی نزدیک به شقیقه و بعضی اوقات پشت گردنش را می‌خاراند کار سختی نبود. میشد احساساتش را کم و بیش از نگاهش خواند؛ هر چند مشخص بود چه قدر خوب قادر است مخفی اش کند، اما هر چه قدر هم او بازیگر ماهری باشد، من آدم شناس خوبی هستم. برای جلب توجهش حربه های زنانه نیازی نیست؛ از مصاحبه هایش مشخص بود نسبت به زنان کم حرف و مرموز بیشتر جذب می‌شود و مردان، اصولا توجه خاصی به آن ها نداشت. جالب بود که با این همه زیرکی، در بعضی از مواقع بدجور سوتی می‌داد، اما دقیقا با همان زیرکی جوری مسئله را لاپوشانی میکرد که اصلا مشخص نمیشد.
شخصیت جالبی داشت؛ دقیقا همان چیزی که احتمالا سالواتوره می‌خواهد، فرد کار درستی که با زیرکی تمام از زندان رهایش کند و یا کاری را انجام دهد که به قول دیبا زیر این سر پوش قرار است بکند.
طلا برگشت؛ با بدنی خسته و کوفته و چند عکس جزئی و با وضوح کم!
همان طور که خودش را روی تخت رها میکرد، دوربین را به طرف دیبا پرت کرد.
_ اوف له شدم! این یارو چه قدر تو تکاپوئه! با آدم های زیادی معاشرت داره، ولی فکر کنم عکس یکی از دوستاش رو تونستم بگیرم. یه یارویی بود با هم ناهار خوردند، برنامه کوه برا فردا گذاشتند.
نگاهم را بعد از چهره خسته اش به عکس هایی که دیبا روی مانیتور انداخته بود معطوف کردم.
طلا_ همون یارو چشم آبیس.
مردی که در حدود کیاسالار سن داشت؛ هم قدش بود و شاید کمی پرتر. موهای عـریـ*ـان و تیره اش، چشم هایش را بدجوری تحت الشعاع قرار داده بود. چشم هایش آبی بود از آن آبی های کم رنگی که وقتی نگاهشان می‌کنی انگار مغزشان را می‌بینی و من چه قدر از این رنگ متنفر بودم. چهرۀ جذابی نداشت، اما آن شیطنتی که از نگاهش تراوش میکرد یا آن لبخند های بزرگی که در تمام عکس ها مشخص بود، گویای سرخوشی اش به حد اعلا بود. دقیقا از همان افراد مورد تنفر من که دنیا را فقط در خوش گذرانی می‌بیند احتمالا!
_ دیبا در آوردن ذات و ذریه ش با خودت. ببین ازش چی می‌تونی در بیاری.
دیبا سری تکان داد:
_ اطاعت قربان!
متکارا به سمتش پرت کردم، آن را با لبخند در هوا گرفت.
دیبا: همه از خداشونه بهشون بگیم قربان!
_حالم رو به هم نزن!
سرم را بین دستانم گرفتم؛ چه بلایی سرم آمده بود، از کی تا به حال حرف های دیبا برایم مهم شده بود؟
نفس عمیقی کشیدم و از روی تخت بلند شدم. من آدم یه گوشه نشستن و حسرت خوردن نبودم، من آدم انزوا طلبی و واگذاری برنامه ها به تقدیر هم نبودم. یاد گرفته بودم چیزی به عنوان تقدیر نیست که بر پیشانی ام حک شده باشد، یا حداقل پیشانی من از این حکاکی ها سفید بود. آینده را من می‌ساختم، نه دستان تقدیر و مغز متفکر گردون!
برای سامان دادن به ذهن درگیرم به ورزش رو آوردم؛ بین فضای خالی دو تخت دراز کشیدم و شنا رفتم. برای عضلات دستم، زدن دویست شنا برای تمدد اعصاب کار شاقی نبود.
وقتی دیبا وارد اتاق شد، مثل همیشه انگار هیچ اتفاق خاصی نیوفتاده است، حتی لیوان آب پرتقالی هم برایم گرفته بود.
_بیا بخور برات خوبه.
روی تخت جا گرفتم و لیوان را یک نفس سر کشیدم. چه قدر خوب بود که دعواهایمان هر چه قدر شدید، هر چه قدر طوفانی و مخرب بیش از دقایقی عمر نداشت.
به تاج تخت تکیه دادم
_می‌تونی فیلم ها و چند تا از برنامه های کیاسالار رو برام جور کنی؟!
سری تکان داد و کم تر از نیم ساعت بعد فلشی حاوی تمام فیلم ها و چند قسمت از برنامه شبتاب را به دستم داد. همان طور که فلش را به لپ تاپ طلا وصل می‌کردم، ذهنم را روی بالا آمدن ویندوز متمرکز کردم.
تا آمدن طلا آن قدر فرصت داشتم که چند قسمت شبتاب و یک فیلم سینمایی را با دور تند ببینم، حرکات و تکه کلام هایش را به ذهن بسپارم و بعضی جملاتش را به خاطر.
حالا پیش بینی مردی که وقتی نگران است گردنش را ماساژ می‌دهد و یا وقتی کار اشتباهی کرده یا به قول معروف سوتی داده است با دست راست جایی نزدیک به شقیقه و بعضی اوقات پشت گردنش را می‌خاراند کار سختی نبود. میشد احساساتش را کم و بیش از نگاهش خواند؛ هر چند مشخص بود چه قدر خوب قادر است مخفی اش کند، اما هر چه قدر هم او بازیگر ماهری باشد، من آدم شناس خوبی هستم. برای جلب توجهش حربه های زنانه نیازی نیست؛ از مصاحبه هایش مشخص بود نسبت به زنان کم حرف و مرموز بیشتر جذب می‌شود و مردان، اصولا توجه خاصی به آن ها نداشت. جالب بود که با این همه زیرکی، در بعضی از مواقع بدجور سوتی می‌داد، اما دقیقا با همان زیرکی جوری مسئله را لاپوشانی میکرد که اصلا مشخص نمیشد.
شخصیت جالبی داشت؛ دقیقا همان چیزی که احتمالا سالواتوره می‌خواهد، فرد کار درستی که با زیرکی تمام از زندان رهایش کند و یا کاری را انجام دهد که به قول دیبا زیر این سر پوش قرار است بکند.
طلا برگشت؛ با بدنی خسته و کوفته و چند عکس جزئی و با وضوح کم!
همان طور که خودش را روی تخت رها میکرد، دوربین را به طرف دیبا پرت کرد.
_ اوف له شدم! این یارو چه قدر تو تکاپوئه! با آدم های زیادی معاشرت داره، ولی فکر کنم عکس یکی از دوستاش رو تونستم بگیرم. یه یارویی بود با هم ناهار خوردند، برنامه کوه برا فردا گذاشتند.
نگاهم را بعد از چهره خسته اش به عکس هایی که دیبا روی مانیتور انداخته بود معطوف کردم.
طلا_ همون یارو چشم آبیس.
مردی که در حدود کیاسالار سن داشت؛ هم قدش بود و شاید کمی پرتر. موهای عـریـ*ـان و تیره اش، چشم هایش را بدجوری تحت الشعاع قرار داده بود. چشم هایش آبی بود از آن آبی های کم رنگی که وقتی نگاهشان می‌کنی انگار مغزشان را می‌بینی و من چه قدر از این رنگ متنفر بودم. چهرۀ جذابی نداشت، اما آن شیطنتی که از نگاهش تراوش میکرد یا آن لبخند های بزرگی که در تمام عکس ها مشخص بود، گویای سرخوشی اش به حد اعلا بود. دقیقا از همان افراد مورد تنفر من که دنیا را فقط در خوش گذرانی می‌بیند احتمالا!
_ دیبا در آوردن ذات و ذریه ش با خودت. ببین ازش چی می‌تونی در بیاری.
دیبا سری تکان داد:
_ اطاعت قربان!
متکارا به سمتش پرت کردم، آن را با لبخند در هوا گرفت.
دیبا: همه از خداشونه بهشون بگیم قربان!
_حالم رو به هم نزن!
آخرین ویرایش توسط مدیر:
