.Mahdieh
کاربر نگاه دانلود
[HIDE-THANKS]
-اول ازهمه میریم باغ وحشش رو می بینیم چون تا ساعت(4:30)عصربیشتر باز نیست پس بیاید بریم.
همه دنبال بهزاد راه افتادن ولی من ایستادم تا تابلویی که جلوی ورودی وصل شده بود وبه خارجی روش نوشته شده بود رو بخونم انگارتوضیحاتی درمورد این پارک بود که کنجکاوم کرد:
-پارک مرکزی نیویورک نام پارک بزرگ ومعروفی است که درمرکز منهتن ودرمیان مراکز تجاری نیویورک قرار دارد.پارک مرکزی نیویورک اولین پارک مدرن درتاریخ ایالات متحده آمریکا محسوب می شود که درسال 1857 میلادی توسط فردریک لاو المستد وهمکارانگلیسیش کالورت واکس طراحی وافتتاح شد.
وسعت این پارک حدود ۳۴۲ هکتاراست که به شکل مستطیل درقلب منطقه منهتن (منطقه تجاری نیویورک) واقع شده است وهمچنین این پارک دارای دریاچه هایی با وسعت جمعاً 60/7هکتارمیباشد.
ازاینکه اینهمه اطلاعات درمورد این پارک معروف به دست آورده بودم باخوشحالی ازتابلو فاصله گرفتم اما...!
هیچ کس اطرافم نبود ومن از بچه ها عقب مونده بودم,اونا رفته بودن وحالا من نمی دونستم که کدوم طرف باید برم ودستام ازشدت استرس می لرزید ومی ترسیدم تواین کشور که همه باهام غریبه هستن!
گوشیم رو ازجیبم کشیدم بیرون وشماره ی چکاوک رو گرفتم ولی هرچقدر بوق خورد جواب نداد,واقعا داشتم از ترس بیهوش می شدم ونگران بودم که اگر ازیکی ازراه ها برم کلا گم بشم وچون اسم جاهاش رو بلد نبودم نتونم ازکسی هم کمک بخوام,داشت اشکم درمیومد دیگه که نگاهم به یه شماره توی گوشیم خورد وروزنه ی امیدی توی دلم روشن شد ...رایان!!!
تند شماره اش رو گرفتم ولی اشغال بود,خدای من چیکارکنم حالا؟!
چندتا پسروارد پارک شدن,خودم رو پشت تابلو پنهون کردم وبااسترس دوباره شماره ی رایان رو گرفتم وهزار بارخودم رو لعنت کردم که از دخترا جداشدم که باشنیدن بوق آزاد خداروشکر کردم ودعا کردم که هرچه زودتر گوشی رو جواب بده که صداش توی گوشم پیچید ومن باخوشحالی گفتم:
-الو رایان...!
انقدر ذوق کرده بودم که توی اون لحظه متوجه نشدم اسمش رو بدون هیچ پسوند یا پیشوندی صدا کردم,ادامه دادم:
-من ازتون جداموندم,جایی ام بلندنیستم به چکاوکم زنگ زدم گوشی رو جواب ندادمیشه کمکم کنی؟
چندلحظه صدایی نیومد وبعد صدای عصبیش لرز براندامم انداخت:
-کدوم منطقه ی پارکی لیانا؟ازهمونجا تکون نخور وفقط بگو کجایی؟!
با استرسی که ازصداش تو وجودم افتاده بود گفتم:
-همون اول ورودی ام جایی نرفتم.
-همونجااا وایسا تا بیام فهمیدی؟!
-باشه.
گوشی رو قطع کردم وتوی جیبم گذاشتم,دستی رو شونه ام نشست که جیغ خفیفی کشیدم وازجا پریدم وباترس نگاهم رو به عقب دوختم !
مردی حدودا ۴۰ساله که چهره اش به خوبی مشخص می کرد که غربیه اس وایرانی نیست بالبخندچندش آوری نگاهم می کرد وبعدش به انگلیسی یه چیزایی گفت که توی اون لحظه اینقدر ترسیده بودم که نمی تونستم معنی کنم فقط تونستم با بغض واشکایی که راه افتاده بودن پابذارم به فرار وفقط می دویدم.
اینقدر دویده بودم که دیگه نفس نداشتم,سرم رو برگردوندم که ببینم اون مرد دنبالم هست یانه که محکم خوردم به یکی ودستاش حلقه شد دورم...خدایا دیگه طاقت ندارم!
نگاهم روباترس بالا آوردم وبادیدن رایان انگارخدادنیا رو بهم داده بود ولی نمیدونم چرا اشکام به جای اینکه تموم بشن شدت گرفتن وحالا توآغوشش بودم میون درختای پارک وهیچ کسم اطرافمون نبود!
دستاش رو دورم محکم ترکرد وسرم روی شونه اش بود,واقعا توی اون لحظه حس بدی روکه تجربه کرده بود ازیادم رفته بود وحالا امنیت وآرامش داشتم ونمیدونم چراچون رایان هم نامحرم بودوبرای من حرام ولی نمیدونم چرا آرامش می گرفتم هربار که لمسم می کرد!
-چی شده لیانا؟!
صدای نگرانش کنارگوشم حس می شد,هرم داغ نفسش به گوشم می خورد واشکای لعنتیم تمومی نداشتن!
صورتم روبین دودستش گرفت وبادیدن اشکام اخماش شدید درهم شدوچشماش روبست برای لحظاتی...چرا اینجوری می شد؟انگارکه بادیدن صورت من به یادشخصی می افتاد که اینهمه عصبی وناراحت میشد.
-گریه نکن ودرست بگو چه اتفاقی افتاده؟!
سعی کردم آروم کنم خودم رو,اشکام رو بادستمال تمیز کردم ولی همچنان توآغوشش بودم واصلا متوجه نبودم که زل زده بهم,سرم روکه بلندکردم نگاهمون درهم گره خورد وچشماش برق خاصی داشت ولی چهره اش کمی خونسرد بود!
-ببخشید نگرانتون کردم بااین رفتارای بچگانه ام!
خواستم ازآغوشش بیام بیرون که نذاشت:
-کجا؟!
باتعجب ابروهام رو بالاانداختم که ادامه داد:
-بذاریکم آروم تربشی بعدش فاصله بگیر.
-ببخشید کی گفته من توآغوش شما آروم میشم؟
بازهم گستاخ شده بودم شاید هم حس شیطنت بود که وادارم می کرد اینجوری سربه سرش بذارم...
-چشمات!
لرزخفیفی توی بدنم نشست,لبخندکجی نشست گوشه لباش ومن به سختی خودم رو کنترل کردم:
-ازکی تاحالا شما خوندن حرف از چشم رو یادگرفتید؟!
-مهم نیست,مهم اینه که حقیقته!
خنده ام گرفته بود,آروم دستام رو گذاشتم رو دستش وحلقه اش رو باز کردم اما نگاهم هنوزگره شده بود توی چشماش ونمی تونستم ازش روم رو برگردونم.
ازش فاصله گرفتم :
-میتونیم بریم حالم خوبه.
-دیدی گفتم حالت رو بهترمی کنه!
به لحنش خندیدم که لباش رو جمع کرد انگاری که می خواست جلوی خنده اش روبگیره ,واه خب بخند مگه قدغنه خنده واست؟!
راه افتاد ومنم درکنارش گام برداشتم که گفت:
-چی شد که از جمع دورافتادی؟!
-راستش تابلوی جلوی ورودی کنجکاویم رو برانگیخت وتااومدم متوجه ی اطرافم بشم گمتون کرده بودم.
-مگه تاالان نیومدی آمریکا؟!
صادقانه جواب دادم:
-نه کلا نیومدم خارج از کشور تاالان.
-خب بعدش چی شده بود که اونجوری داشتی می دویدی؟
نمی خواستم جواب بدم,ولی باز سوالش رو تکرار کرد که لبخندی زدم:
-بیخیال همینجوری.
سد راهم شد,باتعجب بهش نگریستم که اخم کرده بود:
-جواب سربالا به من نده,گفتمت چراداشتی اونجوری فرارمی کردی؟!
من من کنان سرم رو پایین انداختم:
-خب راستش یه مرد۴۰ساله حدودا غافلگیرم کرد,یکمی هول کرده بودم!
-یعنی چی که غافلگیرت کرده بود؟!
باصدای بلندش تندتند جواب دادم:
-داشتم بهت زنگ می زدم یهودیدم ازپشت سرم یکی دست گذاشت روشونه ام روم رو که برگردوندم یه مرد بود منم برای همین تندشروع کردم به فرار کردن.
اخماش شدیدا درهم بود,بازوم رو گرفت وفشرد:
-دفعه ی آخرت باشه که ازماها فاصله می گیری,اگراینبار تکرارکردی برای همیشه اخراجی...فهمیدی؟!
بغض نشست توگلوم,آخه چرا مثل آفتاب پرست مدام رنگ عوض می کرد؟!
سرم رو به علامت مثبت تکون دادم که راه افتاد,تا رسیدن به مکانی که بچه ها جمع بودن دیگه حرفی بینمون زده نشد.
باخوندن نوشته ی روی تابلو متوجه شدم که باغ وحشه اما رایان داخل نشد وکمی ازم فاصله گرفت ومشغول صحبت باتلفنش شد منم روی صندلی نشستم وگوشیم رو درآوردم ومشغول چت با مبینا شدم وتقریبا تموم اتفاقات روکه ازصبح افتاده بود براش نوشتم ولی چون آنلاین نبود جوابی نمی داد.
دقایقی گذشت ومن همچنان روی صندلی نشسته بودم ورایان هم بافاصله ازم ایستاده بود وبااخم به اطرافش نگاه می کرد,گاهی هم سنگینی نگاهش رو حس می کردم!
باشنیدن صدای شادوسرحال بچه ها ازجا بلندشدم وباخودم گفتم:
-از گردشم شانس نیاوردم والله!
دخترا اطرافم رو احاطه کردن وهرکدوم مشغول گفتن وتعریف کردن از باغ وحش بودن ومن فقط سرم رو تکون می دادم ولی حواسم اصلا بهشون نبود!
[/HIDE-THANKS]
-اول ازهمه میریم باغ وحشش رو می بینیم چون تا ساعت(4:30)عصربیشتر باز نیست پس بیاید بریم.
همه دنبال بهزاد راه افتادن ولی من ایستادم تا تابلویی که جلوی ورودی وصل شده بود وبه خارجی روش نوشته شده بود رو بخونم انگارتوضیحاتی درمورد این پارک بود که کنجکاوم کرد:
-پارک مرکزی نیویورک نام پارک بزرگ ومعروفی است که درمرکز منهتن ودرمیان مراکز تجاری نیویورک قرار دارد.پارک مرکزی نیویورک اولین پارک مدرن درتاریخ ایالات متحده آمریکا محسوب می شود که درسال 1857 میلادی توسط فردریک لاو المستد وهمکارانگلیسیش کالورت واکس طراحی وافتتاح شد.
وسعت این پارک حدود ۳۴۲ هکتاراست که به شکل مستطیل درقلب منطقه منهتن (منطقه تجاری نیویورک) واقع شده است وهمچنین این پارک دارای دریاچه هایی با وسعت جمعاً 60/7هکتارمیباشد.
ازاینکه اینهمه اطلاعات درمورد این پارک معروف به دست آورده بودم باخوشحالی ازتابلو فاصله گرفتم اما...!
هیچ کس اطرافم نبود ومن از بچه ها عقب مونده بودم,اونا رفته بودن وحالا من نمی دونستم که کدوم طرف باید برم ودستام ازشدت استرس می لرزید ومی ترسیدم تواین کشور که همه باهام غریبه هستن!
گوشیم رو ازجیبم کشیدم بیرون وشماره ی چکاوک رو گرفتم ولی هرچقدر بوق خورد جواب نداد,واقعا داشتم از ترس بیهوش می شدم ونگران بودم که اگر ازیکی ازراه ها برم کلا گم بشم وچون اسم جاهاش رو بلد نبودم نتونم ازکسی هم کمک بخوام,داشت اشکم درمیومد دیگه که نگاهم به یه شماره توی گوشیم خورد وروزنه ی امیدی توی دلم روشن شد ...رایان!!!
تند شماره اش رو گرفتم ولی اشغال بود,خدای من چیکارکنم حالا؟!
چندتا پسروارد پارک شدن,خودم رو پشت تابلو پنهون کردم وبااسترس دوباره شماره ی رایان رو گرفتم وهزار بارخودم رو لعنت کردم که از دخترا جداشدم که باشنیدن بوق آزاد خداروشکر کردم ودعا کردم که هرچه زودتر گوشی رو جواب بده که صداش توی گوشم پیچید ومن باخوشحالی گفتم:
-الو رایان...!
انقدر ذوق کرده بودم که توی اون لحظه متوجه نشدم اسمش رو بدون هیچ پسوند یا پیشوندی صدا کردم,ادامه دادم:
-من ازتون جداموندم,جایی ام بلندنیستم به چکاوکم زنگ زدم گوشی رو جواب ندادمیشه کمکم کنی؟
چندلحظه صدایی نیومد وبعد صدای عصبیش لرز براندامم انداخت:
-کدوم منطقه ی پارکی لیانا؟ازهمونجا تکون نخور وفقط بگو کجایی؟!
با استرسی که ازصداش تو وجودم افتاده بود گفتم:
-همون اول ورودی ام جایی نرفتم.
-همونجااا وایسا تا بیام فهمیدی؟!
-باشه.
گوشی رو قطع کردم وتوی جیبم گذاشتم,دستی رو شونه ام نشست که جیغ خفیفی کشیدم وازجا پریدم وباترس نگاهم رو به عقب دوختم !
مردی حدودا ۴۰ساله که چهره اش به خوبی مشخص می کرد که غربیه اس وایرانی نیست بالبخندچندش آوری نگاهم می کرد وبعدش به انگلیسی یه چیزایی گفت که توی اون لحظه اینقدر ترسیده بودم که نمی تونستم معنی کنم فقط تونستم با بغض واشکایی که راه افتاده بودن پابذارم به فرار وفقط می دویدم.
اینقدر دویده بودم که دیگه نفس نداشتم,سرم رو برگردوندم که ببینم اون مرد دنبالم هست یانه که محکم خوردم به یکی ودستاش حلقه شد دورم...خدایا دیگه طاقت ندارم!
نگاهم روباترس بالا آوردم وبادیدن رایان انگارخدادنیا رو بهم داده بود ولی نمیدونم چرا اشکام به جای اینکه تموم بشن شدت گرفتن وحالا توآغوشش بودم میون درختای پارک وهیچ کسم اطرافمون نبود!
دستاش رو دورم محکم ترکرد وسرم روی شونه اش بود,واقعا توی اون لحظه حس بدی روکه تجربه کرده بود ازیادم رفته بود وحالا امنیت وآرامش داشتم ونمیدونم چراچون رایان هم نامحرم بودوبرای من حرام ولی نمیدونم چرا آرامش می گرفتم هربار که لمسم می کرد!
-چی شده لیانا؟!
صدای نگرانش کنارگوشم حس می شد,هرم داغ نفسش به گوشم می خورد واشکای لعنتیم تمومی نداشتن!
صورتم روبین دودستش گرفت وبادیدن اشکام اخماش شدید درهم شدوچشماش روبست برای لحظاتی...چرا اینجوری می شد؟انگارکه بادیدن صورت من به یادشخصی می افتاد که اینهمه عصبی وناراحت میشد.
-گریه نکن ودرست بگو چه اتفاقی افتاده؟!
سعی کردم آروم کنم خودم رو,اشکام رو بادستمال تمیز کردم ولی همچنان توآغوشش بودم واصلا متوجه نبودم که زل زده بهم,سرم روکه بلندکردم نگاهمون درهم گره خورد وچشماش برق خاصی داشت ولی چهره اش کمی خونسرد بود!
-ببخشید نگرانتون کردم بااین رفتارای بچگانه ام!
خواستم ازآغوشش بیام بیرون که نذاشت:
-کجا؟!
باتعجب ابروهام رو بالاانداختم که ادامه داد:
-بذاریکم آروم تربشی بعدش فاصله بگیر.
-ببخشید کی گفته من توآغوش شما آروم میشم؟
بازهم گستاخ شده بودم شاید هم حس شیطنت بود که وادارم می کرد اینجوری سربه سرش بذارم...
-چشمات!
لرزخفیفی توی بدنم نشست,لبخندکجی نشست گوشه لباش ومن به سختی خودم رو کنترل کردم:
-ازکی تاحالا شما خوندن حرف از چشم رو یادگرفتید؟!
-مهم نیست,مهم اینه که حقیقته!
خنده ام گرفته بود,آروم دستام رو گذاشتم رو دستش وحلقه اش رو باز کردم اما نگاهم هنوزگره شده بود توی چشماش ونمی تونستم ازش روم رو برگردونم.
ازش فاصله گرفتم :
-میتونیم بریم حالم خوبه.
-دیدی گفتم حالت رو بهترمی کنه!
به لحنش خندیدم که لباش رو جمع کرد انگاری که می خواست جلوی خنده اش روبگیره ,واه خب بخند مگه قدغنه خنده واست؟!
راه افتاد ومنم درکنارش گام برداشتم که گفت:
-چی شد که از جمع دورافتادی؟!
-راستش تابلوی جلوی ورودی کنجکاویم رو برانگیخت وتااومدم متوجه ی اطرافم بشم گمتون کرده بودم.
-مگه تاالان نیومدی آمریکا؟!
صادقانه جواب دادم:
-نه کلا نیومدم خارج از کشور تاالان.
-خب بعدش چی شده بود که اونجوری داشتی می دویدی؟
نمی خواستم جواب بدم,ولی باز سوالش رو تکرار کرد که لبخندی زدم:
-بیخیال همینجوری.
سد راهم شد,باتعجب بهش نگریستم که اخم کرده بود:
-جواب سربالا به من نده,گفتمت چراداشتی اونجوری فرارمی کردی؟!
من من کنان سرم رو پایین انداختم:
-خب راستش یه مرد۴۰ساله حدودا غافلگیرم کرد,یکمی هول کرده بودم!
-یعنی چی که غافلگیرت کرده بود؟!
باصدای بلندش تندتند جواب دادم:
-داشتم بهت زنگ می زدم یهودیدم ازپشت سرم یکی دست گذاشت روشونه ام روم رو که برگردوندم یه مرد بود منم برای همین تندشروع کردم به فرار کردن.
اخماش شدیدا درهم بود,بازوم رو گرفت وفشرد:
-دفعه ی آخرت باشه که ازماها فاصله می گیری,اگراینبار تکرارکردی برای همیشه اخراجی...فهمیدی؟!
بغض نشست توگلوم,آخه چرا مثل آفتاب پرست مدام رنگ عوض می کرد؟!
سرم رو به علامت مثبت تکون دادم که راه افتاد,تا رسیدن به مکانی که بچه ها جمع بودن دیگه حرفی بینمون زده نشد.
باخوندن نوشته ی روی تابلو متوجه شدم که باغ وحشه اما رایان داخل نشد وکمی ازم فاصله گرفت ومشغول صحبت باتلفنش شد منم روی صندلی نشستم وگوشیم رو درآوردم ومشغول چت با مبینا شدم وتقریبا تموم اتفاقات روکه ازصبح افتاده بود براش نوشتم ولی چون آنلاین نبود جوابی نمی داد.
دقایقی گذشت ومن همچنان روی صندلی نشسته بودم ورایان هم بافاصله ازم ایستاده بود وبااخم به اطرافش نگاه می کرد,گاهی هم سنگینی نگاهش رو حس می کردم!
باشنیدن صدای شادوسرحال بچه ها ازجا بلندشدم وباخودم گفتم:
-از گردشم شانس نیاوردم والله!
دخترا اطرافم رو احاطه کردن وهرکدوم مشغول گفتن وتعریف کردن از باغ وحش بودن ومن فقط سرم رو تکون می دادم ولی حواسم اصلا بهشون نبود!
[/HIDE-THANKS]
